2017.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.95.2017.1.SG
z 9 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2017 r. (data wpływu 17 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w przemyśle piwowarskim. Działalność Wnioskodawcy wiąże się z koniecznością dysponowania rozbudowanym zapleczem infrastrukturalnym umożliwiającym działalność gospodarczą na skalę przemysłową oraz odpowiednią obsługę logistyczną.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł w przeszłości, zawiera obecnie i planuje zawierać w przyszłości umowy najmu nieruchomości. Niniejsze nieruchomości stanowią obce środki trwałe. W celu dostosowania i adaptacji najmowanych nieruchomości do wymagań prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosi nakłady na prace adaptacyjne mające na celu dostosowanie najmowanych pomieszczeń do celów prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „inwestycje w obcych środkach trwałych”). Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), Wnioskodawca rozpoznaje nakłady na opisane powyżej prace adaptacyjne jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcych środkach trwałych (art. 16c ust. 2 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, winno być: art. 16a ust. 2 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT). Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych Wnioskodawca kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów.

Po zakończeniu umów najmu lub ich wcześniejszym rozwiązaniu z przyczyn ekonomicznych, Wnioskodawca pozostawia w najmowanych wcześniej nieruchomościach nakłady na poczynione tam inwestycje. Inwestycje w obcych środkach trwałych, będące przedmiotem niniejszego wniosku, polegają na wprowadzeniu zmian w obcych środkach trwałych, które nie są możliwe do fizycznego zlikwidowania lub których fizyczna likwidacja naraziłaby Wnioskodawcę na dodatkowe koszty. Na moment zakończenia lub wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, inwestycje w obcych środkach trwałych nie są zamortyzowane dla celów podatkowych w całości.

Wnioskodawca jednocześnie zaznacza, że zakończenie lub wcześniejsze rozwiązanie umów najmu nie jest spowodowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie nadal prowadził działalność gospodarczą w przemyśle piwowarskim. Taka decyzja wynika każdorazowo z przesłanek ekonomiczno-gospodarczych i w momencie jej podejmowania jest optymalna dla spółki z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zostały również zawarte we własnym stanowisku Wnioskodawcy, w którym wskazano, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcych środkach trwałych zostają przekazane nieodpłatnie wynajmującemu po zakończeniu lub rozwiązaniu umowy najmu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w sytuacji, kiedy Wnioskodawca wskutek zakończenia umowy najmu lub jej wcześniejszego rozwiązania z przyczyn ekonomicznych, pozostawia w najmowanych pomieszczeniach inwestycje w obcym środku trwałym, niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, kiedy Wnioskodawca wskutek zakończenia umowy najmu lub jej wcześniejszego rozwiązania z przyczyn ekonomicznych, pozostawia w najmowanych pomieszczeniach inwestycje w obcym środku trwałym, niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o CIT”). Przykładowo, Wnioskodawca poniesie znaczne nakłady na dostosowanie do swoich potrzeb najmowanej powierzchni. Niniejsze prace będą się wiązały ze znaczną ingerencją w konstrukcję najmowanej powierzchni i doprowadzą do jej trwałej modyfikacji. Po zakończeniu umowy najmu infrastruktura związana z dostosowaniem najmowanej powierzchni do potrzeb Wnioskodawcy zostanie pozostawiona wynajmującemu bez jej fizycznej likwidacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Bez wątpienia nakłady poniesione na inwestycje w obcych środkach trwałych spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Niniejsze nakłady zostały poniesione w celu przystosowania najmowanych nieruchomości dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów nakłady na inwestycje w obcych środkach trwałych w postaci odpisów amortyzacyjnych dokonanych zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

W opinii Wnioskodawcy, również niezamortyzowana część inwestycji w obcych środkach trwałych, których umowa najmu została zakończona lub wcześniej rozwiązana, stanowią koszty uzyskania przychodu. Nieprzedłużenie zakończonej umowy najmu, lub jej wcześniejsze rozwiązanie jest uzasadnione ekonomicznie. Decyzja taka jest podejmowana przez Wnioskodawcę każdorazowo po analizie biznesowej i jest ona wyrazem racjonalnego działania Wnioskodawcy ukierunkowanego na maksymalizację korzyści ekonomicznych lub minimalizację strat.

W związku z tym, bezsprzecznie koszty poniesione przez Wnioskodawcę w wyniku podjęcia takiej decyzji powinny zostać uznane za spełniające przesłanki poniesienia w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisku, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcych środkach trwałych, które zostają przekazane (nieodpłatnie) wynajmującemu po zakończeniu lub rozwiązaniu umowy najmu spełniają definicję kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, nie może być on również wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT). Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskodawca zwraca uwagę, że zakończenie lub wcześniejsze rozwiązanie umów najmu nie jest spowodowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Taka decyzja wynika każdorazowo z przesłanek ekonomiczno-gospodarczych i jest poprzedzona odpowiedną analizą biznesową. Ostatecznym celem podjętej decyzji ma być zawsze maksymalizacja korzyści ekonomicznych lub minimalizacja strat z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej (bez zmiany jej rodzaju).

Dodatkowo, Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „likwidacja”. W szczególności ustawa o CIT nie precyzuje czy w celu uznania, iż doszło do likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym konieczna jest jej „fizyczna likwidacja”. Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „likwidacji” środka trwałego czy inwestycji w obcym środku trwałym powinno być rozumiane szeroko, tzn. przez likwidację powinno się rozumieć nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także jego wycofanie (wykreślenie) z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej czy też jego przekazaniem innemu podmiotowi. Taki też sposób interpretacji pojęcia „likwidacji” jest prezentowany w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych. Przykładowo:

w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z 26 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w której Organ stwierdził, że Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego);
w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2097/1, w którym Organ stwierdził, że Tym samym, do likwidacji środka trwałego wystarczy wykreślenie go z ewidencji i wyzbycie się go. Wyzbycie się środka trwałego, jakim jest inwestycja w obcym środku trwałym, może nastąpić w wyniku pozostawienia jej w wynajmowanej nieruchomości. Warunek fizycznego zniszczenia środka trwałego, jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanej uchwale, nie wynika z przepisów podatkowych. Czynność ta zmuszałaby ponadto podatników do nieracjonalnych i nieekonomicznych działań;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 listopada 2016 r., Znak: 3063-ILPB2.4510.143.2016.1.AK, w której Organ wskazał, że Pojęcie „likwidacja” oznacza również „rozwiązanie czegoś”. Oznacza to z kolei, że likwidacją środka trwałego będzie także zakończenie stosunku prawnego najmu. Konsekwencją rozwiązania tego węzła prawnego będzie więc konieczność wykreślenia środków trwałych z ewidencji i zwrot wynajmującemu. W tym przypadku podatnik poniesie stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. O tym kiedy środek trwały traci swoją przydatność gospodarczą decyduje podatnik. Na jego wybór należy patrzeć przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, które pozwolą przyjąć, że mimo konsekwencji w postaci straty, działanie podatnika ma swoje uzasadnienie ekonomiczne oraz racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności to powstała strata będzie mogła zostać zaliczona w poczet kosztów uzyskania przychodów;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 lipca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-525/16/IZ w której Organ wskazał, że Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji). Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Wnioskodawca zwraca przy tym uwagę, że fizyczna likwidacja niezamortyzowanych inwestycji w obcym środku trwałym jest często nieopłacalna (lub nawet niemożliwa z technicznego punktu widzenia) i naraziłaby Wnioskodawcę na dodatkowe koszty. Koszt likwidacji zmian wprowadzonych w najmowanej powierzchni (celem jej dostosowania do potrzeb najemcy) i doprowadzenie najmowanej powierzchni do jej pierwotnego stanu jest częstokroć większy niż koszt związany z pozostawieniem elementów inwestycji w obcym środku trwałym wynajmującemu. W efekcie, najbardziej racjonalną decyzją z punktu widzenia minimalizacji kosztów jest pozostawienie wynajmującemu elementów inwestycji w obcym środku trwałym zamiast ich likwidacji.

Podobne stanowisko wynika z ugruntowanej praktyki Ministra Finansów prezentowanej w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (winno być: w Warszawie) z 25 marca 2016 r., Znak: IPPB3/4510-1036/15-8/EŻ, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-874/15/BD, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 czerwca 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-98/15-4/JG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” – zwane także środkami trwałymi.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak więc, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji).

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w przemyśle piwowarskim. Działalność Wnioskodawcy wiąże się z koniecznością dysponowania rozbudowanym zapleczem infrastrukturalnym umożliwiającym działalność gospodarczą na skalę przemysłową oraz odpowiednią obsługę logistyczną. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł w przeszłości, zawiera obecnie i planuje zawierać w przyszłości umowy najmu nieruchomości. Niniejsze nieruchomości stanowią obce środki trwałe. W celu dostosowania i adaptacji najmowanych nieruchomości do wymagań prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosi nakłady na prace adaptacyjne mające na celu dostosowanie najmowanych pomieszczeń do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca rozpoznaje nakłady na opisane powyżej prace adaptacyjne jako podlegające amortyzacji inwestycje w obcych środkach trwałych. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych Wnioskodawca kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów. Po zakończeniu umów najmu lub ich wcześniejszym rozwiązaniu z przyczyn ekonomicznych, Wnioskodawca pozostawia w najmowanych wcześniej nieruchomościach nakłady na poczynione tam inwestycje. Inwestycje w obcych środkach trwałych, będące przedmiotem niniejszego wniosku, polegają na wprowadzeniu zmian w obcych środkach trwałych, które nie są możliwe do fizycznego zlikwidowania lub których fizyczna likwidacja naraziłaby Wnioskodawcę na dodatkowe koszty. Na moment zakończenia lub wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, inwestycje w obcych środkach trwałych nie są zamortyzowane dla celów podatkowych w całości. Niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym zostaje przekazana nieodpłatnie wynajmującemu po zakończeniu lub rozwiązaniu umowy najmu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że możliwość zaliczenia powstałej straty z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki inwestycje w obcych środkach trwałych uległy likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. również jako pozbycie się ich w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego – właściciela budynku), a ich likwidacja została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Spółka ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie zauważyć należy, że uprawniony organ może w toku ewentualnego postępowania zbadać, czy wskazane we wniosku wydatki są wydatkami racjonalnymi i celowymi w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w szczególności czy są podyktowane względami ekonomicznymi. Nadmienić przy tym należy, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, jako organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej, wydając tą interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i opiera się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym (opisie zdarzenia przyszłego).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin