Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.169.2017.1.SO
z 30 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2017 r. (data wpływu 4 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych po decyzji o przeznaczeniu Apartamentów do sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych po decyzji o przeznaczeniu Apartamentów do sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność hotelarska, działalność w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz obrót nieruchomościami. Wnioskodawca w roku 2016 jako spółka przejmująca połączył się z innymi spółkami z grupy Q. Skutkiem przedmiotowego połączenia H. przejęła cały majątek spółek przejmowanych (dalej: Spółki przejęte), w tym zrealizowane przez wspomniane spółki inwestycje budowlane w G. i M. wraz z działalnością prowadzoną na przedmiotowych inwestycjach.

Obecnie Wnioskodawca prowadzi w obiektach działalność w postaci wynajmu miejsc noclegowych i krótkoterminowego zakwaterowania, przeznaczając apartamenty – samodzielne lokale znajdujące się w obiektach (dalej: Apartamenty lub Apartament) pod wynajem na rzecz gości. Obiekty działają pod marką międzynarodowej grupy hotelowej.

Apartamenty znajdujące się w obiekcie w M. (dalej: Obiekt) stanowią w księgach Wnioskodawcy środki trwałe (początkowo Apartamenty ujmowane były w księgach jednej ze Spółek przejętych (dalej: Spółka przejęta) jako zapasy – przeznaczone były bowiem do sprzedaży; w związku jednak z rozpoczęciem działalności w zakresie najmu krótkoterminowego Spółka przejęta ujawniła Apartamenty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i rozpoczęła ich amortyzację zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o CIT; taki sposób kwalifikowania Apartamentów kontynuowany jest przez Wnioskodawcę).

Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż poszczególnych Apartamentów. Każdy z Apartamentów w momencie sprzedaży będzie posiadał odrębną księgę wieczystą z ustanowionym dla niego udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w częściach wspólnych Obiektu.

Możliwe jest, iż po podjęciu decyzji o zbyciu Apartamentów, działalność w zakresie wynajmu Apartamentów w Obiekcie zostanie zaprzestana. Jednocześnie Wnioskodawca w dalszym ciągu będzie prowadził działalność w obiekcie w G.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie podjęcia decyzji o zbyciu Apartamentów Wnioskodawca powinien zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Apartamentów?

Zdaniem Wnioskodawcy, moment zakwalifikowania Apartamentów jako przeznaczonych do sprzedaży nie przesądza o konieczności zaprzestania ich amortyzacji i tym samym nie wyłącza możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Nie zostaną bowiem spełnione przesłanki wynikające z przepisów prawa, które uniemożliwiają dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia czy podejmując decyzję o zbyciu, Wnioskodawca zaprzestanie wykorzystywania Apartamentów w celach wynajmu krótkoterminowego. Innymi słowy, nawet po podjęciu decyzji o przeznaczeniu Apartamentów do sprzedaży Wnioskodawca w dalszym ciągu będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać przedmiotowe odpisy do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. l.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z powyższego wynika, że określony wydatek, niewymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Ustawodawca w art. 15 ust. 6 ustawy o CIT określił, jednocześnie, iż w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

Definicja środków trwałych podlegających amortyzacji zawarta została w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z przedmiotowym przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt l, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z kolei z art. 16c ustawy o CIT amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
   
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością podlegają odpisom amortyzacyjnym. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się do końca miesiąca, w którym zaistnieją następujące sytuacje (wymienione w powołanym powyżej art. 16h ust. 1 pkt l ustawy o CIT), tj.:

1. zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub
   
2. środek trwały postanowiony jest w stan likwidacji,
   
3. środek trwały zbyto lub
   
4. stwierdzono niedobór środków trwałych.
   
   

Przedmiotowe przesłanki wskazują, iż za moment zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych u danego podatnika należy uznać moment, w którym dany składnik całkowicie zostanie zamortyzowany lub też gdy faktycznie przestanie być składnikiem majątku podatnika (w związku z jego likwidacją, czy też zbyciem). Możliwe są również sytuacje, w których obowiązek zaprzestania amortyzacji zaistnieje wcześniej – podatnik zobligowany jest do zaprzestania amortyzacji, mimo iż dany składnik w dalszym ciągu stanowić będzie składnik majątku podatnika, w przypadku w którym podatnik przestaje używać dane składniki. Podkreślanie wymaga, iż przedmiotowy obowiązek nie występuje jednak w każdym przypadku zaprzestania użytkowania składnika – ustawodawca ogranicza go wyłącznie do dwóch sytuacji, tj. kiedy brak używania składnika występuje:

1. na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej lub
2. na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane.
   
   
   

Tym samym, zaprzestanie (bez względu na to czy ma ono charakter trwały lub czasowy) używania składnika majątku z innych przyczyn niż wymienione powyżej, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego. Tym samym, przeznaczenie środka trwałego do sprzedaży przy jednoczesnej kontynuacji prowadzonej dotychczas działalności, w której dany składnik był używany, nie stanowi podstawy do zaprzestania amortyzacji.

Takie stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 7 marca 2011 r. (nr ILPB4/423-343/10-2/MC), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził: „Tylko więc całkowite zaprzestanie prowadzenia danego rodzaju działalności gospodarczej uzasadnia zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W analizowanej sytuacji, określonej w opisie zdarzenia przyszłego, nie mamy do czynienia z żadnym z przedstawionych powyżej przypadków wymienionych w art. 16h ust. 1 pkt 1 ani w art. 16c ustawy o CIT. Po pierwsze zwrócić należy uwagę, iż podjęcie przez Wnioskodawcę decyzji o przeznaczeniu Apartamentów do sprzedaży nie stanowi żadnej z sytuacji, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – przede wszystkim zwrócić należy uwagę, iż przeznaczenie do sprzedaży nie stanowi likwidacji środka trwałego (w przedmiotowej sytuacji w dalszym ciągu Apartament istnieje), na moment przeznaczenia nie dochodzi również do spełniania żadnej z pozostałych przesłanek. Dodatkowo, w analizowanej sytuacji nie zaistnieją również przypadki, o których mowa w art. 16c pkt 5 ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie zawiesi wykonywania działalności gospodarczej, ani też nie dojdzie do jej zaprzestania. Podkreślenia wymaga, iż w dalszym ciągu działalność w zakresie wynajmu będzie kontynuowana przez H. (w innym budynku zlokalizowanym w G.).

Tym samym, H. nie zaprzestanie użytkować Apartamentów w związku z zaprzestaniem prowadzenia określonego typu działalności, a wyłącznie w związku z przeznaczeniem ich do sprzedaży tj. w związku z podjęciem decyzji o zakończeniu wykorzystywania tych konkretnych składników w prowadzonej działalności.

Tym samym, brak jest podstaw do zastosowania wyłączenia o którym mowa w art. 16c pkt 5 ustawy o CIT.

W konsekwencji podjęcie decyzji o sprzedaży Apartamentów nie powoduje konieczności zaprzestania ich amortyzacji i tym samym nie wyłącza możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca w dalszym ciągu, do momentu ich faktycznego zbycia będzie miał możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Przedmiotowe stanowisko znajduje potwierdzenie w postanowieniu w sprawie interpretacji wydanym przez Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy 6 lipca 2007 r. (nr 1471/DRP2/423-55/07/JB), w którym to organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika, iż mimo zakwalifikowania do sprzedaży np. jednego z posiadanych budynków wczasowych (i zaprzestania jego używania w toku działalności), kiedy prowadzona jest nadal działalność polegająca na świadczeniu usług hotelowo-rekreacyjnych, to brak jest podstaw do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. W przedmiotowym postanowieniu organ podatkowy stwierdził: „Reasumując, w ocenie Naczelnika tut. Urzędu, w przypadku braku wykorzystania posiadanych przez Stronę środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, przy równoczesnym kontynuowaniu prowadzenia działalności, jak również w przypadku niewykorzystywania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż, dokonywane w tym okresie odpisy amortyzacyjne w wysokości wynikającej z ustawy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Spełniają one bowiem podstawową zasadę wynikającą z art. 15 ust. l oraz art. 15 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.