2017.11.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.192.2017.1.SO
z 17 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 21 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zaniechaną (zlikwidowaną) Inwestycję – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zaniechaną (zlikwidowaną) Inwestycję.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka jest spółką celową, której celem jest realizacja inwestycji w nieruchomości komercyjne.

Spółka planowała realizację inwestycji zakładającej budowę piętrowego budynku biurowego, z przeznaczeniem na wynajem (dalej: „Inwestycja”). Celem prowadzenia Inwestycji Spółka nabyła od osób fizycznych w 2005 r., na mocy dwóch umów zawartych w formie aktów notarialnych działki gruntu.

W związku z planowaną realizacją Inwestycji, Spółka ponosiła od 2005 r. następujące wydatki:

koszty prac projektowych, w tym m in.: sporządzenia projektu budowlanego, projektu wykonawczego, ekspertyz technicznych i nadzoru autorskiego a także dokumentacji podwykonawczej dla budynku, analizy przestrzenno-funkcjonalnej terenu przyległego do działek objętych projektowaniem, przygotowania projektu koncepcyjnego zagospodarowania terenu Inwestycji, opracowania studium urbanistycznego;
koszty uzyskania pozwolenia na budowę, w tym koszty związane ze sporządzeniem dokumentacji budowlanej;
koszty sporządzenia dokumentacji geologiczno-inżynieryjnej;
koszty usług badania gruntów;
koszty prac geodezyjnych;
koszty projektu monitoringu odkształceń i szczelności konstrukcji stacji i tuneli metra;
koszty usług doradczych, w tym doradztwa technicznego, koncepcyjnego, prawnego, konsultacji architektonicznych;
koszty usług zarządzania projektem, w tym m.in.: przygotowania, organizacji i koordynacji umów zleceń i zamówień dotyczących realizacji Inwestycji, organizacji tłumaczeń dokumentów, wspierania i realizacji wszelkich czynności biurowych;
koszty odsetek od pożyczki przeznaczonej na finansowanie Inwestycji.

W 2013 roku nastąpiła zmiana większościowego udziałowca Spółki. Zmiana struktury udziałowej wpłynęła na zmianę strategii inwestycyjnej Spółki. Proces inwestycyjny dotyczący Inwestycji został wstrzymany, a Spółka rozpoczęła starania o uzyskanie pozwolenia na realizację znacznie większego i bardziej nowoczesnego projektu biurowca (dalej: „Nowa inwestycja”), który zgodnie z przeprowadzonymi prognozami będzie generować znacznie wyższy przychód z najmu niż Inwestycja. Wniosek o wydanie nowych warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenem oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku biurowego został złożony przez Spółkę w październiku 2013 r. Spółka otrzymała decyzję o warunkach zabudowy dotyczącej Nowej inwestycji w 2014 r., natomiast decyzja zatwierdzająca obiekt budowlany i zezwalająca na budowę budynku biurowego została wydana w 2015 r. (decyzja stała się ostateczna w 2016 r. po umorzeniu postępowania odwoławczego).

Co istotne, w momencie starania się o uzyskanie pozwolenia na realizację pierwotnej Inwestycji, projekt przedstawiony przez Wnioskodawcę był projektem maksymalnym powierzchniowo, który mógł uzyskać zgodę na realizację. Jest to wynikiem newralgicznego położenia planowanej inwestycji, która będzie zlokalizowana w centralnej części Warszawy przy zbiegu głównych ulic, w sąsiedztwie stacji metra. Dopiero późniejsza zmiana podejścia do zasad zagospodarowania przestrzennego tego terenu pozwoliła rozpocząć starania (zakończone sukcesem) o uzyskanie pozwolenia na realizację Nowej inwestycji.

W zakresie realizacji Nowej inwestycji odstępstwa od pierwotnego projektu są na tyle istotne, że znaczna część prac zakupionych na realizację Inwestycji, nie będzie mogła zostać wykorzystana w realizacji Nowej Inwestycji (dalej: „Nakłady”). Wszystkie wydatki poniesione przez Spółkę w celu realizacji Inwestycji były doliczane do wartości początkowej Inwestycji, będącej środkiem trwałym w budowie. Dla celów podatkowych Spółka nie rozpoznała jako koszt żadnych wydatków związanych z Inwestycją, gdyż nie została ona zakończona.

Spółka planuje, że Nowa inwestycja, zostanie zrealizowana przez S. sp. z o.o. (dalej: „Nowa Spółka”), która będzie spółką zależną od Wnioskodawcy. Takie działanie Wnioskodawcy jest uzasadnione względami biznesowymi. Nowa Spółka, jako spółka założona w celu realizacji projektów nieruchomościowych, nieobciążona historycznie realizowanym transakcjami (zakup usług, ewentualne zobowiązania z tym związane) oraz historią kredytową, powinna być w znacznie lepszej pozycji negocjacyjnej w rozmowach z bankami na temat pozyskania finansowania na realizację Nowej inwestycji.

W konsekwencji, Spółka planuje, że Nakłady, jako poniesione na realizację Inwestycji, która została zaniechana ulegną likwidacji.

W tym celu Zarząd Spółki podejmie uchwałę o zaniechaniu i likwidacji Inwestycji, czego konsekwencją będzie sporządzenie protokołu likwidacyjnego, wykreślenie inwestycji z ewidencji aktywów Spółki (wykreślenie środka trwałego w budowie z ksiąg rachunkowych i podatkowych Spółki). Poniesione Nakłady zostaną ujęte w kosztach w ewidencji księgowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty poniesione w związku z realizacją Inwestycji, która została zaniechana, będą stanowić koszty uzyskania przychodu dla Spółki w dacie ujęcia Nakładów w kosztach księgowych (spisania) po podjęciu Uchwały przez Zarząd Spółki o zaniechaniu i likwidacji Inwestycji?
Czy poprzez „likwidację inwestycji” należy rozumieć jej fizyczną likwidację (zniszczenie) czy też wystarczająca będzie jej likwidacja księgowa, czyli dokonanie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych Spółki po podjęciu decyzji o zaniechaniu Inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stanowisko w odniesieniu do pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, poniesione przez nią wydatki związane z realizacją Inwestycji, która została zaniechana, będą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu z chwilą podjęcia Uchwały przez Zarząd Spółki o zaniechaniu Inwestycji i poczynienia stosownych wpisów w ewidencji księgowej prowadzonej przez Spółkę (m.in. wykreślenie Inwestycji z ksiąg rachunkowych, ujęcie poniesionych Nakładów w kosztach w ewidencji księgowej), z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o CIT”).

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 Ustawy o CIT”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb", „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

„zachować” oznacza:„pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty powinny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w Ustawie o CIT – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Z uwagi na fakt, że ww. składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że ponoszone przez Spółkę nakłady na realizację Inwestycji mieszczą się w dyspozycji art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Niemniej jednak z uwagi na to, że są to wydatki poniesione na wytworzenie środka trwałego, mogłyby stanowić koszt podatkowy dopiero poprzez dokonywane od wytworzonego środka trwałego odpisy amortyzacyjne.

Niemniej jednak ustawodawca po spełnieniu określonych warunków umożliwia podatnikom zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nakładów na realizowaną inwestycję także w sytuacji, gdy nie została ona zakończona.

Ustawa o CIT definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „inwestycja”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 Ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r. poz. 1047, dalej: „Ustawa o rachunkowości”).

Z kolei środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 Ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z powyższego wynika, że inwestycje to aktywa trwałe w okresie realizacji inwestycji, które nie są jeszcze środkami trwałymi w myśl art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT. Zatem, inwestycja to nakład gospodarczy na tworzenie lub zwiększanie majątku trwałego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną inwestycją.

Ustawodawca pozwala jednakże rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to bowiem podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Koszty zaniechanych inwestycji są, w myśl art. 15 ust. 4f Ustawy o CIT, kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji. Ustawodawca nie wprowadził jednak do przepisów podatkowych definicji legalnej pojęcia „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”.

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

sprzedaży zaniechanej inwestycji,

zlikwidowania zaniechanej inwestycji.

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji, skutkujących powstrzymaniem się od działania w celu kontynuacji inwestycji.

Odnosząc powyższe regulacje do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy zauważyć, że realizowane przez Spółkę przedsięwzięcie niewątpliwie było działaniem zmierzającym do uzyskania przychodu. Niemniej jednak z uwagi na zmianę sytuacji oraz fakt, że w wyniku zmiany struktury udziałowej Spółka rozpoczęła starania i finalnie uzyskała pozwolenia na budowę budynku biurowego o znacznie większej powierzchni, który w przyszłości będzie generował wyższe przychody z najmu, racjonalnym ekonomicznie działaniem było zaniechanie Inwestycji.

W związku z powyższym, Spółka podjęła decyzję o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego w pierwotnym kształcie. W tym celu Zarząd Spółki podejmie uchwałę o zaniechaniu i likwidacji Inwestycji, czego konsekwencją będzie sporządzenie protokołu likwidacyjnego, wykreślenie Inwestycji z ewidencji aktywów Spółki (wykreślenie środka trwałego w budowie z ksiąg rachunkowych i podatkowych Spółki). Poniesione Nakłady zostaną ujęte w kosztach w ewidencji księgowej.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie mieć prawo zaliczenia wydatków poniesionych na realizację Inwestycji i nie rozpoznanych wcześniej jako koszt podatkowy, do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych stanach faktycznych, przykładowo:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 grudnia 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.971.2016.1.MS);

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 lipca 2015 r. (sygn. IPPB6/4510-53/15-4/AM);

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 września 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-705/14/PC);

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 marca 2014 r. (sygn. IPPB5/423-88/14-2/RS).

Stanowisko w odniesieniu do pytania nr 2.

Zdaniem Spółki, likwidację w kontekście przepisów podatkowych należy rozumieć szerzej niż tylko jako fizyczną likwidację składników majątkowych, a więc także wszelkie działanie prowadzące do wyeliminowania takiej inwestycji z ewidencji podatnika.

Spółka stoi na stanowisku, że art. 15 ust. 4f Ustawy o CIT powinien być rozumiany szerzej, niż wynika to z jego literalnego brzmienia. W ramach likwidacji zaniechanej inwestycji, wystarczające do uznania kosztów zakupionych usług i wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego, bez konieczności przeprowadzenia fizycznej likwidacji dokumentacji (będącej efektem pracy usługodawców).

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do nakładów, których efekty mają formę intelektualną i niematerialną nie jest racjonalna ich fizyczna likwidacja, również ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników tych wartości pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodu.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji (potwierdzonej uchwałą zarządu Spółki) i sporządzenie protokołu likwidacyjnego, dokumentującego skutki decyzji o zaniechaniu inwestycji. Warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości. Podobne stanowisko zostało wyrażone w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych oraz w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m.in.:

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2016 r. (sygn. II FSK 1318/14), w którym potwierdzono, że:
„Odnosząc się do rozumienia pojęcia „likwidacji” użytego w tym przepisie Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd akcentowany zarówno w orzecznictwie jak i piśmiennictwie prawniczym, iż pojęcie to powinno być rozumiane szeroko i odnosić się winno przede wszystkim do zamiaru podatnika dokonania określonych czynności mających na celu definitywne zakończenie danego procesu inwestycyjnego, co nie oznacza, iż ma być rozumiane jako fizyczna likwidacja danej inwestycji”;

uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. (sygn. II FPS 2/12);

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 sierpnia 2011 r. (sygn. II FSK 478/10);

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2015 r. (sygn. IPPB6/4510-94/15-2/AK);

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 marca 2014 r. (sygn. IPPB5/423-88/14-2/RS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin