Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.253.2017.1.AW
z 3 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 sierpnia 2017 r. (data wpływu 6 września 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota zapłacona niemieckiemu podmiotowi za towar, który nie został odebrany przez Wnioskodawcę i pozostał na stanie magazynowym dostawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota zapłacona niemieckiemu podmiotowi za towar, który nie został odebrany przez Wnioskodawcę i pozostał na stanie magazynowym dostawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka jest producentem tkanin technicznych oraz poszyć dla branży motoryzacyjnej. Dodatkowo jako jedna z nielicznych firm w Polsce wykonuje proces zgrzewania wysokoczęstotliwościowego na częściach ciętych, wykorzystywanych w dalszej kolejności między innymi do produkcji poszyć samochodowych.

Specyfika branży motoryzacyjnej (w większości przypadków) nie pozwala na produkcję z surowców, które uprzednio nie uzyskały kosztownej certyfikacji ze strony ostatecznego nabywcy. Decyzją klienta wskazany zostaje dostawca półproduktów i surowców niezbędnych dla realizacji procesu produkcyjnego. Jednocześnie brak zastosowania się do reguł ustalonych przez odbiorcę finalnego grozi utratą projektu, a w dalszej perspektywie pozbawieniem możliwości pozyskania nowych zleceń. W opisanej transakcji Spółka nominowana została do produkcji części ciętych dla klienta finalnego. Jednocześnie jako dostawca tkaniny dla procesu został wskazany dostawca niemiecki. Podmiot ten uzyskał stosowną certyfikację ze strony ostatecznego nabywcy i zobowiązał się do produkcji na rzecz spółki określonych wolumenów tkaniny pod omawiany projekt. Spółka w ramach omawianego projektu dokonywała zakupu tkaniny od kontrahenta niemieckiego, następnie zlecała laminowanie zakupionej tkaniny kooperantowi, dokonywała jej cięcia oraz realizowała na częściach ciętych proces wygrzewania wysokoczęstotliwościowego. Podczas realizacji prac okazało się, że poszczególne procesy wykonywane przez Spółkę krajową wymagają większego zaangażowania czasowego niż pierwotnie zakładano. Z tego powodu Spółka na realizacji zlecenia nie osiągała założonej pierwotnie marży, w efekcie projekt nie generował oczekiwanych zysków. Z tego powodu Spółka podjęła kroki w celu częściowego przeniesienia produkcji tkaniny z Niemiec do swojego zakładu w Polsce. W tym celu musiała uzyskać certyfikację dla dostawcy przędzy oraz dla produkcji tkaniny w kraju. Przeniesienie produkcji tkaniny do Polski zapewniło sprawniejsze funkcjonowanie oraz ujednoliciło przebieg procesu produkcji. Przede wszystkim przyczyniło się do optymalizacji kosztów procesu produkcyjnego dzięki możliwości wyprodukowania tańszej tkaniny oraz wyeliminowaniu kosztów transportu tkaniny z Niemiec. W wyniku podjętych działań Spółka zaczęła w końcu osiągać na przedmiotowym projekcie zyski. Jednak fakt odstąpienia od umowy zakupu tkaniny od spółki niemieckiej spowodował, że dostawca ten postanowił obciążyć Spółkę wartością przędzy oraz tkaniny, która została wyprodukowana do opisanego projektu, a pozostała u niego na zapasie magazynowym. Ostatecznie w wyniku prowadzonych wielomiesięcznych negocjacji spółki ustaliły, że pokryją wartość pozostałych materiałów po połowie. Pierwotnie spółka niemiecka wystawiła notę obciążeniową na całą wartość zapasu magazynowanego - dedykowanego do produkcji na rzecz Spółki, a w marcu 2017 r. wartość ta została obniżona stosownie do poczynionych ustaleń. Fakt współpracy ze spółką niemiecką nie był potwierdzony umową w formie pisemnej. Dostawy odbywały się w oparciu o zamówienia składane przez dział logistyki Spółki. Przy czym przewidywania odnośnie wolumenów produkcyjnych planowane były z około 12-tygodniowym wyprzedzeniem, tak aby dostawca miał możliwość zamówienia przędzy i wyprodukowania tkaniny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota zapłacona niemieckiemu podmiotowi za towar, który nie został odebrany przez Wnioskodawcę i pozostał na stanie magazynowym dostawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Spółki zapłacona kwota za niezrealizowane zamówienie będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu. Spółka podjęła racjonalne i uzasadnione działania w celu zwiększenia, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu. Osiągnięte przez Spółkę oszczędności przekładają się na zysk i nawet pomniejszając je o zapłaconą kwotę rekompensaty widać, że zmiana była racjonalna i ekonomicznie uzasadniona. Decyzja o przeniesieniu produkcji do Polski została podjęta z zachowaniem zasad należytej staranności. Dodatkowo przedmiotowa rekompensata nie została wyłączona z kategorii kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robot i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robot i usług.

W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm., dalej także: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

• „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
• „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z wniosku, podczas prac realizowanych przez Spółkę w ramach umowy łączącej ją z kontrahentem niemieckim okazało się, że poszczególne procesy wykonywane przez Spółkę krajową wymagają większego zaangażowania czasowego niż pierwotnie zakładano. Z tego powodu Spółka na realizacji zlecenia nie osiągała założonej pierwotnie marży, w efekcie projekt nie generował oczekiwanych zysków. Z tego powodu Spółka podjęła kroki w celu częściowego przeniesienia produkcji tkaniny z Niemiec do swojego zakładu w Polsce. W tym celu musiała uzyskać certyfikację dla dostawcy przędzy oraz dla produkcji tkaniny w kraju. Przeniesienie produkcji tkaniny do Polski zapewniło sprawniejsze funkcjonowanie oraz ujednoliciło przebieg procesu produkcji. Przede wszystkim przyczyniło się do optymalizacji kosztów procesu produkcyjnego dzięki możliwości wyprodukowania tańszej tkaniny oraz wyeliminowaniu kosztów transportu tkaniny z Niemiec. W wyniku podjętych działań Spółka zaczęła w końcu osiągać na przedmiotowym projekcie zyski. Jednak fakt odstąpienia od umowy zakupu tkaniny od spółki niemieckiej spowodował, że dostawca ten postanowił obciążyć Spółkę wartością przędzy oraz tkaniny, która została wyprodukowana do opisanego projektu, a pozostała u niego na zapasie magazynowym. Ostatecznie w wyniku prowadzonych wielomiesięcznych negocjacji spółki ustaliły, że pokryją wartość pozostałych materiałów po połowie. Pierwotnie spółka niemiecka wystawiła notę obciążeniową na całą wartość zapasu magazynowanego - dedykowanego do produkcji na rzecz Spółki, a w marcu 2017 r. wartość ta została obniżona stosownie do poczynionych ustaleń. Fakt współpracy ze spółką niemiecką nie był potwierdzony umową w formie pisemnej. Dostawy odbywały się w oparciu o zamówienia składane przez dział logistyki Spółki. Przy czym przewidywania odnośnie wolumenów produkcyjnych planowane były z około 12-tygodniowym wyprzedzeniem, tak aby dostawca miał możliwość zamówienia przędzy i wyprodukowania tkaniny.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy kwota zapłacona niemieckiemu podmiotowi za towar, który nie został odebrany przez Wnioskodawcę i pozostał na stanie magazynowym dostawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca stanął przy tym na stanowisku, że zapłacona kwota za niezrealizowane zamówienie będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu, gdyż podjął racjonalne i uzasadnione działania w celu zwiększenia, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu, a dodatkowo przedmiotowa rekompensata nie została wyłączona z kategorii kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, który wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, niniejszą sprawę należy rozpatrzyć pod kątem przesłanek wyznaczających istotę pojęcia kosztów uzyskania przychodów zakreślonych w art. 15 ust. 1 updop. Wśród warunków konstrukcyjnych jakie musi spełnić wydatek dla jego kwalifikacji podatkowej jako koszt podatkowy wymienić zatem należy poniesienie wydatku przez podatnika, jego definitywny charakter, pozostawanie wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jego poniesienie w celu osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu, a także właściwe udokumentowanie wydatku.

W ocenie Organu, w przedmiotowej sprawie kluczowe jest przesądzenie występowania związku pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym (jego osiągnięciem, zachowaniem albo zabezpieczeniem). Zagadnienie to wymaga bowiem każdorazowo szczególnego odniesienia do stanu faktycznego sprawy.

Aby można było mówić, że dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, jego poniesienie winno mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretnych przychodów podatkowych, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Opis zaistniałego stanu faktycznego zawarty we wniosku nie pozwala przyjąć, że w przedmiotowej sprawie zaistniał związek między poniesionym wydatkiem a przychodem podatkowym.

Źródłem wydatku poniesionego przez podatnika są ustalenia poczynione pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem niemieckim w wyniku wielomiesięcznych negocjacji, na podstawie których Wnioskodawca zobowiązał się do pokrycia połowy kosztów zamówionego lecz nieodebranego towaru. Powodem rezygnacji z odbioru towaru nie była jego wadliwość czy nienależyte wykonanie go przez niemieckiego kontrahenta, lecz cena. Wnioskodawca uznał, że samodzielne wyprodukowanie towaru będzie dla niego bardziej opłacalne.

W tym stanie rzeczy, towar wyprodukowany zgodnie z zamówieniem Wnioskodawcy, pozostał w magazynie kontrahenta. Oznacza to, że nie dysponując tym towarem Wnioskodawca nie dokonał jego dalszej odsprzedaży, a co za tym idzie nie osiągnął przychodu związanego z tym towarem.

Jak zaznaczono powyżej, aby wydatek podatnika mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów co wynika z art. 15 ust. 1 updop. Brak ziszczenia się takiego celu uniemożliwia zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów Przesłanką zapłacenia określonej kwoty pieniężnej kontrahentowi niemieckiemu nie było dla Wnioskodawcy uzyskanie przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła), lecz uwolnienie się od konieczności dokonania pełnej odpłatności za zamówiony u kontrahenta towar.

Organ nie kwestionuje, że przeniesienie produkcji do Polski przyczyniło się do optymalizacji kosztów procesu produkcyjnego dzięki możliwości wyprodukowania tańszej tkaniny oraz wyeliminowaniu kosztów transportu tkaniny z Niemiec. Pragnie jednak podkreślić, że okoliczność ta nie ma związku z wydatkami dokonanymi na rzecz kontrahenta niemieckiego dotyczącymi pokrycia połowy kosztów wyprodukowanej tkaniny, która pozostała w magazynie kontrahenta wobec rezygnacji Wnioskodawcy z jej odebrania.

Brak przychodu związanego z powyższym towarem powoduje, że owego wydatku nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec braku spełnienia łącznie wszystkich przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 updop, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, o którym mowa we wniosku stało się niemożliwe.

Za bezprzedmiotowe należy w tej sytuacji uznać - zawarte w stanowisku Wnioskodawcy - rozważania dotyczące art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, na mocy którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 459). Art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). W pierwszym rzędzie należy zauważyć, że - jak wskazał Wnioskodawca - fakt współpracy ze spółką niemiecką nie był potwierdzony umową w formie pisemnej. Dodatkowo z wniosku nie wynika, by kontrahenci podjęli jakiekolwiek postanowienia dotyczące ewentualnej kary umownej.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej argumenty Organ podkreśla, że podstawą rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy jest przepis art. 15 ust. 1 updop, stąd badanie czy w sprawie tej zachodzą szczególne przesłanki wyłączające możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 16 ust. 1 ww. ustawy stało się bezprzedmiotowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.