Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.233.2017.2
z 30 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 listopada 2017 r. (data nadania 20 listopada 2017 r., data wpływu 22 listopada 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.233.2017.1.AM z dnia 7 listopada 2017 r. (data nadania 7 listopada 2017 r., data doręczenia 14 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie Niesprzedanych towarów, które w ramach podejmowanych przez Spółkę działań wiążących się z Działaniami CSR zostaną przekazane osobom potrzebującym lub instytucjom – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie Niesprzedanych towarów, które w ramach podejmowanych przez Spółkę działań wiążących się z Działaniami CSR zostaną przekazane osobom potrzebującym lub instytucjom.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce L. Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Spółka). W związku z tym, iż Spółka nie posiada osobowości prawnej oraz nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych ani podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o CIT, przychody i koszty, jakie osiąga, stanowią przychody i koszty jej wspólników proporcjonalne do posiadanego przez nich udziału w zysku Spółki. Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, jest uprawniony do udziału w jej zyskach, w konsekwencji zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce z tytułu przypadającego na niego dochodu Spółki.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. prowadzenie sprzedaży detalicznej towarów handlowych poprzez sieć sklepów położonych na terenie całego kraju. Spółka nabywa towary od dostawców krajowych i zagranicznych. W asortymencie oferowanym w sklepach przez Spółkę znajdują się przede wszystkim artykuły spożywcze, w tym w szczególności pieczywo, napoje, nabiał, wędliny, ryby, owoce i warzywa. Spółka oferuje również chemię gospodarczą, kosmetyki, artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia. Okresowo w sklepach Spółki pojawiają się oferty specjalne powiązane z daną porą roku lub wydarzeniem, przykładowo artykuły do ogrodu, narzędzia do usuwania śniegu, płyty dvd, artykuły dla kibiców itp.

Spółka szczegółowo planuje zakupy towarów handlowych, mając na uwadze przede wszystkim konieczność zapewnienia stałego dostępu klientów do oferowanego asortymentu, terminy ważności oferowanych towarów, a także gospodarkę magazynową. W planowaniu zakupów Spółka opiera się w szczególności na danych o bieżącej sprzedaży poszczególnych towarów, o zapotrzebowaniu na dane towary w sklepach oraz na prognozach dotyczących przewidywanych trendów i mody na dane towary. Spółka stara się prowadzić sprzedaż w sposób racjonalny i unikać sytuacji, w których niesprzedany towar traci swoją przydatność i musi zostać wycofany ze sprzedaży.

Niemniej jednak, ze względu na rozmiary prowadzonej działalności handlowej, Spółka nie jest w stanie uniknąć sytuacji, w których dany towar nie sprzedaje się według założeń i konieczne staje się wycofanie go ze sklepu. Jest to normalny, choć niepożądany, element prowadzonej przez Spółkę działalności. Dotyczy to w szczególności:

• produktów spożywczych, których termin przydatności do spożycia nie spełnia minimalnych standardów Spółki,
  

• towarów uszkodzonych, z brakującymi częściami, w zniszczonych opakowaniach itp., które nie stanowią pełnowartościowych towarów handlowych, pomimo że ich użyteczność nie została znacząco obniżona (nadal mogą być wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem),
  

• towarów sezonowych i okazjonalnych, np. związanych z określonym wydarzeniem (np. sportowym), których sprzedaż spada znacząco po zakończeniu danego wydarzenia w związku z brakiem zainteresowania klientów,
  

• towarów, które pomimo prowadzonych analiz i prognoz sprzedaży cieszą się w danym okresie mniejszym zainteresowaniem.
  
  
  

Wobec towarów wymienionych powyżej, Spółka niejednokrotnie podejmuje próby zachęcenia klientów do ich kupna, między innymi poprzez obniżki cen lub umieszczenie towarów w sklepie w eksponowanym miejscu, np. przy kasach lub na specjalnie oznaczonych stanowiskach. Jeżeli pomimo podjętych kroków nie uda się sprzedać tych towarów, Spółka wycofuje je ze sprzedaży i przeznacza do likwidacji. Podyktowane jest to wieloma czynnikami, przykładowo przepisami sanitarnymi, wewnętrznymi regulacjami wprowadzonymi przez Spółkę, dbałością o klientów i wizerunek, polityką jakości. Likwidacja towarów, których nie udało się Spółce sprzedać następuje najczęściej poprzez ich utylizację.

Spółka zamierza wprowadzić nowe zasady dotyczące wycofania ze sprzedaży towarów, które nie znalazły nabywców w sklepie. Będzie to dotyczyło w szczególności towarów wymienionych w punktach powyżej, których sprzedaż pomimo podjętych prób okazała się nieefektywna lub niemożliwa i nie przedstawiają już one dla Spółki wartości handlowej, a w konsekwencji zostały przeznaczone do wycofania ze sprzedaży (dalej: Niesprzedane towary). Zamierzeniem Spółki jest nieodpłatne przekazywanie Niesprzedanych towarów bezpośrednio osobom potrzebującym lub różnego typu instytucjom zajmującym się m.in. działalnością dobroczynną (np. Caritas), przy czym nie zawsze będą to osoby czy instytucie posiadające status organizacji pożytku publicznego. Powyższe działania będą miały charakter lokalny, tj. poszczególne sklepy lub magazyny będą przekazywały Niesprzedane towary potrzebującym lub instytucjom zajmującym się działalnością dobroczynną w swojej okolicy. Co do zasady, Spółka nie planuje tworzenia specjalnej puli Niesprzedanych towarów z przeznaczeniem do przekazania potrzebującym, będzie to działanie o charakterze doraźnym, z wykorzystaniem Niesprzedanych towarów znajdujących się w danym momencie w sklepie lub magazynie, oparte na bieżącym zapotrzebowaniu wynikającym z działalności poszczególnych instytucji lub z sytuacji losowych.

Pracownicy Spółki otrzymają szczegółowe wytyczne, co do:

• sposobu wybierania towarów do puli Niesprzedanych Towarów;
  

• warunków i sposobu przekazywania Niesprzedanych Towarów.
  
  
  

Planowane działanie wpisuje się w inicjatywy podejmowane przez Spółkę w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility, dalej: Działania CSR). Działania CSR mają przede wszystkim za zadanie budowanie pozytywnego wizerunku Spółki, jako podmiotu uwzględniającego interesy społeczne i ochronę środowiska oraz dbającego o społeczności lokalne. Przekazywanie Niesprzedanych towarów osobom potrzebującym lub instytucjom zajmującym się pomocą społeczną przez poszczególne sklepy lub magazyny będzie służyło postrzeganiu Spółki w społeczeństwie jako przedsiębiorstwa przyjaznego, promocji marki, budowaniu zaufania i więzi z klientami na szczeblu lokalnym. Spółka zakłada, iż informacje o jej Działaniach CSR przyczynią się do wzrostu popularności marki wśród społeczności lokalnych, a w rezultacie zachęcą obecnych i przyszłych klientów do robienia zakupów w sklepach Spółki. W tej sytuacji Działania CSR podejmowane przez Spółkę będą korzystne zarówno dla społeczności lokalnych, jak i dla niej samej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na nabycie Niesprzedanych towarów, które w ramach podejmowanych przez Spółkę działań wiążących się z Działaniami CSR zostaną przekazane osobom potrzebującym lub instytucjom mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, czyli w sytuacji gdy Spółka będzie przekazywała osobom potrzebującym lub instytucjom zajmującym się m.in. opieką społeczną Niesprzedane towary, a działanie to będzie wpisywało się w Działania CSR, tj. budowania pozytywnego wizerunku przyjaznej Spółki, jako podmiotu uwzględniającego także interesy społeczne, w tym ochronę środowiska podejmowane przez Spółkę, koszt nabycia Niesprzedanych towarów będzie stanowił koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jako podatnik CIT

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki. Przychody i koszty uzyskania przychodu z udziału w spółce niebędącej osobą prawną ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału) – art. 5 ust. 1-2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: Ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Brak wyłączenia przez art. 16 ustawy o CIT

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane Działania CSR nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Żadne z wymienionych tam wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy wydatków na nabycie towarów celem ich sprzedaży, które w związku z utratą przez nie wartości handlowej i przeznaczenia do wycofania ze sprzedaży, zostały przekazane innym podmiotom.

Likwidacja towarów kosztem podatkowym

W obrocie prawnym można znaleźć szereg interpretacji indywidualnych, w których wskazano, iż straty w towarach handlowych (w przypadku przekazywania Niesprzedanych towarów również będziemy mieć do czynienia ze stratą w sensie ekonomicznym) powstałe w związku z ich likwidacją mogą w określonych okolicznościach stanowić koszty uzyskania przychodów danego podatnika.

Przykładowo, w interpretacji o sygn. IBPB-1-1/4510-184/15/BK z dnia 28 stycznia 2016 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, który argumentował, że: „Likwidacja będzie natomiast następowała z obiektywnych przyczyn rynkowych, niezawinionych i niezależnych od woli Spółki, w szczególności z uwagi na brak obiektywnej możliwości skutecznej sprzedaży określonej części wolumenu produktowego, m.in. ze względu na upływ terminu przydatności towaru spożywczego, częściowe uszkodzenie towaru, sezonowość i inne czynniki obiektywne wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wniosku. W związku z powyższym istnieją obiektywne przesłanki dla zaliczenia kosztu zlikwidowanych towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów Spółki”.

Podobnie, w interpretacji o sygn. IBPBI/2/423-1627/13/MO z dnia 18 grudnia 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zgodził się z podatnikiem, który wskazał, że: „Likwidacja zaś następuje z przyczyn niezależnych od woli Spółki, tj. ze względu na postęp techniczny, zmianę wymagań rynkowych, wygaśniecie homologacji. W związku z powyższym istnieją zasadne przesłanki dla zaliczenia kosztu zlikwidowanego zapasu do kosztów uzyskania przychodu, albowiem wydatek ten jest ponoszony celem zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji o sygn. IPPB3/423-417/13-2/AM z dnia 2 września 2013 r. wskazał natomiast, że: „jeżeli działania Spółki związane z utylizacją towarów są naturalną konsekwencją racjonalnego działania i dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej – wówczas istnieje możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wartości utylizowanych towarów i ujęcia ich w księgach rachunkowych w momencie sporządzenia protokołu likwidacji, przy prawidłowym ich udokumentowaniu”.

W kontekście przytoczonych powyżej interpretacji indywidualnych, uznających prawo do rozliczenia przez podatnika kosztów uzyskania przychodów w związku z likwidacją towarów handlowych, można zauważyć, iż istotą takiej likwidacji jest pozbycie się przez podatnika towarów nieprzedstawiających już dla niego jakiejkolwiek wartości handlowej, których pomimo podjętych starań nie udało się mu sprzedać. Jest to uwarunkowane wieloma czynnikami, przykładowo przepisami sanitarnymi, wewnętrznymi regulacjami wprowadzonymi przez Spółkę, dbałością o klientów i wizerunek, polityką jakości, itp. Istotnym jest, iż podatnik w tym przypadku faktycznie ponosi stratę nie w wyniku fizycznej likwidacji towarów, lecz na skutek wcześniejszej utraty wartości handlowej przez te towary. Fizyczna likwidacja tych towarów jest jedynie następstwem straty poniesionej przez podatnika, a nie jej przyczyną. Uszczuplenie majątku podatnika następuje na skutek zdarzeń przez niego niezamierzonych, pomimo podjętych przez niego działań mających zapobiec stratom, w okolicznościach, w których nie ponosi on winy za zaistniałe uszczuplenie.

W przypadku przekazania przez Spółkę Niesprzedanych towarów osobom potrzebującym lub instytucjom zajmującym się m.in. opieką społeczną, przekazanie to będzie konsekwencją utraty przez te Niesprzedane towary wartości handlowej. Przekazanie Niesprzedanych towarów będzie alternatywą dla ich likwidacji. Co istotne, zanim dojdzie do przekazania Niesprzedanych towarów, Spółka podejmuje różne działania mające na celu ich sprzedaż, także jeśli to możliwe po obniżonej cenie. Ponadto, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka szczegółowo planuje zakupy towarów handlowych, mając na uwadze przede wszystkim konieczność zapewnienia stałego dostępu klientów do oferowanego asortymentu, terminy ważności części oferowanych towarów, a także gospodarkę magazynową. W planowaniu zakupów Spółka opiera się w szczególności na danych o bieżącej sprzedaży poszczególnych towarów, o zapotrzebowaniu na dane towary w sklepach oraz na prognozach dotyczących przewidywanych trendów i mody na dane towary. Spółka dokłada więc dużej staranności do kwestii zaopatrzenia sklepów, stara się prowadzić sprzedaż w sposób optymalny i unikać sytuacji, w których niesprzedany towar traci swoją wartość handlową i musi zostać wycofany ze sprzedaży i w konsekwencji przekazany na działalność CSR lub zutylizowany. Wystąpienie ewentualnej straty w wyniku utraty przez Niesprzedane towary wartości handlowej i przekazania ich potrzebującym lub organizacjom zajmującym się opieką społeczną nie będzie wynikało zatem z zawinionego działania Spółki.

Jeżeli zatem straty powstałe w wyniku likwidacji towarów, które utraciły wartość handlową jest kosztem podatkowym, to tym bardziej wartość towarów przekazanych potrzebującym powinna stanowić koszt podatkowy.

Działania CSR kosztem podatkowym

W ocenie Wnioskodawcy, wszelkie działania Spółki w zakresie CSR, w tym również planowane przez Spółkę działania polegające na przekazywaniu osobom potrzebującym lub instytucjom m.in. zajmującym się opieką społeczną Niesprzedanych towarów, wpływają w sposób pośredni na generowane przez Spółkę przychody. Są to bowiem działania mające na celu budowanie pozytywnego wizerunku Spółki, który wpływa na wartość sprzedaży w przyszłości. Obecnie podejmowanie Działań CSR jest wręcz wymogiem rynku i wynika z procesu zmian gospodarczych, czego pozytywnym efektem jest wsparcie wielu inicjatyw społecznych oraz pomoc potrzebującym na wielu płaszczyznach. Przekazanie Niesprzedanych towarów potrzebującym będzie wpisywało się w podejmowane przez Spółkę Działania CSR, a na szczeblu lokalnym będzie stanowiła istotne wzmocnienie dotychczasowej aktywności Spółki w tym zakresie. Działania te służą m.in. budowaniu pozytywnego wizerunku Spółki i mają przyczynić się w sposób istotny do pozytywnego postrzegania Spółki jako przedsiębiorstwa zainteresowanego potrzebami społeczności lokalnej i budowania relacji z obecnymi, jak również z potencjalnymi klientami. Umożliwi to utrzymanie pozycji Spółki na rynku, pozyskiwanie nowych klientów, dostrzegających prospołeczny wymiar biznesu Spółki i pozwoli na dalszy, intensywny jej rozwój.

Co istotne, przekazywanie Niesprzedanych towarów osobom i instytucjom w okolicach danego sklepu lub magazynu może przełożyć się na dobry wizerunek Spółki w powiązaniu z tym konkretnym sklepem lub sklepami w pobliżu magazynu i mieć bezpośredni wpływ na ich obroty, a w ostatecznym rezultacie – na dochody Wnioskodawcy. Zakładając, iż przekazywanie Niesprzedanych towarów będzie dokonywane potencjalnie za pośrednictwem wszystkich sklepów (a także magazynów) posiadanych przez Spółkę, skala i zasięg tych Działań CSR może w znaczącym stopniu przyczynić się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, poprzez utrwalenie zaufania i pozytywnego postrzegania wśród obecnych klientów oraz zachęcenie do dokonywania zakupów w sklepach Spółki przez nowych klientów. Związek podejmowania Działań CSR, a osiąganiem przez podatników dochodów został uznany również przez organy podatkowe, co odzwierciedla utrwalona już praktyka wyrażona między innymi w interpretacjach podatkowych, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPB-1-3/4510-259/16/TS z dnia 4 kwietnia 2016 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPB-1-3/4510-247/16/TS z dnia 4 kwietnia 2016 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPB-1-3/4510-92/16/MO z dnia 7 marca 2016 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPB3/4510-1-441/15-3/KS z dnia 15 grudnia 2015 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB5/4510-377/15-2/JC z dnia 27 maja 2015 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPB3/423-718/14-3/PR z dnia 31 marca 2015 r.,
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB5/4510-168/15-2/JC z dnia 27 marca 2015 r.,
  

• interpretacja Ministra Finansów o sygn. DD10.8221.1.2015.MZO z dnia 9 stycznia 2015 r.
  
  

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będzie on miał prawo do zaliczenia wydatków na nabycie Niesprzedanych towarów przekazanych osobom potrzebującym lub różnym organizacjom zajmującym się m.in. opieką społeczną do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ spełnione zostaną przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, a jednocześnie nie znajdzie do niego zastosowania żadne z wyłączeń przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej (Spółka).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Opisaną powyżej zasadę proporcjonalnego udziału stosuje się na podstawie art. 5 ust. 2 ww. ustawy odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podział przychodów i kosztów miedzy wspólnikami spółki komandytowej, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej wspólnicy partycypują w zyskach spółki komandytowej. Proporcję, o której mowa w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno ustalać się zatem w stosunku do przysługującego wspólnikowi, będącemu osoba prawną, udziału w zysku, określonemu w umowie spółki komandytowej.

Tym samym, z uwagi na fakt, że Spółka nie posiada osobowości prawnej oraz nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych ani podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty, jakie osiąga, stanowią przychody i koszty jej wspólników, w tym Wnioskodawcy, proporcjonalne do posiadanego przez nich udziału w zysku Spółki.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej, uprawniony do udziału w jej zyskach, w świetle art. 3 ust. 2 powołanej ustawy jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce z tytułu przypadającego na niego dochodu Spółki.

Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca jako wspólnik spółki komandytowej (Spółki) będący osobą prawną może rozpoznawać koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

W myśl art. 15 ust. 1 , kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Mając powyższe na względzie, koszty ponoszone przez Spółkę należy ocenić przede wszystkim pod kątem celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Spółka zamierza wprowadzić nowe zasady dotyczące wycofania ze sprzedaży towarów, które nie znalazły nabywców w sklepie. Zamierzeniem Spółki jest nieodpłatne przekazywanie Niesprzedanych towarów bezpośrednio osobom potrzebującym lub różnego typu instytucjom zajmującym się m.in. działalnością dobroczynną (np. Caritas), przy czym nie zawsze będą to osoby czy instytucie posiadające status organizacji pożytku publicznego. Powyższe działania będą miały charakter lokalny, tj. poszczególne sklepy lub magazyny będą przekazywały Niesprzedane towary potrzebującym lub instytucjom zajmującym się działalnością dobroczynną w swojej okolicy. Planowane działanie wpisuje się w inicjatywy podejmowane przez Spółkę w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility, dalej: Działania CSR). Działania CSR mają przede wszystkim za zadanie budowanie pozytywnego wizerunku Spółki, jako podmiotu uwzględniającego interesy społeczne i ochronę środowiska oraz dbającego o społeczności lokalne.

Aktualną definicją społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility – CSR) jest jest definicja zawarta w normie Normie PN-ISO 26 000 – „odpowiedzialność organizacji za wpływ jej decyzji i działań (produkty, serwis, procesy) na społeczeństwo i środowisko, poprzez przejrzyste i etyczne zachowanie, które:

• przyczynia się do zrównoważonego rozwoju, zdrowia i dobrobytu społeczeństwa;
  

• bierze pod uwagę oczekiwania interesariuszy;
  

• jest zgodne z obowiązującym prawem i spójne z międzynarodowymi normami zachowania;
  

• jest spójne z organizacją i praktykowane w jej relacjach”.
  
  
  

Społeczna odpowiedzialność biznesu to strategia zarządzania, zgodnie z którą przedsiębiorstwa w swoich działaniach dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne, aspekty środowiskowe, czy relacje z różnymi grupami interesariuszy, w szczególności z pracownikami. Bycie społecznie odpowiedzialnym oznacza inwestowanie w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska, relacje z otoczeniem firmy i informowanie o tych działaniach, co przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa i kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

CSR jest bardzo szerokim pojęciem, pod którym kryje się szereg różnych inicjatyw czy procedur.

W tym miejscu warto odwołać się do działań wskazanych w Komunikacie Komisji Europejskiej z dnia 25 października 2011 r. skierowanej do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów – „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”.

We wskazanym dokumencie zostało wprost stwierdzone, że: „Strategiczne podejście do CSR ma coraz większe znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw. Może przynieść korzyści w zakresie zarządzania ryzykiem, oszczędności kosztów, dostępu do kapitału, relacji z klientami, zarządzania zasobami ludzkimi i potencjału innowacyjnego. Ponieważ CSR wymaga zaangażowania zainteresowanych stron wewnątrz przedsiębiorstwa i poza nim, umożliwia to przedsiębiorstwom lepsze prognozowanie i wykorzystanie szybko zmieniających się oczekiwań ze strony społeczeństwa i warunków prowadzenia działalności, CSR może zatem stymulować rozwój nowych rynków i sprzyja tworzeniu nowych możliwości wzrostu gospodarczego. Zajmując się kwestiami odpowiedzialności społecznej, przedsiębiorstwa mogą budować długoterminowe zaufanie pracowników, konsumentów i obywateli, tworząc podstawę pod zrównoważone modele biznesowe. Większe zaufanie z kolei przyczynia się do tworzenia otoczenia, w którym przedsiębiorstwa mogą podejmować inicjatywy innowacyjne i rozwijać się”.

Tym samym społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej, należy je zatem traktować jako inwestycję a nie koszt. Innyni słowy, odpowiedzialność biznesu to efektywna strategia zarządzania, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw na poziomie globalnym i jednocześnie kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

Odpowiedzialny biznes to podejście strategiczne, długofalowe, oparte na zasadach dialogu społecznego i poszukiwaniu rozwiązań korzystnych tak dla przedsiębiorstwa, jak i jego całego otoczenia, pracowników, wszystkich interesariuszy i społeczności, w której działa firma.

Zdaniem Komisji Europejskiej, strategia społecznej odpowiedzialności biznesu prowadzi do trwałego sukcesu przedsiębiorstwa dzięki prowadzeniu dialogu z otoczeniem, uwzględnianiu ochrony środowiska i budowę kapitału społecznego.

Jak wskazuje Spółka przekazywanie Niesprzedanych towarów osobom potrzebującym lub instytucjom zajmującym się pomocą społeczną przez poszczególne sklepy lub magazyny będzie służyło postrzeganiu Spółki w społeczeństwie jako przedsiębiorstwa przyjaznego, promocji marki, budowaniu zaufania i więzi z klientami na szczeblu lokalnym. Spółka zakłada, iż informacje o jej Działaniach CSR przyczynią się do wzrostu popularności marki wśród społeczności lokalnych, a w rezultacie zachęcą obecnych i przyszłych klientów do robienia zakupów w sklepach Spółki. W tej sytuacji Działania CSR podejmowane przez Spółkę będą korzystne zarówno dla społeczności lokalnych, jak i dla niej samej.

Zatem, należy uznać, że przedstawione powyżej argumenty przemawiają za tym, że ponoszone wydatki na realizację działań CSR powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że wydatki związane z prowadzeniem działań w ramach strategii CSR nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, NSA dokonał wykładni pojęcia reprezentacji i stwierdził, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że wydatki na nabycie Niesprzedanych towarów, które w ramach podejmowanych przez Spółkę działań wiążących się z Działaniami CSR zostaną przekazane osobom potrzebującym lub instytucjom mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.