Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.49.2017.3.AKR
z 7 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2017 r. (data wpływu 29 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) oraz pismem z dnia 22 czerwca 2017 r. (data wpływu 23 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia zobowiązania przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia zobowiązania przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 31 maja 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.49.2017.1.AKR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 1 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 5 czerwca 2017 r.). W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 7 czerwca 2017 r.).

W związku z tym, że złożone w dniu 8 czerwca 2017 r. uzupełnienie wniosku nie zostało podpisane przez Wnioskodawcę oraz wniosek nadal nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa pismem z dnia 13 czerwca 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.49.2017.2.AKR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 czerwca 2017 r.). W dniu 23 czerwca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 21 czerwca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 12 listopada 2016 r. Wnioskodawca otrzymał pismo od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (UFG) o odstąpieniu przez tą instytucję od dochodzenia należności nałożonych na Niego orzeczeniem Sądu Rejonowego w ... z dnia 4 grudnia 2012 r. Wraz z pismem w załączeniu Wnioskodawca otrzymał informację PIT-8C, z której wynikał obowiązek uiszczenia znacznej, zwłaszcza jak na Jego aktualne możliwości, kwoty podatku dochodowego (ok. 5 000 zł).

Wnioskodawca jest inwalidą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, od wielu lat osobą bezrobotną, bez majątku, zdolną do pracy tylko w warunkach pracy chronionej. Z uwagi na charakter posiadanych schorzeń tj. niewydolność serca, arytmia, migotanie przedsionków, nadciśnienie, cukrzyca, stopa cukrzycowa dwa, amputowane 3 palce u stóp, zaćma, trwałe uszkodzenie kręgosłupa oraz wiek, przez prawie 5 lat nie mógł uzyskać zatrudnienia. Udało się to dopiero w lipcu ubiegłego roku w firmie ochroniarskiej ... z ..., ale charakter wykonywanych obowiązków (dużo chodzenia) doprowadził już po miesiącu do znacznego pogorszenia się stanu zdrowia, czego efektem był kolejny pobyt w klinice ortopedii w ..., gdzie Wnioskodawca przeszedł dwie operacje zakończone amputacją kolejnego palca.

W tej sytuacji nie przedłużono z Wnioskodawcą umowy o pracę, która obowiązywała na okres próbny do dnia 30 września 2016 r. Aktualnie, do m-ca lipca br. Wnioskodawca przebywa na zasiłku rehabilitacyjnym i pobiera kwotę ok. 1 200 zł miesięcznie.

O zaistniałej sytuacji informowany był UFG i stąd też, wynikła podjęta przez tą instytucję decyzja o umorzeniu części zobowiązań Wnioskodawcy. Podstawą decyzji była też pewnie niemożność przeprowadzenia skutecznej egzekucji komorniczej, która prowadzona na zlecenie UFG była kilkakrotnie umarzana.

Wnioskodawcy umorzono tylko część należności - pozostałą kwotę w myśl ustaleń z UFG, spłaca On ratalnie w kwocie 250 zł miesięcznie. W całej tej sprawie dla Wnioskodawcy najistotniejsze jest to, że stał się ofiarą zupełnie niezawinionej przez Niego sytuacji.

Zdarzenie (wypadek) będący podstawą do roszczeń UFG, miał miejsce 30 grudnia 1992 r. Co prawda, to Wnioskodawca prowadził wtedy samochód uczestniczący w wypadku, ale zrobił to na prośbę właściciela, który siedział obok Niego na fotelu pasażera, gdyż sam był słabym, świeżo upieczonym kierowcą i nie czuł się na silach prowadzić auta w istniejących wtedy bardzo trudnych warunkach drogowych i to on nie poinformował, że auto nie posiada ważnego ubezpieczenia OC. Wnioskodawca to auto widział po raz pierwszy i ostatni w życiu przez godzinę. Nie miał żadnej możliwości uzyskania informacji, że było nieubezpieczone. Być może i sam właściciel nie zdawał sobie sprawy, że termin ważności ubezpieczenia minął 2 dni przed zdarzeniem z dnia 30 grudnia 1992 r. Poza tym, że nie była to prosta sprawa, jeśli chodzi termin ważności ubezpieczenia, dopiero po 8 latach UFG zorientował się, że w czasie wypadku ubezpieczenie było już nieważne. Wynika z tego, że instytucje ubezpieczeniowe nie są w tej sprawie bez winy, można im postawić zarzut braku zachowania minimum staranności.

Odbiło się to również niekorzystnie na sytuacji Wnioskodawcy, gdyż pierwszą informację o roszczeniach UFG, otrzymał dopiero w 2011 r., wcześniej o sprawie nie miał pojęcia. Nie trzeba tu dodawać wynikających z tego faktu takich kwestii jak naliczane przez lata odsetki itp. O tej sytuacji wiedział UFG, z którym przez lata Wnioskodawca prowadził obszerną korespondencję, prosząc o uwzględnienie sytuacji, zwracając uwagę na aspekt moralny całej sprawy, okresu przedawnienia itp. Argumenty nie były dla UFG wystarczające, sprawę po kolei przejmowali różni pracownicy instytucji, niejednokrotnie nie próbujący nawet przeczytać czy przeanalizować akt. Stąd, takie stwierdzenia w treści niektórych pism jak „jeździł Pan tygodniami nieubezpieczonym pojazdem”, gdy faktycznie auto było w Polsce 2 tygodnie, a ubezpieczenie skończyło się 2 dni przed wypadkiem.

W tej sytuacji, ugoda o spłacaniu części należności w systemie ratalnym wydała się Wnioskodawcy światełkiem w tunelu i po konsultacjach z rodziną, która zaoferowała pomoc, propozycję zaakceptował.

Kolejną wspaniałą wiadomością wydawało się być pismo z UFG o umorzeniu części należności z miesiąca listopada ubiegłego roku. Radość minęła kiedy Wnioskodawca zorientował się, że wiąże się z tym konieczność uiszczenia podatku dochodowego w niemożliwej do wpłacenia kwocie blisko 5 000 zł. Ta decyzja ze strony UFG, skądinąd dla Wnioskodawcy bardzo dobra jest jednocześnie kolejną dolegliwością, gdyż kwoty na podatek nie jest w stanie wyasygnować. Praktykowany jest przez UFG zwyczaj, tj. proceder umarzania należności decyzją administracyjną. Wtedy odpada konieczność uiszczania podatku w ramach PIT-8C.

W uzupełnieniu wskazano, że w dniu 12 listopada 2016 r. Wnioskodawca otrzymał od UFG pismo z informacją, że UFG odstępuje od dochodzenia od Jego osoby dochodzenia należności wynikających z orzeczenia Sądu Rejonowego w … z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt …. Do pisma dołączony był PIT-8C, w którym wykazano przychód jaki Wnioskodawca uzyskał z tytułu umorzenia w wysokości 27 412 zł 83 gr, od którego powinien uiścić należny podatek wynikający z treści art. 42a ustawy o podatku dochodowym. Kwota umorzenia wynikała z tytułu orzeczenia Sądu Rejonowego w … z dnia 4 grudnia 2012 r. o zasądzeniu od Wnioskodawcy kwoty 27 108 zł w związku z uznaniem Go za winnego wypadku drogowego z dnia 30 grudnia 1992 r. W treści pisma od UFG, nie ma żadnej wzmianki ani powołania się na przepisy, na podstawie których umorzono - odstąpiono od dochodzenia należności od osoby Wnioskodawcy. Występując z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej Wnioskodawca nie wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w … o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych w związku z wystąpieniem podatku z tytułu umorzenia należności przez UFG, gdyż sądził, że problem nie leży w uldze, lecz błędnie wydanej decyzji przez UFG, który wielokrotnie wydawał decyzje o umorzeniu należności w postaci decyzji administracyjnej, bez wystawiania dokumentu PIT-8C. Z tego też powodu, po uzgodnieniach w miejscowym Urzędzie Skarbowym Wnioskodawca nie uwzględnił w złożonym zeznaniu podatkowym za 2016 r. w oczekiwaniu na wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej i w zależności od treści wydanej interpretacji nastąpi dokonanie korekty zeznania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy umorzenie przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny świadczenia za wyrządzoną przez Wnioskodawcę szkodę komunikacyjną powoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), umorzenie świadczenia opisanego we wniosku przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego. W wyniku tego umorzenia nie nastąpiło bowiem przysporzenie majątkowe - z tego tytułu Wnioskodawca nie otrzymał pieniędzy, wartości pieniężnych i żadnych innych świadczeń. Nie nastąpił też trwały przyrost Jego majątku. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że ww. umorzenie nie spowodowało po Jego stronie żadnych skutków na gruncie podatku dochodowego, a UFG wystawiając dla Wnioskodawcy PIT-8C postąpił nieprawidłowo. Tym samym Wnioskodawca uważa, że kwot wykazanych w tej informacji nie należy wykazywać w rocznym zeznaniu podatkowym. W ocenie Wnioskodawcy, w świetle obowiązującego stanu prawnego w przedstawionym stanie faktycznym wyciągnięte powyżej wnioski są prawidłowe. Zgodnie z art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392, z późn. zm.) z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. la, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1-2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.

Natomiast, zastosowanie w stosunku do osoby fizycznej przez uprawniony do tego organ umorzenia, nie oznacza, że osoba ta zawsze uzyskuje z tego tytułu przychód w rozumieniu przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umorzenie otrzymanych uprzednio należności pieniężnych (brak obowiązku zwrotu pobranych świadczeń) stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym bowiem przypadku po stronie dłużnika – w momencie zwolnienia z długu - powstaje przysporzenie o charakterze majątkowym.

Umorzenie natomiast osobie fizycznej świadczenia za wyrządzoną szkodę komunikacyjną, nie jest powiązane z otrzymaniem uprzednio przez podatnika świadczenia. Zatem w tym przypadku, a sytuacja ta dotyczy osoby Wnioskodawcy, nie powstaje przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że podobne stanowisko, w praktycznie identycznym stanie faktycznym podzielono w interpretacji indywidualnej ILPB1/4511-1-587/15-4/AMN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis ten wyraża zatem podstawową zasadę podatku dochodowego – powszechność opodatkowania, zgodnie z którą opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów enumeratywnie wymienionych przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych bądź dochodów, od których w drodze rozporządzenia, zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem przychodami w rozumieniu ustawy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia lub też częściowo odpłatne, skutkujące powstaniem po stronie osoby fizycznej przysporzenia majątkowego.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca dokonał rozróżnienia źródeł przychodów wymieniając odrębnie, np. stosunek pracy (pkt 1), pozarolniczą działalność gospodarczą (3), najem (pkt 6) czy inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Regulacja ta stanowi katalog otwarty, do którego zaliczane są przychody w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których nie można zakwalifikować do źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 tej ustawy.

Kwestie związane z działalnością Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego regulują przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o UFG”.

Przepisy ustawy o UFG nałożyły na Fundusz obowiązek zaspokajania roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, w sytuacjach określonych w tych przepisach.

Stosownie do postanowień art. 110 ust. 1-3 ustawy o UFG, z chwilą wypłaty przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (dalej: „Fundusz”) odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.

W uzasadnionych przypadkach, kierując się przede wszystkim wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, Fundusz może odstąpić od dochodzenia zwrotu części lub całości świadczenia albo udzielić ulgi w jego spłacie. Tryb postępowania przy rozpatrywaniu spraw dotyczących ww. ulg, określa statut Funduszu.

Zatem, przepisy ustawy o UFG z jednej strony nakładają obowiązek na sprawcę szkody zwrotu Funduszowi kwoty wypłaconego przez niego poszkodowanemu odszkodowania, z drugiej natomiast przewidują możliwość udzielenia przez Fundusz sprawcy szkody ulg w spłacie tego zobowiązania.

Powzięcie przez Fundusz decyzji o umorzeniu dłużnikowi roszczenia wynikającego z uprzedniej wypłaty przez Fundusz odszkodowania osobie poszkodowanej oznacza, że zobowiązanie dłużnika zostaje zniwelowane i dłużnik nie musi go spłacać. Na gruncie cytowanych wyżej przepisów podatkowych oznacza to, że po stronie dłużnika, któremu Fundusz umorzył zobowiązanie, powstaje przychód z tytułu otrzymania od Funduszu nieodpłatnego świadczenia. Niewątpliwie bowiem świadczenie to ma charakter indywidualny, ma określoną wartość oraz dłużnik uzyskuje korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku, który musiałby ponieść, gdyby Fundusz nie umorzył mu długu.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że Wnioskodawca – wbrew Jego ocenie – uzyskał przysporzenie majątkowe, które w Jego przypadku powstało w związku z zaoszczędzeniem wydatku, który musiałby ponieść, gdyby Fundusz nie umorzył Mu zobowiązania. Nie można zgodzić się zatem z Wnioskodawcą, który uznał, że nie uzyskał przychodu podatkowego gdyż „w wyniku tego umorzenia nie nastąpiło bowiem przysporzenie majątkowe – z tego tytułu nie otrzymałem pieniędzy, wartości pieniężnych i żadnych innych świadczeń. Nie nastąpił też trwały przyrost mojego majątku”.

W tym miejscu warto wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.).

Ponadto rozumienie tego pojęcia zostało wypracowane w judykaturze. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt II FSK 7/13) uznał, że przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów), bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia może być skutkiem zaoszczędzenia wydatku. Z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie Wnioskodawcy. Wnioskodawca był obowiązany do zwrotu Funduszowi Gwarancyjnemu należności nałożonych na Wnioskodawcę orzeczeniem Sądu z dnia 4 grudnia 2012 r., w związku z uznaniem Go za winnego wypadku drogowego. W dniu 12 listopada 2016 r. Wnioskodawca otrzymał od Funduszu Gwarancyjnego (UFG) pismo z informacją, że UFG odstępuje od dochodzenia od Jego osoby dochodzenia należności wynikających z orzeczenia Sądu Rejonowego z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt …. Do pisma dołączono PIT-8C, w którym wykazano przychód jaki Wnioskodawca uzyskał z tytułu umorzenia w wysokości 27 412 zł 83 gr. Zatem, na skutek zastosowanego przez Fundusz Gwarancyjny wobec Wnioskodawcy umorzenia zobowiązania, został On zwolniony z obowiązku spłaty części długu. Tym samym Wnioskodawca zaoszczędził na wydatku, który musiałby zostać przez Niego poniesiony gdyby nie umorzono Mu części długu wobec Funduszu Gwarancyjnego. W wyniku takiego świadczenia w majątku Wnioskodawcy nie pojawił się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie terminu „dochód” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Odnosząc się do przywołanej we wniosku interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2015 r., Nr ILPB1/4511-1-587/15-4/AMN, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, stwierdzić należy, że pismem z dnia 6 października 2016 r., Nr DD3.8222.2.104.2016.KDJ Minister Finansów zmienił z urzędu ww. interpretację indywidualną stwierdzając jej nieprawidłowość.

W związku z powyższym w świetle wskazanych przepisów stwierdzić należy, że umorzenie Wnioskodawcy przez Fundusz Gwarancyjny części wierzytelności było równoznaczne z otrzymaniem przez Wnioskodawcę nieodpłatnego świadczenia, którego wartość odpowiada umorzonej kwocie. W konsekwencji, doszło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W następstwie czego na Funduszu Gwarancyjnym ciążył obowiązek przekazania Wnioskodawcy i właściwemu dla Niego urzędowi skarbowemu informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodu z innych źródeł sporządzonej za rok, w którym dokonano umorzenia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.