Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.259.2017.1.IF
z 18 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu - jest nieprawidłowe,
  
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od grudnia 2014 roku. Jej przedmiotem jest sprzedaż suplementów diety. Jedną z form sprzedaży jest sprzedaż wysyłkowa towaru z terytorium Polski do Niemiec na rzecz klientów indywidualnych (osób fizycznych) oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w Niemczech.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Od 1 sierpnia 2016 roku została również zarejestrowana jako czynny podatnik od wartości dodanej na terytorium Niemiec - obowiązek rejestracji wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz Dyrektywy VAT 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej. Zgodnie z przepisami tych aktów prawnych, podmiot dokonujący sprzedaży wysyłkowej towarów na terytorium innego państwa Unii Europejskiej, po przekroczeniu limitów kwotowych sprzedaży ustalonych przez to państwo (w Niemczech 100.000 Euro), zobowiązany jest zarejestrować się na podatek od wartości dodanej w tym państwie i rozliczać go wg. regulacji tego państwa. Powyższe oznacza, że do wartości sprzedaży towarów dokonywanej na terytorium Niemiec,Wnioskodawczyni dolicza niemiecki VAT w stawce 19%. Sprzedaż ta nie podlega już w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie art. 23 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejscem opodatkowania są Niemcy.

Zgodnie z przepisami Dyrektywy VAT 2006/112/WE Rady UE oraz niemiecką ustawą o podatku od wartości dodanej, Wnioskodawczyni prowadzi odrębną ewidencję sprzedaży na potrzeby tego podatku w Niemczech oraz odrębną ewidencję dla sprzedaży opodatkowanej polskim VAT. W Niemczech przysługuje Wnioskodawczyni prawo do obniżenia należnego podatku o podatek naliczony z faktur dokumentujących zakup towarów i usług w tym państwie. Dotychczas Wnioskodawczyni nie ponosiła jednak wydatków opodatkowanych niemieckim VAT. W efekcie do niemieckiego urzędu podatkowego Wnioskodawczyni odprowadza kwotę stanowiącą równowartość podatku należnego pobranego od nabywców jej towarów.

Jednocześnie na terytorium Niemiec Wnioskodawczyni nie prowadzi zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT, wszystkie uzyskiwane przez nią przychody z działalności gospodarczej rozlicza w Polsce.

Na potrzeby rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Dotychczas, jako przychód ze sprzedaży towarów na terytorium Niemiec wykazywała wartość brutto, czyli z uwzględnieniem kwoty podatku od wartości dodanej. Jednocześnie zapłaconego do niemieckiego urzędu skarbowego podatku VAT należnego Wnioskodawczyni nie wykazywała jako koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, będzie przychód netto (bez niemieckiego podatku od wartości dodanej), czy będzie nim przychód brutto (wraz z tym podatkiem)?
2. W przypadku uznania, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie wartość brutto przychodu ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, to czy za koszt uzyskania przychodu może być uznany zadeklarowany i zapłacony do niemieckiego urzędu podatkowego niemiecki podatek od wartości dodanej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, u podatników opodatkowanych podatkiem od towarów i usług - uznaje się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, czyli przychód netto. Mimo że cytowany przepis posługuje się pojęciem podatku od towarów i usług, obowiązującego na terytorium Polski, to należy to pojęcie rozumieć szerzej, biorąc pod uwagę następujące okoliczności:

1. Podatek od towarów i usług jest tzw. podatkiem scharmonizowanym na terytorium całej Unii Europejskiej. Zasady jego naliczania zostały zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, której implementacji do polskiego systemu prawnego dokonano w ustawie o podatku od towarów i usług. Sam fakt że na określenie podatku VAT stosuje się w Polsce nazwę ustawową: "podatek od towarów i usług" nie oznacza, że podatek ten jest wyabstrahowany z unijnego systemu podatków od wartości dodanej. Zgodnie z treścią art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług przez "podatek od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą". Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako "podatek od wartości dodanej", podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy polskiej ustawy o podatku od towarów i usług jest pojęcie "podatek od towarów i usług" - stanowisko takie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 4 lipca 2013 roku, sygn.: II FSK 1545/11. Mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. Definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej.
2. Wykładnia literalno-językowa przepisu z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, przyjmująca, że przychodem podatkowym nie jest wyłącznie podatek od towarów i usług, a nie również podatek od wartości dodanej jako podatek tożsamy, prowadzi do wniosków sprzecznych z celem jego wprowadzenia, a mianowicie do niedopuszczalnego prawnie i logicznie podwójnego opodatkowania tych samych kwot jakie uzyskuje dostawca towarów i usług będący podatnikiem krajowego podatku VAT i podatku od wartości dodanej w innym państwie członkowskim. W tych okolicznościach winna znaleźć zastosowanie inna wykładnia niż wspomniana literalno-językowa, a mianowicie wykładnia celowościowa, która prowadzi do naturalnego wniosku, że istniejący w tym przepisie zapis o podatku od towarów i usług obejmuje również inne podatki unijnego systemu podatku od wartości dodanej. Inna wykładnia niż wskazywana celowościowa prowadzi do niedopuszczalnej prawnie i logiczne sytuacji, bo naruszona zostaje konstytucyjna zasada równości podatników wobec prawa (art. 32 pkt 1 i 2. Konstytucji RP ), gdyż podatnik krajowy prowadzący działalność gospodarczą również na terytorium UE będzie znajdował się w gorszej sytuacji prawnej i ekonomicznej niż podatnik prowadzący ją tylko w kraju, w Polsce.
3. Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 5 grudnia 2005 r. (znak: PB3-1725/8213-280/WK/05), stwierdziło że "podatek od towarów i usług" obowiązujący na terenie Polski oraz "podatek od wartości dodanej" o którym mowa w art. 2 pkt 11 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług - to podatki tożsame. Z uwagi na tę tożsamość, zdaniem Ministerstwa Finansów, podatki te powinny podlegać tym samym regulacjom prawnym dotyczącym podatku dochodowego.
   
   

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce powinna być wartość netto (bez niemieckiego podatku od wartości dodanej) otrzymywana od nabywcy towarów.

Ad. 2

Konsekwentnie do zasady rozpoznawania przychodów podatkowych, kwota podatku o wartości dodanej płacona przez Wnioskodawczynię do niemieckiego urzędu skarbowego nie powinna stanowić w Polsce kosztu uzyskania przychodu. Zgodnie z treścią art. 22 ust 1 ustawy o PIT kosztem podatkowym są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie art. 23 ust 1 pkt 46 ustawy o PIT wskazuje, że za koszty podatkowe nie uważa się podatku od towarów i usług, z tym, że jest takim kosztem podatek naliczony: a) jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku VAT lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku VAT, b) w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku VAT podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku VAT, c) jeżeli naliczony podatek VAT nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Z literalnego brzmienia tych unormowań wynika zatem, że podatek naliczony stanowi koszt uzyskania przychodu, jeżeli nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Uznanie stanowiska opisanego powyżej w pkt 1 za nieprawidłowe (z czym zdecydowanie się nie zgadza Wnioskodawczyni), oznaczałoby zakwestionowanie tożsamości niemieckiego podatku od wartości dodanej z polskim podatkiem od towarów i usług (VAT). To oznaczałoby konieczność zastosowania wykładni art. 14 ustawy o PIT w sposób dosłowny, z uznaniem że zawarte w tym przepisie określenie "należny podatek od towarów i usług" dotyczy wyłącznie podatku VAT obowiązującego na terytorium Polski.

Konsekwencją takiego stanowiska byłaby konieczność zastosowania analogicznej interpretacji przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PIT. Wyłączenie w tym przepisie z kosztów uzyskania przychodów należnego podatku od towarów i usług, należałoby konsekwentnie odnieść wyłącznie do podatku od towarów i usług obowiązującego na terytorium Polski. Ponieważ w żadnym innym punkcie listy kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów w art. 23 ustawy o PIT, nie ma mowy o podatku od wartości dodanej - należałoby przyjąć, że zadeklarowana w deklaracji podatkowej i zapłacona do niemieckiego organu podatkowego kwota niemieckiego podatku od wartości dodanej stanowi koszt uzyskania przychodów. Spełnia bowiem formalnie i faktycznie definicję kosztu uzyskania przychodu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu,
• prawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej.
  
  

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710. z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powyższe oznacza, że ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej (obrotowego) obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której jedną z form jest sprzedaż wysyłkowa z Polski do Niemiec. Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Od 1 sierpnia 2016 roku zostałam również zarejestrowana jako czynny podatnik od wartości dodanej na terytorium Niemiec. Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni do wartości sprzedaży towarów dokonywanej na terytorium Niemiec dolicza niemiecki VAT w stawce 19%. Sprzedaż ta nie podlega już w Polsce opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie art. 23 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejscem opodatkowania są Niemcy. W Niemczech przysługuje Wnioskodawczyni prawo do obniżenia należnego podatku o podatek naliczony z faktur dokumentujących zakup towarów i usług w tym państwie. Dotychczas Wnioskodawczyni nie ponosiła jednak wydatków opodatkowanych niemieckim VAT. W efekcie do niemieckiego urzędu podatkowego Wnioskodawczyni odprowadza kwotę stanowiącą równowartość podatku należnego pobranego od nabywców jej towarów.

Wnioskodawczyni, na terytorium Niemiec nie prowadzi zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT, wszystkie uzyskiwane przez nią przychody z działalności gospodarczej rozlicza w Polsce.

Zgodnie z informacją zawartą na stronie internetowej Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie, niemiecki podatek obrotowy nazywany jest także podatkiem od wartości dodanej uregulowanym w ustawie o podatku obrotowym. Ze względu na formę przeniesienia obciążenia podatkowego na konsumenta i odbiorcę końcowego zaliczany jest do podatków pośrednich.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Niemiec przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej przychodem z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej będą przychody uzyskane ze świadczenia usług na terytorium Niemiec wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej. Zatem Wnioskodawczyni w prowadzonej ewidencji przychodu zobowiązana jest ujmować kwoty brutto, wraz z niemieckim podatkiem od wartości dodanej.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się w dalszej części do kwestii kosztów uzyskania przychodu tut. Organ stwierdza co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia.

Przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Niemiec nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług.

Zastrzec jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni otrzyma w późniejszym terminie zwrot podatku od wartości dodanej wówczas stanowić on będzie dla Wnioskodawczyni przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.