Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.78.2017.1.PK
z 18 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz w zakresie ewidencjonowania, jest:

• nieprawidłowe w zakresie rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w zakresie podania w ewidencji nr NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz kontrahenta szwajcarskiego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz w zakresie ewidencjonowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę na terytorium Polski oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa towary od kontrahentów z krajów znajdujących się poza Unią Europejską.

Jednym z dostawców towarów na rzecz Wnioskodawcy jest podmiot z siedzibą na terytorium Szwajcarii (dalej: Kontrahent). Towary są kupowane przez Spółkę na warunkach DDP, co oznacza, iż za transport odpowiada sprzedawca ze Szwajcarii. Kontrahent odpowiada również za odprawę celną towarów, która odbywa się na terytorium UE, w kraju innym niż Polska. Zasadniczo i według najlepszej wiedzy Spółki odbywa się to na terenie Niemiec. W tym celu szwajcarska spółka angażuje agencję celną (swojego przedstawiciela podatkowego) z Niemiec, która dokonuje w imieniu Kontrahenta odprawy celnej przewożonych towarów. Po dokonaniu odprawy następuje przemieszczenie towarów z miejsca, w którym dokonana została importowa odprawa celna - do Polski.

Transakcje dokumentowane są fakturami wystawianymi przez Kontrahenta. Na fakturach wskazywany jest numer VAT szwajcarskiego kontrahenta, jak również nazwa, adres oraz numer VAT-UE, na który zarejestrowany jest niemiecki przedstawiciel podatkowy Kontrahenta (pojawia się niemiecki numer VAT-UE). Transakcje dostawy towarów do Wnioskodawcy, z punktu widzenia Kontrahenta traktowane są jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów do Polski, co znajduje potwierdzenie m.in. w stosownej adnotacji umieszczonej w treści faktury (powołanie na przepis art. 138 Dyrektywy 2006/112, wskazanie nazwy, adresu i numeru VAT niemieckiego przedstawiciela podatkowego Kontrahenta).

W konsekwencji, na gruncie podatku VAT, w tym na potrzeby ewidencji VAT oraz Jednolitego Pliku Kontrolnego (JPK) Spółka wykazuje nabycie wewnątrzwspólnotowe od dostawcy szwajcarskiego, ale pod numerem niemieckim VAT-UE należącym do angażowanego przez Kontrahenta przedstawiciela podatkowego.

Biorąc pod uwagę przyjęty przez strony sposób realizacji transakcji, w tym okoliczność, iż odprawy celnej towarów dokonuje podmiot niemiecki, który działa jako przedstawiciel podatkowy Kontrahenta, a nie podmiot działający na zlecenie Wnioskodawcy, Spółka nie nabywa prawa własności do nabywanych towarów na terytorium państwa członkowskiego, na którym dokonywana jest odprawa celna (zasadniczo - Niemcy), lecz na terytorium Polski.

Dostarczane towary nie stanowią środków transportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca słusznie uważa, iż obowiązek podatkowy w odniesieniu do opisanej w stanie faktycznym transakcji WNT powstaje zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT z chwilą wystawienia faktury przez Kontrahenta, nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia?
2. Czy w ramach dokumentacji opisanych transakcji w ewidencji sprzedaży, a tym samym w JPK Spółka powinna wykazywać dane Kontrahenta, tzn. nazwę spółki szwajcarskiej oraz numer VAT-UE należący do angażowanego przez Kontrahenta przedstawiciela podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

W ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT) powstaje w dacie wystawienia faktury przez Kontrahenta ze Szwajcarii.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Powyższy przepis regulujący kwestię tzw. nietransakcyjnego przemieszczenia towarów w ramach WNT nie znajduje zastosowania do sytuacji Wnioskodawcy przedstawionej w stanie faktycznym wniosku, ponieważ w momencie przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski nie należą one (jeszcze) do przedsiębiorstwa Spółki, lecz Kontrahenta.

Z przytoczonych przepisów wynika, że w świetle ustawy o VAT, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uważa się transakcje spełniające łącznie następujące warunki:

• następuje fizyczne przemieszczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki;
• powyższe przemieszczenie odbywa się w ramach transakcji, w wyniku której następuje nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel (sytuacja Wnioskodawcy), lub też towary stanowiące własność podatnika przemieszczane są przez niego lub na jego rzecz na terytorium innego kraju, pod warunkiem, że towary te służyć będą działalności gospodarczej podatnika.
  
  

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia (z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 powyższego przepisu oraz art. 20b ustawy o VAT, niemających zastosowania w niniejszej sprawie).

W sytuacji opisanej w stanie faktycznym wniosku nie mamy do czynienia z bezpośrednim transportem towarów pomiędzy dwoma krajami członkowskimi, lecz z przywozem towarów spoza terytorium Unii Europejskiej, dokonaniem odprawy celnej w innym niż Polska kraju członkowskim UE, a następnie przemieszczeniem towarów na terytorium Polski.

W odniesieniu do tego rodzaju transakcji organy podatkowe w sposób zgodny potwierdzają, iż nabycie towarów spoza UE z odprawą celną dokonywaną w innym niż Polska kraju UE, należy podatkowo podzielić na dwie transakcje: import oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie (WNT), dokonywane w Polsce z numeru należącego do agencji celnej dokonującej importu. Takie stanowisko zostało zajęte przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 23 lipca 2014 r. (sygn. IPTPP2/443-312/14-6/JN) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 stycznia 2017 r. (sygn. 2461-IBPP4.4512.149.2016.1.PZ). Organy podatkowe powołują się w wydawanych interpretacjach na dyspozycję przepisu art. 201 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L z 2013r. Nr 269 str. 1 ze zm.), zgodnie z którego treścią dopuszczenie do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu unijny status celny. Oznacza to, że po spełnieniu wszystkich formalności, a zwłaszcza po dokonaniu zgłoszenia celnego oraz zapłaceniu należności celnych przywozowych, można swobodnie dysponować towarem na obszarze celnym Unii Europejskiej.

Specyfika sytuacji Wnioskodawcy wynika z okoliczności, iż odprawy celnej towarów dokonuje podmiot niemiecki (podatnik podatku od wartości dodanej), który działa jako przedstawiciel podatkowy Kontrahenta, a nie podmiot działający na zlecenie Wnioskodawcy.

Tym samym, dokumentem potwierdzającym nabycie wewnątrzwspólnotowe nie jest określony dokument wystawiany przez przedstawiciela podatkowego dokumentujący nietransakcyjne przemieszczenie towarów w ramach WNT z Niemiec do Polski (bo towary w tym czasie należą wciąż do Kontrahenta, więc art. 11 ustawy o VAT dotyczący przemieszczenia towarów należących do przedsiębiorstwa polskiego podatnika nie znajduje zastosowania), lecz faktura wystawiana przez Kontrahenta ze Szwajcarii. W takiej sytuacji, stosownie do jednoznacznej treści art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje na ogólnych zasadach wynikających z tego przepisu, tzn. z chwilą wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów przemieszczanych po dokonanej odprawie celnej z innego państwa członkowskiego (Niemiec) na terytorium kraju.

Ad 2

Spółka stoi na stanowisku, że w ramach dokumentacji opisanych transakcji w ewidencji VAT, a tym samym w JPK Spółka powinna wykazywać dane Kontrahenta, tzn. nazwę spółki szwajcarskiej oraz numer VAT-UE, należący do angażowanego przez Kontrahenta przedstawiciela podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w brzmieniu przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Stosownie do treści wskazanego przepisu, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przepis ten w zdaniu drugim odnoszącym się m.in. do innych danych służących identyfikacji poszczególnych transakcji posługuje się pojęciem kontrahenta. W przypadku Spółki kontrahentem jest spółka szwajcarska, a nie angażowany przez ten podmiot niemiecki przedstawiciel podatkowy. Z kolei właściwym numerem, za pomocą którego spółka szwajcarska (Kontrahent) jest zidentyfikowana na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej (w ramach ewidencjonowanej przez Spółkę transakcji WNT) jest numer VAT-UE należący do angażowanego przez Kontrahenta przedstawiciela podatkowego z Niemiec (numer ten niejako jest "udostępniany" Kontrahentowi przez przedstawiciela podatkowego). Nie ma żadnego innego numeru, za pomocą którego Kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, więc Spółka może się posłużyć tylko nim.

Spółka wnosi o potwierdzenie tej prawidłowości w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w zakresie podania w ewidencji nr NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz kontrahenta szwajcarskiego.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega m.in. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 1, 2, 6 i 7 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

• terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a;
• państwie członkowskim - rozumie się przez to państwo członkowskie Unii Europejskiej;
• towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii;
• imporcie towarów - rozumie się przez to przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej;
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ww. przepis stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   
   - z zastrzeżeniem art. 10;
   
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej WNT) co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie – zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego. Ponadto podatnik dokonujący WNT jest zobowiązany do opodatkowania tej transakcji.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
• po drugie nabywane towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

Zgodnie z art. 201 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny towary nieunijne przeznaczone do wprowadzenia na rynek Unii lub przeznaczone do osobistego użytku lub konsumpcji na obszarze celnym Unii są obejmowane procedurą dopuszczenia do obrotu. Dopuszczenie do obrotu nadaje towarom nieunijnym unijny status celny.

W tym miejscu wskazać należy, że podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie. Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1, 2 i 2a działu V ustawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

• towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy;
• towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy;
  
  

W przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów (art. 22 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Co do zasady miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej (art. 26a ust. 1 ustawy).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabywa towary od kontrahentów z krajów znajdujących się poza Unią Europejską w tym od Kontrahenta ze Szwajcarii. Towary są kupowane przez Spółkę na warunkach DDP, co oznacza, że za transport odpowiada sprzedawca ze Szwajcarii. Kontrahent odpowiada również za odprawę celną towarów, która odbywa się na terytorium UE, w kraju innym niż Polska. Zasadniczo i według najlepszej wiedzy Spółki odbywa się to na terenie Niemiec. W tym celu szwajcarska spółka angażuje agencję celną (swojego przedstawiciela podatkowego) z Niemiec, która dokonuje w imieniu Kontrahenta odprawy celnej przewożonych towarów. Po dokonaniu odprawy następuje przemieszczenie towarów z miejsca, w którym dokonana została importowa odprawa celna - do Polski. Spółka nabywa prawa własności do nabywanych towarów na terytorium Polski.

Przenosząc przedstawiony stan faktyczny na grunt przywołanych przepisów należy stwierdzić, że towary nabyte przez Wnioskodawcę wraz odprawą celną, która miała miejsce w Niemczech uzyskały unijny status celny. Od tej chwili przemieszczenie towarów pomiędzy państwami Wspólnoty (przy spełnieniu warunków formalnych) będzie miało charakter transakcji wewnątrzwspólnotowych. Mając na uwadze warunki dostawy DDP (formułę dostawy towaru, w której organizację i koszty załadunku, transportu do nabywcy, ubezpieczenia oraz ewentualnych opłat celnych bierze na siebie sprzedający wraz z ryzykiem związanym z utratą lub uszkodzeniem towaru, który stawiany jest do dyspozycji kupującego pod ustalonym przez niego adresem dostawy) jak i fakt, że przedstawiciel podatkowy, który dokonał odprawy celnej, działał na zlecenie kontrahenta szwajcarskiego oraz podał swój unijny NIP, należy uznać, że Wnioskodawca winien rozpoznać z tytułu opisanej transakcji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i je opodatkować na terytorium kraju podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powyższy przepis zobowiązuje podatnika dokonującego rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia do rozpoznania obowiązku podatkowego 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, chyba że przed tym dniem podatnik podatku od wartości dodanej, będący dostawcą nabywanych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystawił fakturę, gdyż wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Tym samym obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Zatem w przypadku wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej przed upływem 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Jak wynika z wniosku transakcje dokumentowane są fakturami wystawianymi przez Kontrahenta szwajcarskiego. Na fakturach wskazywany jest numer VAT szwajcarskiego kontrahenta, jak również nazwa, adres oraz numer VAT-UE, na który zarejestrowany jest niemiecki przedstawiciel podatkowy Kontrahenta (pojawia się niemiecki numer VAT-UE).

Przenosząc powyższe na grunt przywołanych przepisów należy stwierdzić, że faktura wystawiona przez kontrahenta szwajcarskiego winna być traktowana jak by była wystawiona przez podatnika podatku od wartości dodanej. O tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (podobnie jak podatku od towarów i usługi) czy też nie, nie decyduje fakt zarejestrowania się podmiotu dla celów tego podatku, ale charakter czynności wykonywanych przez ten podmiot. Nawet jeśli podmiot nie jest zarejestrowany w tym państwie członkowskim jako podatnik podatku od wartości dodanej (np. działa przez przedstawiciela podatkowego), to występuje jako taki podatnik z uwagi na fakt wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, tj. w przedmiotowej sprawie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Niemiec. W związku z dokonaniem przez kontrahenta szwajcarskiego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na terytorium innego niż Polska państwa Unii Europejskiej, stał się on podatnikiem podatku od wartości dodanej w tym państwie. Tym samym dostawca towaru dla tej transakcji działał w innym państwie członkowskim w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej, co oznacza, że wystawioną przez niego fakturę należy traktować jak dokument, o którym mowa w art. 20 ust. 5 ustawy o VAT.

Biorąc po uwagę powołany przepis należy wskazać, że w sytuacji, gdy wystawiona przez dostawcę faktura dokumentująca dostawę konkretnych towarów została wystawiona przed 15. dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano ich dostawy, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstał z chwilą wystawienia tej faktury. W pozostałych przypadkach obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należało rozpoznać 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się całkowicie z argumentacją Wnioskodawcy, w tym z ogólnym stwierdzeniem, że obowiązek podatkowy powstaje chwilą wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów przemieszczanych po dokonanej odprawie celnej z innego państwa członkowskiego (Niemiec) na terytorium kraju, albowiem jak wskazano powyżej wystawienie faktury po 15 dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy nie będzie wiązało się z momentem powstania obowiązku podatkowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 oceniane całościowo jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Z tego przepisu wynika że ewidencja powinna zawierać dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, które winne być sporządzane na podstawie danych zawartych w ewidencji VAT oraz inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji.

Zatem przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w ewidencji winien wykazać jako dostawcę kontrahenta ze Szwajcarii jak i też podać nr NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz tego kontrahenta oraz wskazać, że jest to NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz podmiotu szwajcarskiego (brak tej ostatniej informacji, mogłoby sugerować, że podany nr NIP jest numerem nadanym szwajcarskiemu kontrahentowi w Niemczech, co mogłoby utrudnić identyfikację transakcji).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Podsumowując:

1. obowiązek podatkowy z tytułu opisanego WNT powstaje z chwilą wystawienia faktury przez szwajcarskiego kontrahenta albo 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, jeżeli faktura zostanie wystawiona po tym dniu
2. w ewidencji należy wykazać jako dostawcę kontrahenta ze Szwajcarii, podać nr NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz tego kontrahenta oraz wskazać, że jest to NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz podmiotu szwajcarskiego.
   
   

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• nieprawidłowe w zakresie rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w zakresie podania w ewidencji nr NIP przedstawiciela podatkowego działającego na rzecz kontrahenta szwajcarskiego
  
  

Ponadto informuje się, że w zakresie kwestii związanych z Jednolitym Plikiem Kontrolnym wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.