2017.07.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.50.2017.2.MAZ
z 24 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2017 r. (data wpływu - 24 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia prawa do zwrotu dopłaty wniesionej do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia prawa do zwrotu dopłaty wniesionej do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, prowadzącą działalność gospodarczą w branży nieruchomościowej. Działalność nieruchomościowa Wnioskodawcy jest prowadzona w formie spółek celowych, w których Wnioskodawca posiada udziały. Każda ze spółek celowych prowadzi odrębną inwestycję nieruchomościową.

W celu dofinansowania jednej ze spółek celowych, działającej w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka celowa”), na podstawie uchwały wspólników Spółki celowej z dnia 18 września 2015 r., Wnioskodawca wniósł do Spółki celowej dopłatę (dalej jako: „Dopłata”). Dopłata została wniesiona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1578, ze zm.; dalej jako: „KSH”), w szczególności zgodnie z art. 177 i 178 KSH oraz zgodnie z umową Spółki celowej.

Dnia 28 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca sprzedał przysługującą mu wierzytelność wobec Spółki celowej o zwrot Dopłaty (dalej jako: „Wierzytelność”) na rzecz podmiotu zewnętrznego. Sprzedaż Wierzytelności była związana ze sprzedażą przez Wnioskodawcę udziałów w Spółce celowej.

Wniesienie Dopłaty nie skutkowało po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu należnego, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako: „Ustawa o CIT”). Wnioskodawca rozpoznał natomiast przychód należny z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym wysokość możliwego do rozpoznania przez Wnioskodawcę kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży Wierzytelności odpowiada kwocie Dopłaty, nie wyższej jednak niż przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży Wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, wysokość możliwego do rozpoznania przez Wnioskodawcę kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży Wierzytelności odpowiada kwocie Dopłaty, nie wyższej jednak niż przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży Wierzytelności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm.; dalej jako: „Ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z powyższego przepisu wynika zatem, że warunkiem uznania danego kosztu (wydatku) za koszt uzyskania przychodów jest spełnienie następujących warunków:

koszt musi zostać faktycznie poniesiony przez podatnika,
celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
wydatek nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowiącym katalog wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek jest warunkiem koniecznym, aby dany koszt (wydatek) uznać za koszt uzyskania przychodów. Przez poniesienie kosztu należy rozumieć przede wszystkim poniesienie wydatku (uszczuplenie zasobów finansowych podatnika), a w niektórych przypadkach także zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat po stronie podatnika, któremu nie towarzyszy rozchód zasobów finansowych.

W analizowanej sprawie, zdaniem Wnioskodawcy, należy skupić się na pierwszej kategorii „kosztów poniesionych”, tj. poniesionych wydatkach, gdyż w przypadku zbycia Wierzytelności o zwrot Dopłaty po stronie wspólnika niewątpliwie dochodzi do faktycznego poniesienia kosztu (wydatku). Po pierwsze, wnosząc dopłatę wspólnik przekazuje dokapitalizowywanej spółce określoną kwotę środków finansowych ze swojego majątku, a więc go uszczupla. Po drugie, w wyniku zbycia Wierzytelności o zwrot Dopłaty, wspólnik wyzbywa się prawa do otrzymania zwrotu tej Dopłaty, a więc w sposób trwały pomniejsza swój majątek. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że sprzedaży Wierzytelności o zwrot Dopłaty towarzyszy poniesienie kosztu (wydatku) po stronie wspólnika, który dokonuje jej zbycia. Jednocześnie faktyczne poniesienie kosztu (wydatku) jest jednym z warunków uznania go za koszt uzyskania przychodów na gruncie przepisu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Wprawdzie przepis art. 16 ust. 1 pkt 53 Ustawy o CIT przewiduje, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów dopłat wniesionych do spółki, to zdaniem Wnioskodawcy norma tego przepisu nie powinna mieć zastosowania do sprzedaży wierzytelności o zwrot dopłaty. Norma ta dotyczy bowiem skutków podatkowych wniesienia dopłaty do spółki i jej późniejszego zwrotu, a więc stosunku zobowiązaniowego pomiędzy wspólnikiem a spółką. Natomiast przy sprzedaży wierzytelności stosunek zobowiązaniowy występuje pomiędzy wspólnikiem a nabywcą wierzytelności - wspólnik jest zobowiązany do przeniesienia wierzytelności na rzecz nabywcy, za co ten zobowiązany jest zapłacić na rzecz wspólnika uzgodnioną cenę. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, przywołana norma art. 16 ust. 1 pkt 53 Ustawy o CIT nie powinna mieć zastosowania przy określaniu kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności o zwrot dopłaty.

W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, znajduje zastosowanie norma art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, została zarachowana jako przychód należny. Z normy tej wynika zatem, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu, jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych. A contrario, jeżeli zbywana odpłatnie wierzytelność nie była uprzednio zarachowana do tych przychodów wierzyciela, to ewentualna strata powstała z tytułu jej zbycia nie może stanowić u tego wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Innymi słowy, w takim przypadku podatnik (wierzyciel) może rozpoznać w swoim rachunku podatkowym koszt uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności do wysokości wartości nominalnej tej wierzytelności, nie wyższej jednak niż przychód uzyskany z jej sprzedaży.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, takie brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT wskazuje na to, że wolą ustawodawcy było dopuszczenie możliwości zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów wartości odpłatnie zbywanych wierzytelności zarówno tych, które wcześniej po stronie wierzyciela zostały zarachowane do przychodów należnych, jak i takich, które nie spełniały tego założenia. Przy czym w tym drugim przypadku wysokość możliwego do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów została ograniczona.

Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 53 Ustawy o CIT, który stwierdza, że wniesienie dopłaty nie stanowi podstawy do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów po stronie wnoszącego dopłatę, nie wyklucza możliwości rozpoznania takiego kosztu z tytułu późniejszego zbycia wierzytelności o zwrot dopłaty. Podobnie rzecz się ma z udzieleniem pożyczki i zbyciem wierzytelności o zwrot pożyczki - aczkolwiek samo udzielenie pożyczki nie uprawnia dającego pożyczkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 pkt 10 Ustawy o CIT), to nie budzi wątpliwości, że zbycie wierzytelności pożyczkowej w przyszłości do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów uprawnia.

Taka wykładnia normy art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT znajduje również pośrednio potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych dotyczących wysokości możliwego do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności pożyczkowej. Dla przykładu, w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z 18 marca 2016 r., znak: IBPB-1-2/4510-236/16/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał m.in., że nie budzi zatem wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki w wartości nominalnej (...). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. (…) Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków w postaci wartości nominalnej (kwota główna bez odsetek, kar i opłat z tytułu niespłaconych pożyczek) udzielonych pożyczek winno nastąpić z uwzględnieniem postanowień art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT, tj. maksymalnie do wysokości odpowiadającej uzyskanemu przychodowi ze zbycia kwoty głównej wierzytelności.

Tożsame stanowisko zaaprobował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z 24 lipca 2014 r., znak: IPPB3/423-544/14-2/JBB, który zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że (...) w odniesieniu do ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności zastosowanie znajdą przepisy ogólne, tj. art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. W konsekwencji, w momencie odpłatnego zbycia wierzytelności kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek poniesiony na ich nabycie, niezaliczony wcześniej do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy CIT. W tym przypadku wydatki na nabycie wierzytelności są równe wartości nominalnej kapitału (kwoty głównej) wierzytelności.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z 12 sierpnia 2014 r., znak: IPTPB3/423-165/14-2/KJ, w której stwierdził m.in., że nie budzi zatem wątpliwości, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej, a niespłaconej przez dłużnika pożyczki (kwota nominalna bez odsetek za zwłokę). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. (...) W kwestii ustalania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w postaci pożyczek co do zasady należy potwierdzić stanowisko Spółki, że kosztem tym będzie wartość nominalna udzielonej pożyczki. Jednakże z przedstawionych okoliczności wynika, że Spółka poniesie stratę na przedmiotowej transakcji, dlatego też należy mieć na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny.

Wnioskodawca zauważa, że na gruncie przepisów Ustawy o CIT sprzedaż wierzytelności pożyczkowej wykazuje szereg analogii do sprzedaży wierzytelności o zwrot dopłaty, tj.:

przekazanie kwoty pożyczki oraz wniesienie dopłaty nie stanowi podstawy do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu po stronie wierzyciela (art. 16 ust. 1 pkt 10 Ustawy o CIT w przypadku pożyczek oraz odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 53 Ustawy o CIT w przypadku dopłat);
powstaniu obu typów wierzytelności nie towarzyszy powstanie przychodu należnego;
przy ich odpłatnym zbyciu zastosowanie znajdują ograniczenia co do wysokości możliwego do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT), tj. brak możliwości zaliczenie do kosztu uzyskania przychodów ewentualnej straty na zbyciu takich wierzytelności.

Z tych względów, zdaniem Wnioskodawcy, skutki podatkowe na gruncie Ustawy o CIT, w zakresie rozpoznania kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży obu typów wierzytelności powinny być analogiczne, tj. wartość nominalna zbywanej wierzytelności o zwrot dopłaty może stanowić koszt uzyskania przychodów z tytułu jej zbycia, jednak nie wyższy niż przychód uzyskany z tego tytułu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt zaistniałego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że:

Wnioskodawca sprzedając Wierzytelności uszczuplił swój majątek o kwotę wniesionej Dopłaty, tj. w pierwszej kolejności przekazał Dopłatę Spółce celowej, a następnie w wyniku sprzedaży Wierzytelności wyzbył się prawa do uzyskania zwrotu Dopłaty (ewentualny zwrot Dopłaty przysługuje bowiem nabywcy Wierzytelności), a zatem poniósł koszt (wydatek) w tej wysokości;
koszt ten został poniesiony przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodu - sprzedając Wierzytelność Wnioskodawca uzyskał przychód; gdyby Wnioskodawca nie poniósł tego kosztu (wydatku), nie mógłby rozpoznać przychodu podatkowego z tytułu sprzedaży Wierzytelności;
ponieważ wniesienie Dopłaty nie skutkowało po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu należnego, o którym mowa w art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, to przy rozliczeniu podatkowym kosztu sprzedaży Wierzytelności zastosowanie znajdują ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT, które nie pozwalają na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży tego typu wierzytelności. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, wysokość możliwego do rozpoznania przez niego kosztu uzyskania przychodów przy sprzedaży Wierzytelności, rozliczonego w rachunku podatkowym, nie może przekroczyć kwoty przychodu jaki Wnioskodawca uzyskał z tego tytułu. Innymi słowy, po stronie Wnioskodawcy nie może powstać strata z tytułu sprzedaży Wierzytelności, która stanowiłaby koszt uzyskania przychodów.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, spełnione zostały przesłanki ku temu, aby kwotę Dopłaty uznać za koszt uzyskania przychodów przy sprzedaży Wierzytelności, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT.

Reasumując, biorąc pod uwagę, że:

w związku ze sprzedażą Wierzytelności Wnioskodawca poniósł koszt (wydatek) odpowiadający kwocie Dopłaty,
koszt ten został poniesiony w celu uzyskania przychodów,
w analizowanym stanie faktycznym zastosowanie mają ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT,

to w ocenie Wnioskodawcy, wysokość możliwego do rozpoznania przez niego kosztu uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży Wierzytelności odpowiada kwocie Dopłaty, nie wyższej jednak niż przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży Wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na objęcie lub nabycie udziałów. Wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 53 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dopłat, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 11, oraz ich zwrotu. Art. 12 ust. 4 pkt 11 Ustawy o CIT stanowi z kolei, że do przychodów nie zalicza się m.in. dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Natomiast na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 21 Ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się również zwróconych wspólnikom dopłat wniesionych do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami - w wysokości określonej w złotych na dzień ich faktycznego wniesienia.

Wnoszenie dopłat przez wspólników spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i ich zwrot regulują przepisy art. 177, 178 i 179 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1578, ze zm.; dalej jako: „KSH”). Przesłanką dokonania dopłat jest sytuacja ekonomiczna spółki. Dopłaty mogą być przez spółkę wykorzystane do realizacji planowanych inwestycji, sfinansowania bieżącej działalności, zwiększenia wiarygodności kredytowej lub pokrycia strat. Dopłaty nie wpływają na podwyższenie kapitału zakładowego spółki, nie mają też wpływu na wysokość udziału wspólników, ich rola polega na umożliwieniu dalszego prowadzenia działalności gospodarczej spółki.

Zgodnie z art. 177 § 1 KSH – umowa spółki może zobowiązywać wspólników do dopłat w granicach liczbowo oznaczonej wysokości w stosunku do udziału. Dopłata może mieć wyłącznie charakter świadczenia pieniężnego. Innymi słowy dopłaty to wynikające z umowy spółki i zarządzone przez zgromadzenie wspólników dodatkowe wpłaty wspólników na rzecz spółki. Dopłaty stanowią część majątku spółki. Chociaż dopłaty są wkładami wspólników do spółki, to jednak nie powiększają one dotychczasowych udziałów wspólnika w kapitale zakładowym, w konsekwencji nie powiększają kapitału zakładowego spółki. Prawo do zwrotu dopłat jest ściśle związane z faktem posiadania udziałów przez wspólnika.

Dopłata (prawo do jej zwrotu) jest zatem związana z udziałem i zawsze przysługuje właścicielowi udziału, bez względu na to, czy dopłatę wniósł on, czy poprzedni udziałowiec spółki. W konsekwencji prawa do zwrotu dopłaty nie można zbyć odrębnie od udziału, a tym samym kwota wniesionej do spółki dopłaty może być jedynie uwzględniona w cenie sprzedawanych udziałów i ją podwyższać.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że z punktu widzenia przepisów prawa Wnioskodawca zbył wyłącznie udziały w Spółce celowej. Natomiast prawo do zwrotu Dopłaty, jako ściśle związane z udziałem, nie mogło być przedmiotem odrębnej sprzedaży. Oznacza to, że wraz z przeniesieniem przez Wnioskodawcę prawa własności udziałów w Spółce celowej, na rzecz podmiotu zewnętrznego przeszło równocześnie prawo do zwrotu Dopłaty.

W przedmiotowej sprawie nie może zatem być mowy o jakimkolwiek odrębnym przenoszeniu (sprzedaży) prawa do zwrotu Dopłaty w postaci odrębnej Wierzytelności. Czynność taka nie wywoła oczekiwanych przez Wnioskodawcę skutków, gdyż te nastąpiły już w momencie zbycia udziałów. Nie może tu być mowy o stosowaniu rozwiązań właściwych dla obrotu wierzytelnościami, gdyż do żadnego obrotu nie dochodzi. Prawo do zwrotu Dopłaty przeszło na podmiot zewnętrzny w momencie zbycia udziałów i nie wymaga innych oświadczeń woli składanych przez którąkolwiek ze stron.

W konsekwencji, skoro nie miał miejsca (bo w świetle przepisów prawa nie mógł mieć) obrót Wierzytelnością, rozumiany w sposób przedstawiony przez Wnioskodawcę, tj. obrót prawem do zwrotu Dopłaty, nie można wobec tego mówić o rozpoznawaniu z tego tytułu jakichkolwiek kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych zauważyć należy, że nie potwierdzają one stanowiska Wnioskodawcy, bowiem zostały wydane na gruncie stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych odmiennych od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin