Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.26.2017.1.AZE
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za usługi świadczone przez Podmiot zarządzający– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2017 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za usługi świadczone przez Podmiot zarządzający.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca, Spółka lub Podatnik) jest spółką prawa handlowego, zarejestrowaną w rejestrze prowadzonym przez Sąd Rejonowy w B.. Podstawowym przedmiotem działalności Podatnika jest produkcja opakowań z tworzyw sztucznych. Wnioskodawca jest również spółką będącą częścią struktury holdingowej. Jedynym wspólnikiem Spółki jest B.

Nieodzowną częścią holdingu jest również C. (dalej: Podmiot zarządzający) będąca spółką prawa austriackiego zarządzająca danym regionem zgodnie z wewnętrznie ustalonymi zasadami funkcjonowania holdingu oraz pozostająca w jego strukturze. Podmiot zarządzający zajmuje się kontrolingiem, nadzorem oraz doradztwem w zakresie zarządzania, a także wydaje wiążące Spółkę polecenia. W ramach i na potrzeby swojej działalności Spółka wymaga dostępu do różnych usług dla zwiększenia wydajności pracy w celu poprawy konkurencyjności. Z drugiej strony, Podmiot zarządzający, ze względu na długoletnie doświadczenie w zakresie świadczenia usług związanych z zarządzaniem strategicznym i administracyjnym w branży opakowań, posiada kompetencje do świadczenia ww. usług na rzecz Podatnika. W związku z tym faktem, 1 stycznia 2014 roku pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem zarządzającym zawarta została wewnątrzgrupowa umowa o świadczenie usług. Na mocy tej umowy. Podmiot zarządzający świadczy usługi w trybie bieżącym na rzecz Spółki. Strony zgodnie uznały, iż ze względu na fakt, że Podmiot zarządzający świadczy usługi również innym powiązanym podmiotom, wynagrodzenie za usługi może być wyłącznie oszacowane na podstawie systemu alokacji kosztów, ponieważ przewidziano bieżący strumień usług na rzecz Spółki i trudno jest ustalić koszt lub cenę rynkową odpowiadającą poszczególnym usługom na rzecz Spółki. Zakres usług zarządzania obejmuje m.in.: usługi organizacyjne i związane z zarządzaniem takie jak zarządzanie ryzykiem, koordynacja zamówień, wdrażanie najlepszych praktyk w zarządzaniu.

Typowe regionalne usługi zarządzania obejmują między innymi:

• Pomoc w kontaktach pomiędzy oddziałami w całym regionie,
• Wsparcie i rozwój danego regionu,
• Optymalizacje działań w zakresie zamówień i koordynacji z Podmiotem zarządzającym,
• Pomoc w realizacji strategii firmy na poziomie regionalnym,
• Wsparcie w zakresie budżetowania i kontroli budżetów jednostek zależnych,
• Przygotowywanie analiz rynku regionu,
• Wsparcie w podejmowaniu decyzji w odniesieniu do możliwości inwestycyjnych,
• Identyfikacje celów akwizycyjnych w regionie i współpraca z osobą odpowiedzialną lokalnie.
  
  

Dodatkowo strony ustaliły, iż alokacja kosztów usług świadczonych przez Podmiot zarządzający podlega następującym zasadom:

1. Opłaty za świadczoną usługę będą naliczane zgodnie z zasadą ceny rynkowej,
2. Rzeczywisty koszt poniesiony przez Podmiot zarządzający i odnoszący się bezpośrednio oraz wyłącznie do spraw Spółki zostanie przez nią opłacony.
3. Opłata za usługę naliczona przez Podmiot zarządzający składa się z kosztów związanych z usługami oraz z dopłaty rynkowej jako procent kosztów podstawowych. Koszt podstawowy do naliczenia dopłaty nie powinien uwzględniać kosztów refakturowanych.
4. W ramach wynagrodzenia za usługi świadczone przez Podmiot zarządzający, Spółka ponosi koszt w stopniu odpowiadającym zakresowi w jakim wykorzystała usługi świadczone przez Podmiot zarządzający. Stosowana alokacja kosztów to zysk brutto oparty o rachunek kosztów grupy holdingowej A. Spółka poniesie zatem koszt w oparciu o zysk brutto w stosunku do zysku brutto wszystkich podmiotów korzystających z usług świadczonych przez Podmiot zarządzający.
   
   

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie uznania ww. wydatków jako kosztów uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu wynagrodzenia za usługi świadczone przez Podmiot zarządzający stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie artykułu 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Zaś koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodu, muszą łącznie zaistnieć następujące przesłanki:

1. został on poniesiony przez podatnika;
2. jest definitywny;
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
5. nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że pomiędzy dokonaniem kosztu a możliwością uzyskania przychodu musi zaistnieć związek przyczynowy. Wskazuje się, że istnieją jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Należy je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1999 r., SA/Bk 1619/98, LEX nr 39745). Podobnie należy stwierdzić, że między poniesieniem kosztu a możliwością zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów powinien istnieć związek przyczynowy.

Kluczowe znaczenie podczas analizy możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu ma ustalenie celu, w jakim został poniesiony, gdyż odwołuje się do tego wprost art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Należy tu podkreślić, iż przepis ten stanowi o wydatku poniesionym „w celu”, co oznacza, że przez wydatek stanowiący koszt podatkowy należy rozumieć taki wydatek, który chociażby potencjalnie mógł spowodować osiągnięcie przychodów, nawet jeśli faktycznie przychód taki nie został osiągnięty.

Na takie rozumienie tego pojęcia wskazuje także definicja słownikowa, zgodnie z którą cel to „to, do czego się zmierza, dąży, to, co chce się osiągnąć” [S. Dubisz (red.), Uniwersalny słownik języka polskiego, t. 1, s. 377], Ustawodawca nie uzależnia zatem poniesienia danego wydatku od konkretnego strumienia przychodów. Poniesienie wydatku nie musi spowodować osiągnięcia określonego przychodu, powinno natomiast doprowadzić do zwiększenia chociażby potencjalnej możliwości jego osiągnięcia. W konsekwencji należy uznać, że kosztem uzyskania przychodów są również wydatki, które ostatecznie do powstania przychodu nie doprowadziły, ale były poniesione z chęcią osiągnięcia przychodów.

W doktrynie dodatkowo wskazuje się, iż w przypadku gdy wydatek poniesiony został w celu zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, chodzi o wszelkiego rodzaju wydatki mające bardziej charakter zabezpieczający prowadzoną działalność gospodarczą, niż powodujący powstanie przynajmniej potencjalnych przychodów (np. koszty ubezpieczenia, ochrony majątku, budowy wszelkiego rodzaju zabezpieczeń, niektóre koszty prawne i sądowe, koszty kar umownych czy odszkodowań, czy też dochodzenia i egzekucji należności) (Mariusz Pogański, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, LexisNexis 2014). Dalej: Słownikowo przez pojęcie „zabezpieczyć” należy rozumieć zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, natomiast przez pojęcie „zachować” należy rozumieć dochowanie czegoś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności [S. Dubisz (red.), Uniwersalny słownik języka polskiego, t. 4. s. 742 i 752]. Kosztami, o których tu mowa, są więc koszty ponoszone „na dane źródło przychodów” jako całość, niezależnie od tego. czy mogą one powodować powstanie przychodów podatkowych, mające na celu albo ochronę źródła przychodów przed jego unicestwieniem czy zmniejszeniem, albo też utrzymanie źródła przychodów w niezmienionym (niepogorszonym) stanie.

Co ważne dla analizowanego przypadku, zgodnie z tezą Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 16 czerwca 2005 roku, sygn. akt II FSK 279/05: „(...) działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów”.

Zgodnie z przedstawionymi stanowiskami w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego, należy wskazać, iż przedmiotowy wydatek (i) poniesiony zostanie przez Podatnika, (ii) jest definitywny, (iii) pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz (iv) nie znajduje się w tzw. „negatywnym katalogu kosztów podatkowych” wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie rozważanie powinno skupić się na ustaleniu czy wydatek poniesiony przez Podatnika zmierza do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródła.

Należy w analizowanym przypadku powtórzyć za Naczelnym Sądem Administracyjnym, stanowisko zgodnie z którym „W literaturze przedmiotu, która odnosi się do istnienia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy wydatkami a przychodami podkreśla się, że w tego rodzaju konstrukcjach prawnych ustawodawca posługuje się wyraźnie pojęciem celu, a nie skutku. Decyduje zatem, zamiar podatnika, który na tle okoliczności sprawy można uznać za realny. Posługując się terminologią teorii prawa karnego, która wprawdzie nie ma zastosowania w prawie podatkowym, ale która doskonale ilustruje stan faktyczny omawianego przepisu, po stronie podatnika musi zachodzić zamiar bezpośredni kierunkowy (dolus directus coloratus).

Konieczność wskazania związku przyczynowo-skutkowego zaznaczał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 października 2012 roku w sprawie do sygn. akt II FSK 430/11: Zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Jednocześnie Podatnik pragnie wskazać, że organy podatkowe w podobnych sytuacjach zajmowały stanowisko zgodne z przedstawionym przez Wnioskodawcę, uznając, że wydatki poniesione na usługi świadczone przez podmiot zależny w ramach grupy holdingowej zaliczane są do kosztów uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (por. pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2016 roku, znak IBPB-1-3/4510-544/15/JKT).

Podsumowując więc wyżej przytoczone przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poglądy doktryny prawa podatkowego, a przede wszystkim orzecznictwo sądowo-administracyjne, Spółka stoi na stanowisku, że wydatki poniesione przez nią na usługi świadczone przez Podmiot zarządzający należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 stawy o CIT i zakwalifikować do kosztów „pośrednich” ponieważ nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez Wnioskodawcę przychodach, ale ich poniesienie ma wpływ na ich uzyskanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Ustawodawca nie definiuje co należy rozumieć pod pojęciami „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN pojęcie:

• „celowość” oznacza: - przydatność do jakichś potrzeb, - świadome zmierzanie do celu, taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu,
• „zabezpieczyć” oznacza: - „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, - „uczynienie bezpiecznym”, - „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, - „zapewnienie komuś środków do życia”, - „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
• „zachować” oznacza: - „pozostać w posiadaniu czegoś”, - „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”.
  
  

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Należy jednak w tym miejscu zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego będącą częścią struktury holdingowej. Pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem zarządzającym (spółka prawa austriackiego, część holdingu) zawarta została wewnątrzgrupowa umowa o świadczenie usług. Na mocy tej umowy Podmiot zarządzający świadczy usługi w trybie bieżącym na rzecz Spółki.

Zakres usług zarządzania obejmuje m.in.: usługi organizacyjne i związane z zarządzaniem takie jak zarządzanie ryzykiem, koordynacja zamówień, wdrażanie najlepszych praktyk w zarządzaniu.

Wynagrodzenie za usługi Podmiotu zarządzającego będzie oszacowane na podstawie systemu alokacji kosztów.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatki poniesione na usługi świadczone przez Podmiot zarządzający mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 updop.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy tj. kwestii ustalenia czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu wynagrodzenia za usługi świadczone przez Podmiot zarządzający stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ust. 1 updop. Stąd też nie jest przedmiotem interpretacji kwestia prawidłowości ustalenia wysokości wynagrodzenia dla Podmiotu zarządzającego za wykonywane usługi opisane we wniosku, gdyż nie to było przedmiotem pytania i przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.