Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1226/15-6/HD
z 12 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 8 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej otrzymanego w formie darowizny prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej otrzymanego w formie darowizny prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym (dalej „Wnioskodawca” lub „Podatnik”).

Wnioskodawca otrzyma w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) od swojego ojca prawo do znaku towarowego, który jest znakiem słowno-graficznym (dalej: „Prawo”). Nabywane przez Wnioskodawcę prawo do znaku towarowego nie będzie w chwili jego nabycia podlegało ochronie wynikającej z rejestracji w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, ani w Urzędzie do spraw Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Nabyty w drodze umowy darowizny niezarejestrowany znak towarowy będzie stanowić przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W umowie darowizny zostanie wskazana wartość Prawa. Wartość wskazana w umowie darowizny zostanie ustalona na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę, profesjonalnie zajmującego się dokonywaniem takich wycen.

W świetle przepisu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn nabycie w drodze darowizny Praw przez Podatnika nie będzie podlegać przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn – jako nabycie praw autorskich i praw pokrewnych.

W przyszłości Wnioskodawca zamierza wykorzystywać Prawo w indywidualnej działalności gospodarczej, którą założy. Podatnik planuje wykorzystywać Prawo w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymane Prawo do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Podatnik zamierza zawrzeć umowy licencyjne z osobami trzecimi (lub umowę licencyjną z osobą trzecią), na podstawie których upoważni takie osoby trzecie (lub osobę trzecią) do odpłatnego korzystania z Prawa w zamian za określone wynagrodzenie w postaci opłat licencyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymanie darowizny Prawa skutkować będzie koniecznością rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu, od którego Podatnik będzie zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy nabyte w drodze darowizny Prawo będzie mogło podlegać amortyzacji u Wnioskodawcy jako wartość niematerialna i prawna – autorskie prawo majątkowe?
3. Czy w związku z nabyciem w drodze darowizny Prawa, które będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej, będzie miał prawo do zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej?
4. Czy wartość początkowa Prawa powinna zostać ustalona według jego wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny?

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, 3 i 4.

W zakresie pytania nr 1 – wniosek rozpatrzony będzie odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania drugiego – nabyte Prawo, jako prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego, stanowiące przedmiot prawa autorskiego, może podlegać amortyzacji przez Wnioskodawcę jako wartość niematerialna i prawna – autorskie lub pokrewne prawo majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Aby więc prawo do znaku towarowego mogło być uznane za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą być spełnione następujące warunki:

1. znak towarowy może zostać zakwalifikowany jako jeden z aktywów wskazanych w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
2. znak towarowy musi zostać nabyty przez podatnika;
3. znak towarowy ma być wykorzystywany w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej;
4. przewidywany okres wykorzystywania znaku towarowego wynosi minimum 1 rok.

Zdaniem Wnioskodawcy, Prawo stanowi przedmiot autorskiego prawa majątkowego, o którym mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., nr 90, poz. 631 ze zm.) przedmiotem prawa autorskiego jest utwór, rozumiany jako każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Jednocześnie, na podstawie art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U z 2003 r., nr 119, poz. 1117 ze zm.) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów drugiego przedsiębiorstwa.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż niezarejestrowany znak towarowy, o którym mowa w przepisach Prawa własności przemysłowej, może stanowić utwór, w odniesieniu do którego przysługują prawa ochronne wynikające z przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych niezależnie od objęcia lub nieobjęcia ich ochroną wynikającą z rejestracji w Urzędzie Patentowym (tak też J. Barta „System Prawa Prywatnego. Tom 13. Prawo autorskie”, Warszawa 2008, s. 27-28). Dlatego też nabywane przez Wnioskodawcę Prawo, czyli prawo do znaku towarowego stanowiącego zbiór określonych elementów słowno-graficznych stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko powyższe potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1083/14/MO podkreślił, że: pytanie Wnioskodawcy dotyczy znaków towarowych stanowiących przedmiot prawa autorskiego, czyli znaków, które są utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Oznacza to, że w drodze umowy sprzedaży Spółka nabędzie prawa majątkowe dotyczące poszczególnych znaków towarowych. W takiej sytuacji, prawa te pomimo braku formalnej rejestracji w Urzędzie Patentowym, czy też Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, mogą zostać uznane za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop, jeżeli: 1) będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, 2) przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok, 3) będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę osobową albo oddane przez nią do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego nabyte niezarejestrowane znaki towarowe, stanowiące przedmiot prawa autorskiego, podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. IPPB3/423-1031/13-2/MS1 zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, w myśl którego: niezarejestrowane znaki towarowe stanowiące zbiór określonych elementów słownych, graficznych lub słowno-graficznych stanowią podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust 1 pkt 4 updop;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia l4 października 2013 r., nr IPPB3/423-553/13-2/PK1 uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym nabyte niezarejestrowane znaki towarowe stanowiące przedmiot prawa autorskiego podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne – autorskie lub pokrewne prawa majątkowe;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2014 r., sygn. IPPB3/423-537/13-2/PK1 uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy w myśl którego nabyte w drodze umowy sprzedaży niezarejestrowane znaki towarowe stanowiące przedmiot prawa autorskiego, stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, mogą zostać uznane za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 stawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania trzeciego – w związku z nabyciem w drodze darowizny Prawa, które będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej, będzie miał on prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli: nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, żaden z wyżej wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przypadków nie ma do niego zastosowania. Tym samym w świetle wskazanego przepisu nie ma przeszkód, by Wnioskodawca mógł zaliczać w koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od Prawa, które otrzymał w formie darowizny. Stosownie do powołanego już wcześniej przepisu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlega m.in. nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego wynika, że za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne można uznać m.in. autorskie i pokrewne prawa majątkowe, o ile spełniają one łącznie następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawo, jak już zostało wskazane w pkt 2 powyżej – jako autorskie prawo majątkowe – zalicza się do wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w przepisie art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, skoro Prawo, stanowiące wartość niematerialną i prawną, zostanie przez Wnioskodawcę nabyte oraz będzie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej przez ponad rok, to Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Prawa w koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lipca 2014 r., sygn.: IBPBI/l/415-451/14/BK.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania czwartego – wartość początkowa Prawa powinna zostać ustalona według jego wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nabywanych w formie darowizny jest odrębnie uregulowany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. W ramach planowanej darowizny, wartość otrzymanego przez Wnioskodawcę w darowiźnie Prawa zostanie określona w umowie darowizny na podstawie wyceny przygotowanej przez rzeczoznawcę majątkowego i będzie równa wartości rynkowej tego prawa. Zatem w sytuacji Wnioskodawcy prawidłowym będzie przyjęcie jako wartości początkowej Prawa wartości rynkowej wynikającej z treści umowy darowizny. Tak jak to bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, wartość przedmiotu tej umowy zostanie przyjęta na podstawie wyceny dokonanej przez podmiot profesjonalnie zajmujący się wycenami takich aktywów.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również oparcie w interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lipca 2014 r., sygn.: IBPBI/l/415-451/14/BK,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 lutego 2014 r., sygn.: IBPBI/1/415-1132/13/AB,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 grudnia 2013 r., sygn.: ILPB1/415-1104/13-5/AG,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., sygn.: ILPB1/415-894/13-5/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przy czym, w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Prawa, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, normuje ustawa z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. nr 90, poz. 631 z późn.zm.).

W myśl art. 1 ust. 1-2 tej ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem tego prawa są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne, sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną (art. 1 ust. 3 ww. ustawy). Ochrona przewidziana przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Omawiana ustawa wyróżnia przy tym:

• autorskie prawa osobiste, chroniące nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem (art. 16), oraz
• autorskie prawa majątkowe, rozumiane jako przysługujące twórcy wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17).

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy (art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga przy tym zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (art. 53 tej ustawy).

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Przy ustaleniu wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych w postaci niezarejestrowanego znaku towarowego, zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidujący możliwość określenia ich wartości początkowej według wartości rynkowej z dnia nabycia, o ile umowa darowizny nie określa ich wartości w niższej wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca otrzyma w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) od swojego ojca prawo do znaku towarowego, który jest znakiem słowno-graficznym (dalej: „Prawo”). Nabywane przez Wnioskodawcę prawo do znaku towarowego nie będzie w chwili jego nabycia podlegało ochronie wynikającej z rejestracji w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, ani w Urzędzie do spraw Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Nabyty w drodze umowy darowizny niezarejestrowany znak towarowy będzie stanowić przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W przyszłości Wnioskodawca zamierza wykorzystywać Prawo w indywidualnej działalności gospodarczej, którą założy. Podatnik planuje wykorzystywać Prawo w prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny, Wnioskodawca zamierza wprowadzić otrzymane Prawo do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro otrzymane przez Wnioskodawcę w formie darowizny prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego stanowi przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – to może zostać uznane za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy ustaleniu wartości początkowej niezarejestrowanego prawa do znaku towarowego nabytego w drodze darowizny, który w świetle powołanych przepisów może stanowić wartość niematerialną i prawną w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidujący możliwość określenia jego wartości początkowej według wartości rynkowej z dnia nabycia, o ile umowa darowizny nie określa jego wartości w niższej wysokości. Odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego mogą być zliczone do kosztów uzyskania przychodów, o ile będą dokonane zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli opisane we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.