Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.439.2016.2.ISL
z 8 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 9 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.439.2016.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 czerwca 2016 r. (data doręczenia 24 czerwca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), nadanym w dniu 29 czerwca 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności socjalnej zorganizował imprezę firmową. Oferta była adresowana do wszystkich pracowników firmy wraz z osobami towarzyszącymi na zasadzie dobrowolności. Chęć uczestniczenia w imprezie pracownicy potwierdzali poprzez wpisanie się na ogólnodostępnej liście. Koszt imprezy w całości został sfinansowany z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Na koszt imprezy składają się dwie faktury, które zostały opłacone z konta ZFŚS. Były to faktura za oprawę muzyczną i techniczną oraz faktura za organizację spotkania (zawierająca posiłki, która nie zawiera ceny jednostkowej tylko sumaryczną kwotę). Koszt imprezy dla poszczególnych pracowników ustalono dzieląc sumę wspomnianych faktur na liczbę uczestników.

Zgodnie z regulaminem ZFŚS w Spółce … środki funduszu mogą być przeznaczone dla osób uprawnionych, m.in na finansowanie różnego rodzaju imprez kulturalno-oświatowych, sportowo-rekreacyjnych i innych organizowanych przez pracodawcę, które mają na celu polepszyć i wzmocnić stosunki między pracownikami. W imprezie wzięły udział tylko osoby uprawnione (pracownicy wraz z osobami towarzyszącymi). Ponieważ wcześniej Wnioskodawca nie występował o interpretację, to asekuracyjnie wszystkie koszty zostały rozliczone w taki sposób, jakby stanowiły przychód pracownika. Przy ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na poszczególną osobę koszt całej imprezy został podzielony na liczbę uczestników i pomnożony w zależności, czy pracownik był z osobą towarzyszącą, czy sam i w ten sposób otrzymana kwota przypadła na pracownika.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśniał, że przedmiotem działalności Spółki … z siedzibą w … jest produkcja zabudów na samochody ciężarowe powyżej 12 ton DMC, a także przyczep i naczep. Dodatkowo, Wnioskodawca produkuje urządzenia hakowe oraz sprzedaje, montuje oraz serwisuje żurawie samochodowe i systemy hydrauliki siłowej. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności socjalnej zorganizował dla swoich pracowników wraz z osobami towarzyszącymi imprezę firmową. Impreza odbyła się 16 stycznia 2016 r. w salach Targów …. W cenie organizacji spotkania Targi … zapewniły: sale, catering w formie wiejskiego stołu i napoje. Celem imprezy w lokalu była integracja pracowników, która miała na celu polepszyć i wzmocnić stosunki między nimi, a co za tym idzie, polepszyć współpracę całej załogi. Impreza adresowana była do wszystkich pracowników firmy wraz z osobami towarzyszącymi na zasadzie dobrowolności. Chęć uczestnictwa w imprezie pracownicy potwierdzili poprzez wpisanie się na ogólnodostępnej liście. Cały koszt uczestnictwa w imprezie był sfinansowany z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, bez zastosowania „kryterium socjalnego”. Pomimo, że pracownicy dobrowolnie wyrazili chęć uczestnictwa w imprezie, to trudno jest określić, czy skorzystaliby z takiej imprezy, gdyby musieli za nią zapłacić. Dlatego stwierdzić należy, że nie powstaje ani korzyść, ani wydatek po stronie pracownika. Na koszt imprezy złożyły się dwie faktury, pierwsza to „Organizacja spotkania firmowego w dniu 16 stycznia 2016 r.” - zawierająca jedną zbiorczą kwotę, oraz druga „Oprawa muzyczna i techniczna imprezy firmowej (nagłośnienie, oświetlenie, didżej, występ saksofon live) w dniu 16 stycznia 2016 r.” – także zawierająca jedną kwotę. W związku z powyższym, aby rozdzielić koszt imprezy na pracowników, sumę faktur podzielono przez liczbę osób uczestniczących, ponieważ nie da się wyliczyć, kto ile zjadł, czy wypił, gdyż catering był w formie szwedzkiego stołu. Zgodnie z regulaminem ZFŚS w Spółce … środki funduszu mogą być przeznaczone dla osób uprawnionych, m.in na finansowanie różnego rodzaju imprez kulturalno oświatowych, sportowo rekreacyjnych i innych organizowanych przez pracodawcę.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy sfinansowana impreza z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym podlega opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikiem jest osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób. W związku z powyższym pracodawca nie powinien potrącać podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, jako wartości nieodpłatnych świadczeń, jeżeli faktura wystawiona była zbiorczo na wszystkich pracowników, a nie na konkretną osobę.

Trudno jest więc przypisać koszt na jednego pracownika uczestniczącego w imprezie. Można jedynie ustalić statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, dzieląc sumę faktur na ilość osób zapisanych na liście. Przepisy ww. ustawy nie dają zaś podstaw do takiego działania. Ponadto kolejną przesłanką do braku powstania przychodu z tytułu uczestnictwa w spotkaniu jest fakt, że pracownicy dobrowolnie wyrazili chęć uczestnictwa w darmowej imprezie, lecz niemożliwe jest określenie, czy skorzystaliby z analogicznej imprezy, gdyby musieli za nią zapłacić. W konsekwencji nie można stwierdzić, czy uczestnictwo w imprezie przyniosło pracownikom korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku.

Potwierdzeniem powyższego są wydane interpretacje: z dnia 15 maja 2015 r., IBPBII/1/4511-311/15/MD - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 18 grudnia 2015 r., IPTPB3/4511-208/15-4/PM - Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, Ministra Finansów z dnia 23 lipca 2015 r., DD3.8222.2.263.2015.CRS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładcza, emeryturą lub rentą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą wypłaty świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Jednocześnie zauważyć należy, że art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Według art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zorganizował w lokalu imprezę firmową. Oferta udziału w niej była adresowana do wszystkich pracowników firmy wraz z osobami towarzyszącymi na zasadzie dobrowolności. Chęć uczestniczenia w imprezie pracownicy potwierdzali poprzez wpisanie się na ogólnodostępnej liście. Celem imprezy była integracja pracowników, mająca na celu polepszenie i wzmocnienie stosunków między nimi. Koszt imprezy w całości został sfinansowany z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Na koszt imprezy składały się dwie faktury, które zostały opłacone z konta ZFŚS - były to faktura za oprawę muzyczną i techniczną oraz faktura za organizację spotkania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz cytowane wyżej przepisy prawa wskazać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników imprezy firmowej sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji zatem, udział pracownika w imprezie integracyjnej nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy, tym samym Wnioskodawca jako płatnik, nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.