Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-208/15-4/PM
z 18 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2015 r. (data wpływu 12 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2015 r. (data wpływu 26 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 13 listopada 2015 r., nr IPTPB3/4511-208/15-2/PM (doręczonym w dniu 17 listopada 2015 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 26 listopada 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 23 listopada 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Nauczyciele w miesiącu czerwcu po zakończeniu roku szkolnego wyjeżdżają na wycieczkę, natomiast w październiku organizowana jest impreza integracyjna dla wszystkich pracowników w lokalu. Szkoła jako płatnik i organizator wycieczki, imprezy integracyjnej w lokalu lub wyjścia do teatru połączonego z imprezą integracyjną otrzymuje fakturę zbiorczą na wszystkich pracowników biorących udział w tych imprezach.

Za wszystkie powyższe imprezy częściowo Wnioskodawca płaci z Funduszu Świadczeń Socjalnych, a częściowo z własnych środków. Od kwoty płatnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w zależności od grupy dochodowej potrącany jest podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z listą osób, które biorą udział w wycieczce, imprezie integracyjnej w lokalu lub wyjściu do teatru połączonego z imprezą integracyjną.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. celem imprez integracyjnych w lokalu jest działalność kulturalno-oświatowa. Zazwyczaj taka impreza połączona jest z występem. Celem wspólnych wyjazdów jest działalność kulturalna i sportowo-rekreacyjna. Wyjazd taki wiąże się ze zwiedzaniem miejsc, tj. muzea, kościoły, zabytkowe budowle co nadaje charakter kulturalny oraz np. wyjazd w góry – spacer po górach, wyjazd nad jezioro – spływ kajakowy nadają charakter sportowo-rekreacyjny.
   
2. wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z organizacją wycieczek: przejazd tam i z powrotem, koszt noclegów, koszt wyżywienia (na fakturze za wyjazd jest napisane: „Organizacja wyjazdu integracyjnego pracowników”).Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z organizacją imprezy integracyjnej w lokalu to: catering lub usługa gastronomiczna, wydatki na bilety w X Domu Kultury – (CHOK – koncert Opole 80 vol. II – opis na fakturze).
3. wycieczka – potrącono podatek od części dofinansowania z Funduszu Świadczeń Socjalnych
   • bilety – również był potrącony podatek od części dofinansowania z Funduszu Świadczeń Socjalnych,
   • impreza w lokalu – nie był potrącony podatek
4. stan faktyczny:
   • bilety na koncert „Opole 80”,
     
   • wycieczka integracyjna

zdarzenie przyszłe;

• impreza integracyjna w lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy jeżeli na fakturze za wcześniej opisane imprezy koszt jest łączny na wszystkich pracowników biorących udział w imprezie zasadne jest szacowanie kosztu na jednego pracownika przez określenie ogólnego kosztu imprezy przez liczbę pracowników biorących udział w imprezie i potrącanie od tak wyliczonego kosztu na jednego pracownika podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (po uzupełnieniu), zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkiem jest osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób. W związku z tym pracodawca nie powinien potrącać podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli faktura wystawiona jest zbiorczo na wszystkich pracowników a nie na konkretną osobę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładcza, emeryturą lub rentą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą wypłaty świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako płatnik i organizator wycieczki, imprezy integracyjnej w lokalu lub wyjścia do teatru połączonego z imprezą integracyjną otrzymuje fakturę zbiorczą na wszystkich pracowników biorących udział w tych imprezach. Za wszystkie powyższe imprezy częściowo Wnioskodawca płaci z Funduszu Świadczeń Socjalnych, a częściowo z własnych środków. Od kwoty płatnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w zależności od grupy dochodowej potrącany jest podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z listą osób, które biorą udział w wycieczce, imprezie integracyjnej w lokalu lub wyjściu do teatru połączonego z imprezą integracyjną. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z organizacją wycieczek: przejazd tam i z powrotem, koszt noclegów, koszt wyżywienia (na fakturze za wyjazd jest napisane: „Organizacja wyjazdu integracyjnego pracowników”). Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z organizacją imprezy integracyjnej w lokalu to: catering lub usługa gastronomiczna, wydatki na bilety w X Domu Kultury – (CHOK – koncert Opole 80 vol. II – opis na fakturze).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, cytowane wyżej przepisy prawa oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że jeśli Wnioskodawca jest organizatorem takich imprez integracyjnych dla pracowników (w tym w ramach tych imprez, wycieczek zorganizuje wieczorne spotkanie integracyjne, w której biorą udział wszyscy uprawnieni pracownicy), a pracownik pokryje z własnych środków tylko część należności, to kwota dofinansowania, którą otrzyma pracownik oraz należność za imprezę integracyjną sfinansowaną przez Wnioskodawcę, gdy ww. środki pieniężne pochodzić będą z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A co za tym idzie pracodawca nie będzie zobowiązany do potrącenia podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku wystawienia zbiorczej faktury.

Ponadto zauważyć należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będą różnić się od zdarzeń przyszłych, które wystąpią w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Dodatkowo, tutejszy Organ informuje jednocześnie, że nienależna opłata w wysokości 40 zł, uiszczona przez Wnioskodawcę w dniu 7 października 2015 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi, zwrócona zostanie na rachunek bankowy wskazany w części F., w poz. 66 wniosku ORD-IN, stosownie do art. 14f § 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.