2016.09.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-647/16-2/AMN
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2016 r. (data wpływu 13 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w związku z pozyskaniem po ich wystawieniu informacji mających wpływ na treść tych dokumentów – jest nieprawidłowe,
wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w sytuacji pozyskania informacji mających wpływ na treść tych dokumentów w 2015 roku – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiatowy Urząd Pracy (PUP) jest jednostką organizacyjną powiatu, funkcjonuje jako samorządowa jednostka budżetowa i działa według ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U.2015, poz. 149, z późn. zm.).

W PUP w lipcu 2015 roku zarejestrował się bezrobotny nabywając z tym dniem status osoby bezrobotnej i prawo do zasiłku na okres 180 dni. Bezrobotny pobrał zasiłek za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień natomiast za następne miesiące już nie. PUP co miesiąc naliczał zasiłek i stawiał go do dyspozycji bezrobotnemu i, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odprowadzał od tego zasiłku zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W dniu 18.11.2015 r. bezrobotny nie stawił się w PUP na wyznaczonej obowiązkowej wizycie bez uzasadnienia, zatem decyzją z dnia 8.12.2015 r. orzeczono o utracie statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku z dniem 18.11.2015 r. W roku 2016 sporządzono deklarację PIT-4 oraz PIT-11 za rok 2015, w których uwzględniono postawiony do dyspozycji niepobrany zasiłek i odprowadzoną od niego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W dniu 9.03.2016 r. bezrobotny zwrócił się do PUP z prośbą o wypłatę niepobranego zasiłku oraz o zmianę wyłączenia z ewidencji osób bezrobotnych przedkładając dokument, z którego wynika, że w okresie od 28.10.2015 r. do 7.03.2016 r. nie spełniał warunków do posiadania statusu osoby bezrobotnej. Decyzją z dnia 14.03.2016 r. uchylono decyzję z dnia 8.12.2015 r. i ponownie orzeczono o utracie statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku z dniem 28.10.2015 r. Wypłacono także bezrobotnemu niepobrany zasiłek za okres od 1 do 27.10.2015 r. Za okres od 28.10.2015 do 17.11.2015 r. zasiłek się nie należy, nie wystawiono jednak decyzji o obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z uwagi na fakt, że bezrobotny nie pobrał zasiłku w kwocie netto (PUP nie wystawia decyzji stwierdzającej jedynie fakt, że zasiłek jest nienależny). Pozostaje zatem kwestia odzyskania przez PUP odprowadzonej za ten okres zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy osoba, która pobrała nienależne świadczenie pieniężne, jest obowiązana do zwrotu, w terminie 14 dni od dnia

doręczenia decyzji w przedmiocie obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia pieniężnego, kwoty otrzymanego świadczenia wraz z przekazaną od tego świadczenia zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składką na ubezpieczenie zdrowotne.

Ustawodawca określił w art. 76 ust. 2 co uznaje się za nienależnie pobrane świadczenie - za wyjątkiem pkt 4 - jest to „świadczenie/zasiłek/stypendium (...) wypłacone”. Problem jest zatem w sytuacji, gdy osoba bezrobotna nie pobierze świadczenia w kwocie netto, PUP odprowadzi od tego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składkę na ubezpieczenie zdrowotne, a później świadczenie to okaże się nienależne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wobec braku okoliczności przewidzianych w art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej, PUP nie ma podstaw do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4 i PIT-11 jeśli deklaracje sporządzone były prawidłowo, zgodnie z posiadaną na dzień ich sporządzenia wiedzą i dokumentami, a nowe informacje mające wpływ na treść tych deklaracji pojawiły się w następnym roku, już po ich wystawieniu?
Czy, gdyby PUP uzyskał informację o niespełnianiu warunków do posiadania prawa do zasiłku jeszcze w 2015 r., mógłby skorygować w grudniu zaliczkę za okres od 28.10.2015 do 17.11.2015?
Jak prawidłowo powinien postąpić PUP z zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych, odprowadzoną w 2015 roku, od niepodjętego zasiłku, który okazał się nienależny?

Zdaniem Wnioskodawcy, za okres 28.10.2015 do 17.11.2015 bezrobotny zasiłku nie pobrał. Informacja z której wynika, że zasiłek za ten okres okazał się nienależny wpłynęła do PUP już po rozliczeniu 2015 roku.

Wobec tego, iż nienależne świadczenie nie zostało bezrobotnemu wypłacone (w kwocie netto) PUP stwierdza, że nie ma podstaw do wystawienia decyzji o obowiązku zwrotu. W świetle art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej, PUP nie może również złożyć wniosku o stwierdzenie nadpłaty, a zatem również nie może korygować deklaracji PIT-4 i PIT-11.

Stanowisko PUP jest takie, że nie ma możliwości odzyskania odprowadzonej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od postawionego bezrobotnemu do dyspozycji zasiłku, którego nie pobrał, a który okazał się nienależny.

Gdyby informacja powodująca zmianę daty utraty prawa do zasiłku na wcześniejszą wpłynęła jeszcze w 2015 roku, tj. w roku, w którym zasiłek został naliczony i postawiony do dyspozycji i odprowadzono zaliczkę na podatek w przyznanej pierwotnie wysokości, można byłoby umniejszyć zaliczkę za późniejszy miesiąc, a deklaracje PIT-11 i PIT-4 wystawić już z umniejszonym przychodem o kwotę nienależnego świadczenia i umniejszoną zaliczką na podatek. Jest to możliwe, ponieważ deklaracje PIT nie są jeszcze wystawione, nie trzeba ich zatem korygować i występować z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w zakresie:

wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w związku z pozyskaniem po ich wystawieniu informacji mających wpływ na treść tych dokumentów – jest nieprawidłowe,
wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w sytuacji pozyskania informacji mających wpływ na treść tych dokumentów w 2015 roku – prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z powołanego powyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W myśl art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane organy zatrudnienia - od świadczeń wypłacanych z Funduszu Pracy pomniejszonych o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Od ww. przychodów, stosownie do art. 35 ust. 5 ustawy, zaliczkę od przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 3a, pobiera się, stosując najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, pomniejszoną o kwotę, o której mowa w art. 32 ust. 3.

W myśl art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Natomiast art. 39 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11). (…).

W myśl art. 39 ust. 2 ustawy, jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na pisemny wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, lub urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Należy podkreślić, iż przychód stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne.

Przez pojęcie „otrzymane” - zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/) - należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego - roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również - miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Przychód w postaci pieniędzy lub wartości pieniężnych powstaje w momencie otrzymania ich przez podatnika lub w momencie postawienia ich do dyspozycji podatnika.

W przedmiotowej sprawie przez postawienie do dyspozycji podatnika pieniędzy lub innych wartości należy rozumieć sytuację, w której uprawniony może podjąć należne mu świadczenie np. z kasy Urzędu Pracy.

Mając na uwadze ww. uregulowania prawne, jak również przedstawiony stan faktyczny należy zauważyć, że dla osoby bezrobotnej uprawnionej do otrzymania świadczenia od organu zatrudnienia przychód powstaje – co do zasady – z chwilą postawienia tego świadczenia do dyspozycji uprawnionego. Przy czym bez znaczenia dla momentu powstania przychodu jest to, iż podatnik (osoba bezrobotna) z przyczyn leżących po jego stronie nie odbiera należnego mu świadczenia. To skutkuje obowiązkiem Wnioskodawcy, jako płatnika do pobrania zaliczki na podatek w miesiącu, w którym postawiono świadczenie do dyspozycji uprawnionego.

W konsekwencji osobom bezrobotnym, które figurują w ewidencji i mają uprawnienia do poboru w ciągu roku świadczenia i świadczenia te zostały im postawione do dyspozycji, należy sporządzić – niezależnie od tego czy dokonają odbioru świadczenia czy też nie – imienną informację o wypłaconych świadczeniach (postawionych do dyspozycji) i przekazać w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym (art. 39 ust. 1 ustawy).

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż w przedmiotowej sprawie w momencie postawienia podatnikowi do jego dyspozycji świadczenia z Funduszu Pracy, tj. zasiłku dla bezrobotnych, podatnik ten – wg wiedzy Wnioskodawcy – był osobą uprawnioną do otrzymania świadczenia od organu zatrudnienia, co wynika wprost z treści wniosku.

Zgodnie bowiem z przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego, w lipcu 2015 roku w PUP zarejestrował się bezrobotny nabywając z tym dniem status osoby bezrobotnej i prawo do zasiłku na okres 180 dni. Bezrobotny pobrał zasiłek za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień natomiast za następne miesiące już nie. PUP co miesiąc naliczał zasiłek i stawiał go do dyspozycji bezrobotnemu i odprowadzał od tego zasiłku zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W dniu 18.11.2015 r. bezrobotny nie stawił się w PUP na wyznaczonej obowiązkowej wizycie bez uzasadnienia, zatem decyzją z dnia 8.12.2015 r. orzeczono o utracie statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku z dniem 18.11.2015 r.

W roku 2016 sporządzono deklaracje PIT-4 oraz PIT-11 za rok 2015, w których uwzględniono postawiony do dyspozycji niepobrany zasiłek i odprowadzoną od niego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle powyższego Wnioskodawca jako płatnik obowiązany był do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczenia i wystawienia za 2015 rok informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R.

Odnosząc się do działań Wnioskodawcy – w związku z faktem, że w ostateczności ww. świadczenie za okres od 28.10.2015 r. do 17.11.2015 r. było świadczeniem nienależnym i faktycznie świadczeniobiorca go nie „skonsumował” – w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na przepisy dotyczące korekty deklaracji.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

W myśl art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta informacji oraz deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim ich sporządzeniu i może dotyczyć każdej ich pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc korekta dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono je niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie informacji oraz deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularzy.

Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11.

Biorąc pod uwagę specyficzną sytuację przedstawioną we wniosku oraz konieczność odzyskania przez Wnioskodawcę kwoty, która została przekazana na konto organu podatkowego jako zaliczka od postawionego do dyspozycji świadczenia, które w ostateczności okazało się świadczeniem nienależnym, tj. za okres od 28.10.2015 r. do 17.11.2015 r. – pomimo prawidłowego wystawienia informacji PIT-11 i deklaracji PIT-4R, ponieważ odzwierciedlały one zaistniały w 2011 r. stan faktyczny – koniecznym jest złożenie korekty zarówno informacji PIT-11 jak i deklaracji PIT-4R.

Przepisy w tym zakresie nie zawierają jednoznacznych postanowień, dlatego też w takiej sytuacji koniecznym jest kierowanie się zasadą prostoty postępowania.

Biorąc bowiem pod uwagę fakt, iż bezrobotny w okresie od 28.10.2015 r. do 7.03.2016 r. nie spełniał warunków do posiadania statusu osoby bezrobotnej, co wiązało się z wydaniem przez Urząd Pracy w dniu 14 marca 2015 r. decyzji o uchyleniu decyzji z dnia 8.12.2015 r. oraz ponownym orzeczeniem o utracie statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku z 28.10.2015 r., zasiłek za okres od 28.10.2015 do 17.11.2015 r. stał się nienależny od samego początku, ale na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został postawiony do dyspozycji i tym samym, co do zasady winien stanowić on przychód podatkowy. W takiej sytuacji, gdyby faktycznie wszedł we władztwo bezrobotnego, ten musiałby nienależne świadczenie zwrócić (łącznie z pobraną zaliczką na podatek dochodowy) i skorzystać z postanowień art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, w kwotach uwzględniających pobrany podatek dochodowy, jeżeli zwroty te nie zostały potrącone przez płatnika.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego – bezrobotny takiego zwrotu świadczenia (zasiłku) za okres od 28.10.2015 r. do 17.11.2015 r. nie dokona, bo świadczenia nie podjął. Dlatego też w celu „wyprostowania sytuacji” tak, aby Urząd Pracy odzyskał tę kwotę pieniężną, która została przekazana tytułem zaliczki na podatek dochodowy i jednocześnie, aby informacja PIT-11 współgrała z deklaracją PIT-4R, koniecznym jest sporządzenie korekty informacji PIT-11 za 2015 r. i wykazanie w niej zasiłku – w kwocie 0 oraz pobranej zaliczki – w kwocie 0. W takiej sytuacji złożenie korekty informacji PIT-11 wiąże się z równoczesnym złożeniem za 2015 r. korekty deklaracji PIT-4R. W deklaracji tej bowiem płatnik wykazuje należne zaliczki na podatek. Dlatego też korygując tę deklarację należy wykazać należne za 2015 r. zaliczki na podatek przyjmując, iż zaliczka od świadczenia nienależnego, ale postawionego do dyspozycji lecz niepobranego przez świadczeniobiorcę wynosi 0.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy od nienależnego, ale postawionego do dyspozycji świadczenia.

Zgodnie z art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W myśl art. 75 § 2 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. – wynika natomiast, iż uprawnienie określone w § 1 przysługuje również płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Stosownie do art. 75 § 3 cytowanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. – w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Natomiast zgodnie z art. 75 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. – uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Przepis art. 75 § 3 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. – jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika „nienależnie” do organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Jeżeli wadliwość postępowania płatnika prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika, nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego doszło do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy w związku z odprowadzeniem od postawionego do dyspozycji niepobranego zasiłku zaliczki na podatek dochodowy, przy czym wpłacony podatek (zaliczka) nie został pobrany od podatnika, gdyż zasiłek nie został przez niego pobrany. Tym samym należy uznać, że po stronie płatnika – Wnioskodawcy – występuje nadpłata. Zatem wraz ze złożeniem korekty deklaracji PIT-4R za 2015 r. Wnioskodawca zobowiązany jest do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, ponieważ w złożonej za 2015 r. deklaracji PIT-4R jako płatnik wykazał oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa wskazać należy, że Wnioskodawca jako płatnik, w związku z odprowadzeniem od nienależnie postawionego do dyspozycji osoby bezrobotnej świadczenia, które nie zostało przez osobę bezrobotną podjęte i które, jak wskazano powyżej – stało się w efekcie świadczeniem nienależnym – ma prawo skorygować deklarację PIT-4R oraz informację PIT-11 sporządzone zgodnie z posiadaną na dzień ich sporządzenia wiedzą i dokumentami, a nowe informacje mające wpływ na treść tych deklaracji Zainteresowany powziął w następnym roku, już po ich wystawieniu a także ma prawo złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Chcąc odzyskać kwotę zaliczki na podatek dochodowy odprowadzonej od nienależnie postawionego do dyspozycji osoby bezrobotnej świadczenia, które nie zostało przez osobę bezrobotną podjęte i które, jak wskazano powyżej – stało się w efekcie świadczeniem nienależnym – Wnioskodawca obowiązany jest wraz ze złożeniem korekty deklaracji PIT-4R złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w związku z pozyskaniem po ich wystawieniu informacji mających wpływ na treść tych dokumentów jest nieprawidłowe.

Gdyby Wnioskodawca (PUP) uzyskał informację o niespełnianiu przez bezrobotnego warunków do posiadania prawa do zasiłku jeszcze w 2015 r., mógłby skorygować w grudniu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych za okres od 28.10.2015 r. do 17.11.2015 r. i wystawić deklarację PIT-4R oraz informację PIT-11 z umniejszonym przychodem o kwotę nienależnego świadczenia oraz umniejszoną zaliczką na podatek dochodowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i korygowania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w sytuacji pozyskania informacji mających wpływ na treść tych dokumentów w 2015 roku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin