2016.10.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.725.2016.1.DG
z 31 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 28 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług polegających na udostępnianiu użytkownikom końcowym programów telewizyjnych z wykorzystaniem dekodera podłączonego do Internetu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług polegających na udostępnianiu użytkownikom końcowym programów telewizyjnych z wykorzystaniem dekodera podłączonego do Internetu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną, mającą siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zamierza w przyszłości rozpocząć świadczenie usługi polegającej na udostępnianiu użytkownikom końcowym programów telewizyjnych z wykorzystaniem dekodera podłączonego do Internetu.

Usługi w powyższym zakresie będą polegały na umożliwianiu odbioru telewizji przez Internet jednocześnie z ich transmisją przez nadawców za pomocą sieci telewizyjnych. Sygnał telewizyjny, pobierany przez Wnioskodawcę z satelity lub za pomocą łącz światłowodowych, będzie kodowany do formatu cyfrowego i przesyłany do użytkownika końcowego za pomocą transmisji strumieniowej (tzw. streaming) z użyciem technologii Internet Protocol (protokół IP). Odbiór telewizji przez użytkowników końcowych będzie możliwy za pomocą dekodera podłączonego do Internetu.

Internet będzie dostarczany przez podmiot trzeci, niezależny od Wnioskodawcy, wybrany we własnym zakresie - i na podstawie odrębnej umowy - przez użytkownika końcowego.

Odbiór programów telewizyjnych możliwy będzie jedynie dla tych użytkowników końcowych, którzy podłączą zakupiony dekoder do Internetu i poprawnie przejdą proces aktywacji w systemach Wnioskodawcy.

Programy telewizyjne, które Wnioskodawca zamierza udostępniać za pośrednictwem Internetu, są również dostępne za pośrednictwem platform satelitarnych lub sieci kablowych. Prawa do udostępniania programów telewizyjnych Wnioskodawca nabędzie na mocy umów licencyjnych lub zezwoleń udzielonych przez nadawców tych programów. Usługi na rzecz użytkowników końcowych będą świadczone na podstawie stosownej umowy, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i danym użytkownikiem, na mocy której użytkownicy będą zobowiązani do dokonywania na rzecz Wnioskodawcy płatności z góry (pre-paid), za wybrany przez siebie okres.

Treść audycji programowych dostępnych za pośrednictwem platform satelitarnych lub sieci kablowych będzie tożsama z treścią audycji nadawanych przez Internet, przez co należy rozumieć, że programy będą nadawane w tych samych godzinach, będą jednakowej treści oraz posiadać będą identyczną ramówkę. Jednoczesna transmisja lub retransmisja obejmować będzie także sytuacje, w których wystąpią niewielkie różnice czasowe pomiędzy transmisją programów za pomocą sieci telewizyjnych a nadawaniem programów przez Internet, wynikające z przyczyn technicznych.

Wnioskodawca zastrzega jednak, że może mieć miejsce sytuacja, w której poszczególne audycje nadawane w ramach programów drogą satelitarną lub kablową mogą nie być dostępne przez Internet. Może to mieć miejsce w momencie, w którym nadawcy programów nie wyraziliby zgody na nadawanie jednostkowych audycji przez Internet. W takiej sytuacji nastąpi przerwa w nadawaniu programu przez Internet. Nadawanie zostanie niezwłocznie wznowione w momencie, w którym w ramówce programu pojawi się audycja, na którą Wnioskodawca będzie posiadał zgodę nadawcy programu do rozprowadzania przez Internet.

Programy, które Wnioskodawca zamierza udostępniać przez Internet będą spełniały definicję programu zawartą w art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (URiTV). Telewizja udostępniana przez Internet nie będzie usługą Video On Demand (VOD), ani usługą reklamową lub promocyjną. Wnioskodawca przewiduje w przyszłości udostępnianie przez Internet także usług Video On Demand (VOD), jednakże zdarzenie przyszłe przedstawione w niniejszym wniosku nie dotyczy świadczenia tego rodzaju usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę usług udostępniania programów telewizyjnych przez Internet, opisanych w zdarzeniu przyszłym, podlegać będzie opodatkowaniu obniżoną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenie przez Wnioskodawcę usług udostępniania programów telewizyjnych przez Internet, opisanych w zdarzeniu przyszłym, podlegać będzie opodatkowaniu obniżoną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 w zw. z poz. 169 załącznika nr 3 ustawy o VAT usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych, w rozumieniu przepisów URiTV, za pomocą urządzeń odbiorczych, są opodatkowane obniżoną stawką VAT wynoszącą 8%, Jak wskazywał Wnioskodawca w opisie zdarzenie przyszłego, treści nadawane przez Internet będą spełniały przesłanki definicji programu telewizyjnego oraz nie będą stanowiły usług reklamowych lub promocyjnych.

W świetle art. 4 pkt 6 URiTV programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie. Jak stanowi art. 4 pkt 7 URiTV, rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców, natomiast zgodnie z art. 4 pkt 8 URiTV, rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie.

W oparciu o powyższe brzmienie przepisów, w opinii Wnioskodawcy, planowane usługi, niezależnie od stosowanego sposobu przesyłu danych oraz rodzaju urządzeń odbiorczych (tj. niezależnie od świadczenia usług jako IPTV lub jako telewizji internetowej), mieszczą się w zakresie usług umożliwienia odbioru programów telewizyjnych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, o których mowa w poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, podlegających opodatkowaniu preferencyjną stawką.

Zgodnie z definicją słownikową, „umożliwienie”, „umożliwić” oznacza „stworzyć warunki sprzyjające czemuś” Jak wskazano we wniosku, w celu realizacji planowanej usługi, Wnioskodawca podejmuje określone czynności, takie, jak pobranie i zakodowanie sygnału telewizyjnego do formatu cyfrowego oraz przesłanie go do urządzeń odbiorczych z użyciem określonych technologii transmisyjnych. Czynności te mają na celu stworzenie warunków do odbioru przez użytkownika końcowego programów telewizyjnych.

Ponadto, programy telewizyjne będą przez Wnioskodawcę udostępniane na mocy licencji lub zezwoleń przyznanych przez nadawców, jednocześnie z ich transmisją („na żywo”) poprzez inne niż Wnioskodawcy sieci telewizyjne (sieci kablowe, platformy cyfrowe), co zapewni równoczesny odbiór przez wszystkich użytkowników końcowych. Usługi, których świadczenie planuje Wnioskodawcy, powinno być traktowane jako umożliwienie użytkownikom końcowym odbioru programów telewizyjnych za pomocą urządzeń odbiorczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, telewizja świadczona przez Internet nie będzie także stanowiła usługi elektronicznej.

Zgodnie z art. 2 pkt 26 ustawy o VAT ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o usługach elektronicznych - rozumie się przez to usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011.

Art. 7 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 stanowi, że do „usług świadczonych drogą elektroniczną” należą usługi świadczone za pomocą Internetu, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. Przepisy Rozporządzenia 282/2011 doprecyzowują zakres ogólnie sformułowanej definicji, wprowadzając enumeratywnie wymienione przykłady usług elektronicznych oraz usług, które nie stanowią usług elektronicznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. f Rozporządzenia 282/2011 w zw. z ust. 4 lit. g załącznika I do Rozporządzenia 282/2011, usługą świadczoną drogą elektroniczną jest umożliwienie odbierania programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych. W takim przypadku, tj. jednoczesnej transmisji programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telewizyjnych, usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych przez Internet nie stanowią usług elektronicznych.

Przepisy Rozporządzenia 282/2011 nie definiują terminu „sieci telewizyjne”. Zdaniem Wnioskodawcy, analiza unormowań zawartych w rozporządzeniu prowadzi do wniosku, że pod pojęciem tym należy rozumieć sieci, inne niż Internet lub podobne sieci elektroniczne, za pośrednictwem których rozpowszechniane są programy telewizyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy jednoczesna transmisja programów telewizyjnych przez sieci telewizyjne wymaga, aby treści nadawane przez Internet były w tym samym czasie nadawane poprzez sieci telewizyjne. Jednoczesność transmisji powinna także obejmować sytuacje, w których występują niewielkie różnice czasowe pomiędzy transmisją programów za pomocą sieci telewizyjnych, a nadawaniem programów przez Internet, wynikające z przyczyn technicznych. W ocenie Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym programy telewizyjne będą nadawane jednocześnie, gdyż wszystkie treści dostępne przez Internet będą równocześnie nadawane poprzez sieci telewizyjne, tj. sieć satelitarną lub kablową.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a oraz poz. 169 do załącznika nr 3 ustawy o VAT, Usługi w zakresie telewizji internetowej, opisane we wniosku, powinny podlegać opodatkowaniu stawką 8%, gdyż stanowią one usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych oraz jednocześnie nie należą do:

usług elektronicznych, ani

usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, ani

usług promocji i reklamy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest potwierdzone – m.in. w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego wydanej przez:

Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 listopada 2013 r., sygn. ITPP1/443-837/13/BK;
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 lipca 2015 r. (nr IPPP1/4512-495/15-2/EK) i z dnia 3 sierpnia 2015, nr IPPP1/4512-431/15-2/BS,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 grudnia 2014 r., sygn. IBPP2/443-824/14/IK,
Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 października 2014 r., sygn. IPTPP2/443-522/14-4/PR,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 lipca 2014 r., sygn. IPPP3/443-337/14-2/IG,
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 14 października 2013 r., sygn. ITPP1/443-698/13/IK,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 maja 2013 r., sygn. IPPP2/443-217/13-2/KOM,
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 25 kwietnia 2013 r., sygn. ITPP1/443-104/13/IK,

co wskazuje - zdaniem Wnioskodawcy - na istnienie ustalonej linii interpretacyjnej w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

W załączniku nr 3 do ustawy o VAT, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 169 wymieniono „Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie”, bez względu na symbol PKWiU. Nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych.

Ponieważ regulacje ustawy o VAT odwołują się do przepisów o radiofonii i telewizji, zatem zasadnym będzie analiza przepisów w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 22 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2015 r., poz. 1531 ze zm.), programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie.

Nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechniania (art. 4 pkt 5 ww. ustawy).

Stosownie do art. 6 ww. ustawy programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie.

Z kolei w myśl art. 4 pkt 7 ww. ustawy, rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców. Natomiast rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie (art. 4 pkt 8 cyt. ustawy).

Zgodnie z definicją słownikową, „umożliwienie”, „umożliwić” oznacza „stworzyć warunki sprzyjające czemuś” (http://sip.pwn.pl/).

Jednocześnie z treści poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wynika, że usługi umożliwiania odbioru programów telewizyjnych za pomocą urządzeń odbiorczych są wyłączone z zakresu opodatkowania preferencyjną stawką VAT, jeżeli stanowią:

usługi elektroniczne,

usługi polegające na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie,

usługi promocji i reklamy.

Jak wynika z art. 2 pkt 26 ustawy o VAT, w kwestii sposobu rozumienia pojęcia „usług elektronicznych”, polskie przepisy z zakresu VAT odsyłają do art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. nr 77/1, z późn. zm., dalej: „Rozporządzenie”) w brzmieniu, uwzględniającym obowiązujące od 1 stycznia 2015 r. zmiany, wprowadzone przez rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. Urz. UE L z 2013 r. nr 284/1).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Rozporządzenia, do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

W myśl art. 7 ust. 2 pkt f) Rozporządzenia, do usług elektronicznych zalicza się w szczególności usługi wymienione w załączniku I. W zakresie odbioru programów radiowych lub telewizyjnych, załącznik ten wyszczególnia:

w pkt f: odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej, Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, tj. słuchanie lub oglądanie programów w momencie wybranym przez użytkownika, na jego indywidualne życzenie, na podstawie katalogu programów wybranych przez dostawcę usług medialnych, np. telewizja lub wideo na życzenie;

w pkt g: odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych.

Analizując treść powyższych przepisów należy stwierdzić, że jeżeli zakres świadczonych usług telewizji internetowej nie obejmuje telewizji lub wideo na życzenie, to takie usługi nie mogą zostać uznane za usługi elektroniczne. Odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu jest uznawane za usługę elektroniczną chyba, że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych. Zatem, przepis pkt g) załącznika I do Rozporządzenia przewiduje wyjątek co do możliwości uznania odbierania programów telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu za usługę elektroniczną. Wprowadzone wyłączenie z zakresu usług elektronicznych zapewnia równe traktowanie umożliwiania odbioru programów telewizyjnych przez Internet w stosunku do telewizji satelitarnej, czy kablowej, w sytuacji, w której rozpowszechniane programy telewizyjne są równolegle emitowane poprzez tradycyjne środki przesyłu sygnału telewizyjnego. W świetle powyższych okoliczności, telewizja rozpowszechniana za pomocą Internetu w istocie nie jest telewizją „internetową” w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż umożliwia ona jedynie równoległy dostęp do programów telewizyjnych, transmitowanych lub retransmitowanych za pomocą sieci telewizyjnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku VAT zamierza w przyszłości rozpocząć świadczenie usługi polegającej na udostępnianiu użytkownikom końcowym programów telewizyjnych z wykorzystaniem dekodera podłączonego do Internetu.

Wnioskodawca zastrzega jednak, że może mieć miejsce sytuacja, w której poszczególne audycje nadawane w ramach programów drogą satelitarną lub kablową mogą nie być dostępne przez Internet w przypadku braku zgody nadawcy programu na nadawanie jednostkowych audycji przez Internet. W takiej sytuacji nastąpi przerwa w nadawaniu programu przez Internet. Nadawanie zostanie niezwłocznie wznowione w momencie, w którym w ramówce programu pojawi się audycja, na którą Wnioskodawca będzie posiadał zgodę nadawcy programu do rozprowadzania przez Internet.

Programy, które Wnioskodawca zamierza udostępniać przez Internet będą spełniały definicję programu zawartą w art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (URiTV). Telewizja udostępniana przez Internet nie będzie usługą Video On Demand (VOD), ani usługą reklamową lub promocyjną. Ponadto usługi telewizyjne świadczone przez Wnioskodawcę nie będą stanowiły usług elektronicznych.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy świadczenie usług udostępniania programów telewizyjnych przez Internet podlegać będzie opodatkowaniu obniżoną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

W rozpatrywanej sprawie w kontekście przytoczonych przepisów prawa należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi telewizji internetowej nie będą usługami elektronicznymi, o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy o VAT. Jak wskazał Wnioskodawca, programy telewizyjne, udostępniane za pośrednictwem Internetu będą jednocześnie transmitowane przez sieci telewizyjne w tradycyjny sposób do innych klientów, tj. drogą satelitarną lub kablową.

Treść audycji nadawanych przez Internet będzie identyczna z treścią audycji nadawanych drogą satelitarną lub siecią kablową, przez co należy rozumieć, że programy te będą nadawane w tych samych godzinach, będą jednakowej treści oraz będą posiadać identyczną ramówkę. Przy czym Wnioskodawca zastrzegł, że mogą wystąpić niewielkie różnice czasowe pomiędzy transmisją danych poprzez sieci telewizyjne a nadawaniem programów przez Internet z przyczyn technicznych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że mogą wystąpić przerwy w nadawaniu programów telewizyjnych w sytuacji braku zgody nadawcy programów na nadawanie poszczególnych audycji przez internet; jednakże nadawanie programów zostanie wznowione w momencie, gdy w ramówce programu pojawi się audycja, w stosunku do której Wnioskodawca będzie posiadał zgodę nadawcy do rozprowadzania przez Internet.

Z opisu sprawy wynika także, że programy rozpowszechniane przez Internet będą spełniały definicję programu zawartą w art. 4 pkt 6 ustawy o radiofonii i telewizji. Wnioskodawca wskazał także, że telewizja udostępniana przez Internet nie będzie usługą Video On Demand (VOD), ani usługą reklamową lub promocyjną.

Zatem, świadczenie przez Wnioskodawcę usług udostępniania programów telewizyjnych z wykorzystaniem dekodera podłączonego do Internetu będzie stanowić usługi umożliwienia odbioru programów telewizyjnych w rozumieniu przepisów ustawy o radiofonii i telewizji.

W związku z tym opisane we wniosku usługi w zakresie udostępniania programów telewizyjnych przez Internet będą podlegać opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT, ponieważ stanowią usługi polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, a jednocześnie nie można ich zaliczyć do usług elektronicznych, nie są to usługi polegające na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, ani usługi promocji i reklamy.

Zatem, świadczenie przez Wnioskodawcę usług udostępniania programów telewizyjnych przez Internet podlegać będzie opodatkowaniu obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8% zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a oraz poz. 169 do załącznika nr 3 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00‑013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin