Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB5.4510.923.16.1.MK
z 15 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia za bilety lotnicze wypłacanego polskiemu pośrednikowi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia za bilety lotnicze wypłacanego polskiemu pośrednikowi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

L. Sp. z o.o. (dalej zwany „Spółką”) jest właścicielem portalu ... i prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży usług reklamowych przez internet dla lekarzy. Spółka prowadzi również ekspansję międzynarodową, w związku z czym pracownicy i zarząd Spółki odbywają podróże zagraniczne, korzystając w głównej mierze z przewoźników lotniczych.

Spółka nawiązała współpracę z polskim biurem podróży, za pośrednictwem którego kupuje m.in. bilety lotnicze realizowane przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej (zwanego dalej „pośrednikiem”).

Spółka otrzymuje faktury od biura podróży, gdzie wystawcą jest polskie biuro, podany jest numer rachunku bankowego tegoż biura oraz nie ma informacji na temat linii lotniczej, która będzie usługę realizowała.

Działalność pośrednika obejmuje: sprzedaż miejsc noclegowych w hotelach na całym świecie, biletów lotniczych i kolejowych, organizację imprez i konferencji, sprzedaż rejsów wycieczkowych, wycieczek turystycznych, ubezpieczeń podróży, rent-a-car i innych. Dodatkowo posiada ono własne serwisy sprzedażowe dla klientów indywidualnych tj. .... W ramach prowadzonej działalności dostarcza również rozwiązania dla biur podróży w zakresie kompleksowej obsługi turystycznej oraz prowadzi programy afiliacyjne dla partnerów.

Biuro to działa w imieniu szerokiej grupy przewoźników oraz właścicieli hoteli i samo ponosi ryzyko swojej działalności. Nie jest dedykowane dla jednego przewoźnika, co oznacza, iż jeśli dany przewoźnik wycofałby się ze współpracy z biurem podróży nadal by ono funkcjonowało.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pośrednik, z którym Spółka podpisała umowę, spełnia definicję „niezależnego przedstawiciela”, o którym mowa w art. 5 Modelowej Konwencji?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy Spółka będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia (zapłaty za bilet) wypłacanego na rzecz pośrednika - biura podróży, mającego siedzibę na terytorium RP w związku z zakupem biletów lotniczych dotyczących lotów obsługiwanych przez zagranicznych przewoźników, dokonywanego na konto bankowe pośrednika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Pojęcie niezależnego/zależnego przedstawiciela pochodzi z przepisów prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja Podatkowa, tj. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 4a pkt 11) w powiązaniu z postanowieniami ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Postanowienia tych ostatnich wzorowane są na postanowieniach „Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku”. Modelowa Konwencja nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa, stanowi natomiast wskazówkę jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Modelowa Konwencja w art. 5 ust. 5 mówi, iż jako zakład (poza stała placówką, o której mowa w art. 1 tejże Konwencji), jest traktowana również osoba (tzw. „zależny przedstawiciel”), która działa w imieniu przedsiębiorstwa, oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie w imieniu przedsiębiorstwa. Jednocześnie w art. 5 ust. 6 wspomniano, iż nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego „niezależnego przedstawiciela”, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Biuro podróży, z którym Spółka podpisała umowę, działa w imieniu szerokiej grupy przewoźników oraz właścicieli hoteli i samo ponosi ryzyko swojej działalności. Nie jest dedykowane dla jednego przewoźnika, co oznacza, iż jeśli dany przewoźnik wycofałby się ze współpracy z biurem podróży, nadal by ono funkcjonowało.

Mając na względzie powyższe zdaniem Spółki działa ono w ramach swojej zwykłej działalności, o której mowa w art. 5 ust. 6 Konwencji Modelowej, w związku z czym spełnia definicję „niezależnego przewoźnika”.

Ad. 2

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt i art. 4 przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są zasadniczo obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Najważniejszą sprawą w omawianym przypadku jest prawidłowe określenie płatnika ww. podatku. Zgodnie ze wspomnianym powyżej art. 26 ust. 1 ustawy o CIT podmiotem, który powinien potrącić ww. podatek, jest podmiot fizycznie dokonujący przelewu wynagrodzenia na rzecz zagranicznych przedsiębiorstw usługi powietrznej. Ustawodawca nie kładzie zatem nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia, ani też na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę przewozu zagranicznym przedsiębiorstwem a jego klientem, ale odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej, jaką jest dokonywanie wypłaty należności z określonych w treści ustawy tytułów. Należy zatem uznać, że to kwestia dokonywania wypłaty środków z określonych w ustawie tytułów, ma zasadnicze znaczenie dla wskazania płatnika zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Mając powyższe na uwadze Spółka jest zdania, że w przypadku dokonywania zapłaty na konto polskiego biura podróży, które to z kolei jest zobowiązane do uiszczenia należności na konto zagranicznego przewoźnika, to biuro podróży będzie płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego, ponieważ to ostatnie dokonuje fizycznego przelewu na konto zagranicznego przewoźnika.

Ponadto Spółka nie posiada tytułu prawnego do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego przy dokonywaniu płatności wynagrodzenia na rzecz polskiego biura podróży, jeśli spełnia ono warunki definicji „niezależnego przedstawiciela”, o którym mowa w art. 5 Modelowej Konwencji, ponieważ nie jest ono zagranicznym przedsiębiorstwem żeglugi powietrznej. Tym samym nie musi być w posiadaniu certyfikatu rezydencji tego podmiotu.

Jednocześnie należy tutaj nadmienić, iż w przypadku gdyby biuro podróży stanowiło zakład zagranicznego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej będąc jego stałą placówką lub też było jego „zależnym przedstawicielem”, o którym mowa w art. 5 Modelowej Konwencji, uniknięcie konieczności potrącania podatku dochodowego od wypłacanych należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT bądź zastosowanie obniżonej stawki potrącanego podatku dochodowego byłoby możliwe po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d tejże ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka odsyła do:

1. wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 28.01.2016 r. (sygn.: I SA/Rz 1162/15),
2. zmienionej interpretacji indywidualnej z dnia 30.05.2016 r. (sygn.: IBPB-1-3/4510-275/16/JKT),
3. interpretacji indywidualnej z dnia 16.05.2016 r. (sygn.: IBPB-1-3/4510-139/16/MO),
4. interpretacji indywidualnej z dnia 25.07.2016 r. (sygn.: ILPB3/4510-1-244/16-4/ŁM).
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – ograniczony obowiązek podatkowy.

W odniesieniu do przedmiotowego stanu faktycznego należy zauważyć, że:

• podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ma ustalenie, czy dochody uzyskane przez podmioty zagraniczne, świadczące usługi przewozu, są dochodami osiągniętymi na terytorium Polski,
  

• powołany przepis art. 3 ust. 2 updop wprowadzający instytucję ograniczonego obowiązku podatkowego, odwołuje się do „miejsca osiągania dochodu”,
  

• w przedmiotowej sprawie wypłacane wynagrodzenie za usługi przewozu transportem lotniczym pochodzi ze środków (majątku) Wnioskodawcy, stanowi element kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym Wnioskodawcy w Polsce (Wnioskodawca w Polsce ma swoją siedzibę i tu jest zarejestrowanym podatnikiem), a zatem należy uznać, że należność z tego tytułu pochodzi z terytorium Polski.
  
  
  

Analogiczne stanowisko co do opodatkowania dochodów (co prawda z usług niematerialnych) świadczonych przez spółki mające siedzibę za granicą na rzecz podmiotów mających siedzibę w Polsce, zajęły wojewódzkie sądy administracyjne w prawomocnych wyrokach: z 7 kwietnia 2011 r., III SA/Wa 2045/10 (WSA w Warszawie), z 6 czerwca 2007 r. I SA/Gd 118/07 (WSA w Gdańsku - wyrokiem z dnia 21 stycznia 2009 r., II FSK 1465/07, NSA oddalił skargę kasacyjną od tego wyroku) oraz z 19 stycznia 2009 r., I SA/Kr 1484/08, (WSA w Krakowie - wyrokiem z dnia 22 października 2010 r., II FSK 1108/09 NSA oddalił skargę kasacyjną od tego wyroku), a także w wyroku III SA/Wa 2045/10 z 07.04.2011 r. Powyższe stanowisko znajduje także odzwierciedlenie także w nieprawomocnych orzeczeniach WSA w Łodzi z 18.04.2012 r., I SA/Łd 326/12 oraz I SA/Łd 328/12.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 updop, podatek dochodowy z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jednakże w sytuacji, gdy polski podmiot (występujący w roli płatnika) nie posiada certyfikatu rezydencji podatnika nie może zastosować stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo nie pobrać podatku zgodnie z taką umową. W myśl art. 26 ust. 1d tej ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d stosuje się odpowiednio.

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1d, powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika (art. 26 ust. 1e omawianej ustawy).

Tym samym w oparciu o niniejszą regulację w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność przez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład przy ustalania dochodu uwzględnia się przychody i koszty związane z działalnością zakładu. Wobec tego zagraniczny zakład jest traktowany jak polski rezydent. Rozlicza on podatek dochodowy według ogólnych zasad od wszystkich dochodów uzyskanych w Polsce. Zatem wypłacając takiemu zakładowi należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 4 updop płatnicy nie pobierają (przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d tej ustawy) zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa bilety lotnicze dla swoich pracowników oraz członków zarządu Spółki, w związku z ich podróżami zagranicznymi, za pośrednictwem polskiego biura podróży (agenta).

Spółka otrzymuje faktury od biura podróży, gdzie wystawcą jest polskie biuro, podany jest numer rachunku bankowego tegoż biura oraz nie ma informacji na temat linii lotniczej, która będzie usługę realizowała. Biuro to działa w imieniu szerokiej grupy przewoźników oraz właścicieli hoteli i samo ponosi ryzyko swojej działalności. Nie jest dedykowane dla jednego przewoźnika, co oznacza, iż jeśli dany przewoźnik wycofałby się ze współpracy z biurem podróży nadal by ono funkcjonowało.

Jak zostało wskazane powyżej, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność przez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład przy ustalaniu dochodu uwzględnia się przychody i koszty oraz przychody wymienione w art. 21 updop, jeżeli związane są z działalnością zakładu (art. 7 ust. 3 pkt 2 updop).

Zgodnie z art. 4a pkt 11 updop przez zagraniczny zakład należy rozumieć:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje (tzw. przedstawiciel, agent zależny)

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Postanowienia ratyfikowanych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wzorowane są na postanowieniach Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Tekst Modelowej Konwencji oraz komentarz do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 Modelowej Konwencji, jeżeli osoba - z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6 - działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, posiada w tym państwie zakład prowadzący tego typu działalność, którą osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Zatem obok zasadniczej formy zakładu, o której umowa w art. 5 Modelowej Konwencji oraz umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, przewidziano także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 6 Modelowej Konwencji nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie tylko z tego powodu, ze podejmuje ono w tym państwie czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Ważnym czynnikiem oceny, czy dany agent/przedstawiciel jest niezależny, jest również liczba przedsiębiorstw, które dany agent/przedstawiciel reprezentuje. Działalność prawie wyłącznie na rzecz jednego podmiotu przez długi okres może przemawiać przeciwko uznaniu takiego agenta za niezależnego i raczej uzasadniać uznanie go za zakład zagranicznego przedsiębiorstwa, ze wszystkimi konsekwencjami podatkowymi tego faktu.

Organ przyjął za Wnioskodawcą, że Biuro, z którego usług korzysta Wnioskodawca, działa w imieniu szerokiej grupy przewoźników oraz właścicieli hoteli i samo ponosi ryzyko swojej działalności. Tym samym Biuro to działa jako niezależny przedstawiciel w ramach swojej zwykłej działalności.

W konsekwencji, jeżeli płatność z tytułu zakupu biletów lotniczych została dokonana na rzecz niezależnego przedstawiciela mającego siedzibę w Polsce, pośredniczącego w wykonaniu usługi przez przewoźnika zagranicznego, czyli w sytuacji, w której biuro podróży jest przedstawicielem niezależnym, to w takim przypadku, nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 updop. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności.

Podsumowując, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie jest on zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, od kwoty wynagrodzenia wypłacanego w związku z zakupem biletów lotniczych, na rzecz pośrednika – polskiego biura podróży, które działa jako niezależny przedstawiciel w ramach swojej zwykłej działalności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.