Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.1086.2016.1.AW
z 12 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji wskazanej w art. 86 ust. 2a ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji wskazanej w art. 86 ust. 2a ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe:

B. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub A. lub Spółka) jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Spółka prowadzi działalność m.in. w obszarze usług finansowych obejmujących usługi faktoringu oraz windykacji wierzytelności obcych. W ramach tej działalności Spółka nabywa we własnym imieniu i na własną rzecz wierzytelności, które następnie we własnym zakresie windykuje. Realizacja ww. czynności nie stanowi po stronie Spółki odpłatnego świadczenia usług zwolnionych z VAT.

Przedmiotowe wierzytelności Spółka nabywa zarówno na podstawie umów zakupu wierzytelności, jak i na podstawie umów przelewu wierzytelności w formie pakietów (portfeli) zawierających większą liczbę wierzytelności. Nabywane wierzytelności stanowią tzw. wierzytelności trudne, tj. wierzytelności o wysokim ryzyku nieściągalności. Spółka nabywa je na własne ryzyko oraz za cenę niższą od ich wartości nominalnej. Nabywając wierzytelności Spółka zapewnia ich zbywcom środki finansowe bez konieczności angażowania się przez nich w długotrwały proces windykacji. Uzyskanie środków finansowych przez zbywców przed spłaceniem wierzytelności przez dłużników jest zatem istotą i celem współpracy pomiędzy Spółką i zbywcami. Cena nabycia ustalana jest na podstawie wyceny całego portfela, a nie poszczególnych wierzytelności. Ryzyko ekonomiczne z tym związane spoczywa na Spółce. Zawierane przez Spółkę umowy nie zawierają postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności. Nabycie wierzytelności przez A. prowadzone jest zawsze na własny rachunek, z zaangażowaniem własnych środków, oraz obejmuje przejęcie wszelkich praw i obowiązków wynikających z nabywanych bezspornych wierzytelności. Wraz z przejęciem wierzytelności Spółka wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W efekcie, zbywcy wierzytelności zostają zwolnieni z ryzyka niewypłacalności dłużników, a Spółka jednocześnie przejmuje ryzyka związane z nabywanymi portfelami. O ile wierzytelności nie były sporne, umowy cesji nie przewidują możliwości przelewu zwrotnego wierzytelności oraz zmiany ceny/płatności ze strony sprzedającego.

W ramach swojej działalności A. nabywa różnego rodzaju usługi oraz towary, które mogą być przyporządkowane:

• wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT,
  

• wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, bądź też
  

• do ogólnej działalności (towary i usługi, których nie sposób przyporządkować jedynie do czynności opodatkowanych albo tylko do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT).
  
  
  

W przypadkach, gdy Spółka jest w stanie przyporządkować poszczególne zakupy (towary lub usługi) do czynności wyłącznie opodatkowanych podatkiem VAT, wówczas dokonuje ona pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od danego zakupu. Jeżeli Spółka jest w stanie przyporządkować poszczególne zakupy (towary lub usługi) do czynności wyłącznie niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, wówczas nie odlicza podatku naliczonego w ogóle.

Spółka ponosi jednak również wydatki na nabycie towarów lub usług, których nie jest w stanie przyporządkować wyłącznie do czynności opodatkowanych lub wyłącznie do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zakupy, o których mowa to przede wszystkim zakup tzw. mediów (woda, energia elektryczna, energia cieplna, usługi telekomunikacyjne, usługi poczty) oraz zakupy związane z ogólną działalnością A. (np. zakupy dotyczące siedziby, wydatki związane z zarządem Spółki, usługi prawne i doradcze, świadczenia komornika, wyposażenie, itp.)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z nabywaniem przez Spółkę na własny rachunek i na własną rzecz wierzytelności, które następnie windykuje we własnym zakresie, A. jest zobowiązana do stosowania proporcji wynikającej z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy

Spółka stoi na stanowisku, że nabywanie przez nią wierzytelności na własny rachunek i na własną rzecz, które to wierzytelności są następnie przez Spółkę windykowane we własnym zakresie, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i jako takie nie zobowiązuje Spółki do stosowania proporcji wynikającej z art. 86 ust 2a ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Odliczenie podatku VAT- uwagi ogólne

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 (z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sprawie), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z treści cytowanych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje w sytuacji, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

1. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, oraz
2. towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.
   
   

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi co do zasady suma kwot podatku wynikających z otrzymanych faktur lub dokumentów importowych, jak również kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu usług oraz dostawy towarów i świadczenia usług, dla których podatnikiem jest nabywca.

Częściowe prawo do odliczenia podatku VAT

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT generalną zasadę dokonywania odliczenia podatku VAT naliczonego uzupełniają m.in. regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h tej ustawy. Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym sposobem określenia proporcji. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Powyższy przepis przewiduje zatem, że w przypadku gdy podatnik prowadzi zarówno działalność gospodarczą, jak i działalność inną niż gospodarcza, jest on obowiązany do wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami wykorzystywanymi, do celów działalności gospodarczej oraz do innych celów. Jednakże, gdy bezpośrednie przyporządkowanie podatku naliczonego do obu rodzajów działalności nie jest możliwe (tj. wydatki dotyczą zarówno działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż gospodarcza), podatnik jest uprawniony do odliczenia VAT naliczonego przy zastosowaniu odpowiedniej proporcji. W celu ustalenia zakresu prawa do odliczenia VAT naliczonego konieczne jest więc zidentyfikowanie czynności realizowanych przez podatnika takich, które nie stanowią działalności gospodarczej.

Nabywanie i windykacja wierzytelności jako działalność gospodarcza

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zawiera autonomiczną definicję działalności gospodarczej. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Analiza definicji działalności gospodarczej prowadzi do wniosku, że ustawodawca dosyć szeroko rozumie zakres przedmiotowy działalności gospodarczej i w żaden sposób nie ogranicza go ani celem ani rezultatami tej działalności.

Odnosząc powyższe na grunt aktywności gospodarczej Spółki, nie ma żadnych wątpliwości, że działalność wykonywana przez Spółkę spełnia przesłanki uznania jej za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. W ramach swojej działalności A. m.in. dokonuje i będzie kontynuować inwestycje własnych środków w zakup wierzytelności. Wierzytelności nabywane są przez Spółkę na własne ryzyko zarówno na podstawie umów sprzedaży wierzytelności jak i na podstawie umów przelewu wierzytelności w formie pakietów (portfeli) zawierających większą liczbę wierzytelności. Nabywane wierzytelności stanowią wierzytelności o wysokim ryzyku nieściągalności. W ramach swojej działalności Spółka zapewnia zbywcom wierzytelności środki finansowe bez konieczności angażowania się przez nich w długotrwały proces windykacji wierzytelności. Uzyskanie środków finansowych przez zbywców przed spłaceniem wierzytelności przez dłużników jest zatem istotą i celem współpracy pomiędzy Spółką i zbywcami. Wnioskodawca nabywa wierzytelności pieniężne za cenę zakupu niższą od wartości nominalnej tych wierzytelności. Cena nabycia ustalana jest na podstawie wyceny całego portfela, a nie poszczególnych wierzytelności. Ryzyko ekonomiczne z tym związane spoczywa na Spółce. Zawierane przez Spółkę umowy nie zawierają postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności. Nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę prowadzone jest zawsze na własny rachunek, z zaangażowaniem własnych środków, oraz obejmuje przejęcie wszelkich praw i obowiązków wynikających z nabywanych wierzytelności. Wraz z przejęciem wierzytelności Wnioskodawca wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W efekcie, zbywcy wierzytelności zostają zwolnieni z ryzyka niewypłacalności dłużników, a Spółka jednocześnie przejmuje ryzyka związane z nabywanymi portfelami. Umowy cesji nie przewidują możliwości przelewu zwrotnego wierzytelności oraz zmiany ceny/płatności ze strony sprzedającego. Dla realizacji celów prowadzonej działalności, Wnioskodawca zatrudnia wykwalifikowanych pracowników.

Niewątpliwie nabywanie wierzytelności i następcza ich windykacja służy zwiększeniu zasobów finansowych Spółki z korzyścią dla całokształtu jej działalności gospodarczej. Skoro w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, to czym innym jest nabywanie wierzytelności niż stałym i ciągłym działaniem prowadzonym wyłącznie dla celów zarobkowych. W ocenie Spółki, w zakresie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, mieszczą się również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, nawet gdy nie generują opodatkowania VAT. Nieuprawnionym więc byłoby uznanie, że nabywanie i windykacja we własnym zakresie pakietów wierzytelności nie stanowi działalności gospodarczej dla potrzeb przedmiotowego przepisu.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu następuje, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a cesjonariusz zapłaci cedentowi cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny). Co prawda, na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie jest kwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, nie oznacza to jednak, że nie mamy w takim przypadku do czynienia z usługą w rozumieniu kwalifikacji czynności jako aktywności przedsiębiorcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Poprawność takiego podejścia potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji nr ILPP4/443-388/13-4/EWW z 27 listopada 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że zakup wierzytelności i ich windykację w ramach działalności funduszu sekurytyzacyjnego należy uznać za działalność gospodarczą. Również na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, czynności polegające na nabywaniu wierzytelności, w ramach których nabywca (cesjonariusz) w zamian za wynagrodzenie w postaci prowizji uwalnia zbywcę (cedenta) od ryzyka niewypłacalności dłużnika są uznawane na gruncie dyrektywy VAT za działalność gospodarczą w rozumieniu VAT (por. pkt 59 uzasadnienia wyroku TSUE w sprawie C-305/01 MKG). Także zdaniem Rzecznika Generalnego, wyrażonym w pkt 46 i 47 opinii w sprawie C-93/10 GFKL Financial Services AG, nabywając od banku portfel trudno ściągalnych wierzytelności nabywca (GFKL) świadczy usługę na rzecz banku. Co więcej, zdaniem Rzecznika Generalnego, skoro zatem następuje świadczenie usługi, to w niniejszej sprawie musi także być prowadzona działalność gospodarcza. W dalszej części opinii Rzecznik dochodzi do wniosku, że usługa taka nie podlega VAT z uwagi na brak wynagrodzenia bezpośrednio związanego z wyświadczeniem usługi na rzecz banku, co jednak nie zmienia to faktu, że w jego opinii działanie spółki nabywającej portfel wierzytelności wchodzi w zakres działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT. Podobne stanowisko prezentują także polskie sądy administracyjne w wydawanych przez siebie wyrokach. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 marca 2012 r. (I FPS 5/11) w składzie 7 sędziów, analizując opodatkowanie podatkiem VAT transakcji nabycia wierzytelności z dyskontem w celu ich windykacji lub dalszej odsprzedaży uznał, że zasadniczo transakcja taka nie podlega opodatkowaniu jako odpłatne świadczenie usług z uwagi na brak jednoznacznie określonego wynagrodzenia za nabycie wierzytelności, jednakże uzasadnienie wyroku w żadnym jego punkcie nie zawiera stwierdzenia, że tego typu działalność nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, powyższe stanowi wystarczające potwierdzenie, że nabywanie przez A. portfeli wierzytelności trudno ściągalnych w celu ich windykacji w przypadku, gdy dyskonto przy zakupie odzwierciedla ekonomiczną wartość przedmiotowego portfela, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Obowiązek stosowania proporcji z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT

Jak wskazano powyżej, z treści art. 86 ust. 2a ustawy o VAT wynika, że wprowadzone tym przepisem ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego może pojawić się wyłącznie wówczas, gdy nabywane towary i usługi są wykorzystywane zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 -w przypadku, o którym mowa w tym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy występowanie u podatnika wpływów (przychodów), które nie podlegają opodatkowaniu VAT, nie może mieć znaczenia dla zakresu prawa do odliczenia. Trudno bowiem wyobrazić sobie podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą nie ma (wpływów) przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, takich jak odsetki, otrzymane kary, odszkodowania (które nie podlegały VAT), zbycie własnych wierzytelności, dywidendy, darowizny, dotacje lub inne dofinansowania dokonywane na potrzeby jego działalności, itp. Skoro dany podatnik nie prowadzi działalności innej niż gospodarcza, to sama okoliczność pojawiania się takich wpływów nie może w żadnym wypadku ograniczać prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Reasumując, w ocenie Spółki nabywanie wierzytelności oraz ich późniejsza windykacja niewątpliwie prowadzą do maksymalizacji zysków Wnioskodawcy i stanowią przejaw działalności gospodarczej polegającej na wykorzystaniu wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o VAT. W konsekwencji, zasadnym jest uznanie, że nabywanie wierzytelności/pakietów wierzytelności przez Spółkę stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, i jako takie nie będzie obligować Wnioskodawcy do kalkulacji proporcji, stosownie do uregulowań art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora IS w Poznaniu z 24 marca 2016 r., nr ILPP2/4512-1-13/16-2/MN oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora IS w Katowicach z 27 kwietnia 2016 r., nr IBPP3/4512-152/16/SR. W pierwszej z nich Dyrektor IS stwierdził wprost, że „pomimo, iż wykonywane czynności nie stanowią odpłatnego świadczenia usług, to jednak ich wykonywanie stanowi przejaw działalności gospodarczej Spółki, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem, działalność Spółki związana z nabywaniem wierzytelności trudnych stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, mając na względzie okoliczności wskazane we wniosku, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych również do działalności związanej z nabywaniem takich wierzytelności, Spółka nie będzie obowiązana do odliczenia kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zgodnie ze sposobem określenia proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz darzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.