Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB2.4510.257.2016.2.ŁM
z 7 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 22 lutego 2012 r. pełnomocnik (dalej: Pełnomocnik) spółki A sp. z o. o. (dalej: Wierzyciel) wezwał B spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. (dalej: Dłużnik) do zapłaty na rzecz Wierzyciela kwoty wynagrodzenia za wykonane usługi wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Wierzytelność wynika z faktur (z dnia 02.05.2011 r. oraz z dnia 01.12.2010 r.), których przedmiotem była ekspozycja reklam. Wierzytelności powstałe na podstawie powyższych faktur spółka zakwalifikowała jako przychody należne.

Z uwagi na nieuregulowanie należności, które w porozumieniu z dnia 26 września 2011 r. Dłużnik uznał w całości i bez zastrzeżeń za swój dług, dnia 8 maja 2012 r. Wierzyciel wniósł pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym. W związku z powyższym dnia 6 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowy orzekł, że Dłużnik w ciągu 2 tygodni od dnia doręczenia nakazu zobowiązany jest zapłacić należną kwotę wraz z odsetkami ustawowymi, a także zwrot kosztów opłaty sądowej oraz kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik Wierzyciela 17 sierpnia 2012 r. przedłożył Sądowi Okręgowemu prośbę o jak najszybsze nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu w sprawie. Sąd przychylił się do wniosku Pełnomocnika wydając postanowienie nadające nakazowi klauzule wykonalności 20 sierpnia 2012 r. Dłużnik w żadnej części nie wykonał prawomocnego orzeczenia. W związku z powyższym Pełnomocnik Wierzyciela w dniu 4 października 2012 r. złożył wniosek o wszczęcie egzekucji w stosunku do Dłużnika do Komornika przy Sądzie Rejonowym (dalej: Komornik Sądowy), zaznaczając przy tym, że roszczenie ma być egzekwowane poprzez zajęcie rachunków bankowych, wierzytelności oraz ruchomości Dłużnika.

Zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego i zakazie wypłat zostało przekazane przez Komornika Pełnomocnikowi oraz bankowi dnia 16 października 2012 r. Następnie nastąpiło wysłuchanie Wierzyciela. Komornik Sądowy w piśmie z dnia 27 marca 2013 r. wskazał, że podjęte czynności egzekucyjne pozostają bezskuteczne, poszukiwanie majątku Dłużnika nie przyniosło pozytywnego rezultatu, urzędy do których Komornik Sądowy się zwrócił o udzielenie informacji nie wskazały żadnego majątku Dłużnika, a Wierzyciel nie wskazał mienia, z którego egzekucja może być prowadzona, w związku z czym Komornik Sądowy poinformował, że postępowanie egzekucyjne będzie umorzone. W dniu 27 czerwca 2013 r. Wierzyciel reprezentowany przez Pełnomocnika złożył do Komornika Sądowego wniosek o zawieszenie postępowania, gdyż miał nadzieje na ewentualne wyjawienie jakiegokolwiek majątku przez Dłużnika − z którego Komornik Sądowy mógłby jednak dokonać egzekucji. Na podstawie wniosku Pełnomocnika, Komornik Sądowy nie wydał zatem zapowiadanego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, lecz czasowo zawiesił postępowanie egzekucyjne.

W związku z nie wyjawieniem przez Wierzyciela żadnych elementów majątku Dłużnika, Pełnomocnik nie wnosił o podjęcie zawieszonego postępowania egzekucyjnego. W efekcie w dniu 5 sierpnia 2014 r. Komornik Sądowy wydał postanowienie na podstawie, którego zakończył postępowanie egzekucyjne w sprawie co do należności Wierzyciela oraz ustalił koszty egzekucyjne. Uzasadniając Komornik Sądowy Warszawa zauważa, że postępowanie było prowadzone zgodnie z wnioskiem strony, w dniu 8 lipca 2013 r. zawiesił postępowanie egzekucyjne, natomiast Wierzyciel w ciągu roku nie złożył wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania w związku z czym postępowanie umorzyło się z mocy prawa, zgodnie z art. 823 KPC.

W listopadzie 2016 r. Wierzyciel dokonał w swoich księgach rachunkowych odpisu wskazanych powyżej wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnych, gdyż zgodnie z jego najlepszą wiedzą Dłużnik nie dysponuje żadnym majątkiem, z którego mógłby próbować dochodzić zaspokojenia przedmiotowych Wierzytelności. Przedmiotowe wierzytelności nie uległy przedawnieniu.

Pismem z 7 marca 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Wnioskodawca poinformował, że:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w piśmie z dnia 27 marca 2013 r. dotyczącego wysłuchania wierzyciela przed zawieszeniem lub umorzeniem postępowania w trybie art. 827 KPC stwierdził, że (cytuje):

„postępowanie egzekucyjne w powyższej sprawie będzie umorzone. Podjęte czynności egzekucyjne pozostają bezskuteczne. Poszukiwanie majątku dłużnika nie odniosło pozytywnego rezultatu. Urzędy do których komornik się zwrócił o udzielenie informacji nie wskazały żadnego majątku dłużnika. Wierzyciel nie wskazał mienia, z którego może być prowadzona egzekucja.

Prowadzone w trybie art. 801 i 761 § 1 kpc postępowanie nie doprowadziło do wyjawienia majątku dłużnika objętego wnioskiem. Celem ujawnienia majątku dłużnika, wierzyciel może wystąpić do Sądu ze stosownym wnioskiem. Jeżeli w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego pisma nie otrzymam informacji dotyczących majątku dłużnika, postępowanie w powyższej sprawie zostanie umorzone”.

Wyżej wskazany Komornik Sądowy w postanowieniu z dnia 5 sierpnia 2014 r. stwierdził że (cytuje):

„Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w sprawie egzekucyjnej z wniosku A sp. z o.o. (…) przeciwko (...) prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego: Nakaz zapłaty w post. nakazowym Sądu Okręgowego z dnia (....)

POSTANAWIA

1. zwrócić wierzycielowi tytuł wykonawczy.
2. zakończyć postępowanie egzekucyjne w sprawie co do należności wierzyciela.
3. koszty postępowania egzekucyjnego ustalić na kwotę (...) zł i obciążyć nimi:
   • dłużnika do kwoty (...) zł
   • wierzyciela do kwoty (...) zł
4. wezwać dłużnika do uiszczenia brakujących kosztów w kwocie (...) zł w terminie 7 dni na rachunek bankowy tutejszej kancelarii.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wierzyciel ma prawo do zaliczenia przedmiotowych wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu dokonania stosownego odpisu, tj. w listopadzie 2016 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wierzyciel ma prawo do zaliczenia przedmiotowych wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu dokonania stosownego odpisu, tj. w listopadzie 2016 roku.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku od osób prawnych (j.t. Dz. U z 2014 roku, poz. 851 ze zmianami) za koszty uzyskania przychodu uważa się wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy − czyli:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo,
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 3 tej samej ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jako że przedmiotowe wierzytelności stanowiły wynagrodzenie za wykonane przez Wierzyciela usługi − zostały one zakwalifikowane przez Wierzyciela jako przychody należne.

Wskazać należy, że Komornik Sądowy w toku prowadzonego postepowania egzekucyjnego w piśmie z dnia 27 marca 2013 r. wskazał, że podjęte czynności egzekucyjne pozostają bezskuteczne, poszukiwanie majątku Dłużnika nie przyniosło pozytywnego rezultatu, urzędy do których Komornik Sądowy się zwrócił o udzielenie informacji nie wskazały żadnego majątku Dłużnika, a Wierzyciel nie wskazał mienia, z którego egzekucja może być prowadzona. W rezultacie Komornik Sądowy poinformował, że postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone. Jedynie na wniosek Wierzyciela w tym momencie Komornik Sądowy nie wydał postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, gdyż miał on nadzieję że uda się ujawnić jakikolwiek majątek dłużnika. W związku z nie wyjawieniem przez Wierzyciela żadnych elementów majątku Dłużnika, Pełnomocnik nie wnosił o podjęcie zawieszonego postępowania egzekucyjnego. W efekcie w dniu 5 sierpnia 2014 r. Komornik Sądowy wydał postanowienie na podstawie, którego zakończył postępowanie egzekucyjne w sprawie co do należności Wierzyciela oraz ustalił koszty egzekucyjne.

Już z pisma Komornika Sądowego z dnia 27 marca 2013 r. wynika wyraźnie, że Komornik Sądowy uważa te wierzytelności za nieściągalne − i informuje, że zamierza wydać postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Nie ulega zatem wątpliwości, iż w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego wykazano nieściągalność wierzytelności (w szczególności przez rok od zawieszenia postępowania egzekucyjnego nie wykazano aby Dłużnik dysponował jakimkolwiek majątkiem z którego można dokonać egzekucji wierzytelności). W efekcie finalnie postępowanie zostało umorzone postanowieniem Komornika Sądowego z dnia 5 sierpnia 2014 r. − zgodnie z art. 823 KPC.

Aktualnie w listopadzie 2016 r. Wierzyciel dokonał w swoich księgach rachunkowych odpisu wskazanych powyżej wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnych, gdyż zgodnie z jego najlepszą wiedzą Dłużnik nie dysponuje żadnym majątkiem, z którego mógłby próbować dochodzić zaspokojenia przedmiotowych Wierzytelności. Wierzyciel dysponuje zatem postanowieniem Komornika Sądowego o nieściągalności, uznanym przez niego jako odpowiadającym stanowi faktycznemu.

Reasumując, Wierzyciel dopełnił wszelkich wymogów przewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dlatego ma on prawo do zaliczenia przedmiotowych wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu dokonania stosownego odpisu, tj. w listopadzie 2016 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

I tak, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.V

Art. 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie powyższych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób.

Należy również pamiętać, że ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.) nie zna kategorii „postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, że w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin „postanowienie o nieściągalności”, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ustalenia przyjęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

Określone ściśle przez przepisy prawa stany faktyczne, w których może być wydane postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1822 ze zm.) dotyczą w wielu wypadkach uchybień formalnoprawnych, jak np. braku zdolności sądowej dłużnika, czy niemożności stosowania np. egzekucji sądowej, i trudno na tej tylko podstawie ocenić, czy istnieje majątek dłużnika, wystarczający do zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Na pewno jednak podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka (dalej: Wierzyciel) posiada wierzytelności na rzecz Dłużnika tytułem wynagrodzenia za wykonane usługi. Wierzytelności z tego tytułu Wierzyciel zakwalifikował jako przychody należne. W zawartym porozumieniu Dłużnik uznał w całości i bez zastrzeżeń swój dług. Następnie Wierzyciel wniósł pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym, w wyniku którego Sąd 20 sierpnia 2012 r. wydał postanowienie nadające nakazowi klauzulę wykonalności. Ponieważ w żadnej części Dłużnik nie wykonał prawomocnego orzeczenia Wierzyciel złożył do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji. W piśmie z 27 marca 2013 r. komornik poinformował, że postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone ponieważ podjęte czynności egzekucyjne pozostają bezskuteczne, poszukiwanie majątku Dłużnika nie przyniosło rezultatu. W dniu 27 czerwca 2013 r. Wierzyciel złożył jednak do komornika wniosek o zawieszenie postępowania, gdyż miał nadzieję na ewentualne wyjawienie jakiegokolwiek majątku przez Dłużnika. Tym samym komornik czasowo zawiesił postępowanie egzekucyjne. W związku z nie wyjawieniem żadnego majątku Dłużnika Wierzyciel nie wnosił o podjęcie zawieszonego postępowania egzekucyjnego. W efekcie 5 sierpnia 2014 r. komornik wydał postanowienie na podstawie którego zakończył postępowanie egzekucyjne. W listopadzie 2016 r. Wierzyciel dokonał w księgach rachunkowych odpisu wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnych, gdyż zgodnie z jego wiedzą Dłużnik nie dysponuje żadnym majątkiem, z którego mógłby próbować dochodzić zaspokojenia przedmiotowych Wierzytelności.

Nadmienia się, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że postanowienie o zakończeniu postępowania egzekucyjnego z którego nie wynika brak majątku dłużnika nie może być wystarczającym dokumentem dla uznania wierzytelności za nieściągalną, mając na uwadze art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sposób jednoznaczny określa rodzaje dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie tut. Organu, z treści postanowienia Komornika Sądowego wydanego w dniu 5 sierpnia 2014 r. nie wynika, że Dłużnik nie ma majątku z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność Wnioskodawcy (Wierzyciela).

Reasumując, w opisanym stanie faktycznym Wierzyciel nie ma prawa do zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu z powodu nie spełnienia wymogów prawidłowego udokumentowania nieściągalności wierzytelności zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a oraz art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.