Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.7.2017.1.ANK
z 26 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lutego (data wpływu do Organu 6 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym powstała po stronie Wnioskodawcy strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych nakładów na cudzą nieruchomość (inwestycji w obcym środku trwałym) może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w części niepokrytej sumą dokonanych przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych nakładów na moment wykreślenia z ewidencji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym powstała po stronie Wnioskodawcy strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych nakładów na cudzą nieruchomość (inwestycji w obcym środku trwałym) może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w części niepokrytej sumą dokonanych przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych nakładów na moment wykreślenia z ewidencji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. W lipcu 2014 roku zostało otwarte postępowanie likwidacyjne Wnioskodawcy, które do tej pory nie zostało zakończone.

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca korzystał – na podstawie umowy dzierżawy - z nieruchomości położonej w Polsce, która stanowi własność jedynego wspólnika Wnioskodawcy, na której to nieruchomości posadowiony jest budynek, w którym prowadzony jest hotel (dalej: Nieruchomość). Właściciel Nieruchomości, będący jednocześnie jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy, nie jest polskim rezydentem podatkowym.

Nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności hotelarskiej. Zgodnie z postanowieniami zawartej między Wnioskodawcą a właścicielem Nieruchomości umowy dzierżawy, koszty remontów i modernizacji Nieruchomości miały obciążać Wnioskodawcę, jeżeli konieczność wykonania takich remontów i modernizacji podyktowana była wnioskami wynikającymi z przeprowadzonych ekspertyz budowlanych. Na tej podstawie w okresie trwania umowy dzierżawy Wnioskodawca poniósł nakłady związane z remontem i modernizacją budynku hotelu oraz znajdujących się w nim pomieszczeń (dalej: „Nakłady”). Umowa dzierżawy nie zawierała postanowień dotyczących wzajemnych rozliczeń stron z tytułu poniesionych przez Wnioskodawcę Nakładów.

Wydatki z tytułu Nakładów zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do środków trwałych jako inwestycje w obcym środku trwałym i były przedmiotem amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne były na bieżąco zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W związku z otwarciem likwidacji Wnioskodawcy w lipcu 2014 roku umowa dzierżawy została rozwiązana za porozumieniem stron.

W chwili rozwiązania umowy dzierżawy Nakłady nie zostały jeszcze w pełni zamortyzowane.

W związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy Wnioskodawca i właściciel Nieruchomości ustalili, że wartość Nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na Nieruchomość - według ich stanu na dzień rozwiązania umowy dzierżawy - zostanie rozliczona między stronami po dokonaniu ich wyceny, przy czym wycena ta zostanie dokonana po ustaleniu przez nowego dzierżawcę stanu technicznego budynku hotelu, dokonaniu oceny przydatności Nakładów oraz po przeprowadzeniu przez nowego dzierżawcę prac związanych z poprawą stanu technicznego budynku hotelu.

Wnioskodawca dokonywał poszczególnych Nakładów na Nieruchomość w różnych okresach w czasie trwania umowy dzierżawy. Jednocześnie w okresie trwania umowy dzierżawy Nakłady te były wykorzystywane przez Wnioskodawcę i na moment rozwiązania umowy dzierżawy uległy w różnym stopniu zużyciu lub też utraciły przydatność dla funkcjonowania hotelu. Wartość Nakładów była ponadto ściśle skorelowana ze stanem technicznym Nieruchomości, która po rozwiązaniu umowy dzierżawy wymagała dodatkowych nakładów ze strony właściciela Nieruchomości oraz nowego dzierżawcy w związku z koniecznością przeprowadzenia remontu, w tym dostosowania Nieruchomości do wymagań związanych z ochroną przeciwpożarową. Z tego względu dokładne określenie wartości Nakładów wymagało uwzględnienia wielu czynników i nie mogło być dokonane bez przeprowadzenia szczegółowej analizy w tym zakresie. Strony postanowiły, że rozliczenie między nimi z tytułu Nakładów nastąpi nie później niż do końca czerwca 2017 roku.

Sporządzenie przez rzeczoznawcę wyceny wartości Nakładów według ich stanu na dzień rozwiązania umowy dzierżawy nastąpiło w grudniu 2016 roku. W oparciu o sporządzoną wycenę w porozumieniu podpisanym w styczniu 2017 roku Wnioskodawca oraz właściciel Nieruchomości potwierdzili wartość Nakładów podlegającą zwrotowi na rzecz Wnioskodawcy. Na podstawie tego porozumienia z tytułu rozliczenia Nakładów właściciel Nieruchomości jest zobowiązany do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy kwoty odpowiadającej ustalonej przez rzeczoznawcę i potwierdzonej przez strony w podpisanym porozumieniu wartości Nakładów. Na tej podstawie Wnioskodawca wystawił na rzecz właściciela Nieruchomości stosowną fakturę VAT obejmującą kwotę należną z tytułu rozliczenia wartości Nakładów.

Tym samym w związku z dokonaniem rozliczenia między Wnioskodawcą a właścicielem Nieruchomości z tytułu dokonanych przez Wnioskodawcę Nakładów po stronie Wnioskodawcy powstał przychód w wysokości kwoty należnej od właściciela Nieruchomości.

Wnioskodawca i jego wspólnik, będący właścicielem Nieruchomości, przewidują, że może się zdarzyć, iż zakończenie likwidacji Wnioskodawcy nastąpi jeszcze przed tym, zanim właściciel Nieruchomości faktycznie wykona swoje zobowiązanie wobec Wnioskodawcy do zapłaty stosownej kwoty tytułem zwrotu wartości Nakładów. W takiej sytuacji z chwilą wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru przedsiębiorców zobowiązanie wspólnika, będącego właścicielem Nieruchomości, wobec Wnioskodawcy z tytułu zwrotu wartości Nakładów uległoby umorzeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym powstała po stronie Wnioskodawcy strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych nakładów na cudzą nieruchomość (inwestycji w obcym środku trwałym) może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w części niepokrytej sumą dokonanych przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych nakładów na moment wykreślenia z ewidencji środków trwałych?

Zdaniem Spółki, strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych Nakładów na Nieruchomość (inwestycji w obcych środkach trwałych), w części niepokrytej sumą dokonanych przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych Nakładów, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w chwili wykreślenia Nakładów z prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy o CIT, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych (również zwane środkami trwałymi) podlegają amortyzacji. Zasady rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, znajdują zastosowanie również w stosunku do inwestycji w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi. Przepis ten nie zabrania natomiast zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach trwałych w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi.

W konsekwencji strata dotycząca inwestycji w obcym środku trwałym, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych może, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Zasadę tą należy jednak stosować z uwzględnieniem treści art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, zgodnie z którym za koszty podatkowe nie uznaje się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności podatnika.

W związku z powyższym należy uznać, że niezamortyzowana wartość środka trwałego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy likwidacja środka trwałego nie jest wynikiem utraty przez dany środek trwały przydatności gospodarczej w związku ze zmianą działalności podatnika. Jak wskazał NSA w wyroku z 13 lutego 2013 r., sygn. II FSK 1182/11 (LEX nr 1285239), jeżeli w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, powstała strata, to strata ta jest kosztem uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego zapytania powyższe przesłanki należy uznać za spełnione.

Przede wszystkim wykreślenie Nakładów z ewidencji środków trwałych w związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy należy uznać za likwidację środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym). Pojęcie likwidacji środka trwałego nie zostało zdefiniowane w Ustawie o CIT. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się jednak jednolicie, że likwidacja środka trwałego nie musi polegać na jego fizycznym zniszczeniu, unicestwieniu. Nieracjonalne jest założenie, że ustawodawca w jakiejkolwiek formie zaleca lub choćby akceptuje sytuację, w której uprawnienie podatnika aktualizuje się dopiero w razie zniszczenia rzeczy i przez to utraty do niego prawa własności (por. wyrok WSA w Warszawie z 14 października 2015 r., sygn. III SA/ Wa 3708/14). Pojęcie likwidacji środka trwałego obejmuje także sytuacje faktyczne, w których dochodzi do wycofania środka trwałego z ewidencji, np. w wyniku zwrotu środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu lub okresu amortyzacji, jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (por. wyrok NSA z 14 kwietnia 2014 r., sygn. II FSK 1137/12 - LEX nr 1481411; wyrok NSA z 19 marca 2014 r., sygn. II FSK 797/12 - LEX nr 1479986; wyrok NSA z 25 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2225/11 - LEX nr 1412472; wyrok NSA z 14 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2097/11 - LEX nr 1329427).

Powyższe oznacza, że wykreślenie przez Wnioskodawcę poniesionych Nakładów na Nieruchomość z ewidencji środków trwałych na skutek rozwiązania umowy dzierżawy zawartej z właścicielem Nieruchomości i pozostawienia tych Nakładów na Nieruchomości stanowi likwidację środka trwałego w rozumieniu przepisów Ustawy o CIT.

Likwidacja środka trwałego nie jest przy tym spowodowana tym, że wskazany środek trwały utracił dla Wnioskodawcy przydatność gospodarczą w związku ze zmianą działalności Wnioskodawcy, ale wyłącznie tym, że na skutek otwarcia likwidacji Wnioskodawcy została rozwiązana umowa dzierżawy. Postawienie Wnioskodawcy w stan likwidacji nie stanowi zmiany charakteru prowadzonej przez niego działalności. Poza tym likwidacja środka trwałego w postaci Nakładów nie była związana z likwidacją Wnioskodawcy, ale z rozwiązaniem umowy dzierżawy i pozostawieniem Nakładów w Nieruchomości stosownie do uzgodnień między stronami umowy dzierżawy. Nie mamy tu więc do czynienia z okolicznościami wskazanymi w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT.

Pozostawienie przez Wnioskodawcę poniesionych Nakładów w Nieruchomości po rozwiązaniu umowy dzierżawy ma przy tym związek z przychodami Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Z tytułu bowiem rozliczenia się między stronami umowy dzierżawy z Nakładów na Nieruchomość właściciel Nieruchomości - stosownie do dokonanych między stronami uzgodnień - zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy kwoty stanowiącej równowartość wartości Nakładów według stanu na dzień rozwiązania umowy dzierżawy. Po stronie Wnioskodawcy powstanie więc przychód w wysokości tego świadczenia.

Jak zaś wskazał NSA w uchwale z 25 czerwca 2012 r., sygn. II FPS 2/12, strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, nie spełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania wskazany powyżej art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, a w konsekwencji Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości Nakładów wykreślonych z ewidencji środków trwałych na skutek rozwiązania umowy

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że tut. Organ nie ocenia, czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył wskazane we wniosku Nakłady, jako inwestycję w obcym środku trwałym. Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest tylko możliwość kwalifikacji straty z tytułu nie w pełni umorzonych nakładów na inwestycję w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak wiec, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji).

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na podstawie umowy dzierżawy korzystała z nieruchomości, wykorzystywanej do prowadzenia działalności hotelarskiej. Nieruchomość jest własnością jedynego wspólnika Spółki niebędącego polskim rezydentem podatkowym. W okresie trwania umowy dzierżawy Wnioskodawca poniósł wydatki z tytułu Nakładów, które zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do środków trwałych, jako inwestycje w obcym środku trwałym i były przedmiotem amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne były na bieżąco zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W związku z otwarciem likwidacji Spółki w lipcu 2014 roku umowa dzierżawy została rozwiązana za porozumieniem stron. W chwili rozwiązania umowy dzierżawy Nakłady nie zostały jeszcze w pełni zamortyzowane.

W związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy Wnioskodawca i właściciel Nieruchomości ustalili, że wartość Nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na Nieruchomość - według ich stanu na dzień rozwiązania umowy dzierżawy - zostanie rozliczona między stronami po dokonaniu ich wyceny przez rzeczoznawcę. Dokonana przez Spółkę inwestycja w obcym środku trwałym nie została w całości zamortyzowana, w wyniku czego Spółka poniosła stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

Biorąc pod uwagę przytoczony wyżej stan prawny oraz przedstawiony opis sprawy należy zauważyć, że przy spełnieniu przesłanek z art. 15 ust. 1 updop, Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.