Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.58.2017.1.KF
z 25 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w postaci zmniejszenia opłaty za miejsce w domu studenckim:

• w części dotyczącej powstania przychodu – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w postaci zmniejszenia opłaty za miejsce w domu studenckim.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był studentem Uczelni (…). W latach 2015-2016 zamieszkiwał on w jednym z domów studenckich tego Uniwersytetu.

W tych latach był on aktywnym działaczem organów samorządu studenckiego oraz delegatem studentów do organów uczelni. Z najważniejszych funkcji, które są lub były w ostatnim roku przez niego pełnione można wymienić m.in.:

1. członek Rady Samorządu Studentów,
2. członek Rady Wydziału,
3. członek Rady Instytutu,
4. delegat do Parlamentu Samorządu Studentów,
5. członek wydziałowych oraz uczelnianych komisji, m.in. komisji ekonomicznej, komisji ds. oceny jakości kształcenia, senackiej komisji budżetowej, komisji dyscyplinarnej.
   
   

W ramach swojej działalności Wnioskodawca realizował szereg przedsięwzięć na rzecz całej społeczności akademickiej. Brał udział w przedsięwzięciach realizowanych zarówno przez samorząd studentów, jak i z inicjatywy władz wydziału i Uniwersytetu. Część tych aktywności wynika bezpośrednio z ustawy o szkolnictwie wyższym, statutu Uczelni, z regulaminów funkcjonujących na uczelni (np. Regulamin Pomocy Materialnej). Część z nich jest podejmowana z własnej inicjatywy studentów. Za swoją działalność Wnioskodawca nie otrzymywał wynagrodzenia.

Do pełnienia większości z ww. funkcji Wnioskodawca został wybrany przez organy uczelni lub samorządu studenckiego. We wskazanym okresie Przewodniczący Parlamentu Samorządu Studentów Uczelni zwrócił się do Rektora z wnioskiem o przyznanie z puli rektorskiej dla studentów najaktywniej działających w samorządzie miejsc w pokoju w domu studenckim wskazując, że możliwość zamieszkania w domu studenckim jest znacznym ułatwieniem codziennych działań podejmowanych przez te osoby. Wynika to z bliskiej odległości akademików od pozostałych obiektów Uniwersytetu, dostępie do pozostałych studentów, biura samorządu studentów oraz przestrzeni o przeznaczeniu kulturalno-sportowym (kluby studenckie, boiska, salki, tereny otwarte itp.), wykorzystywanym do studenckich inicjatyw. Pozwala to zaoszczędzić czas oraz pogodzić aktywność na polu samorządowym z obowiązkami studenckimi związanymi z nauką.

Miejsce takie zostało przez Rektora przyznane także Wnioskodawcy. Dodatkowo Rektor ustalił m.in. dla Wnioskodawcy indywidualną stawkę opłat za miejsce w pokojach w wysokości 100 złotych na miesiąc w roku akademickim 2015/2016. Cennik za pokój, który zajmował Wnioskodawca wygląda następująco:

• dla studentów, doktorantów i słuchaczy studiów podyplomowych Uczelni – 600 złotych,
• dla pracowników Uczelni i studentów innych uczelni oraz osób będących pracownikami jednostek MNiSW – 630 złotych,
• dla osób prywatnych – 660 złotych.
  
  

Na początku roku 2016 i roku 2017 Uczelnia wystawiła Wnioskodawcy PIT-8C, w którym w części D formularza wskazała, że osiągnął on w 2015 roku z tytułu „zwolnienia z odpłatności” przychód w wysokości 1500 złotych, a w roku 2016 przychód z tego samego tytułu w wysokości 4200 złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy różnica w opłacie za miejsce w domu studenckim obowiązującej dla studentów Uczelni oraz opłacie ustalonej indywidualnie dla Wnioskodawcy stanowi dla Wnioskodawcy przychód?
2. Czy na wypadek, gdy odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca, uzyskany w ten sposób przychód jest zwolniony jako świadczenie pomocy materialnej dla studentów na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, artykuł 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 roku (Dz. U. 2012 r., poz. 361 z dnia 3 kwietnia 2012 r., ze zm.), za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W dalszej części art. 11 ust. 21 i 2b stanowią w jaki sposób ustala się wartość nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Stanowią one, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Natomiast jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Rektor udzielił Wnioskodawcy swoistej bonifikaty w czynszu ustalając dla pewnej określonej grupy osób indywidualne stawki opłat za miejsce w pokoju w domu studenckim. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego PWN, poprzez bonifikatę należy rozumieć zmniejszenie ustalonej ceny towaru lub usługi.

W ocenie Wnioskodawcy, udzielona mu przez rektora bonifikata nie ma charakteru umorzenia należności czynszowych. Zmiana wysokości stawek czynszu dla Wnioskodawcy w stosunku do pierwotnych kwot mieścić się będzie w zasadzie swobody kształtowania decyzji wydawanych przez Rektora i nie będzie wywoływać skutków podatkowych.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572 z dnia 23 maja 2012 r., ze zm.), uczelnia może prowadzić domy studenckie i stołówki studenckie (art. 14).

Artykuł 66 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że Rektor kieruje działalnością uczelni i reprezentuje ją na zewnątrz, jest przełożonym pracowników, studentów i doktorantów uczelni. Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym wprowadza także w art. 66 ust. 2 domniemanie kompetencyjne Rektora do podejmowania wszystkich decyzji, które nie są zastrzeżone przez ustawę lub statut do kompetencji innych organów uczelni lub kanclerza, w tym w szczególności do podejmowania decyzji dotyczących mienia i gospodarki uczelni. Oznacza to, że decyzja w sprawie ustalenia stawek za miejsce w pokoju w domu studenckim leży w kompetencjach Rektora i Rektor nie ma w tym zakresie żadnych wytycznych.

Potwierdza to także funkcjonujący na Uczelni regulamin pomocy materialnej. Nie wyklucza to sytuacji, w której Rektor, swoją autonomiczną decyzją z ważnych dla uczelni powodów uzna, że stawki dla oznaczonych osób będą niższe niż określone dla wszystkich studentów. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy, któremu ze względu na zaangażowanie w działalność samorządu oraz życie Uczelni Rektor ustalił stawkę indywidualną.

Wskazać także należy, że prowadzenie przez uczelnie wyższe domów studenckich nie stanowi formy zarobkowania ani żadnego przejawu prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można w tym zakresie mówić zatem o przyrównywaniu stawek opłat do cen rynkowych. Z samego założenia opłaty za miejsce w domu studenckim mają być bowiem dla studentów niskie i umożliwiać im studiowanie.

W związku z powyższym, bonifikata w zakresie wysokości opłaty za miejsce w domu studenckim nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Potwierdza to dodatkowo okoliczność, że opłaty za miejsce w domu studenckim są inne dla osób posiadających status studenta Uczelni oraz dla osób, które takiego statusu nie posiadają, a które chcą zamieszkiwać w domu studenckim. Także co do wysokości obowiązujących stawek dla innych podmiotów niż studenci Uczelni, decyzję podejmuje Rektor. Przy założeniu, że Wnioskodawca z tytułu bonifikaty uzyskuje przychód należałoby przyjąć także, że wszyscy studenci Uczelni zamieszkujący w domu studenckim także uzyskują przychód, gdyż obowiązujące dla nich stawki są niższe niż stawki dla wszystkich innych osób, które powinny być wyznacznikiem stawek rynkowych, i tym samym powinno naliczyć się im podatek. Należy zatem przyjąć, że w ramach autonomii przyznanej uczelniom wyższym, Rektor ma prawo do kształtowania ceny za miejsce w domu studenckim. Udzielona bonifikata w postaci indywidualnej stawki nie może być tym samym traktowana jako świadczenie częściowo nieodpłatne i tym samym nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Drugim argumentem uzasadniającym stanowisko, że Wnioskodawca nie osiąga przychodu z tytułu przyznania mu indywidualnej stawki na miejsce w domu studenckim przez Rektora jest fakt, że wskazana bonifikata jest udzielona w związku z podejmowaną przez Wnioskodawcę aktywnością. Tym samym należy przyjąć, że dochodzi do swoistej ekwiwalentności świadczeń. Wnioskodawca wykonuje określone funkcje i działa na rzecz Uczelni w strukturach uczelni, w zamian za co przyznana jest mu przez Rektora niższa stawka opłaty za miejsce w domu studenckim. Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie/częściowo nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne lub częściowo nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. W sytuacji Wnioskodawcy dochodzi do wymiany ekwiwalentnych świadczeń, stąd w tej sytuacji nie można przyjąć, że występuje świadczenie częściowo nieodpłatne.

Ponadto należy mieć na uwadze, że opłaty za korzystnie z domów studenckich zasilają fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów. Co ważne, zgodnie z art. 98 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, nie stanowią one przychodów uczelni. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia, pochodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni – przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty oraz Prawo o szkolnictwie wyższym.

Na mocy tego przepisu zwolnieniem objęto zatem świadczenia mające charakter pomocy materialnej przyznane na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty oraz ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym.

Zwolnienie to uzależnione jest od spełnienia następujących warunków:

• beneficjentem pomocy materialnej może być wyłącznie: uczeń, student, uczestnik studiów doktoranckich i osoba uczestnicząca w innych formach kształcenia,
• źródłem pochodzenia świadczenia może być tylko: budżet państwa, budżety JST oraz środki własne szkół i uczelni.
  
  

Formy pomocy materialnej reguluje art. 173 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Są to:

1. stypendium socjalne;
2. stypendium specjalne dla osób niepełnosprawnych;
3. stypendium rektora dla najlepszych studentów;
4. stypendium ministra za wybitne osiągnięcia;
5. (uchylony);
6. (uchylony);
7. (uchylony);
8. zapomogi.
   
   

Na podstawie art. 173 ust. 2 ww. ustawy, student może ubiegać się o zakwaterowanie w domu studenckim uczelni lub wyżywienie w stołówce studenckiej uczelni.

Student może ubiegać się o zakwaterowanie małżonka i dziecka w domu studenckim uczelni (art. 173 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 103 ust. 1 ww. ustawy, uczelnia tworzy fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów. Zgodnie z art. 103 ust. 2 ww. ustawy fundusz, o którym mowa w ust. 1 tworzy się z:

1. dotacji, o której mowa w art. 94 ust. 1 pkt 7 i ust. 4, z wyłączeniem środków na stypendia ministra, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 4;
2. opłat za korzystanie z domu studenckiego;
3. opłat za korzystanie ze stołówki studenckiej;
4. innych przychodów, w tym z opłat za wynajem pomieszczeń w domach i stołówkach studenckich.
   
   

Fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów w części, o której mowa w ust. 2 pkt 1, przeznacza się na wypłaty stypendiów i zapomóg, a w przypadku uczelni publicznej także na remonty domów oraz stołówek studenckich. Dotacja przeznaczona na pomoc materialną dla doktorantów nie może być mniejsza niż wynika to z proporcji liczby doktorantów do liczby studentów oraz nie większa niż 6% wysokości dotacji określonej w ust. 2 pkt 1 (art. 103 ust. 3 ww. ustawy).

Fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów w części, o której mowa w ust. 2 pkt 2-4, przeznacza się na pokrycie kosztów utrzymania domów i stołówek studenckich, w tym na wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w tych domach i stołówkach studenckich, oraz na odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla tych pracowników (art. 103 ust. 4 ww. ustawy).

Jeśli zatem nawet uznać, że udzielona Wnioskodawcy bonifikata stanowi dla niego przychód, korzysta on ze wskazanego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tych wszystkich powodów, w ocenie Wnioskodawcy, różnica w opłacie za miejsce w domu studenckim obowiązującej dla studentów Uczelni oraz opłacie ustalonej indywidualnie dla Wnioskodawcy przez Rektora nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu, a nawet jeśli stanowi ona dla niego przychód, jest on zwolniony. Korzystne dla Wnioskodawcy stanowisko w tej kwestii wydał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w indywidualnej interpretacji z 17 sierpnia 2016 roku nr ITPB2/4511-491/16/IB, uznając w tożsamej do Wnioskodawcy sytuacji występowanie wskazanego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Taką samą decyzję wydał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 stycznia 2017 roku w interpretacji numer 3063-ILPB1-2.4511.356.2016.1.TR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w postaci zmniejszenia opłaty za miejsce w domu studenckim:

• w części dotyczącej powstania przychodu – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.
  
  

W myśl zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 przywołanej ustawy, źródłami przychodów są „inne źródła”.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 (art. 20 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń – w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy – ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie zaś z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym świadczenia w naturze i nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

W myśl art. 14 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1842, z późn. zm.), uczelnia może prowadzić domy studenckie i stołówki studenckie.

Na podstawie art. 66 ust. 2 ww. ustawy, rektor uczelni publicznej podejmuje decyzje we wszystkich sprawach dotyczących uczelni, z wyjątkiem spraw zastrzeżonych przez ustawę lub statut do kompetencji innych organów uczelni lub kanclerza, w szczególności:

1. podejmuje decyzje dotyczące mienia i gospodarki uczelni, w tym w zakresie zbycia lub obciążenia mienia, do wysokości określonej w art. 90 ust. 4;
2. (uchylony);
3. sprawuje nadzór nad działalnością dydaktyczną i badawczą uczelni;

• 3a. sprawuje nadzór nad wdrożeniem i doskonaleniem uczelnianego systemu zapewnienia jakości kształcenia;
  

4. sprawuje nadzór nad administracją i gospodarką uczelni;
5. dba o przestrzeganie prawa oraz zapewnienie bezpieczeństwa na terenie uczelni;
6. określa zakres obowiązków prorektorów.
   
   

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, studenci uczelni mają obowiązek uiszczania opłat za pobyt w domu studenckim według określonych stawek wynikających z obowiązującego w tym zakresie cennika. Tym samym, ustalenie uznaniowo przez rektora na rzecz Wnioskodawcy indywidualnej stawki tej opłaty, niższej niż obowiązująca dla studentów uczelni, skutkowało niewątpliwie zmniejszeniem zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu opłat za pobyt w domu studenckim, a tym samym powstaniem po jego stronie przysporzenia majątkowego, mającego konkretny wymiar finansowy. Poza tym, w świetle opisanych okoliczności faktycznych, nie sposób przyjąć, że mamy do czynienia w tym przypadku z formą ekwiwalentu świadczeń. Po pierwsze, Wnioskodawca brał udział w przedsięwzięciach realizowanych zarówno przez samorząd studentów, jak i z inicjatywy władz wydziału i uczelni. Część tych aktywności wynika bezpośrednio z ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, statutu uczelni, z regulaminów funkcjonujących na uczelni (np. regulamin pomocy materialnej), ale część z nich jest również podejmowana z własnej inicjatywy studentów. Po drugie, jak wskazano, działalność ta jest wykonywana nieodpłatnie i do pełnienia większości z ww. funkcji Wnioskodawca został wybrany przez organy uczelni lub samorządu studenckiego. W żadnym razie nie prowadził więc tego rodzaju działalności w związku z ustaleniem na jego rzecz indywidualnej opłaty za pobyt w domu studenckim.

Mając na uwadze powyższe, należy zatem stwierdzić, że różnica w opłacie za miejsce w domu studenckim (tj. różnica pomiędzy opłatą obowiązującą dla studentów uczelni oraz opłatą ustaloną indywidualnie dla Wnioskodawcy) stanowi dla Wnioskodawcy przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie jednak, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia, pochodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni – przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty oraz Prawo o szkolnictwie wyższym.

Na mocy tego przepisu zwolnieniem objęto zatem świadczenia mające charakter pomocy materialnej przyznane na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2016 r., poz. 1943, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1842, z późn. zm.).

Poza tym, możliwość zastosowania omawianego zwolnienia z opodatkowania uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

• beneficjentem pomocy może być wyłącznie: uczeń, student, uczestnik studiów doktoranckich i osoba uczestnicząca w innych formach kształcenia,
• źródłem pochodzenia świadczenia może być tylko: budżet państwa, budżety jednostek samorządu terytorialnego oraz środki własne szkół i uczelni.
  
  

Formy pomocy materialnej reguluje art. 173 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. W myśl art. 173 ust. 1 tejże ustawy, student może ubiegać się o pomoc materialną ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa w formie:

1. stypendium socjalnego;
2. stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych;
3. stypendium rektora dla najlepszych studentów;
4. stypendium ministra za wybitne osiągnięcia;
5. (uchylony);
6. (uchylony);
7. (uchylony);
8. zapomogi.
   
   

Na podstawie art. 173 ust. 2 ww. ustawy, student może ubiegać się o zakwaterowanie w domu studenckim uczelni lub wyżywienie w stołówce studenckiej uczelni.

Stosownie do art. 103 ust. 1 ww. ustawy, uczelnia tworzy fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów.

Zgodnie z art. 103 ust. 2 ww. ustawy, fundusz, o którym mowa w ust. 1, tworzy się z:

1. dotacji, o której mowa w art. 94 ust. 1 pkt 7 i ust. 4, z wyłączeniem środków na stypendia ministra, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 4;
2. opłat za korzystanie z domu studenckiego;
3. opłat za korzystanie ze stołówki studenckiej;
4. innych przychodów, w tym z opłat za wynajem pomieszczeń w domach i stołówkach studenckich.
   
   

Fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów w części, o której mowa w ust. 2 pkt 1, przeznacza się na wypłaty stypendiów i zapomóg, a w przypadku uczelni publicznej także na remonty domów oraz stołówek studenckich. Dotacja przeznaczona na pomoc materialną dla doktorantów nie może być mniejsza niż wynika to z proporcji liczby doktorantów do liczby studentów oraz nie większa niż 6% wysokości dotacji określonej w ust. 2 pkt 1 (art. 103 ust. 3 ww. ustawy).

Fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów w części, o której mowa w ust. 2 pkt 2-4, przeznacza się na pokrycie kosztów utrzymania domów i stołówek studenckich, w tym na wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w tych domach i stołówkach studenckich, oraz na odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla tych pracowników (art. 103 ust. 4 ww. ustawy).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że świadczenie w postaci różnicy w opłacie za pobyt w domu studenckim, o której mowa we wniosku, przyznane Wnioskodawcy przez rektora stosownie do przepisów ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, może stanowić pomoc materialną dla studentów w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, przedmiotowe świadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi przychód z innych źródeł, mieszczący się jednak w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy i korzystający na podstawie tegoż przepisu ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.