przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. A sp. k. (dalej: „Spółka A”), jest spółką komandytową z siedzibą w Polsce, podlegającą opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Rolę komandytariusza w Spółce A pełni Sp. z o.o. B sp. k. (dalej: „Spółka B”), która posiada 99,9% jej udziału kapitałowego. Spółka B również podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Spółka A i Spółka B w dalszej części wniosku są nazywane łącznie „Wnioskodawcami”. Spółka A prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udostępniania do odpłatnego używania posiadanych przez siebie składników majątku.

Aktualnie Spółka A rozważa udostępnienie do korzystania przez Spółkę B ruchomych składników majątku, które mogą być wykorzystywane na potrzeby działalności polegającej na produkcji i sprzedaży konstrukcji aluminiowych (dalej: „Aktywa”). Udostępnienie ma się odbywać na podstawie umowy leasingu (dalej: „Umowa leasingu”).

Umowa leasingu zostanie zawarta na czas określony. Ponadto, będzie ona zawierała postanowienie, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z pózn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”) dokonywać będzie korzystający (Spółka B). Wartość początkowa Aktywów określona w Umowie leasingu, jako suma ustalonych w Umowie leasingu kapitałowych części opłat, pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, będzie równa wartości rynkowej Aktywów.

Umowa leasingu nie będzie zawierała postanowień, zgodnie z którymi po jej zakończeniu prawo własności Aktywów będących przedmiotem Umowy leasingu przejdzie na korzystającego, niemniej Umowa leasingu będzie zawierała opcję wykupu Aktywów będących przedmiotem Umowy leasingu przez korzystającego tj. Spółkę B (dalej: „Opcja wykupu”).

Przekazanie Aktywów na podstawie Umowy leasingu nastąpi w dniu podpisania Umowy leasingu. Należy wskazać, że wynagrodzenie będzie płatne okresowo w ratach leasingowych, w terminach przewidzianych w Umowie leasingu.

Wynagrodzenie należne Spółce A z tytułu zawarcia Umowy leasingu będzie składało się z:

• części obejmującej spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu (część kapitałowa) oraz
• części przewyższającej spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu (część finansowa/odsetkowa).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawców, zgodnie z którym oddanie przez Spółkę A Aktywów do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki B na podstawie Umowy leasingu zawierającej Opcję wykupu będzie stanowo dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w efekcie powinno zostać udokumentowane fakturą potwierdzającą dokonanie dostawy?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawców, zgodnie z którym na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Spółce B będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem Aktywów do korzystania na podstawie Umowy leasingu na podstawie faktury potwierdzającej dokonanie dostawy wystawionej przez Spółkę A?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawców oddanie przez Spółkę A Aktywów do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki B na podstawie Umowy leasingu zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w efekcie powinno zostać udokumentowane fakturą potwierdzającą dokonanie dostawy.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawców na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Spółce B będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przyjęciem Aktywów do korzystania na podstawie Umowy leasingu, wynikającego z faktury potwierdzającej dokonanie dostawy wystawionej przez Spółkę A.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców odnośnie pytania 1:

Umowa leasingu należy do umów cywilnoprawnych, zdefiniowanych w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380; dalej: „KC”). Zgodnie z art. 709¹ KC przez umowę leasingu finansujący (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do nabycia rzeczy od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie oddania tej rzeczy korzystającemu (leasingobiorcy) do używania albo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się do zapłacenia finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenia pieniężnego, równego co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm. – przyp. tut. Organu), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust 1 pkt 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Art. 7 ust. 9 ustawy o VAT stanowi natomiast, iż przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

W świetle przywołanych przepisów, umowa leasingu może być uznana za dostawę towarów jedynie w przypadku, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych w umowie leasingu lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu leasingu zostaje przeniesione na korzystającego, - umowa leasingu zawarta została na czas oznaczony,
• zgodnie z przepisami ustawy o PDOP odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
  
  

W ocenie Wnioskodawców wszystkie ww. przesłanki niezbędne do uznania Umowy leasingu, którą zamierzają zawrzeć za dostawę towarów zostaną spełnione.

W szczególności podkreślić należy, że „Opcję wykupu”, która zostanie przewidziana w Umowie leasingu, na gruncie VAT należy traktować zdaniem Wnioskodawców jako „normalne zdarzenie przewidziane w umowie leasingu”, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze, że Ustawodawca nie doprecyzował w ustawie o VAT, co należy rozumieć pod pojęciem „następstw normalnych zdarzeń”, dokonując interpretacji tego pojęcia należy posłużyć się wykładnią językową. Przy czym, w odniesieniu do pojęcia „następstw normalnych zdarzeń” uzasadnione jest odwołanie się do rozumienia potocznego. W języku potocznym pojęcie normalnego następstwa rozumiane jest jako najczęściej spotykane, typowe następstwo określonych działań.

Dodatkowo, w celu wyjaśnienia znaczenia ww. pojęcia odwołać się można również do innych gałęzi prawa, które posługują się pojęciem o podobnej konstrukcji znaczeniowej. W konsekwencji, użyte w ustawie o VAT pojęcie „następstwa normalnych zdarzeń” należy rozumieć w sposób tożsamy z pojęciem „normalnego następstwa zdarzeń”, które to pojęcie funkcjonuje w innych gałęziach prawa.

Przykładowo wskazać można art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, w którym ustawodawca wskazał, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Na gruncie tego przepisu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CSK 5/08, co do rozumienia pojęcia normalnego następstwa danego zdarzenia wskazując, że pod pojęciem tym należy rozumieć taki skutek, który w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia.

W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt CSK 491/07, Sąd wskazał, że nie wyłącza normalności w rozumieniu art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia, określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi oznaczać skutku koniecznego. Powyższe orzeczenia, mimo że wydane na gruncie prawa cywilnego, stanowią istotną wskazówkę co do prawidłowego rozumienia pojęcia normalnego następstwa zdarzeń.

Odnosząc powyższe do przepisów ustawy o VAT stwierdzić należy, że zarówno sytuacja gdy umowa leasingu zawiera wyraźny zapis, że po jej zakończeniu leasingobiorca dokona zakupu przedmiotu leasingu, jak i umowa przewiduje taką możliwość dla leasingobiorcy (opcję wykupu), powinny być traktowane jako normalne zdarzenia przewidziane umową i tym samym umowa leasingu zawierająca takie postanowienia powinna być traktowana dla potrzeb VAT jako dostawa towarów.

Takie rozumienie potwierdza także charakterystyka leasingu finansowego oraz praktyka i cel jego stosowania w obrocie gospodarczym, a mianowicie podmiot finansujący zawierający z kontrahentami umowy leasingu finansowego, ustala określony harmonogram rat leasingowych na podstawie kwot wydatkowanych przez niego na nabycie przedmiotu leasingu oraz kosztu finansowania tego kapitału. Wartość końcowa, czyli tzw. „opcja wykupu” stanowi różnicę wartości spłaconego kapitału w trakcie trwania umowy, a ceną nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego, powiększoną o koszty związane z tym nabyciem (wartość początkowa przedmiotu leasingu).

Opcja wykupu zawiera w sobie uprawnienie korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu po określonej cenie. W praktyce, opcja ta może być jednostronna, tj. przysługiwać włącznie korzystającemu, lub może być skorelowana z obowiązkiem korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu. Zaznaczyć przy tym należy, że wartość końcowa przedmiotu leasingu jest ustalana na takim poziomie, aby każdy korzystający był żywotnie zainteresowany nabyciem przedmiotu leasingu, a finansujący nie ponosił ryzyka, że wartość ta, nawet jeżeli korzystający nie skorzysta z tej opcji, nie zostanie przez niego odzyskana przy sprzedaży przedmiotu leasingu osobie trzeciej. Z założenia tej formy umowy leasingu wynika, że strony zawierając ją nie zakładają odstąpienia od nabycia przedmiotu leasingu, gdyż ich celem jest sfinansowanie przedmiotu leasingu, a następnie jego wykupienie przez korzystającego po zakończeniu umowy leasingu. Mechanizm ustalania tej wartości jest taki, aby korzystającemu nie opłacało się nie skorzystać z opcji wykupu, gdyż finansujący łatwo mógłby sprzedać po tej wartości lub większej przedmiot leasingu osobom trzecim.

Ustalana przy zawieraniu umowy leasingu finansowego wartość wykupu (wartość opcji wykupu) sprawia, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową leasingu finansowego prawo własności przedmiotu umowy przechodzi na korzystającego po upływie podstawowego okresu leasingu (w ramach oddzielnej umowy zawartej z finansującym). Wynika to głównie z faktu, że wartość ceny sprzedaży z opcji nabycia jest zwykle niższa niż wartość rynkowa przedmiotu leasingu. W związku z taką konstrukcją umowy leasingu finansowego (ukierunkowaną na nabycie przedmiotu po zakończeniu umowy), niewątpliwym zamiarem podmiotów korzystających i zawierających ten rodzaj umowy leasingowej, jest uzyskanie możliwości korzystania z przedmiotu leasingu bez angażowania znaczących środków finansowych, w krótkim okresie czasu i jednocześnie zapewnienie sobie możliwości uzyskania jego własności po zakończeniu okresu leasingu (tj. okresu finansowania). Natomiast po stronie finansującego, w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy leasingu przez korzystającego, leasing zapewnia swego rodzaju kontrolę prawną nad przedmiotem leasingu, ze względu na tytuł własności do przedmiotu leasingu.

Biorąc zaś pod uwagę fakt, że umowa leasingu finansowego ma docelowo prowadzić do możliwości nabycia przedmiotu przez korzystającego (korzystający w przeciwnym razie nie przystąpiłby do takiej umowy, gdyż korzystniejszym rozwiązaniem okazałby się kredyt bankowy umożliwiający nabycie własności rzeczy), opcja zakupu gwarantuje korzystającemu prawo do nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu trwania umowy.

Równocześnie, zwrócić należy uwagę na fakt, że pewien brak pewności co do przeniesienia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, jest typowy dla każdej formy leasingu, tj. nawet takiej gdzie korzystający ma obowiązek dokonania zakupu przedmiotu leasingu, a nie tylko uprawnienie. Do zbycia przedmiotu może bowiem nie dojść w wielu różnych przypadkach przewidzianych w umowie leasingu (np. w razie naruszenia zobowiązań wynikających z umowy leasingu, niepłacenia rat, upadłości, utraty zdolności finansowej przez korzystającego itp.).

Podkreślić przy tym należy, że treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT odnosi się do normalnych okoliczności, przewidzianych w umowie. Tym samym, skoro uprawnienie do przeniesienia własności przedmiotu leasingu zostało przewidziane w umowie leasingu i równocześnie nie wystąpią szczególne przypadki, w których może nie dojść do przeniesienia własności, uzasadnione jest przyjęcie, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych w umowie leasingu, zgodnie z zamiarem stron, własność przedmiotu leasingu przechodzi na korzystającego.

W świetle powyższego w ocenie Wnioskodawców wydanie towarów na podstawie Umowy leasingu zawierającej tzw. Opcję wykupu przedmiotu leasingu, która zostanie zawarta przez Wnioskodawców będzie stanowić na gruncie ustawy o VAT odpłatną dostawę towarów.

Przedstawione powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych jak i w interpretacjach indywidulnych wydawanych przez organy podatkowe na wniosek podatników, przykładowo:

• w wyroku z dnia 17 stycznia 2014 r., sygn. I FSK 82/13, Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygając kwestię czy umowa leasingu finansowego zawierająca opcję wykupu na gruncie VAT powinna stanowić dostawę towarów czy świadczenie usług wskazał, że: „(...) Z powołanych wyżej przepisów (art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o VAT – przypis Wnioskodawców) wynika, iż za dostawę towarów w rozumieniu VATU może być uznana tylko taka umowa zawarta na czas określony, która w zależności od jej treści zawiera opcję przeniesienia własności w wyniku normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty, w wyniku których zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz te umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty. Skoro zatem umowa leasingu finansowego z dnia 30 września 2009 r. zawarta została na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 2014 r. (§ 2 umowy); suma opłat pomniejszona o należny podatek odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego będącego przedmiotem umowy (§ 1 umowy i załącznik nr 1 do umowy); zawiera opcję przeniesienia własności, ponieważ przewiduje, że korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu z chwilą zapłaty ostatniej raty (§ 10 umowy); zawiera postanowienie, zgodnie z którym w podstawowym okresie umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (§ 9 umowy), to słusznie Sąd pierwszej instancji skonstatował, że analiza treści umowy zawartej przez stronę prowadzi do wniosku, że spełnia ona powyższe warunki pozwalające uznać ją na gruncie przepisów VATU za dostawę towarów (...). Wprawdzie w umowie tej nie przewidziano bezwarunkowego skutku w postaci przejścia własności przedmiotu umowy z chwilą zapłaty ostatniej raty (przejście własności może nastąpić w wyniku zawarcia odrębnej umowy w formie aktu notarialnego z uwagi na przedmiot tej umowy), to jednak słusznie Sąd pierwszej instancji podniósł, że użyte w art. 7 ust. 1 pkt 2 VATU sformułowanie „prawo własności zostanie przeniesione” dopuszcza możliwość przeniesienia własności w odrębnej umowie, zawartej w wykonaniu postanowień umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Skorzystanie z opcji kupna po zapłacie ostatniej raty jest normalnym zdarzeniem przewidzianym umową leasingu lub inną umową o podobnym charakterze, w wyniku czego następuje przeniesienie własności przedmiotu leasingu. Taka kwalifikacja umów leasingu kapitałowego jako dostawy towaru pozostaje w zgodności z powszechną praktyką gospodarczą i uzasadniona jest także względami funkcjonalnymi oraz charakterem tych umów”.
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach z dnia 23 września 2016 r., znak ILPP1/4512-1-355/16-4/MK oraz z 12 listopada 2010 r., znak ILPP2/443-1309/10-2/EW, uznał, że umowy leasingu zawierające opcję wykupu powinny być kwalifikowane jako dostawy towarów wskazując, że: „(...) stwierdzić należy, że na gruncie podatku od towarów i usług zarówno umowa leasingu zawierająca wyraźny zapis, że po jej zakończeniu leasingobiorca dokona zakupu przedmiotu leasingu, jak i umowa przewidująca taką możliwość dla leasingobiorcy (opcje wykupu), są traktowane jako normalne zdarzenia przewidziane umową i tym samym leasing ten jest traktowany jako dostawa towarów”.
• analogiczny pogląd wyraził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2008 r., znak IPPP1/443-1846/08-4/AW, w której potwierdził, że umowa leasingu, która będzie przewidywać, iż korzystającemu przysługuje prawo do nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu podstawowego okresu, na który umowa została zawarta (tzn. zakupu przedmiotu umowy) powinna być traktowana na gruncie podatku VAT jako dostawa towarów wskazując, że: „(...) należy uznać, że skoro odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie korzystający oraz na podstawie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową nastąpi przeniesienie prawa własności na korzystającego to transakcje zawarte na podstawie omawianej umowy winny być uznane za odpłatną dostawę towarów na mocy art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9”.
  
  

Podsumowując w świetle przedstawionych powyżej argumentów oraz przytoczonego orzecznictwa sadów administracyjnych i praktyki organów podatkowych Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że oddanie przez Spółkę A Aktywów do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki B na podstawie Umowy leasingu zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Równocześnie, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów. Jak natomiast wskazano powyżej, zdaniem Wnioskodawców oddanie przez Spółkę A Aktywów do odpłatnego korzystania na rzecz Spółki B na podstawie Umowy leasingu zawierającej Opcję wykupu będzie stanowiło dostawę towarów. W konsekwencji, w związku z zawarciem Umowy leasingu będzie zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej dokonaną dostawę towarów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców odnośnie pytania 2:

Jak wynika z treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w zakresie, w jakim są one wykorzystywane do wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych VAT. Jeżeli zatem dane towary lub usługi są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości VAT naliczonego przy ich nabyciu, przy założeniu, że pozostałe ograniczenia nie mają zastosowania (w szczególności ograniczenia wynikające z art. 88 ustawy o VAT, dotyczące m.in. braku prawa odliczenia w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu VAT bądź podlega zwolnieniu z VAT).

W dacie zawarcia Umowy leasingu, Spółka B będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce i będzie spełniać ustawową definicję podatnika zawartą w art. 15 ustawy o VAT. Po przekazaniu do korzystania z Aktywów w ramach leasingu będzie wykorzystywać je na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży konstrukcji aluminiowych. Działalność ta jest opodatkowana VAT.

Jak wykazano powyżej, zdaniem Wnioskodawców, transakcja, o której mowa powyżej będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Jednocześnie nie będzie mieściła się ona w katalogu czynności niepodlegających przepisom ustawy o VAT określonym w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, po dokonaniu transakcji, której przedmiotem będzie przyjęcie Aktywów do korzystania na podstawie Umowy leasingu i otrzymaniu prawidłowo wystawionej faktury potwierdzającej jej faktyczne dokonanie Spółce B będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o VAT naliczony wynikający z tej faktury na zasadach ogólnych, gdyż spełniony będzie warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 oraz ust. 11 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstanie w rozliczeniu za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług, jednak nie wcześniej niż w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka B otrzyma od Spółki A fakturę dokumentującą faktyczne dokonanie ww. transakcji.

Podsumowując, z uwagi na fakt, że Aktywa będące przedmiotem planowanej transakcji będą wykorzystywane przez Spółkę B do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, Spółka B będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury wystawionej przez Spółkę A dokumentującej przekazanie Aktywów do korzystania na podstawie Umowy leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.