Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.98.2017.1.DG
z 14 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany i prawa do odliczenia podatku naliczonego z tej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny uzupełniony pismem z dnia 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany i prawa do odliczenia podatku naliczonego z tej transakcji.

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

1. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest podatnikiem podatku od towarów i usług [dalej: VAT], zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.
   
2. Na podstawie umowy sprzedaży z 16 marca 2017 r., Spółka nabyła nieruchomość niezabudowaną od Powiatu [dalej: Sprzedający]. Przedmiotowa Nieruchomość została przeznaczona do sprzedaży w trybie pisemnego przetargu nieograniczonego.
   
3. Sprzedający jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem zakupu było prawo własności działki gruntu o numerze ewidencyjnym 1717, o obszarze 93,7758 ha, objętej księgą wieczystą, prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych [dalej: Nieruchomość]. Przy czym Sprzedający zobowiązał się wydać Wnioskodawcy Nieruchomość w terminie do 30 marca 2017 r.
   
4. Zgodnie z wykazem zmian danych ewidencyjnych wydanym z upoważnienia Starosty przez Dyrektora Wydziału Geodezji, Kartografii, Katastru i Gospodarki Nieruchomościami z 14 września 2015 r., Nieruchomość powstała z połączenia kilkudziesięciu działek o łącznym obszarze 93,78 ha.
   
5. Teren Nieruchomości nie został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej z 30 października 2013 r. Nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem CP-6 Strefy Gospodarczej jako tereny o funkcji produkcyjnej, magazynowej, składowej i technicznej z bocznicą kolejową, parkingami, drogami wewnętrznymi i zjazdami.
   
6. W stosunku do Nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nieruchomość została natomiast objęta decyzją nr 13/11 z 28 listopada 2011 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego [dalej: Decyzja] polegającą na budowie Strefy Gospodarczej - Podstrefa C. Zgodnie ze wskazaną powyżej Decyzją, na terenie strefy dozwolona jest budowa obiektów pod działalność produkcyjną, gospodarczą, składową oraz infrastruktury kolejowej, drogowej, wodno-kanalizacyjnej, elektroenergetycznej i telekomunikacyjnej.
   
7. W ewidencji gruntów i budynków, Nieruchomość oznaczona jest symbolem Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy. Nieruchomość jest niezabudowana.
   
8. Sprzedaż Nieruchomości została opodatkowana 23% stawką VAT. Cena za Nieruchomość została zapłacona przez Wnioskodawcę.
   
9. Przedmiotowa Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Sprzedającego wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.
   
10. Nieruchomość będzie wykorzystywana przez Spółkę do działalności opodatkowanej VAT, tj. do realizacji inwestycji budowlanej lub do celów dalszej odsprzedaży.
    
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż Nieruchomości przez Sprzedającego, stanowiła dostawę gruntu niezabudowanego będącego terenem budowlanym, a w konsekwencji czy Sprzedający zasadnie opodatkował sprzedaż Nieruchomości podatkiem VAT przy zastosowaniu stawki podstawowej VAT?
2. Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Sprzedającego i dokumentującej nabycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę?
   
   

Stanowisko Zainteresowanych:

Stanowisko w zakresie pyt. 1

W ocenie Spółki dostawa Nieruchomości stanowi dostawę gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT a w konsekwencji sprzedaż Nieruchomości przez Sprzedającego powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki VAT 23%.

Stanowisko w zakresie pyt. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktury wystawionej przez Sprzedającego z tytułu sprzedaży Nieruchomości, z uwagi na to, że sprzedaż Nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a Spółka będzie wykorzystywać Nieruchomość do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Uzasadnienie:

Uzasadnienie w zakresie pyt. 1

1. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis artykułu 2 pkt 6 ustawy o VAT wskazuje, że towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z kolei, jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
   
2. W świetle powyższego, uwzględniając fakt, że sprzedaż prawa własności działki gruntu (Nieruchomość) została przeprowadzona za wynagrodzeniem, uznać należy, iż transakcja ta mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów. W konsekwencji na gruncie ustawy o VAT, zbycie Nieruchomości przez Sprzedającego powinno zostać zaklasyfikowane jako dostawa towarów.
   
3. Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.
   
4. Powyższe jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 2006 r., str. 1, ze zm.) [dalej: Dyrektywa VAT], zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w świetle unormowań prawa unijnego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
5. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku VAT w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Tym samym, Sprzedający działa jako podatnik VAT w zakresie sprzedaży Nieruchomości.
   
6. Zważywszy na to, że przedmiotem transakcji jest nieruchomość gruntowa (niezabudowana) oceny zasad opodatkowania przedmiotowej dostawy Nieruchomości należy dokonać przede wszystkim przez pryzmat zakresu zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.
   
7. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zatem sprzedaż terenów budowlanych niezabudowanych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.
   
8. Ustawa o VAT w art. 2 pkt 33 definiuje tereny budowlane jako grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
   
9. Zasadą jest, stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2003 r. nr 80, poz. 717 ze zm.) [dalej: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym], że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
   
10. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie zgodnie z art. 4 ust. 2 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
    1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
       
    2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
11. A zatem, z perspektywy konsekwencji w zakresie podatku VAT, w celu określenia czy dany grunt jest terenem budowlanym istotne będą w pierwszej kolejności postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w dalszej kolejności - decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przy czym w świetle przywołanego przepisu art. 4 ust. 2 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy. Ponadto bez znaczenia, dla celów kwalifikacji VAT gruntu, pozostaje wypis z rejestru gruntów.
    
12. Tym samym, w przypadku gdy dla niezabudowanej działki gruntu brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego istotne będą postanowienia decyzji o warunkach zabudowy względnie równoważnej decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.
    
13. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 września 2016 r. o nr ITPP2/4512-578/16-1/AP, w której organ stwierdził, że: „(...) na gruncie ustawy o VAT decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego należy traktować na równi z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT”. Również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 11 grudnia 2014 r. o nr ITPP2/443-1252/14/AP wskazał, że: „Z zapisów wyżej cytowanego przepisu art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy”.
    
14. W tej samej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził, że: „dostawa nieruchomości gruntowej niezabudowanej (...) w części, która objęta została decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (ok. 5% powierzchni), będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%, gdyż ta część gruntu nie spełnia warunków do uznania za teren inny niż teren budowlany w świetle definicji określonej w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego stanowi bowiem jedną z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu”.
    
15. W stosunku do Nieruchomości została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego (Decyzja). W konsekwencji, Nieruchomość nie spełnia przesłanek uznania jej za teren inny niż budowlany w świetle definicji określonej w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym niemożliwe jest zastosowanie w odniesieniu do przedmiotowej dostawy zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, a zatem dokonaną przez Sprzedającego dostawę Nieruchomości, objętą Decyzją, należy uznać za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.
    
16. W odniesieniu do sprzedaży Nieruchomości nie znajdzie również zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obejmujące dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku (w przypadku, gdy z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego). Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Sprzedającego wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.
    
17. W odniesieniu do dostawy Nieruchomości znajdzie zastosowanie podstawowa stawka podatku VAT, tj. 23% stosownie do treści art. 41 ust. 1 w zw. z art. 148a pkt 1 ustawy o VAT, z uwagi na brak możliwości zastosowania obniżonej 8% stawki podatku VAT wskazanej w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT.
    
18. Powyższy pogląd znajduje również uzasadnienie w interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 maja 2015 r. o nr IPTPP1/443-127/14-4/RG, w które organ stwierdził, że „sprzedaż nieruchomości położonej w... przy ul. oznaczonej jako działka gruntu nr 10/2, dla której została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym, nie będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, lecz będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%”.
    
19. Reasumując, sprzedaż przedmiotowej Nieruchomości (działki 1717), będzie opodatkowana podatkiem VAT według stawki 23%, jako dostawa gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany w rozumieniu art. 2 ust. 33 ustawy o VAT.
    
    
    

Uzasadnienie w zakresie pytania 2

1. Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
2. Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a ustawy o VAT kwoty podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
3. Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki to znaczy gdy (i) odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz (ii) towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi umożliwia podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego. Nie przysługuje natomiast podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT w sytuacji, gdy zakupione towary i usługi będą przez niego wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku lub też do czynności nie podlegających temu podatkowi.
4. Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, a Nieruchomość nabyła w celu realizacji inwestycji budowlanej lub uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży nieruchomości, a zatem do wykonywania działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, warunki określone w art. 86 ust. 1 są spełnione. W konsekwencji Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Sprzedającego.
5. Pozytywne warunki odliczenia podatku naliczonego określone w ar. 86 ustawy o VAT są więc spełnione.
6. Jednocześnie nie zachodzi żadna okoliczność określona w art. 88 ustawy o VAT, która spowodowałaby brak możliwości odliczenia podatku naliczonego przez Spółkę.
7. W konsekwencji Spółka będzie mieć pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Sprzedającego z tytułu sprzedaży Nieruchomości.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów i wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), dalej zwanej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z powołanego przepisu wynika, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku VAT.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Według regulacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.) (dalej: „Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku w zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

W świetle art. 2 pkt 5 ww. ustawy, przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774 i 1777 oraz z 2016 r. poz. 65).

Stosownie do art. 6 pkt 10 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy są inne cele publiczne określone w odrębnych ustawach.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego – planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący podatnikiem VAT czynnym na podstawie umowy sprzedaży z 16 marca 2017 r., nabył nieruchomość niezabudowaną od Powiatu [Sprzedający].

Sprzedający jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem zakupu było prawo własności działki gruntu o numerze ewidencyjnym 1717, o obszarze 93,7758 ha [Nieruchomość]. Nieruchomość powstała z połączenia kilkudziesięciu działek o łącznym obszarze 93,78 ha.

Teren Nieruchomości nie został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej Nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem CP-6 - obszar Strefy Gospodarczej - jako tereny o funkcji produkcyjnej, magazynowej, składowej i technicznej z bocznicą kolejową, parkingami, drogami wewnętrznymi i zjazdami.

Dla Nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nieruchomość została natomiast objęta decyzją nr 13/11 z 28 listopada 2011 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie Strefy Gospodarczej - Podstrefa I. Zgodnie z ww. Decyzją, na terenie strefy dozwolona jest budowa obiektów pod działalność produkcyjną, gospodarczą, składową oraz infrastruktury kolejowej, drogowej, wodnokanalizacyjnej, elektroenergetycznej i telekomunikacyjnej.

W ewidencji gruntów i budynków, Nieruchomość oznaczona jest symbolem Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy. Nieruchomość jest niezabudowana.

Sprzedaż Nieruchomości została opodatkowana 23% stawką VAT.

Przedmiotowa Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Sprzedającego wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.

Ad 1

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy sprzedaż opisanej Nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT wg stawki w wysokości 23%.

W kontekście przestawionego opisu sprawy i przepisów stwierdzić należy, że w zakresie tej transakcji sprzedający - Powiat jest podatnikiem, a czynność sprzedaży Nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z tym, że sprzedana Nieruchomość niezabudowana została objęta decyzją o realizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie Strefy Gospodarczej - na terenie której dozwolona jest budowa obiektów pod działalność produkcyjną, gospodarczą, składową oraz infrastruktury kolejowej, drogowej, wodnokanalizacyjnej, elektroenergetycznej i telekomunikacyjnej – należy uznać, że doszło do dostawy gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany. Tym samym oznacza to, że nie było podstawy do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Do transakcji tej nie będzie miała także zastosowania regulacja wskazana w art. 43 ust. 1 pkt 2, gdyż w treści wniosku wskazano, że Sprzedający nie wykorzystywał tej Nieruchomości wyłącznie do czynności zwolnionych.

Ponadto dostawa Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu obniżoną stawką podatku VAT, gdyż dla dostawy gruntu niezabudowanego stanowiącego grunt budowlany zarówno przepisy ustawy o podatku VAT, jak i przepisy wykonawcze do ustawy nie przewidują stawki obniżonej.

W konsekwencji dostawa Nieruchomości będącej przedmiotem wniosku dokonana na rzecz Wnioskodawcy podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23% stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad 2

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy z tytułu nabycia przedmiotowej nieruchomości przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tej transakcji.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
   
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z przepisów tych wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 cyt. ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

I tak zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jako czynny podatnik VAT w marcu 2017 r. dokonał zakupu prawa własności niezabudowanej działki gruntu. Dla Nieruchomości tej została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie Strefy Gospodarczej - Podstrefa I. Na terenie strefy dozwolona jest budowa obiektów przemysłowych oraz infrastruktury towarzyszącej tym obiektom.

Sprzedaż Nieruchomości została opodatkowana 23% stawką VAT.

Nieruchomość będzie wykorzystywana przez Spółkę do działalności opodatkowanej VAT, tj. do realizacji inwestycji budowlanej lub do celów dalszej odsprzedaży.

Jak wynika z odpowiedzi na pytanie nr 1 przedmiotowego wniosku sprzedaż ww. Nieruchomości jako gruntu budowlanego podlega opodatkowaniu VAT wg stawki 23%.

Z wniosku wynika również, że transakcja sprzedaży-zakupu Nieruchomości została przeprowadzona między czynnymi podatnikami VAT. Transakcja zbycia Nieruchomości nie jest wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT jak również nie korzysta ze zwolnienia od tego podatku. Ponadto Wnioskodawca (nabywca) będzie wykorzystywać nabyty grunt do czynności podlegających opodatkowaniu poprzez realizację inwestycji budowlanej lub do dalszej odprzedaży.

W rozpatrywanej sprawie tut. Organ stwierdza zatem, że skoro Nieruchomość będąca przedmiotem transakcji będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT oraz transakcja w całości podlegała opodatkowaniu VAT (nie znajdzie do niej zastosowania żadne ze zwolnień przewidzianych w ustawie o VAT), to Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości od Sprzedającego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.