Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-123/15-2/JBB
z 15 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2014r., poz.851) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2015r. (data wpływu 16 lutego 2015r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie potwierdzenia, że Spółka w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej:

• jest uprawniona do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów kwot dodatkowych wynagrodzeń za świadczone usługi zarządzania i prawno - księgowe oraz kwot za dodatkowy czynsz dzierżawny - jest nieprawidłowe,

• nie jest uprawniona, do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów kwot wypłacanych z zysku przez Spółkę komandytową na rzecz wspólników, odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2015r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej - do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów kwot dodatkowych wynagrodzeń za świadczone usługi zarządzania i usługi prawno-księgowe oraz kwot za dodatkowy czynsz dzierżawny, a także kwot wypłacanych z zysku na rzecz wspólników odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X. jest wspólnikiem (komandytariuszem) L. sp. z o.o. sp.k. (dalej: Spółka komandytowa). Wspólnicy Spółki komandytowej, w tym X. zgodnie z art. 5 updop łączą i rozliczają przychody i koszty Spółki komandytowej proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Spółka komandytowa jako dzierżawca zawarła z C. Sp. z o.o. jako wydzierżawiającym (dalej: Wydzierżawiający) umowę dzierżawy gruntu (dalej: Umowa Dzierżawy), która to umowa uprawnia Spółkę komandytową do wybudowania na gruncie budynku o charakterze biurowo-handlowym oraz czerpania korzyści z wynajmu. Wydzierżawiający nie jest wspólnikiem Spółki komandytowej.

W Umowie Dzierżawy postanowiono, iż Wydzierżawiający będzie otrzymywać:

1. czynsz miesięczny oraz
   
2. dodatkowy czynsz wyliczany raz na rok, określony na bazie zysku Spółki komandytowej jako 50% udział w tym zysku (podatkowym) po pomniejszeniu go o kwoty wypłat z zysku przeznaczone na podatek dochodowy udziałowców oraz na depozyty i rezerwy (dalej: Udział w zysku). Uzyskanie dodatkowego czynszu uzależnione jest od trwania stosunku dzierżawy, przy czym z tytułu dodatkowego czynszu Wydzierżawiający nie jest zobowiązany do dodatkowych świadczeń.
   
   

X. zawarła ze Spółką komandytową umowę o świadczenie usług (dalej: Umowa o świadczenie usług), na mocy której X. świadczy na -rzecz-Spółki komandytowej m.in. usługi zarządzania oraz usługi prawno - księgowe.

W Umowie o świadczenie usług postanowiono, iż X. będzie otrzymywać:

1. wynagrodzenie miesięczne oraz
2. dodatkowe wynagrodzenie wyliczane raz na rok, określone na bazie zysku Spółki komandytowej jako 50% udział w tym zysku (podatkowym) po pomniejszeniu go o kwoty wypłat z zysku przeznaczone na podatek dochodowy udziałowców oraz na depozyty i rezerwy (dalej: Udział w zysku). Uzyskanie dodatkowego wynagrodzenia uzależnione jest od wykonywania usług, przy czym z tytułu dodatkowego wynagrodzenia X. nie jest zobowiązana do dodatkowych świadczeń.
   
   

Zapisy związane z wypłatą dodatkowego czynszu i dodatkowego wynagrodzenia dla X. związane są z ustaleniami X. z Wydzierżawiającym, iż będą się one po połowie dzieliły nadwyżkami, jaki będzie generowała Spółka komandytowa. Jako nadwyżkę strony postanowiły traktować zysk (podatkowy) poprzedniego roku po pomniejszeniu go o kwoty wypłat z zysku przeznaczone na podatek dochodowy udziałowców oraz na depozyty i rezerwy.

Po wybudowaniu budynku Spółka komandytowa rozpoczęła wynajem. W roku, w którym Spółka komandytowa osiągnęła zysk (podatkowy), po sporządzeniu sprawozdania finansowego za ten rok, Spółka komandytowa wyliczyła wysokość dodatkowego czynszu oraz dodatkowego wynagrodzenia oraz poinformowała C. i X. o ich wysokości. Ze względu na straty za ubiegłe lata i związany z tym brak podatku dochodowego wspólników oraz wcześniejsze uzupełnienie depozytu i rezerw do wymaganych poziomów, 100% zysku podatkowego Spółki komandytowej mogło zostać przeznaczona na dodatkowe wynagrodzenia. X. i C. wystawiły więc faktury na kwoty swoich wynagrodzeń, odpowiadające w sumie całości zysku Spółki komandytowej za rok ubiegły (wyliczonego jako różnica przychodów i kosztów podatkowych ze Spółki komandytowej). Spółka komandytowa dokonała wypłaty kwot wyszczególnionych na fakturach. Również w przyszłości Spółka komandytowa może dokonywać wypłat dodatkowego wynagrodzenia na rzecz X. i C. oraz - na podstawie uchwały wspólników Spółki komandytowej - dokonywać wypłat z zysku na rzecz wspólników kwot odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać.

W związku z powyższym opisem stanu faktycznego zadano następujące pytanie:

Czy X. jest uprawniona - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej - do rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodu kwot dodatkowych wynagrodzeń za świadczone usługi oraz kwot za dodatkowy czynsz dzierżawny, a także kwot wypłacanych z zysku na rzecz wspólników odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać?

Zdaniem Wnioskodawcy, X. jest uprawniona - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej - do rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodu kwot dodatkowych wynagrodzeń za świadczone usługi oraz kwot za dodatkowy czynsz dzierżawny.

X. uważa natomiast, iż nie jest uprawniona do zaliczania do kosztów podatkowych kwoty wypłacanych z zysku przez Spółkę komandytową na rzecz wspólników odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać.

Wstępnie należy zauważyć, iż Spółka Komandytowa - jako spółka niebędąca osobą prawną - nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Podatnikami będą natomiast wspólnicy, w tym X. będąca jej komplementariuszem.

Ponieważ, zgodnie z art. 5 updop: „1. Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną (...) łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. (…) oraz „2. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów (...).” to, wszelkie przychody oraz koszty uzyskania przychodów wynikające z działalności gospodarczej Spółki Komandytowej powinny być uwzględnione w rozliczeniach podatkowych X. proporcjonalnie do posiadanego w Spółce Komandytowej udziału.

Zasada ta dotyczy również wynagrodzeń za usługi świadczone przez wspólników i została opisana przez Ministra Finansów w piśmie z dnia 4 kwietnia 2002 r., nr PB4/AK-031-23/02 opublikowanym w Biuletynie Skarbowym nr 3 z 2002 r. z którego wynika, że: „(...) jeżeli wspólnik spółki osobowej wykonuje świadczenie na rzecz tej spółki, to z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie „dla siebie samego” w takim zakresie, w jakim „przychody i koszty spółki osobowej” stanowią jego przychody i jego koszty. Jeżeli więc takie świadczenia są (...) nieodpłatne, u tego wspólnika nie wystąpi ani przychód, ani koszt. Jednocześnie, w takim przypadku, nie będzie można mówić o uzyskaniu ani przez spółkę osobową, ani przez tego wspólnika przychodu „z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń”, bowiem spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a wspólnik - w sensie podatkowym - „świadczył samemu sobie”. Nie wyklucza to faktu, że tego rodzaju świadczenie może stanowić przychód pozostałych wspólników takiej spółki”.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop: ”Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.”

Ponadto, aby poniesienie kosztu nie budziło wątpliwości oraz ze względu na obowiązki dokumentacyjne wynikające zarówno z przepisów podatkowych jak i rachunkowych koszty powinny być też należycie udokumentowane oraz wynikać z tytułu prawnego.

Aby wydatki mogły zatem stanowić koszt uzyskania przychodu powinny jednocześnie spełniać następujące warunki

1. warunek nie objęcia katalogiem z art. 16 ust. 1,
2. warunek celowości, czyli warunek poniesienia kosztów w celu osiągnięcia przychodów, albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. być należycie udokumentowane.
   
   

Ad. a) Katalog art. 16. ust. 1

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt. 15 nie uważa się za koszt uzyskania przychodu „15) podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach”

Należy na wstępnie zauważyć, iż jako odrębne przepisy wchodzić tu mogą przepisy Kodeksu Spółek Handlowych określające zasady wypłaty zysku ze Spółki komandytowej. Zgodnie z art. 52 § 1 ksh w związku z art. 103 § 1 ksh: „ Wspólnik może żądać podziału i wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego”.

A zatem w przypadku wypłaty z zysku na rzecz wspólnika wynikającej z odpowiedniej uchwały wspólników kwota taka nie będzie kosztem uzyskania przychodu. Także wypłata z zysku kwot odpowiadających podatkowi dochodowemu (płatnemu przez wspólnika) nie powinna być zaliczana do kosztów podatkowych. Odpowiada to regulacji, na mocy której wspólnicy spółki opodatkowują na bieżąco dochód spółki (różnicę przychodów i kosztów) a późniejsze wypłaty z zysku do nich opodatkowane już nie są.

Natomiast finansowanie z zysku przez Spółkę komandytową innych wydatków wydaje się być możliwe i wspólnicy spółki są zasadniczo uprawnieni do zaliczania tych wydatków do kosztów, o ile spełniają one ogólny warunek art. 15 ust. 1 updop. Odnosi się to również do wydatków na dodatkowe wynagrodzenie za usługi oraz na wydatki na dodatkowy czynsz. Odpowiada to regulacji, na mocy której wspólnicy spółki otrzymując te wynagrodzenia traktują je jako przychód podlegający opodatkowaniu na zasadach ogólnych a nie jako wypłata z zysku.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38 nie uważa się za koszt uzyskania przychodu również: „38) wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólników”.

Jak podkreśla się w literaturze (np. PdoP, pod redakcją Janusza Marciniuka, Warszawa 2011, art. 16, nr boczny 358-359), przepis ten dotyczy „umowy, zgodnie z którą obowiązek świadczenia ciąży tylko na jednej stronie”. W przypadku umowy o świadczenie usług czy też umowy dzierżawy obowiązek świadczenia ciąży na obu stronach umowy. X. jest więc zdania, że mimo iż wypłata dodatkowego czynszu i wypłata dodatkowego wynagrodzenia nie są związane z dodatkowymi świadczeniami ze strony X. i Wydzierżawiającego, to wydatki na dodatkowy czynsz i dodatkowe wynagrodzenie X. może traktować jako koszt uzyskania przychodu.

Ad. b) Warunek celowości

Wydatki ponoszone przez Spółkę komandytową są celowe dla osiągania przychodów i zabezpieczenia źródła przychodów. Dzierżawa gruntu umożliwia osiąganie przychodów z wynajmu powierzchni handlowych i biurowych w budynku usytuowanym na tym gruncie. Usług świadczone przez X. zapewniają z kolei rozliczenia księgowo-podatkowe oraz zapewniają obsługę projektową i biurową i są potrzebne dla rozliczania i prowadzenia działalności gospodarczej, w tym do pozyskiwania, utrzymania i obsługi najmów.

Ad. c) Udokumentowanie

Świadczenie usług i dzierżawa są udokumentowane stosownymi umowami zaś płatności następują na podstawie wystawianych faktur.

Podsumowując X. stoi na stanowisku, iż jest uprawniona - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej - do rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodu kwot dodatkowych wynagrodzeń za świadczone usługi oraz za czynsz dzierżawny. X. uważa natomiast, iż nie jest uprawniona do zaliczania do kosztów podatkowych kwoty wypłacanych z zysku przez Spółkę komandytową na rzecz wspólników odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w części pytania dotyczącej zaliczenia do kosztów podatkowych dodatkowego wynagrodzenia z tytułu usług zarządzania i usług prawno-księgowych, oraz z tytułu dodatkowego czynszu dzierżawnego uznaje się za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej kwot wypłaconych z zysku na rzecz wspólników uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art . 15 ust . 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art . 16 ust . 1 .

Definicja kosztów podatkowych sformułowana przez ustawodawcę w cyt. powyżej art . 15 ust.1 ustawy ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012r. Sygn. Akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: ”zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo – skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Związek ponoszonych przez podatnika kosztów z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kwestię osiągania przychodów i rozliczania kosztów związanych z udziałem w spółkach osobowych uregulowane są w art. 5 updop. Zgodnie z ust. 1 powołanego przepisu przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Art. 5 ust. 2 tej ustawy stanowi, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Przechodząc do analizowanej sprawy w aspekcie wykazania związku poniesionego wydatku na dodatkowe wynagrodzenie z tytułu usług/czynszu z uzyskiwanym przez Spółkę komandytową przychodem, należy stwierdzić, że przedstawiony stan faktyczny wskazuje, że związek taki nie zachodzi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka (X.) jest wspólnikiem Spółki komandytowej. Spółka (X.) świadczy, na podstawie zawartej umowy, na rzecz Spółki komandytowej usługi zarządzania oraz usługi prawno-księgowe. Z tego tytułu, Spółka (X.) otrzymuje od Spółki komandytowej miesięczne wynagrodzenie.

Spółka komandytowa zawarła także umowę dzierżawy gruntu. Z tego tytułu Wydzierżawiający otrzymuje od Spółki komandytowej czynsz miesięczny.

Obydwie umowy, tj. umowa na świadczenie usług oraz umowa dzierżawy zawierają zapisy, że Spółka (X.) oraz Wydzierżawiający będą otrzymywać od Spółki komandytowej dodatkowe wynagrodzenie/czynsz wyliczane raz na rok, w oparciu o zysk wypracowany przez Spółkę komandytową. Jednocześnie z zapisów tych wynika, że dodatkowe wynagrodzenie/czynsz nie zobowiązuje Spółki (X.) ani Wydzierżawiającego do dodatkowych świadczeń na rzecz Spółki komandytowej.

Z wniosku wynika również, że zapisy związane z wypłatą dodatkowego wynagrodzenia dla Spółki (X.) i dodatkowego czynszu dla Wydzierżawiającego, związane są z ustaleniami Spółki (X.) z Wydzierżawiającym, iż będą się one po połowie dzieliły nadwyżkami, jakie będzie generowała Spółka komandytowa. Jako nadwyżkę strony postanowiły traktować zysk (podatkowy) poprzedniego roku po pomniejszeniu go o kwoty wypłat z zysku przeznaczone na podatek dochodowy udziałowców oraz na depozyty i rezerwy.

Spółka (X.) stoi na stanowisku, iż poniesione przez Spółkę komandytową wydatki z tytułu dodatkowego wynagrodzenia za usługi/czynsz będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Spółki komandytowej, a co za tym idzie także koszt uzyskania przychodu Spółki (X.) - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej.

W ocenie organu interpretacyjnego istotne znaczenia dla potrzeb niniejszej sprawy ma wykazanie zaistnienia przesłanki związanej z celowością poniesienia określonych wydatków, które winny być nakierowane na uzyskanie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Przesłanka ta nie została przez Spółkę spełniona, co czyni możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów za niedopuszczalną w świetle ogólnych zasad wynikających z art. 15 ust. 1 updop.

O ile bowiem nie budzą wątpliwości wydatki Spółki komandytowej w postaci miesięcznego wynagrodzenia za świadczone usługi zarządzania czy usługi prawno-księgowe, oraz w postaci miesięcznego czynszu dzierżawnego – dzięki tym wydatkom Spółka komandytowa może osiągać przychody z prowadzenia działalności gospodarczej – o tyle nie można stwierdzić tego samego w odniesieniu do dodatkowego wynagrodzenia z tytułu tych usług oraz czynszu dzierżawnego, będących de facto rozdzieleniem i wypłatą wypracowanego zysku Spółki komandytowej na rzecz dwóch podmiotów: wspólnika (X.) i Wydzierżawiającego. Organ interpretacyjny zwraca uwagę, że dzięki przedmiotowym wydatkom Spółka komandytowa nie osiąga żadnych przychodów, nie mają one również na celu zabezpieczenia/zachowania źródła przychodów. Sama Spółka (X.) wskazuje, że poniesienie dodatkowego wynagrodzenia z tytułu usług/czynszu nie wiąże się z dodatkowymi obowiązkami na rzecz Spółki komandytowej ze strony Spółki (X.) i Wydzierżawiającego grunt. Wynagrodzenie to wynika wyłącznie z ustaleń pomiędzy Spółką (X.), a Wydzierżawiającym, którzy postanowili, że będą się dzielić po połowie nadwyżkami, jakie będzie generowała Spółka komandytowa.

Trudno zatem uznać, że działanie polegające na uszczupleniu majątku Spółki komandytowej, bez żadnej korzyści dla niej – w postaci jakiegokolwiek świadczenia ze strony X. i Wydzierżawiającego (za świadczenie przez te podmioty usług zarządzania i prawno-księgowych oraz oddanie w dzierżawę gruntu Spółka komandytowa płaci ustalone wynagrodzenie i czynsz miesięczny) stanowi podstawę do uznania, że mamy do czynienia z wydatkiem w celu osiągnięcia przychodu, czy zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego, czy też racjonalności podejmowanych przez Spółkę komandytową decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Analizując jednak wydatki Spółki komandytowej na dodatkowe wynagrodzenie z tytułu usług zarządzania, usług prawno-księgowych oraz czynszu dzierżawnego, należy stwierdzić, że nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów i jako nie spełniające przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Skoro przedmiotowe wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki komandytowej, to również nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki (X.) - w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej.

Odnosząc się natomiast do kwestii, że Spółka (X.) nie jest uprawniona do zaliczania do kosztów podatkowych kwoty wypłacanych z zysku przez Spółkę komandytową na rzecz wspólników odpowiadających podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać, należy stwierdzić że stanowisko Spółki (X.) jest w tym zakresie prawidłowe. Przy czym uzasadnienie dla takiego stanowiska nie wynika z powołanego przez Wnioskodawcę przepisu art . 16 ust . 1 pkt 15, bowiem wypłacona kwota nie jest podatkiem (ten bowiem obciąża samych wspólników) tylko jego równowartością, przekazywaną na mocy umowy między stronami, wspólnikom. Drugi człon przepisu art . 16 ust . 1 pkt 15, w którym mowa o wpłatach z zysku określonych w odrębnych przepisach, dotyczy zaś ustawy z dnia 1 grudnia 1995r. o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa. Kwoty wypłacane z zysku przez Spółkę komandytową na rzecz wspólników odpowiadające podatkowi dochodowemu, jaki wspólnicy z tytułu dochodu związanego z działalnością Spółki komandytowej są zobowiązani uiszczać, nie spełniają przesłanki związku z z przychodem, o której mowa w art . 15 ust.1 updop i tym samym nie mogą stanowić kosztów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późń. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.