Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-1147/15-4/BC
z 26 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, owoców, usług cateringowych i gastronomicznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, owoców, usług cateringowych i gastronomicznych opisanych we wniosku w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. W 2014 r. Spółka odnotowała przychody ze sprzedaży w wysokości 1.050,3 miliona złotych. Wielkość Spółki, przeprowadzane liczne transakcje i ciągły rozwój powodują konieczność częstych spotkań z jej kontrahentami, zarówno w siedzibie Spółki, jak i w lokalach gastronomicznych. Wszystkie te spotkania związane są przedmiotowo z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Jeżeli chodzi o spotkania z kontrahentami w biurze Spółki, to w ich trakcie uczestnikom serwowane są napoje (takie jak: kawa, herbata, soki, woda), a jeżeli spotkanie trwa dłużej, to także przekąski (takie jak: kanapki, tartinki), czy słodycze (takie jak: cukierki, czekoladki). Natomiast spotkania poza Spółką odbywają się głównie w restauracjach, w trakcie których uczestnicy zamawiają posiłki z karty dań i napojów. Zdarza się, że serwowane są alkohole, to jest piwo lub wino. Spotkania z kontrahentami w restauracji (lub innym lokalu gastronomicznym) mają na celu omówienie spraw związanych z działalnością gospodarczą Spółki. Wnioskodawca nie częstuje kontrahentów w swym biurze, ani nie zaprasza ich do lokali gastronomicznych w celu wykreowania swego pozytywnego wizerunku, stworzenia obrazu dobrej kondycji finansowej Spółki, czy też wytworzenia pozytywnych i zażyłych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Ponadto, Spółka przeprowadza wewnętrzne spotkania w swym biurze z pracownikami i współpracownikami (osobami zatrudnionymi na podstawie umowy cywilnoprawnej) w celach związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Spotkania te poświęcone są, przykładowo, analizie wyników finansowych Spółki, omówieniu strategii na przyszłość, rozwiązywaniu bieżących spraw w działalności Spółki. Często takie spotkania trwają po kilka godzin. W trakcie tych spotkań uczestnikom (pracownikom i współpracownikom) serwowane są napoje (takie jak: kawa, herbata, soki, woda), przekąski (takie jak: kanapki, tartinki), słodycze (takie jak: cukierki, czekoladki).

Spółka nabywa również artykuły spożywcze, które stanowią napoje lub służą do przygotowania napojów przez pracowników i współpracowników. Chodzi tu o taki asortyment, jak: kawa, herbata, soki, woda, mleko, cukier. Są one wystawiane w pomieszczeniach kuchennych w biurze Spółki, w których każdy pracownik lub współpracownik może sobie przyrządzić napój.

Z uwagi na wielkość Spółki i jej liczne operacje gospodarcze, Spółka często wysyła swoich pracowników i współpracowników w podróże o charakterze służbowym, to jest związanym z jej działalnością gospodarczą. W trakcie tych wyjazdów, poza miejscowość w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, pracownicy i współpracownicy nabywają na koszt Spółki, celem konsumpcji, posiłki i napoje. Chodzi tu o gotową do bezpośredniego spożycia żywność oferowaną w punktach gastronomicznych, takich jak: bary, bistra, stołówki, kantyny, restauracje, punkty sprzedażowe oferujące gotowe kanapki, itp. Pracownicy i współpracownicy nabywają również napoje bezalkoholowe, przykładowo: kawę, herbatę, soki, wodę. Przedmiotowe wydatki są dokumentowane fakturami wystawionymi przez sprzedawców posiłków (napoi) bezpośrednio na Spółkę albo paragonami fiskalnymi, które następnie pracownik lub współpracownik dołącza do dokumentu stanowiącego rozliczenie kosztów podróży służbowej. Może się zdarzyć, że wypłacona w ten sposób przez Spółkę kwota, odzwierciedlająca koszt nabytych posiłków i napoi, przekracza limity diet wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Ponadto Spółka organizuje dla swoich pracowników i współpracowników imprezy, na których są serwowane posiłki i napoje. Imprezy te mają charakter integracyjny, często są one związane z powszechnie obchodzonymi świętami, takimi jak Boże Narodzenie, czy Wielkanoc. Tego rodzaju spotkania wpływają pozytywnie na atmosferę w miejscu pracy i na relacje pomiędzy poszczególnymi pracownikami i współpracownikami, budują zespół, a przez to pośrednio wpływają na efektywność pracy załogi. Wnioskodawca nie traktuje organizacji imprez integracyjnych jako działalność socjalna i nie finansuje ich z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Z uwagi na powtarzalność wszystkich przedstawionych wyżej sytuacji, Wnioskodawca traktuje je zarówno jako zaistniały stan faktyczny, jak i zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 13.01.2016 r.) doprecyzował zdarzenie przyszłe/stan faktyczny tj. wskazał, że Spółka zawiera umowę na „wynajem personelu” z Agencjami, które zatrudniają pracowników tymczasowych. Agencja wypłaca wynagrodzenia swoim pracowniom, a z Wnioskodawcą rozlicza się na podstawie faktury za usługi pośrednictwa. W tych rozliczeniach uwzględnione są również koszty delegacji ponoszone przez współpracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze spotkaniami z kontrahentami w biurze Spółki – poniesione na zakup napoi, przekąsek i słodyczy, a ponadto wydatki związane ze spotkaniami z kontrahentami w punktach gastronomicznych – poniesione na nabycie napoi i posiłków?
   
2. Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z wewnętrznymi spotkaniami w swym biurze z pracownikami i współpracownikami, poniesione na zakup napoi, przekąsek i słodyczy ?
   
3. Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem artykułów spożywczych, która stanowią napoje lub służą do przygotowania napojów przez pracowników i współpracowników w biurze Spółki ?
   
4. Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem posiłków i napoi, celem spożycia przez pracowników i współpracowników Spółki w trakcie podróży o charakterze służbowym ?
   
5. Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem posiłków i napoi, serwowanych do spożycia przez pracowników i współpracowników Spółki w trakcie imprez integracyjnych, w tym związanych ze świętami, takimi jak Boże Narodzenie i Wielkanoc ?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1)

Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze spotkaniami z kontrahentami w biurze Spółki – poniesione na zakup napoi, przekąsek i słodyczy, a ponadto wydatki związane ze spotkaniami z kontrahentami w punktach gastronomicznych – poniesione na nabycie napoi i posiłków. Spotkania z kontrahentami związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, a więc z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: ustawy CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że podatnik podatku dochodowego od osób prawnych może zaliczyć w ciężar kosztów wszelkie faktycznie poniesione wydatki, które mają lub mogły mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, z wyłączeniem wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Jedną z pozycji, która nie może być uznana za koszt podatkowy są wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, o czym przesądza treść art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT. Analiza tego przepisu wskazuje, że nie w każdym przypadku wydatki na usługi gastronomiczne, żywność i napoje są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, lecz jedynie wówczas, gdy mają one charakter kosztów reprezentacji.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. Akt II FSK 702/11, „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Sąd zwrócił tu uwagę na konieczność zastosowania dynamicznej wykładni funkcjonalnej pojęcia „reprezentacja”, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co bowiem dawniej mogło zostać uznane za reprezentację, obecnie do takiej kategorii nie może już zostać zaliczone ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej. Przyjęte w tym zakresie są bowiem dobre praktyki i obyczaje obejmujące stosowane powszechnie zachowania, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej, a przez to uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu.

W identycznym tonie wypowiedział się też Minister Finansów w interpretacji ogólnej nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521 z dnia 25 listopada 2013 r. Wskazał w niej, że wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków. Z kosztów podatkowych należy wyłączyć, jako reprezentacja, jedynie te wydatki, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. Jednocześnie Minister Finansów wskazał, że dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację, nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, a więc bez znaczenia jest miejsce serwowania poczęstunków, czy posiłków. Tym samym może to mieć miejsce zarówno w biurze podatnika, jak i w lokalu gastronomicznym.

W konsekwencji, skoro spotkania z kontrahentami w biurze Spółki lub w lokalach gastronomicznych są przedmiotowo związane z działalnością gospodarczą Spółki, a ich celem nie jest wykreowanie pozytywnego wizerunku Spółki, wrażenia o jej dobrej kondycji finansowej, czy też wytworzenia pozytywnych i zażyłych relacji z uczestnikami spotkań, to wydatki w tym zakresie (zakup napoi, przekąsek i słodyczy na spotkania w biurze, a ponadto posiłków i napoi w punktach gastronomicznych) stanowią koszty uzyskania przychodów.

Ad 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z wewnętrznymi spotkaniami w swym biurze z pracownikami i współpracownikami, poniesione na zakup napoi, przekąsek i słodyczy. Spotkania te związane są z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są one poświęcone takim kwestiom, jak przykładowo: analiza wyników finansowych Spółki, omówienie strategii na przyszłość, rozwiązywanie bieżących spraw w działalności Spółki. Przedmiotowe wydatki wpisują się więc w definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Jednocześnie nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, stanowiącym katalog wydatków i kosztów, które nie mogą być uwzględnione dla celów podatkowych. W szczególności nie można tych wydatków uznać za koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, bowiem ich celem nie jest wykreowanie pozytywnego wizerunku Spółki, wrażenia o jej kondycji finansowej, czy też wytworzenia pozytywnych i zażyłych relacji z pracownikami i współpracownikami.

W tym miejscu należy odnieść się także do argumentacji zawartej w przywołanym wcześniej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, a ponadto w interpretacji ogólnej Minister Finansów nr DD6/033/127/SOH/2013/RD -120521 z dnia 25 listopada 2013 r.

Ad 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem artykułów spożywczych, które stanowią napoje lub służą do przygotowania napojów przez pracowników i współpracowników w biurze Spółki. Zakup artykułów typu woda lub herbata na rzecz załogi jest w obecnej praktyce gospodarczej powszechnym zwyczajem przyjmowanym przez przedsiębiorców. Wydatki w tym zakresie służą lepszej wydajności pracy, poprzez zapewnienie komfortu jej wykonywania. Tym samym przyczyniają się one pośrednio do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej, co umożliwia ich zaliczenie do kosztów podatkowych zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Wydatków tych, chociażby ze względu na niską wartość (cenę zakupu) pojedynczego napoju nie można rozpatrywać przez pryzmat art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, który wyłącza z kosztów podatkowych wydatki na reprezentację. Wydatki te nie mają zupełnie na celu wykreowania pozytywnego wizerunku Spółki, lecz stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania zadań służbowych przez załogę. Identyczne stanowisko prezentują organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej nr IPPB1/415-1025/10-4/ES z dnia 24 stycznia 2011 r. Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. Skoro rozporządzenie to nie precyzuje, jakiego rodzaju powinny to być napoje, wybór w tym zakresie należy do pracodawcy.

Ad 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem posiłków i napoi celem spożycia przez pracowników i współpracowników Spółki w trakcie podróży o charakterze służbowym. Nie ma tutaj znaczenia ewentualna okoliczność, że wydatki te przekroczą limity diet wynikające z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Skoro podróż pracownika lub współpracownika ma na celu wykonywanie zadań związanych z działalnością gospodarczą Spółki poza miejscowością jej siedziby, to tym samym osoby znajdujące się w takiej podróży przyczyniają się do uzyskania (zachowania albo zabezpieczenia) przychodów Wnioskodawcy. Tym samym wydatki na zakup posiłków i napoi w trakcie podróży o charakterze służbowym wpisują się w definicję kosztów uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy CIT). Jednocześnie omawiane wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, jako wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdzają organy podatkowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2010 r. nr IPPB5/423-453/10-4/JC.

Ad 5)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z nabyciem posiłków i napoi serwowanych do spożycia przez pracowników i współpracowników Spółki w trakcie imprez integracyjnych, w tym związanych ze świętami, takimi jak Boże Narodzenie i Wielkanoc. Tego rodzaju wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników i współpracowników ze Spółką, co w konsekwencji wpływa pośrednio na zwiększenie efektywności ich pracy. Konsumpcja posiłków i napoi na spotkaniach integracyjnych nie jest celem samym w sobie, lecz ma związek z działalnością Spółki. Uczestnikami tego rodzaju imprez są bowiem osoby, które wykonują różnego rodzaju zadania w ramach działalności gospodarczej Spółki. Dzięki tym spotkaniom poprawia się komunikacja wewnętrzna załogi, jej motywacji do pracy, co pośrednio przekłada się na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów. Tym samym wydatki na nabycie posiłków i napoi celem konsumpcji w trakcie imprez integracyjnych, w tym związanych z powszechnie obchodzonymi świętami (Boże Narodzenie, Wielkanoc) spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Jednocześnie tego rodzaju pozycje kosztowe nie zostały wymienione w katalogu negatywnym kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy CIT). W szczególności omawiane wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego, bowiem ich celem nie jest wykreowanie pozytywnego wizerunku Spółki, czy wrażenia o jej dobrej kondycji finansowej. Tym samym nie można ich wyłączyć z rachunku podatkowego na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT. Ponadto, nie mają one charakteru wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, co oznacza, że nie ma do nich zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy CIT. Podobne stanowisko jest prezentowane przez organy podatkowe, przykładowo można tu wskazać na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 sierpnia 2015 r., nr IBPB-1-3/4510-128/15/AW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.