2016.01.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-947/15/MU
z 8 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 14 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 2015 r. wprowadził dla swoich pracowników zarządzeniem Prezesa Zarządu Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść (dalej: „PDO” lub „Program”). Regulamin został ustalony przez Wnioskodawcę w sposób określony w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (dalej: „Ustawa”). Celem wprowadzenia Programu jest, w warunkach planowanej restrukturyzacji zatrudnienia u Wnioskodawcy, złagodzenie jej skutków ekonomicznych dla pracowników objętych Programem.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu PDO adresatem programu są dwie grupy pracowników:

Pracownicy, których stosunki pracy w dniu wejścia w życie Programu są objęte szczególną ochroną na podstawie art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej: „Kodeks pracy”) w związku z art. 18 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw tj. tzw. ochroną przedemerytalną;
Pozostali pracownicy, którzy nie są objęci taką ochroną lecz zgłoszą swój udział w Programie na warunkach przewidzianych w Regulaminie PDO, którzy jednocześnie przynależą do jednej z poniższych grup zawodowych:
1. kierownicy projektów zlokalizowani w ...;
2. pracownicy odpowiedzialni za obsługę handlową;
3. pracownicy odpowiedzialni za obsługę prawną;
4. pracownicy odpowiedzialni za obsługę zakupową;
5. pracownicy odpowiedzialni za przygotowanie i nadzór inwestycji w ...;
6. pracownicy odpowiedzialni za utrzymanie ruchu w ...;
7. pracownicy odpowiedzialni za wsparcie kontraktów;
8. służby geologiczno-miernicze.

Objęcie każdego pracownika Programem ma charakter całkowicie dobrowolny i następuje na wniosek tego pracownika, za zgodą pracodawcy. Każdego z pracowników, który przystępuje do Programu, wiąże z Wnioskodawcą umowa o pracę na czas nieokreślony, która będzie rozwiązywana z nim w sposób określony w art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, tj. na mocy porozumienia stron. Wzór porozumienia w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę stanowi załącznik do Regulaminu PDO. Jednocześnie rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem w trybie przewidzianym w Regulaminie PDO jest traktowane jako rozwiązanie umowy z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu Ustawy.

Regulamin PDO przewiduje wypłatę następujących świadczeń pracownikom przystępującym do Programu:

Dla pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną - odszkodowanie w wysokości 2-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika posiadającego staż pracy w Spółce nie dłuższy niż 15 lat, natomiast w przypadku pracownika posiadającego staż pracy w Spółce dłuższy niż 15 lat - odszkodowanie w wysokości 5-krotności miesięcznego wynagrodzenia, oraz procent miesięcznego wynagrodzenia pracownika za każdy pełny miesiąc, który pozostał do osiągnięcia wieku emerytalnego:

za każdy miesiąc z 12 miesięcy w pierwszym (ostatnim) roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 70 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w drugim (przedostatnim) roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 60 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w trzecim roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 40 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w czwartym roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 20 % tego wynagrodzenia.

Dla pozostałych pracowników, którym przysługuje prawo do przystąpienia do PDO -odszkodowanie w wysokości 2-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika posiadającego staż pracy w Spółce nie dłuższy niż 15 lat, natomiast w przypadku pracownika posiadającego staż pracy w Spółce dłuższy niż 15 lat -odszkodowanie w wysokości 5-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika, oraz odszkodowanie będące wielokrotnością miesięcznego wynagrodzenia pracownika, według następujących zasad:
1. 5 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy poniżej 10 lat,
2. 7 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy co najmniej 10 lat, lecz mniej niż 20 lat,
3. 9 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy co najmniej 20 lat.

W Regulaminie PDO została również ustalona maksymalna wysokość odszkodowań. Świadczenia z Programu zaspokajają roszczenie pracownika o wypłatę odprawy z Ustawy. Odszkodowanie należne pracownikowi będzie naliczane od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy o pracę danego pracownika i będzie wypłacane w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy o pracę. Pracownicy objęci Programem nie będą mieli możliwości podjęcia zatrudnienia w spółkach Grupy Kapitałowej w okresie do 10 lat od dnia rozwiązania umowy o pracę. W przypadku podjęcia pracy przez takiego pracownika w tych spółkach będzie on zobowiązany zwrócić Wnioskodawcy wszystkie świadczenia pieniężne wypłacone mu z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu.

W Porozumieniu wskazano ponadto, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest przyczyna niedotycząca pracownika w rozumieniu art. 1 ust. l Ustawy. Porozumienie przewiduje również oświadczenie stron, że świadczenia wskazane w Programie wyczerpują i rekompensują wszelkie roszczenia pracownika wobec Wnioskodawcy związane lub wynikające ze stosunku pracy oraz jego rozwiązania, w tym w szczególności roszczenie o odprawę wynikającą z art. 8 Ustawy oraz roszczenie o ponowne zatrudnienie u Wnioskodawcy. W Porozumieniu znajduje się dodatkowe oświadczenie pracownika, że po wykonaniu przez Wnioskodawcę jego obowiązków w zakresie wypłaty odszkodowania oraz wypłacie wynagrodzenia należnego mu za pracę do dnia rozwiązania stosunku pracy oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (o ile nie dojdzie do wykorzystania urlopu wypoczynkowego w naturze) nie będzie miał wobec Wnioskodawcy żadnych roszczeń ze stosunku pracy lub z jakichkolwiek innych tytułów. Gdyby takie roszczenia mu przysługiwały, zrzeka się on w najdalszym zakresie dopuszczalnym przez prawo oraz zobowiązuje się nie dochodzić od Wnioskodawcy tych roszczeń, wobec których powyższe zrzeczenie okazałoby się nieskuteczne. W przypadku naruszenia tych postanowień lub pozostałych postanowień Regulaminu PDO, a w szczególności w przypadku podjęcia zatrudnienia w spółkach Grupy Kapitałowej, pracownik zobowiązuje się do zwrotu Wnioskodawcy wszystkich otrzymanych od niego świadczeń w ramach PDO.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odszkodowania wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz jego pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, stanowią odszkodowania zwolnione na zasadzie przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego Wnioskodawca nie jest obowiązany, jako płatnik, do rozliczenia zaliczek na podatek dochodowy od tych wypłat w sposób, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy odszkodowania wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz jego pozostałych pracowników w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, innych niż pracownicy objęci tzw. ochroną przedemerytalną, stanowią odszkodowania zwolnione na zasadzie przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego Wnioskodawca nie jest obowiązany, jako płatnik, do rozliczenia zaliczek na podatek dochodowy od tych wypłat w sposób, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowania wypłacane przez niego na rzecz pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, stanowią odszkodowania zwolnione na zasadzie przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego nie jest obowiązany, jako płatnik, do rozliczenia zaliczek na podatek dochodowy od tych wypłat w sposób, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że odszkodowania wypłacane przez niego na rzecz pozostałych pracowników w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, innych niż pracownicy objęci tzw. ochroną przedemerytalną, stanowią odszkodowania zwolnione na zasadzie przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego nie jest obowiązany, jako płatnik, do rozliczenia zaliczek na podatek dochodowy od tych wypłat w sposób, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w obecnym brzmieniu przewiduje, że zwolnione z opodatkowania są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa art. 9 § 1 Kodeksu pracy z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy osoby prawne jako tzw. „zakłady pracy” są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zgodnie zaś z art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy Ci przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zastosowanie przewidzianego w nim zwolnienia uzależnione jest od jednoczesnego spełnienia trzech przesłanek:

otrzymane świadczenie stanowi odszkodowanie lub zadośćuczynienie,
jego wysokość lub zasady ustalania powinny być oparte o przepisy prawa pracy określone w ustawach lub aktach wykonawczych wydanych w oparciu o te ustawy, ale również o źródła prawa pracy określone w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, tj. o tzw. autonomiczne źródła prawa pracy, którymi są: układy zbiorowe pracy, inne oparte na ustawie porozumienia zbiorowe, regulaminy lub statuty,
otrzymane świadczenie nie może mieścić się w katalogu wypłat enumeratywnie wyłączonych spod zwolnienia.

Wnioskodawca uważa, że odszkodowania przewidziane w Regulaminie PDO spełniają wszystkie z powyższych warunków zarówno w zakresie, w jakim będzie je wypłacać na rzecz pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną, jak również w zakresie w jakim będzie je wypłacać na rzecz pozostałych pracowników objętych Programem. W efekcie jako pracodawca nie będzie miał obowiązku pobierać zaliczek na ten podatek na zasadzie przewidzianej w art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, że skoro Regulamin PDO został ustalony przez pracodawcę w sposób określony w art. 3 ust. 4 Ustawy, to stanowi on jedno z autonomicznych źródeł prawa pracy przewidzianych w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, tj. regulamin oparty na ustawie. W ocenie Wnioskodawcy, stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 4 października 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. I PK 46/11 potwierdził, że „niewątpliwie regulamin zwolnień grupowych wydany na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy, przy czym postanowienia regulaminu - tak samo jak postanowienia porozumienia w sprawie zwolnień grupowych zawartego z zakładowymi organizacjami związkowymi - mogą odnosić się tylko do pracowników zajmujących stanowiska objęte restrukturyzacją zakładu pracy”.

Po drugie, odszkodowania przewidziane w Regulaminie PDO stanowią odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika to nie tylko z nazwania tych wypłat odszkodowaniami, ale również z ich charakteru. Należy zauważyć, że ani przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, ani żaden inny przepis prawa podatkowego nie zawiera definicji pojęcia „odszkodowanie”. Należy zatem szukać właściwej definicji w mającej zastosowanie dziedzinie prawa, posługując się w tym zakresie odpowiednimi regułami wykładni przepisów prawa podatkowego.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wypracowano w tym zakresie kryteria stosowania różnych dyrektyw wykładni. Pierwszeństwo zostało przyznane zasadzie wykładni językowej. Natomiast pozostałe zasady wykładni, w tym wykładni systemowej oraz funkcjonalnej, jak również historycznej uznano za reguły pomocnicze. Wykładania językowa, jako punkt wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa, zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. Dopiero, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych wyników, można subsydiarnie zastosować pozostałe reguły (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r., FPS 14/99; wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2010 r., II FSK 445/09). Stosownie zaś do reguł wykładni językowej należy dokonać rekonstrukcji definicji legalnej, którą posługuje się język prawny. W efekcie, skoro przepisy prawa podatkowego nie przewidują definicji legalnej pojęcia odprawa lub odszkodowanie, należy szukać właściwej definicji w mającej zastosowanie dziedzinie prawa, uwzględniając przy tym specyfikę przepisów prawa podatkowego.

Jako że sam ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost zawarł odniesienia do przepisów prawa pracy należy uznać, że rekonstrukcja definicji legalnej pojęć którymi operuje ten przepis powinien w pierwszej kolejności mieć miejsce w oparciu o przepisy prawa pracy właśnie. Co istotne, zgodnie z art. 300 Kodeksu pracy dopiero w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy dopuszczalne jest odpowiednie stosowanie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014, poz. 121), pod warunkiem jednak że nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. W efekcie ewentualna dalsza rekonstrukcja pojęcia „odszkodowanie” w oparciu o przepisy prawa cywilnego byłaby możliwa dopiero w zakresie nieuregulowanym w Kodeksie pracy, o ile nie doszłoby do sprzeczności z zasadami prawa pracy.

Art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wskazuje na jedną z kategorii odszkodowań wyłączonych spod zwolnienia, która została przewidziana w przepisach prawa pracy. Chodzi o odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, których wypłatę przewiduje art. 361 § 1 Kodeksu pracy. Ustawodawca zagwarantował w tym przepisie wypłatę odszkodowań na rzecz pracowników za skrócenie okresu wypowiedzenia określonego w art. 36 § 1 Kodeksu pracy z przyczyn ich niedotyczących. Wnioskodawca wskazuje, że katalog przyczyn uzasadniających wypłatę odszkodowań w oparciu o art. 361 § 1 Kodeksu pracy jest zbieżny z przyczynami uzasadniającymi wypłatę świadczeń w ramach Programu. W każdym z tych przypadków chodzi o przyczyny rozwiązania stosunku pracy, które są niezależne od pracowników, a jednocześnie wynikają z konieczności restrukturyzacji zatrudnienia po stronie pracodawcy wobec takich okoliczności jak m. in. konieczność ogłoszenia upadłości lub likwidacji lub innych podobnych. Wypłata odszkodowania przewidzianego w art. 361 § 1 Kodeksu pracy ma na celu rekompensatę utraty zarobków, które pracownicy otrzymywaliby gdyby umów z nimi nie rozwiązano. W efekcie charakter odszkodowawczy takiej wypłaty wynika przede wszystkim z faktu, że jest ona przeznaczona na pokrycie szkody, którą pracownik ponosi na skutek utraty możliwości zarobkowania w czasie pozostałego okresu wypowiedzenia. Jak podkreślono w orzecznictwie, wypłata ta ma charakter odszkodowawczy nawet pomimo faktu, że odszkodowanie to nie jest ściśle związane ze szkodą i ma charakter zryczałtowany (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 1992 r., IPZP 20/92).

Wnioskodawca wskazuje, że wypłata odszkodowań przewidzianych w Regulaminie PDO, które zgodnie z założeniami Programu zmierza do złagodzenia skutków ekonomicznych restrukturyzacji zatrudnienia u niego, również ma na celu rekompensatę zarobków, które pracownicy otrzymywaliby gdyby umów z nimi nie rozwiązano i w efekcie należy uznać je za świadczenia o analogicznym charakterze. Jednoznacznie potwierdzają to zapisy Regulaminu PDO oraz Porozumienia, z których wynika że pracownik, który rozwiąże umowę o pracę na warunkach określonych w Regulaminie PDO nie będzie mógł ponownie podjąć zatrudnienia w żadnej ze spółek wchodzących w skład Grupy Kapitałowej, a w przypadku podjęcia takiego zatrudnienia, będzie zmuszony zwrócić otrzymane świadczenia. W ocenie Wnioskodawcy wniosek ten jest właściwy tym bardziej, że wypłacane odszkodowania, zgodnie z założeniami Programu wyczerpują i rekompensują wszelkie roszczenia pracownika związane lub wynikające ze stosunku pracy oraz jego rozwiązania, w tym w szczególności roszczenie o odprawę wynikającą z art. 8 Ustawy oraz roszczenie o ponowne zatrudnienie u niego. Pracownicy zobowiązują się bowiem względem Wnioskodawcy, że po wykonaniu przez niego jego obowiązków w zakresie wypłaty odszkodowania oraz wypłacie wynagrodzenia należnego im za pracę do dnia rozwiązania stosunku pracy oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (o ile nie dojdzie do wykorzystania urlopu wypoczynkowego w naturze) nie będą mieć wobec niego żadnych roszczeń ze stosunku pracy lub z jakichkolwiek innych tytułów. Natomiast gdyby takie roszczenia im przysługiwały, zrzekają się ich w najdalszym zakresie dopuszczalnym przez prawo oraz zobowiązują się nie dochodzić od Wnioskodawcy tych roszczeń, wobec których powyższe zrzeczenie okazałoby się nieskuteczne. Z treści tych postanowień jednoznacznie wynika, że wypłacane świadczenia stanowią odszkodowanie, które zastępuje otrzymanie przez pracownika jakichkolwiek innych świadczeń przewidzianych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa. W konsekwencji wypłacane odszkodowania należy uznać za szczególny rodzaj świadczenia polegający na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany w przysługujących mu dobrach chronionych przez prawo.

Należy w tym miejscu również zwrócić szczególną uwagę na odszkodowania należne w ramach Programu pracownikom objętym tzw. ochroną przedemerytalną. W ich sytuacji, stosownie do art. 39 Kodeksu pracy, w ogóle nie ma możliwości rozwiązania jednostronnego rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę w drodze wypowiedzenia. W stosunku do tej grupy wypłata rekompensaty stanowi zatem niewątpliwie rekompensatę o charakterze odszkodowawczym za dobrowolną rezygnację z ochrony trwałości stosunku pracy przyznanej im z mocy prawa. Co znamienne, takie podejście zostało potwierdzone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 7 maja 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. II PK 260/12 podkreślił, że dodatkowe świadczenie nazwane w okolicznościach ocenianej sprawy odprawą, wypłacane pracownikowi podlegającemu szczególnej ochronie stosunku pracy stanowi świadczenie o charakterze odszkodowawczym: „(...) sporna „odprawa” w rzeczywistości stanowiła rekompensatę dla pozwanego pracownika za dobrowolną rezygnację z kontynuowania u strony powodowej zatrudnienia, które było objęte szczególną ochroną trwałości stosunku pracy. (...) W tej sytuacji, w części rekompensującej pozwanemu utratę zatrudnienia (rezygnację z przysługującej pracownikowi szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy) nie można mówić o „odprawie” jako świadczeniu będącym formą (pieniężną) „podziękowania” (gratyfikacji) za wykonaną przez niego pracę, przyznanemu pracownikowi przy okazji utraty zatrudnienia. W tym zakresie świadczenie to stanowiło „odszkodowanie”, rekompensatę za rezygnację z korzystania ochrony prawnej (szczególnej ochrony trwałości zatrudnienia) przedstawiającej określoną wartość majątkową”.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro więc wypłata odszkodowań przewidzianych w Regulaminie PDO wynika z analogicznych przyczyn, tj. zmierza do naprawienia szkody wywołanej wyrażeniem zgody przez każdego z pracowników na ustanie jego stosunku pracy, co wprost przekłada się na pozbawienie tych osób możliwości zarobkowania u Wnioskodawcy, jak również na pozbawienie ich możliwości podjęcia zatrudnienia w całej Grupie Kapitałowej przez okres lat 10, to omawiane świadczenia należy uznać za odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioski te będą wiążące nie tylko dla pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną, lecz również dla pozostałych pracowników. W ich przypadku ustawodawca także przewidział w przepisach Kodeksu pracy ochronę stosunku zatrudnienia. Wynika to z faktu, że wypowiedzenie umowy o pracę osobom zatrudnionym na czas nieokreślony możliwe jest jedynie z uzasadnionych przyczyn. W efekcie rozwiązanie umowy o pracę z każdym z pracowników objętych Programem z grupy osób nieobjętych tzw. ochroną przedemerytalną podlega takim ograniczeniom (uwzględniając, że każdy z Pracowników objęty programem ma zawartą umowę o pracę na czas nieokreślony). Natomiast z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników ustawodawca wiąże konieczność wypłaty dodatkowej im rekompensaty.

W ocenie Wnioskodawcy, odszkodowania wypłacane w ramach Programu na rzecz pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną, jak również na rzecz pozostałych pracowników objętych Programem stanowią odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po trzecie, zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia wypłacane pracownikom w oparciu o Regulamin PDO nie mieszczą się w żadnej z kategorii wypłat enumeratywnie wyłączonych spod zwolnienia z opodatkowania wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przede wszystkim, nie stanowią one określonych w prawie pracy odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę. Jak wskazano powyżej, odszkodowanie tego rodzaju przewiduje art. 361 Kodeksu pracy. Niemniej odszkodowanie o którym mówi ten przepis przysługuje z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia najwyżej do okresu 1 miesiąca w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia. Natomiast żaden z pracowników w ramach PDO nie będzie miał skracanego okresu wypowiedzenia, ponieważ ich stosunki pracy są zgodnie z założeniami Programu rozwiązywane za porozumieniem. Ponadto źródłem odszkodowań wypłacanych w ramach Programu nie są przepisy Kodeksu pracy, lecz Regulamin PDO. Wypłacane odszkodowania nie stanowią również odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów Ustawy i to bez względu na fakt, że stosownie do zapisów Porozumienia mają na celu zrekompensowanie pracownikom takich odpraw. Ponownie, wniosek ten wynika z faktu, że wypłata odszkodowań na rzecz pracowników w ramach PDO została ustalona w autonomicznym źródle prawa pracy określonym w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, tj. w Regulaminie PDO. Nie ulega także żadnej wątpliwości, że odszkodowania wypłacane pracownikom na podstawie Regulaminu PDO nie stanowią żadnej z pozostałych kategorii odszkodowań lub zadośćuczynień wyłączonych spod zwolnienia w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po czwarte, w ocenie Wnioskodawcy, jego stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych. Przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2015 r. (znak ITPB2/4511-725/15/MU) uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy przedstawione w okolicznościach analogicznych do założeń Programu, zgodnie z którym „ § 11 pkt 3 Regulaminu stanowił, iż otrzymanie przez pracownika świadczeń przewidzianych postanowieniami Regulaminu wyłącza jego prawo do jakichkolwiek świadczeń i odszkodowań przewidzianych przepisami prawa powszechnie i wewnętrznie obowiązującego oraz postanowieniami Umowy Społecznej z tytułu tych samych okoliczności, w związku z którymi wypłacono świadczenia przewidziane postanowieniami Regulaminu, jak również odprawy przewidzianej przepisami ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Z powyższego wynika, że świadczenie było więc zadośćuczynieniem i odszkodowaniem, zastępującym otrzymanie przez pracownika jakichkolwiek innych świadczeń przewidzianych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa.”
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lipca 2015 r. (nr IPPB4/4511-608/15-4/IM) podkreślił, w warunkach w jakich pracodawca wypłaca pracownikom dodatkowe rekompensaty na podstawie zapisów autonomicznego źródła prawa pracy, o którym mowa jest w art. 9 § 1 Kodeksu pracy (tj. w sytuacji analogicznej do zaprezentowanej przez Wnioskodawcę), że „w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy (...). Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawca, odszkodowanie jednorazowe będzie wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, który został wdrożony po uzgodnieniu ze związkami zawodowymi na mocy Porozumienia zbiorowego, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.”
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2014 r. (znak IBPBII/1/415-881/14/BD) podkreślił, w warunkach w jakich pracodawca wypłaca pracownikom dodatkowe rekompensaty na podstawie zapisów autonomicznego źródła prawa pracy, o którym mowa jest w art. 9 § 1 Kodeksu pracy (tj. w sytuacji analogicznej do zaprezentowanej przez Wnioskodawcę), że „wypłacone dodatkowe odszkodowanie oraz rekompensaty mają na celu zadośćuczynić pracownikowi stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ponadto są to świadczenia, które umożliwią pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu”, wobec czego w przypadku wypłat o takim charakterze „spełniona zostanie (...) przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowania przewidziane w Regulaminie PDO zarówno dla pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną, jak również dla pozostałych pracowników, stanowią odszkodowania zwolnione z podatku na zasadzie określonej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W efekcie Wnioskodawca uważa, że jako płatnik podatku jest uprawniony do odstąpienia od poboru zaliczek na podatek w przypadku wypłaty świadczeń o takim charakterze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 , art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty w treści artykułu zwrot „w szczególności” oznacza, iż wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. (art. 38 ust. 1 ustawy).

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w ww. przepisie, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 2015 r. wprowadził dla swoich pracowników zarządzeniem Prezesa Zarządu Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść. Regulamin został ustalony przez Wnioskodawcę w sposób określony w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Celem wprowadzenia Programu jest, w warunkach planowanej restrukturyzacji zatrudnienia u Wnioskodawcy, złagodzenie jej skutków ekonomicznych dla pracowników objętych Programem.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu PDO adresatem programu są dwie grupy pracowników:

Pracownicy, których stosunki pracy w dniu wejścia w życie Programu są objęte szczególną ochroną na podstawie art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w związku z art. 18 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw tj. tzw. ochroną przedemerytalną;
Pozostali pracownicy, którzy nie są objęci taką ochroną lecz zgłoszą swój udział w Programie na warunkach przewidzianych w Regulaminie PDO, którzy jednocześnie przynależą do jednej z poniższych grup zawodowych:
1. kierownicy projektów zlokalizowani w ...;.
2. pracownicy odpowiedzialni za obsługę handlową;.
3. pracownicy odpowiedzialni za obsługę prawną;.
4. pracownicy odpowiedzialni za obsługę zakupową;.
5. pracownicy odpowiedzialni za przygotowanie i nadzór inwestycji w ...;.
6. pracownicy odpowiedzialni za utrzymanie ruchu w ...;.
7. pracownicy odpowiedzialni za wsparcie kontraktów;.
8. służby geologiczno-miernicze.

Regulamin PDO przewiduje wypłatę następujących świadczeń pracownikom przystępującym do Programu:

Dla pracowników objętych tzw. ochroną przedemerytalną - odszkodowanie w wysokości 2-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika posiadającego staż pracy w Spółce nie dłuższy niż 15 lat, natomiast w przypadku pracownika posiadającego staż pracy w Spółce dłuższy niż 15 lat - odszkodowanie w wysokości 5-krotności miesięcznego wynagrodzenia, oraz procent miesięcznego wynagrodzenia pracownika za każdy pełny miesiąc, który pozostał do osiągnięcia wieku emerytalnego:

za każdy miesiąc z 12 miesięcy w pierwszym (ostatnim) roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 70 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w drugim (przedostatnim) roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 60 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w trzecim roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 40 % tego wynagrodzenia,
za każdy miesiąc z 12 miesięcy w czwartym roku pozostałym do osiągnięcia wieku emerytalnego odszkodowanie w wysokości 20 % tego wynagrodzenia.

Dla pozostałych pracowników, którym przysługuje prawo do przystąpienia do PDO -odszkodowanie w wysokości 2-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika posiadającego staż pracy w Spółce nie dłuższy niż 15 lat, natomiast w przypadku pracownika posiadającego staż pracy w Spółce dłuższy niż 15 lat -odszkodowanie w wysokości 5-krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika, oraz odszkodowanie będące wielokrotnością miesięcznego wynagrodzenia pracownika, według następujących zasad:
1. 5 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy poniżej 10 lat,
2. 7 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy co najmniej 10 lat, lecz mniej niż 20 lat,
3. 9 miesięcznych wynagrodzeń pracownika - dla pracownika posiadającego staż pracy u pracodawcy co najmniej 20 lat.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca wprowadził Regulamin Programu Dobrowolnych Odejść i na jego mocy pracownikom przysługuje odszkodowanie, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy.

Wobec tego wypłacone w ramach Programu Dobrowolnych Odejść na rzecz pracowników zarówno objętych tzw. ochroną przedemerytalną, jak również na rzecz pozostałych pracowników odszkodowania korzystają z ww. zwolnienia przedmiotowego. Tym samym od ww. odszkodowań Wnioskodawca nie był obowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowych i odprowadzenia jej na konto urzędu skarbowego zgodnie z art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin