Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-649/15-2/DP
z 21 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2015 r. (data wpływu 30 lipca 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od pożyczki spłaconych poprzez przeniesienie na pożyczkodawcę własności innej wierzytelności przysługującej dłużnikowi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od pożyczki spłaconych poprzez przeniesienie na pożyczkodawcę własności innej wierzytelności przysługującej dłużnikowi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

C Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest dłużnikiem z tytułu zawartej umowy pożyczki. Pożyczkodawca w dalszej części niniejszego Wniosku nazywany będzie „Wierzycielem”. Na dług Wnioskodawcy wobec Wierzyciela składa się zarówno kwota główna pożyczki jak i naliczone odsetki od pożyczki.

Wnioskodawca planuje spłacić zadłużenie, o którym mowa powyżej, tj. zarówno kwotę główną pożyczki jak i naliczone odsetki. Zamiast spłaty w formie przekazania Wierzycielowi środków pieniężnych, Wnioskodawca planuje skorzystać z instytucji datio in solutum (tj. „świadczenie w miejsce wykonania”) przewidzianej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm., dalej: „kc”). Spłata pożyczki (zarówno kwoty głównej pożyczki jak i odsetek) ma nastąpić w formie przeniesienia przez Wnioskodawcę na rzecz Wierzyciela wierzytelności która przysługuje Wnioskodawcy wobec osoby trzeciej.

W wyniku przeniesienia na rzecz Wierzyciela wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej, Wnioskodawca spłaci zobowiązanie (zarówno w zakresie kwoty głównej jak i odsetek), jakie ma wobec Wierzyciela, w łącznej kwocie odpowiadającej wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej. Innymi słowy wierzytelność Wnioskodawcy zostanie przeniesiona na Wierzyciela w celu zaspokojenia jego roszczeń wobec Wnioskodawcy o spłatę pożyczki. Pożyczka udzielona Wnioskodawcy przez Wierzyciela, o której mowa w niniejszym Wniosku, została wykorzystana na cele związane z bieżącą działalnością Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem, zadano następujące pytanie.

Czy odsetki wynikające z umowy pożyczki zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Wierzycielem, które wygasną w wyniku ich spłaty dokonanej w formie przeniesienia wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Wierzyciela, będą stanowiły koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. t.j. z 2015 r., poz. 211, dalej: „ustawa o CIT”) na takich samych zasadach, jak odsetki zapłacone w formie świadczenia pieniężnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki od pożyczki zostaną spłacone przez Wnioskodawcę w formie przeniesienia na rzecz Wierzyciela wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej. Tym samym wartość odsetek, które wygasną, gdyż zostaną spłacone w opisany powyżej sposób, będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż zapłata odsetek nie nastąpi w formie świadczenia pieniężnego lecz w formie świadczenia niepieniężnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT naliczone, a niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek, nie mogą być zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów. A contrario, odsetki, które zostały faktycznie zapłacone, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym stanie faktycznym przeniesienie przez Wnioskodawcę na rzecz Wierzyciela, w ramach datio in solutum, wierzytelności jaka przysługuje Wnioskodawcy względem osoby trzeciej, spowoduje, że odsetki zostaną faktycznie uiszczone.

Żaden z przepisów ustawy o CIT nie ogranicza możliwości spłaty odsetek wyłącznie do formy pieniężnej. Istotnym elementem jest jedynie, aby odsetki zostały zapłacone, czyli aby faktycznie poniesiony został ciężar ich zapłacenia. Konsekwencją datio in solutum będzie przeniesienie na rzecz Wierzyciela wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej, w miejsce pierwotnego świadczenia, do którego Wnioskodawca jest zobligowany, czyli zwrotu kwoty pożyczki wraz z należnymi odsetkami. Przeniesienie przez Wnioskodawcę na rzecz Wierzyciela wierzytelności, stanowić będzie uszczuplenie majątku Wnioskodawcy, a zatem Wnioskodawca poniesie rzeczywisty ciężar ekonomiczny zapłaty odsetek.

Takie stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2012 r., sygn. II FSK 3024/11:

„Zastosowanie przez stronę art. 453 Kodeksu cywilnego (tj. instytucji datio in solutum) w celu zwolnienia się od obowiązku spłaty pożyczki wraz z odsetkami nie skutkuje zastosowaniem do poniesionych kosztów odsetek art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT i wyłączeniem ich z kosztów uzyskania przychodu. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmowało świadczenie główne wraz z odsetkami to należało uznać, że odsetki od pożyczek nie zostały umorzone, lecz zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty nie tylko w znaczeniu językowym, lecz także w znaczeniu ekonomicznym”.

Teza powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którą świadczenie w miejsce wypełnienia jest równoznaczne ze spłatą odsetek, a tym samym możliwością ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu znajduje zastosowanie również w przedmiotowej sprawie.

Wnioskodawca dodatkowo wskazuje, iż na gruncie wykładni art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą o możliwości zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów przesądza to, że odsetki zostały uregulowane, w tym znaczeniu, że wierzyciel został w odniesieniu do nich zaspokojony. Nie jest natomiast konieczne, by odsetki zapłacone zostały w formie świadczenia pieniężnego. Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. II FSK 359/09, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 256/08.

Stanowisko, zgodnie z którym odsetki zaspokojone w formie datio in solutum mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dłużnika, w przedmiotowym stanie faktycznym- Wnioskodawcy, potwierdzają również stanowiska organów podatkowych, zaprezentowane m.in. w Indywidualnej Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. ILPB3/423-192/14-3/PR, w Indywidualnej Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 stycznia 2010 r., IBPBI/2/423-1311/09/AK oraz w Indywidualnej Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 maja 2009 r., sygn. ILPB3/423-163/09-2/KS.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odsetki od pożyczki spłacone w formie przeniesienia na rzecz Wierzyciela wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej, będą dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu w dacie przeniesienia na rzecz Wierzyciela wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem osoby trzeciej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.