Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1184/15/JC
z 9 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług księgowo-rachunkowych (zwana dalej: Biurem).

We wrześniu 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął realizację inwestycji w postaci budowy budynku biurowo-mieszkalnego (zwany dalej: Budynkiem). Na pierwszym etapie realizacji Budynku Wnioskodawca zlecał wykonanie poszczególnych prac różnym wykonawcom - nie zostało zatrudnione żadne przedsiębiorstwo, które pełniłoby funkcję generalnego wykonawcy robót. W maju 2014 r. Wnioskodawca zlecił jednemu z wykonawców, prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie usług ogólnobudowlanych (zwanej dalej: Firmą Budowlaną) wykonanie instalacji elektrycznej w Budynku, które to prace zostały przez nią zrealizowane w okresie maj-październik 2014 r. W związku z wykonaniem przez Firmę Budowlaną tych prac wystawiła ona fakturę na Wnioskodawcę. Po rozpoczęciu współpracy z Firmą Budowlaną Wnioskodawca zaczął prowadzić z nią rozmowy odnośnie możliwości podjęcia się przez tą firmę obowiązków generalnego wykonawcy inwestycji.

Następnie, w celu uproszczenia rozliczeń związanych z prowadzeniem inwestycji w Budynku, Wnioskodawca zawarł z Firmą Budowlaną ustną umowę (zwaną dalej: Umową), na podstawie której Firma Budowlana podjęła się roli generalnego wykonawcy pozostałych do wykonania robót budowlanych w ramach Budynku. Przyjęcie Firmy Budowlanej jako generalnego wykonawcy robót oznaczało dla Wnioskodawcy korzyść polegającą m.in. na tym, że otrzymywałby on od tego przedsiębiorstwa mniejszą ilość faktur, niż miałoby to miejsce w przypadku gdyby do każdej pracy angażowany byłby oddzielny wykonawca (uproszczenie rozliczeń). W modelu opierającym się na udziale generalnego wykonawcy przyjmuje się bowiem taką praktykę, że podmiot ten wystawia na inwestora (Podatnika) faktury za realizację poszczególnych etapów prac.

Strony Umowy (Wnioskodawca, Firma Budowlana) przyjęły taki model działania, że poszczególni podwykonawcy prac budowlanych (elewacja, tynki, płytki, sufity, malowanie itp.) działają na zlecenie Firmy Budowlanej na terenie budowy Budynku i wystawiają faktury bezpośrednio na jej przedsiębiorstwo, zaś następnie Firma Budowlana obciąża tymi kosztami Wnioskodawcę.

W trakcie realizacji Umowy zdarzały się okresy czasu, kiedy przedsiębiorca prowadzący Firmę Budowlaną był chory a w związku z tym, że jego przedsiębiorstwo nie zatrudniało pracowników, szereg czynności związanych z koordynacją prac budowlanych przez podwykonawców musiało być realizowanych przez Wnioskodawcę, który w tym zakresie wyręczał Firmę Budowlaną.

W związku z realizacją prac w ramach Umowy Firma Budowlana wystawiła na Wnioskodawcę w trakcie 2014 i 2015 r. szereg faktur sprzedażowych dokumentujących realizację poszczególnych etapów inwestycji. Faktury sprzedażowe wystawiane przez Firmę Budowlaną na Podatnika opłacane były przez Wnioskodawcę w formie przelewów bankowych na jego rachunek. Realizacja prace budowlanych została ukończona w czerwcu 2015 r. Firma Budowlana wystawiła na Wnioskodawcę faktury sprzedażowe obejmujące wszystkie prace wykonane w ramach Budynku.

Wnioskodawca nie otrzymał od Firmy Budowlanej podpisanych protokołów zdawczo-odbiorczych w zakresie wykonanych przez to przedsiębiorstwo robót budowlanych, jednakże Wnioskodawca przeprowadził wraz z kierownikiem budowy jednostronne odbiory poszczególnych etapów realizacji Budynku i na ich podstawie stwierdził, że opłacone przez niego prace zostały prawidłowo wykonane przez Firmę Budowlaną i w tym zakresie nie wniósł on zastrzeżeń. Budynek będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w części na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (Biuro).

Wnioskodawca planuje używać budynek w ramach działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup usług od Firmy Budowlanej stanowią koszty składające się na wartość początkową Budynku i mogą stanowić po stronie Podatnika koszty uzyskania przychodu rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne, w tym zakresie w jakim Budynek jest wykorzystywany przez Podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ?

Zdaniem Wnioskodawcy poniesione przez niego wydatki na zakup usług od Firmy Budowlanej stanowią koszty składające się na wartość początkową Budynku i mogą stanowić po jego stronie koszty uzyskania przychodu rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne, w tym zakresie w jakim Budynek jest wykorzystywany przez niego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na fakt, że Wnioskodawca nie otrzymał od Firmy Budowlanej podpisanych protokołów zdawczo-odbiorczych w zakresie wykonanych przez to przedsiębiorstwo robót budowlanych.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z analizy przepisów prawa podatkowego oraz znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych.

Zgodnie z art. 22a. ust. 1. Ustawy PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem, ust.2 -18 uważa się :

1. w razie odpłatnego nabycia-cenę nabycia ;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie-koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 Ustawy PIT).

W myśl natomiast art. 22g ust. 4. Ustawy PIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w ceni i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ze względu na fakt, iż składniki Budynku zostały przez Wnioskodawcę wytworzone we własnym zakresie, tj. prace związane z Budynkiem zostały zlecone generalnemu wykonawcy oraz innym podmiotom trzecim, którzy posadowili poszczególne składniki inwestycji na gruncie Podatnika, Wnioskodawca ustali wartość początkową tych aktywów jako koszt wytworzenia. W ocenie Wnioskodawcy pozostałe sposoby ustalania wartości początkowej nie znajdą zastosowania. Składniki inwestycji zostały wybudowane na gruncie należącym do Wnioskodawcy na jego zlecenie.

Z przywołanych powyżej regulacji prawnych wynika, że za koszt wytworzenia uważa się:

1. wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.
2. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku wybudowania (wytworzenia) składników inwestycji powyższa definicja obejmuje wszelkie koszty prac budowlanych i materiałów, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Podobne wnioski płyną z interpretacji z dnia 16 października 2013 r. sygn. ILPB4/423-270/13-2/DS dotyczącej kosztów wytworzenia budynku oraz z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 3 marca 2014 r. sygn. IPTPB1/415-26/14-2/KC. Zdaniem Wnioskodawcy cała wartość nabytych usług obcych, niezbędnych do wytworzenia i uczynienia danego składnika majątku zdatnym do używania, stanowi koszt wytworzenia środka trwałego. W pojęciu „usług obcych" mieszczą się nie tylko usługi stricte budowlane, ale również usługi projektowe, inżynierskie, wszelkie prace instalacyjno-montażowe świadczone przez zleceniobiorcę budowlanego, podwykonawców czy pozostałych dostawców usług. Powyższe potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 25 marca 2011 r. sygn. IPPB5/423-889/10-2/IŚ, który wskazał iż „do kosztów wytworzenia środka trwałego zalicza się m.in. koszty usług obcych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej inwestycji, w szczególności koszty związane z projektowaniem, uzyskaniem odpowiednich pozwoleń i przygotowania nieruchomości pod inwestycję, a także koszty obsługi prawnej, ekspertyz, przeprowadzenia przetargu, ogłoszeń w prasie, wszelkich badań, koszty notarialne, prac geologicznych, obsługi geodezyjnej, nadzoru inwestorskiego i pozostałe koszty (...)".

Podsumowując powyższe należy więc stwierdzić, że wszystkie faktury wystawione przez generalnego wykonawcę (Firmę Budowlaną) na rzecz Podatnika, dokumentujące wykonane przez tę firmę na rzecz Podatnika prace budowlane w ramach procesu inwestycyjnego związanego z budową Budynku składają się łącznie na koszt wytworzenia inwestycji, a co za tym idzie, stanowią element wchodzący w skład wartości początkowej środka trwałego (Budynku). Okoliczność, że właściciel Firmy Budowlanej nie podpisał protokołów zdawczo-odbiorczych w zakresie wykonanych przez to przedsiębiorstwo robót budowlanych nie ma znaczenia z punktu widzenia kwalifikacji podatkowej tych kosztów. Biorąc to pod uwagę należy więc uznać, że poniesione Podatnika wydatki na zakup usług od Firmy Budowlanej stanowią koszty składające się na wartość początkową Budynku i mogą stanowić po jego stronie koszty uzyskania przychodu rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne, w tym zakresie w jakim Budynek jest wykorzystywany przez niego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na fakt, że Podatnik nie otrzymał od Firmy Budowlanej podpisanych protokołów zdawczo-odbiorczych w zakresie wykonanych przez to przedsiębiorstwo robót budowlanych.

Mając to na uwadze Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że przedstawione przez niego stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
   
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
   
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, stanowi że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (chodzi tutaj przede wszystkim o materiały, z których został wykonany środek trwały),
• wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych (chodzi tutaj zarówno o usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi niezwiązane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),
• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,
• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca we wrześniu 2013 r. rozpoczął realizację inwestycji w postaci budowy budynku biurowo-mieszkalnego. Wnioskodawca nie otrzymał od Firmy Budowlanej podpisanych protokołów zdawczo-odbiorczych w zakresie wykonanych przez to przedsiębiorstwo robót budowlanych, jednakże Wnioskodawca przeprowadził wraz z kierownikiem budowy jednostronne odbiory poszczególnych etapów realizacji Budynku i na ich podstawie stwierdził, że opłacone przez niego prace zostały prawidłowo wykonane przez Firmę Budowlaną i w tym zakresie nie wniósł on zastrzeżeń. Budynek będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w części na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (Biuro).Wnioskodawca planuje używać budynek w ramach działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok.

Mając na uwadze przedstawiony opis zaistniałego stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne uznać należy, że skoro wybudowany budynek będzie kompletny i zdatny do użytku oraz będzie spełniał warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – tj. będzie stanowił własność lub współwłasność Wnioskodawcy, przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, to Wnioskodawca będzie mógł uznać go za środek trwały i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo ustalenia jego wartości początkowej w oparciu o wskazany art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy ustalaniu tej wartości można uwzględnić udokumentowane wydatki z tytułu prac wykonanych w Budynku przez Firmę Budowlaną (generalnego wykonawcę). Na powyższe nie ma wpływu fakt, że nie zostały podpisane protokoły zdawczo-odbiorcze, gdyż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują takiego wymogu.

Podkreślić jednak należy, że przy ustalaniu wartości początkowej Wnioskodawca nie może uwzględniać wartości pracy własnej.

Przy czym, stosownie do przytoczonego uprzednio art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wyłącznie od tej części wartości początkowej budynku, która odpowiada powierzchni budynku wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Zaznaczyć także należy, że uprawniony organ podatkowy może w toku ewentualnego postępowania podatkowego zweryfikować, czy wydatki na zakup usług firmy budowlanej zostały faktycznie przez Wnioskodawcę poniesione i oraz jaka była wysokość tych wydatków.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy), a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.