Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-459/15-2/AZ
z 26 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia w przypadku samochodów których wartość przekracza 20 000 euro – jest nieprawidłowe;
   
2. ustalenia czy przychodem Spółki będzie jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia w przypadku samochodów których wartość przekracza 20 000 euro oraz ustalenia czy przychodem Spółki będzie jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi leasingu samochodów oraz zarządzania flotą samochodową na rzecz swoich klientów. Spółka zawiera z klientami umowy stanowiące umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy CIT. Umowy zawierane przez Spółkę spełniają wymogi określone w art. 17b ustawy CIT, tj. spełniają warunki do uznania ich za umowy leasingu operacyjnego.

W przypadku niektórych samochodów osobowych, w tym samochodów o wartości przekraczającej równowartość 20 000 euro oddanych w leasing operacyjny określonym klientom (dalej: Klienci), Spółka działając jako ubezpieczający zawiera umowy ubezpieczenia tych pojazdów i opłaca do ubezpieczyciela składkę ubezpieczeniową, na którą składają się obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC) oraz dobrowolne ubezpieczenie auto casco (AC). Z uwagi na fakt, iż użytkownikami samochodów osobowych są Klienci, są oni zobowiązani do zwrotu kosztów ubezpieczenia OC i AC poniesionych przez Spółkę. Wobec tego, Spółka obciąża Klientów na podstawie odrębnej faktury kosztami ubezpieczenia OC i AC, nie naliczając przy tym żadnej marży.

Poniesione przez Spółkę wydatki na ubezpieczenie OC i AC samochodów osobowych oddanych w leasing (w tym samochodów o wartości przekraczającej równowartość 20 000 EUR), są przez Spółkę w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu ustawy CIT, tj. o odniesieniu do ubezpieczenia AC w szczególności bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT. Natomiast zwrot przez Klientów wydatków na ubezpieczenie OC i AC, Spółka w całości rozpoznaje jako przychód w rozumieniu ustawy CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów pełną kwotę wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT (w przypadku samochodów których wartość przekracza równowartość 20 000 euro)?
2. W przypadku uznania stanowiska Spółki w odniesieniu do pytania 1 za nieprawidłowe i przyjęcia przez Ministra Finansów, iż w przypadku wydatków poniesionych na ubezpieczenie AC samochodów osobowych o wartości przekraczającej równowartość 20 000 euro, wydatki takie nie mogą być zaliczone w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów Spółki, lecz Spółka winna stosować ograniczenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT: czy przychodem w rozumieniu ustawy CIT będzie dla Spółki jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów podatkowych z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów pełną kwotę wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT w przypadku samochodów których wartość przekracza równowartość 20 000 euro.

Zdaniem Spółki - w przypadku uznania stanowiska Spółki przedstawionego w pytaniu nr 1 za nieprawidłowe - w przypadku poniesienia przez nią wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, zaliczonych do kosztów podatkowych z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, przychodem Spółki w rozumieniu ustawy CIT jest jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków, która uprzednio została zaliczona do kosztów podatkowych z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT. Innymi słowy, ta część kwoty zwrotu kosztów ubezpieczenia AC otrzymana od Klientów, która odpowiada kwocie niezaliczonej uprzednio do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, nie powinna stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT.

Wymaga przy tym podkreślenia, iż twierdzenia Spółki zawarte w jej stanowisku dotyczącym pytania nr 2 dotyczą jedynie sytuacji uznania przez Ministra Finansów stanowiska Spółki w odniesieniu do pytania 1 za nieprawidłowe i przyjęcia przez Ministra Finansów, iż w przypadku wydatków poniesionych na ubezpieczenie AC samochodów osobowych o wartości przekraczającej równowartość 20 000 euro, takie wydatki nie mogą być zaliczone w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów Spółki (z czym Spółka się nie zgadza).

Ad. 1

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Ustawodawca, w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, zaliczył do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów osobowych w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, samochody osobowe oddane w leasing Klientom są objęte ubezpieczeniem AC, przy czym ubezpieczającym jest Spółka. W przypadku prowadzonej działalności leasingowej przychodem podatkowym są opłaty leasingowe otrzymywane od Klientów. Spółka uważa tym samym, iż poniesione przez nią wydatki na ubezpieczenie AC, jako związane z przychodami otrzymywanymi od Klientów spełniają przesłanki uznania wydatku na ubezpieczenie AC za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Dodatkowo, w opinii Spółki skoro całość zwróconych przez Klientów wydatków za ubezpieczenie AC jest dla Spółki przychodem, to tym samym jako koszt jego uzyskania powinna być rozpoznana całość wydatków poniesionych w celu jego uzyskania, tj. całość wydatków na ubezpieczenie AC. Tym samym, podstawowy warunek wynikający z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, pozwalający na ujęcie wydatków z tytułu ubezpieczenia AC w kosztach uzyskania przychodów jest w ocenie Spółki spełniony.

Spółka chciałby jednocześnie podnieść, iż w jej rozumieniu ograniczenie wynikające z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT nie ma zastosowania do podmiotów prowadzących działalność leasingową, osiągających w związku z tym przychody z tytułu oddania tych pojazdów do odpłatnego korzystania na podstawie umów leasingu, gdyż w takim przypadku pojazdy te stanowią narzędzie służące bezpośrednio do generowania przychodów podatkowych. W ocenie Spółki, powołane ograniczenie skierowane jest do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w przypadku, której samochody osobowe pełnią funkcje pomocniczą. Tym samym, zdaniem Spółki, limit, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT powinien mieć zastosowanie jedynie do podmiotów faktycznie użytkujących samochody osobowe, których równowartość przekracza 20 000 euro i ponoszących ekonomiczny ciężar ubezpieczenia AC tj. do Klientów.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe podejście potwierdzają również organy podatkowe, w tym np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 listopada 2008 r. sygn IBPB3/423-708/08/NG, w której Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że: „Ubezpieczenie opłacane przez leasingodawcę jest zatem częścią usługi leasingu, a zatem ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 nie będzie miało zastosowania do leasingodawcy, będzie natomiast dotyczyło leasingobiorcy”. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2008 r. sygn. IBPB3/423-326/07/PP.

Ad. 2

Zgodnie z treścią art. 12 ust, 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.

Jednocześnie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy CIT stanowi, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przedstawionym w niniejszym wniosku zaistniałym stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym, Klienci są zobowiązani do zwrotu Spółce wydatków poniesionych na ubezpieczenie AC samochodów osobowych będących przedmiotem leasingu. Jeżeli w przypadku samochodów osobowych, o wartości przekraczającej równowartość 20 000 euro koszt ubezpieczeń AC mógłby być zaliczony do kosztów podatkowych Spółki jedynie do wysokości limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, to konsekwentnie wydatki przekraczające ten limit nie byłyby zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, biorąc pod uwagę treść art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy CIT, ta część zwrotu wydatków na ubezpieczenie AC otrzymana od Klientów, która nie mogłaby być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, nie powinna stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu Spółki. Przychodem podatkowym byłaby jedynie ta część kwoty wynikająca z faktury wystawionej na Klientów, która stanowiłaby zwrot kosztów ubezpieczenia AC zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W tym stanie sprawy Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

1. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia w przypadku samochodów których wartość przekracza 20 000 euro – jest nieprawidłowe;
   
2. ustalenia czy przychodem Spółki będzie jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT – jest prawidłowe.
   
   

Ad. 1

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich bezspornego związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznawanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
  

• został właściwie udokumentowany;
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Ustawodawca, w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, zaliczył do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów osobowych w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 EUR, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W cytowanym przepisie ustawodawca nie wskazał wprost, o który rodzaj ubezpieczenia chodzi (OC, AC, NNW). Biorąc jednak pod uwagę, że mowa tu o ubezpieczeniu, w którym znaczenie ma „wartość samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia”, powyższe ograniczenie stosuje się generalnie do składek na dobrowolne ubezpieczenie AC. Ograniczenie to nie ma natomiast zastosowania w przypadku składek na ubezpieczenie OC czy NNW, gdzie wartość samochodu nie jest istotna.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi leasingu samochodów oraz zarządzania flotą samochodową na rzecz swoich klientów. Umowy zawierane przez Spółkę spełniają wymogi określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. spełniają warunki do uznania ich za umowy leasingu operacyjnego. Wartość niektórych samochodów osobowych przekracza równowartość 20 000 euro. Wnioskodawca zawiera umowy ubezpieczenia oraz opłaca do ubezpieczyciela składkę ubezpieczeniową, na która składają się obowiązkowe ubezpieczenie (OC) oraz dobrowolne ubezpieczenie (AC). Klienci zobowiązani są do zwrotu kosztów ubezpieczenia OC i AC poniesionych przez Spółkę. Wnioskodawca obciąża klientów na podstawie odrębnej faktury kosztami ubezpieczenia OC i AC.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Spółka nie postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów pełną kwotę wydatków na ubezpieczenia AC samochodów osobowych oddanych w leasing bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku samochodów których wartość przekracza równowartość 20 000 euro.

Ograniczenie wynikające z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy ma zastosowanie do leasingodawcy (Wnioskodawcy), który działając jako ubezpieczający zawiera umowy ubezpieczenia pojazdów i opłaca do ubezpieczyciela pojazdów składkę ubezpieczeniową, na którą składa się również dobrowolne ubezpieczenie auto casco (AC). Natomiast Klient (leasingobiorca) w istocie nie opłaca składek ubezpieczeniowych tylko jest zobowiązany do zwrotu – refakturowanych na niego – kosztów ubezpieczenia OC i AC wcześniej poniesionych przez leasingodawcę (Spółkę).

W świetle treści art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, chybiona jest w ocenie tutejszego organu teza Spółki, że nie ma zastosowania do podmiotów prowadzących działalność leasingową, osiągających w związku z tym przychody z tytułu oddania tych pojazdów do odpłatnego korzystania na podstawie umów leasingu, gdyż w takim przypadku pojazdy te stanowią narzędzie służące bezpośrednio do generowania przychodów podatkowych oraz, że ograniczenie skierowane jest do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w przypadku, której samochody osobowe pełnią funkcję pomocniczą. Art. 16 ust. 1 pkt 49 nie zawiera takiego ograniczenia. Przepis ten należy rozumieć tak, że skorzystanie z prawa do zaliczenia wydatków na ubezpieczenie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od ustalenia, jaka część składki ubezpieczeniowej dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Pozostałej części składki takiej nie można traktować jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu. Innymi słowy, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się każdorazowo tylko tę część składki na ubezpieczenie, która dotyczy wartości samochodu do wysokości wskazanej wyżej kwoty. Jeżeli zatem Wnioskodawca ponosi wydatki na ubezpieczenie samochodu osobowego, której wysokość uzależniona jest od wartości pojazdu, a ta przekracza 20.000 euro, to niezależnie od tego czy przedmiotem jego działalności jest leasing pojazdów czy też inna działalność, winien przy uznaniu takich wydatków za koszt uzyskania przychodu uwzględnić ograniczenie wynikające z cytowanego wyżej przepisu.

Zatem Wnioskodawca będący podmiotem zawodowo trudniącym się działalnością leasingową samochodów osobowych jest zobowiązany do stosowania ograniczeń w zaliczaniu wydatków na ubezpieczenie samochodu o wartości powyżej 20 000. euro do kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty wydatków na ubezpieczenie AC samochodów osobowych oddanych w leasing, bez stosowania ograniczenia w przypadku samochodów których wartość przekracza 20 000 euro należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3 i 4 oraz art. 14, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1). Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Należy przy tym podkreślić, że z uwagi na otwarty charakter regulacji zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ocena, czy dokonanie określonej czynności bądź zaistnienie określonego zdarzenia powoduje powstanie przychodu, nie powinna ograniczać się do stwierdzenia, że analizowana czynność/zdarzenie nie zostało wymienione w żadnym z punktów tego przepisu jako skutkujące przychodem, ale wymaga również zbadania, czy jej dokonanie/zaistnienie wiąże się z uzyskaniem przysporzeń majątkowych przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a cytowanej ustawy, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Zgodnie z przedstawionym zaistniałym stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym, Klienci są zobowiązani do zwrotu Spółce wydatków poniesionych na ubezpieczenie samochodów osobowych będących przedmiotem leasingu. Jak już wcześniej wskazano w przypadku samochodów osobowych, o wartości przekraczającej równowartość 20 000 euro koszt ubezpieczenia AC może być zaliczony do kosztów podatkowych Wnioskodawcy do limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji wydatki przekraczające limit nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zatem biorąc pod uwagę treść art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy, ta część zwrotu wydatków na ubezpieczenie AC otrzymana od Klientów, która nie jest kosztem uzyskania przychodów, nie stanowi przychodu Spółki. Przychodem Wnioskodawcy jest ta część kwoty wynikająca z faktury wystawionej na Klientów, która stanowi zwrot kosztów ubezpieczenia AC zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy przychodem Spółki będzie jedynie ta część zwróconych przez Klientów wydatków z tytułu ubezpieczenia AC, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.