Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-110/16/AW
z 9 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur za usługi marketingowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktur za usługi marketingowe.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego (PKD 46.52.Z). Chce on podpisać umowę handlową ze swoim kontrahentem (zwany dalej „Partnerem Handlowym”), której przedmiotem będzie współpraca handlowa w zakresie sprzedaży i promocji towarów znajdujących się w ofercie Wnioskodawcy. Z jednej strony, Wnioskodawca będzie zobowiązany do dostarczania swoich towarów handlowych do sklepów Partnera Handlowego i do promowania jego punktów sprzedaży w przeprowadzanych przez siebie akcjach reklamowo-promocyjnych. Z kolei z drugiej strony, Partner Handlowy będzie zobowiązany do aktywnej promocji towarów marki Wnioskodawcy.

Partner Handlowy otrzyma wynagrodzenie od Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług reklamowania i promowania produktów Wnioskodawcy („usługi marketingowe”) polegających na:

1. należytej ekspozycji w swoich sklepach towarów Wnioskodawcy,
2. utrzymaniu stałej dostępności wybranych towarów Wnioskodawcy,
3. oznakowaniu wejścia głównego swojego sklepu etykietą Wnioskodawcy,
4. umieszczeniu logo Wnioskodawcy na swojej stronie internetowej.
   
   

Rozliczenie wynagrodzenia za usługi marketingowe będzie realizowane na podstawie faktury, którą Partner Handlowy wystawi Wnioskodawcy np. „Usługa marketingowa za okres X”. Kwota ww. faktury będzie wyliczana na podstawie osiągniętego obrotu przez Partnera Handlowego według określonego schematu:

• Obrót netto Partnera Handlowego za 6 miesięcy powyżej 6 tys. zł - wtedy należny poziom wynagrodzenia wynosi 1,5% np. obrót 8 tys. zł netto więc Partner Handlowy wystawi fakturę dla Wnioskodawcy za swoje Usługi marketingowe na kwotę 120 zł netto.
• Obrót netto Partnera Handlowego za 6 miesięcy powyżej 10 tys. zł - wtedy należny poziom wynagrodzenia wynosi 2,5% np. obrót 14 tys. zł netto więc Partner Handlowy wystawi fakturę dla Wnioskodawcy za swoje Usługi marketingowe na kwotę 350 zł netto.
• Obrót netto Partnera Handlowego za 6 miesięcy powyżej 15 tys. zł - wtedy należny poziom wynagrodzenia wynosi 3,25% np. obrót 19 tys. zł netto więc Partner Handlowy wystawi fakturę dla Wnioskodawcy za swoje Usługi marketingowe na kwotę 617,50 zł netto.

Itd., aż do maksymalnego poziomu wynagrodzenia tj.:

• Obrót netto Partnera Handlowego za 6 miesięcy powyżej 350 tys. zł - wtedy należny poziom wynagrodzenia wynosi 10% np. obrót 400 tys. zł netto więc Partner Handlowy wystawi fakturę dla Wnioskodawcy za swoje Usługi marketingowe na kwotę 40 000,00 zł netto.
  
  

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca, w ramach umowy handlowej wystawi fakturę za sprzedane przez niego Partnerowi Handlowemu towary handlowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wystawione przez Partnera Handlowego faktury za usługi marketingowe, których wysokość określana jest według ww. zasad mogą stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone na jego rzecz usługi marketingowe mogą zostać ujęte jako koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodu sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast, zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów. Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków dożycia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast,
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, należy zatem stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu zawartej umowy handlowej dotyczącej m.in. realizacji przez Partnera Handlowego działań marketingowych w zakresie aktywnego wspierania sprzedaży towarów z oferty Wnioskodawcy (m.in. zachęcanie klientów Partnera Handlowego do zakupu towarów z oferty Wnioskodawcy oraz budowanie i utrwalanie pozycji rynkowej Wnioskodawcy) - mogą zostać uznane za koszty podatkowe w świetle ustawy CIT, ponieważ spełniają przesłankę celowości ich poniesienia wynikającą z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Sam sposób ustalania ceny przez Partnera Handlowego za wykonane przez niego usługi marketingowe jest sprawą umowną pomiędzy stronami umowy handlowej i nie ma wpływu na zaliczenie przez Wnioskodawcę ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi

na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.