Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-273/15/DW
z 17 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2015 r. (złożonym osobiście tego samego dnia w tut. Biurze), uzupełnionym 2 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z opracowaniem dokumentacji projektowej przyłączy kanalizacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z opracowaniem dokumentacji projektowej przyłączy kanalizacyjnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 lutego 2016 r., wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 marca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest realizowanie zadań własnych gminy, tj. zaopatrywanie w energię cieplną, wodę, przyjmowanie, odprowadzanie i oczyszczanie ścieków mieszkańców gminy. Uchwałą z 21 maja 2007 r., Burmistrz Gminy, działając jako Zgromadzenie Wspólników zobowiązał Spółkę do przyjęcia i realizacji zadania inwestycyjnego pn. „…” w związku z obligatoryjnymi wymogami prawa krajowego oraz unijnego w zakresie gospodarki ściekowej (konieczność wyposażenia aglomeracji w konkretnych terminach w systemy oczyszczania ścieków). Głównym celem inwestycji jest poprawa stanu środowiska na terenie gminy, obniżenie zanieczyszczenia środowiska, realizowane m.in. poprzez wytworzenie nowych środków trwałych w postaci sieci kanalizacji sanitarnej. Zaopatrzenie w sieci kanalizacyjne gminy ma przełożenie na zwiększenie przychodów Spółki, gdyż podłączani są nowi odbiorcy świadczonych przez Spółkę usług. Inwestycja ta służy interesowi publicznemu poprzez przyczynianie się do efektywnej realizacji celów Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko (POiŚ), dlatego Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie ze środków Funduszu Spójności. Przedmiotowe dofinansowanie realizowane jest na podstawie umowy, która narzuca na Spółkę obowiązki do spełnienia, od których zależeć będzie, czy owe dofinansowanie stanie się bezzwrotne. M.in. Spółka musi potwierdzić realizację efektu ekologicznego do 30 czerwca 2016 r., rozumianego jako wzrost liczny użytkowników korzystających z podłączenia do sieci kanalizacji sanitarnej o 15.612 osób. W katalogu wydatków w trakcie realizacji inwestycji znalazły się m.in. wydatki związane z opracowaniem dokumentacji projektowej dla realizowanego zadania. W zawartych umowach na wykonanie dokumentacji projektowej z wykonawcami uwzględniono również zaprojektowanie przyłączy kanalizacyjnych do budynków.

W myśl art. 15 pkt 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, realizację budowy przyłączy do sieci (w tym również jego zaprojektowanie) zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci. Niemniej jednak w związku z wyżej przedstawionym zobowiązaniem wynikającym z Umowy o dofinansowanie, a dotyczącym konieczności osiągnięcia efektu ekologicznego, Spółka w latach ubiegłych poniosła również wydatki na dokumentację techniczną w zakresie dotyczącym zaprojektowania przyłączy kanalizacyjnych do budynków, traktując ten zakres jako działanie mające na celu zachęcenie mieszkańców miasta do przyszłego podłączania się do nowo wybudowanej sieci kanalizacji sanitarnej i zaewidencjonowała poniesione z tego tytułu wydatki jako „środki trwałe w budowie”.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 23 lutego 2016 r., Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

1. Przedstawione we wniosku kwoty na opracowanie dokumentacji projektowej przyłączy kanalizacyjnych były wydatkowane w latach 2008 - 2011, jednak zgodnie z funkcjonującą wówczas wykładnią prawa podatkowego, zostały ujęte w kosztach inwestycji. Z uwagi na modyfikację wykładni oraz ze względu na szczegółową weryfikację charakteru poniesionych wydatków, zakresu przedmiotowego nabytych świadczeń, których one dotyczyły, okoliczności w jakich projektowane przyłącza mają być wykorzystywane (w szczególności brak tytułu prawnego do nich - chociaż ich wytworzenie jest niewątpliwie związane z działalnością Spółki), Spółka uznała, że wydatki nie powinny być klasyfikowane jako element inwestycji w znaczeniu CIT. W związku z tym wydatki uprzednio nie ujęte w koszty bilansowe, zostały zaksięgowane jako koszty bilansowe roku 2015, a co za tym idzie zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT wydatki należy uznać za poniesione w roku 2015. Jak bowiem powszechnie wskazywane jest w interpretacjach organów podatkowych, o momencie poniesienia kosztów podatkowych decyduje ujęcie bilansowe tych kosztów, a nie samo ujęcie wydatku na podstawie otrzymanej faktury na jakimkolwiek koncie w księgach rachunkowych. Innymi słowy, sposób ujęcia kosztów w rachunku bilansowym determinuje moment ich rozpoznawania w rachunku podatkowym.
2. Ww. wydatki nie zostały sfinansowane ze środków pochodzących z Funduszu Spójności POIŚ.
3. Spółka ujęła wydatki na wskazaną dokumentację projektową w księgach rachunkowych (w tym również w części dotyczącej projektów przyłączy kanalizacyjnych). Wydatki pierwotnie były ujęte, jako element inwestycji na kontach środków trwałych w budowie. Zapisy były dokonywane na kontach inwestycji na podstawie dowodów zakupu (faktury). Po przeprowadzonej analizie przez Spółkę, koszty zostały zaksięgowane jako koszty bilansowe w roku 2015.
4. Ww. wydatki pierwotnie zostały zaksięgowane na kontach środków trwałych w budowie, ponieważ pierwotnie zamierzano zwiększać o tą kwotę wartość początkową środków trwałych. O takiej klasyfikacji przesądziła ówczesna wykładania prawa podatkowego, ale również ówczesna wiedza nt. okoliczności faktycznych, założenia Spółki co do dalszego wykorzystania efektu prac; modyfikacja została dokonana ze względu na zmianę wykładni, jak również okoliczności faktycznych, związanych z realizowanymi pracami.
5. W zakresie w jakim Spółka uzyskiwała wiedzę nt. faktycznego wykorzystywania wytwarzanych składników majątku dokonywane były stosowne księgowania kosztów przy jednoczesnym pomniejszaniu kosztów inwestycji.
6. Kwoty dotyczące wyłącznie projektowanych przyłączy kanalizacyjnych zostały wydzielone, na podstawie opisów faktur sporządzonych przez wykonawcę dokumentacji, bądź dodatkowych zestawień do faktur sporządzonych przez dział techniczny Spółki po szczegółowej analizie i tak też zostały ujęte w ewidencji księgowej.
7. Wnioskodawca nie planuje zbycia ww. projektów przyłączy na rzecz osób ubiegających się o przyłączenie nieruchomości do sieci.
8. Zgodnie z przyjętymi założeniami dotyczącymi zasad dofinansowania środkami z dotacji, po weryfikacji możliwości w tym zakresie w szczególności po analizie interesów Spółki (konieczność utrzymania, remontu, etc. przyłącza) za optymalne rozwiązania Zarząd Spółki uznał nieobejmowanie w żaden sposób praw do wybudowanych przyłączy. Po wybudowaniu przez inwestora (osobę ubiegającą się o przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej) przyłącza i dokonaniu przez Spółkę pozytywnego odbioru technicznego, potwierdzającego, że przyłącze jest wybudowane zgodnie z przepisami i wydanymi przez Spółkę warunkami technicznymi przyłącze kanalizacyjne pozostaje własnością osoby przyłączającej się. Spółka nie będzie posiadać żadnego tytułu prawnego. Jednocześnie podkreślić należy, że samo wybudowanie przyłącza, chociaż nie będzie jej własnością, pozwala na pozyskanie nowego klienta i w kolejnych latach (przez czas nieokreślony) świadczenie dla niego usług, a co za tym idzie uzyskiwanie przychodów, a w szczególności przyłączenie odpowiedniej ilości nowych klientów do sieci Spółki zapewnia osiągnięcie efektu ekologicznego uwzględnianego również przy pozyskiwaniu dofinansowania zewnętrznego o charakterze proekologicznym.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki związane opracowaniem dokumentacji projektowej w zakresie przyłączy kanalizacyjnych, jako forma działań promocyjnych zwiększają wartość początkową środków trwałych wytworzonych w ramach projektu inwestycyjnego pn. „Zapewnienie prawidłowej gospodarki wodno-ściekowej miasta” współfinansowanego ze środków Funduszu Spójności - Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko?
2. Czy wydatki na opracowanie dokumentacji projektowej w zakresie przyłączy kanalizacyjnych poniesione w latach poprzednich, ale zaksięgowane w ubiegłych latach nie jako koszty bilansowe, lecz jako „Środki trwałe w budowie”, a następnie wyksięgowane z konta „Środki trwałe w budowie” z uwagi na fakt, że nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych i zaksięgowane jako koszty bilansowe, należy traktować jako koszty pośrednio związane z przychodami i należy zakwalifikować, jako koszty uzyskania przychodów w dacie zaksięgowania jako koszty bilansowe?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na opracowanie dokumentacji technicznej dla przyłączy kanalizacyjnych nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych, ale jako forma promocji i reklamy są związane z działalnością Spółki, gdyż zachęcają odbiorców do podłączania się do kanalizacji sanitarnej, a co za tym idzie - poprzez zwiększenie liczby odbiorców przyczyniają się do zwiększenia przychodów spółki, a zatem są kosztami uzyskania przychodów. Co do daty ujęcia w kosztach podatkowych, zdaniem Spółki stosowany sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. W obecnym stanie prawnym oraz linii interpretacyjnej izb skarbowych, moment uznania za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go jako koszt w ujęciu bilansowym. Ujmowanie zdarzeń gospodarczych (w tym. wydatków) w księgach rachunkowych na koncie bilansowym nie skutkuje „zmniejszeniem aktywów” - nie mamy więc do czynienia z kosztem o jakim mowa w art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4e updop. Dopiero odpisanie wydatku w koszty bilansowe powoduje, że koszt staje się kosztem uzyskania przychodu do celów podatkowych.

W związku z powyższym, wydatki poniesione w latach poprzednich, ale zaksięgowane nie jako koszty bilansowe, ale w aktywach bilansu jako „środki trwałe w budowie”, następnie wyksięgowane z konta „środki trwałe w budowie” i ujęte jako koszty bilansowe w roku 2015 należy traktować jako koszty pośrednio związane z przychodami i należy zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodów roku 2015 w dacie ich ujęcia jako koszt bilansowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest zatem łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla ich osiągnięcia.

Kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli podatnik wykaże, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest bowiem możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Co do zasady, wydatki na wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b updop). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi. Art. 15 ust. 6 updop stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16. Stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem wymienione środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone (wyłącznie środki trwałe) we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są ujęte w katalogu środków trwałych zawartym w art. 16c updop.
  
  

W myśl art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 updop.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest realizowanie zadań własnych gminy, tj. zaopatrywanie w energię cieplną, wodę, przyjmowanie, odprowadzanie i oczyszczanie ścieków mieszkańców gminy. Burmistrz Gminy zobowiązał Spółkę do przyjęcia i realizacji zadania inwestycyjnego pn. „Zapewnienie prawidłowej gospodarki wodno-ściekowej miasta” w związku z obligatoryjnymi wymogami prawa krajowego oraz unijnego w zakresie gospodarki ściekowej (konieczność wyposażenia aglomeracji w konkretnych terminach w systemy oczyszczania ścieków). Głównym celem inwestycji jest poprawa stanu środowiska na terenie gminy, obniżenie zanieczyszczenia środowiska, realizowane m.in. poprzez wytworzenie nowych środków trwałych w postaci sieci kanalizacji sanitarnej. Zaopatrzenie w sieci kanalizacyjne gminy ma przełożenie na zwiększenie przychodów Spółki, gdyż podłączani są nowi odbiorcy świadczonych przez Spółkę usług. Inwestycja ta służy interesowi publicznemu poprzez przyczynianie się do efektywnej realizacji celów Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko (POiŚ), dlatego Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie ze środków Funduszu Spójności. Przedmiotowe dofinansowanie realizowane jest na podstawie umowy, która narzuca na Spółkę obowiązki, od których zależeć będzie, czy owe dofinansowanie stanie się bezzwrotne. M.in. Spółka musi potwierdzić realizację efektu ekologicznego, rozumianego jako wzrost liczny użytkowników korzystających z podłączenia do sieci kanalizacji sanitarnej o 15.612 osób. W katalogu wydatków w trakcie realizacji inwestycji znalazły się m.in. wydatki związane z opracowaniem dokumentacji projektowej dla realizowanego zadania. W zawartych umowach na wykonanie dokumentacji projektowej z wykonawcami uwzględniono również zaprojektowanie przyłączy kanalizacyjnych do budynków. Spółka poniosła wydatki w latach ubiegłych na dokumentację techniczną w zakresie dotyczącym zaprojektowania przyłączy kanalizacyjnych do budynków, traktując ten zakres jako działanie mające na celu zachęcenie mieszkańców miasta do przyszłego podłączania się do nowo wybudowanej sieci kanalizacji sanitarnej i zaewidencjonowała poniesione z tego tytułu wydatki jako „środki trwałe w budowie”. Przedstawione we wniosku kwoty na opracowanie dokumentacji projektowej przyłączy kanalizacyjnych zostały wydatkowane w latach 2008 – 2011. Spółka ujęła wydatki na wskazaną dokumentację projektową w księgach rachunkowych (w tym również w części dotyczącej projektów przyłączy kanalizacyjnych). Wydatki pierwotnie były ujęte jako element inwestycji na kontach środków trwałych w budowie. Zapisy były dokonywane na kontach inwestycji na podstawie dowodów zakupu (faktury). Po przeprowadzonej analizie przez Spółkę, koszty zostały zaksięgowane jako koszty bilansowe w roku 2015. Ww. wydatki pierwotnie zostały zaksięgowane na kontach środków trwałych w budowie, ponieważ pierwotnie zamierzano zwiększać o tą kwotę wartość początkową środków trwałych. W zakresie w jakim Spółka uzyskiwała wiedzę nt. faktycznego wykorzystywania wytwarzanych składników majątku dokonywane były stosowne księgowania kosztów przy jednoczesnym pomniejszaniu kosztów inwestycji. Kwoty dotyczące wyłącznie projektowanych przyłączy kanalizacyjnych zostały wydzielone, na podstawie opisów faktur sporządzonych przez wykonawcę dokumentacji, bądź dodatkowych zestawień do faktur sporządzonych przez dział techniczny Spółki po szczegółowej analizie i tak też zostały ujęte w ewidencji księgowej. Wnioskodawca nie planuje zbycia ww. projektów przyłączy na rzecz osób ubiegających się o przyłączenie nieruchomości do sieci. Zgodnie z przyjętymi założeniami dotyczącymi zasad dofinansowania środkami z dotacji, po weryfikacji możliwości w tym zakresie w szczególności po analizie interesów Spółki (konieczność utrzymania, remontu, etc. przyłącza) za optymalne rozwiązania Zarząd Spółki uznał nieobejmowanie w żaden sposób praw do wybudowanych przyłączy. Po wybudowaniu przez inwestora (osobę ubiegającą się o przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej) przyłącza i dokonaniu przez Spółkę pozytywnego odbioru technicznego, potwierdzającego, że przyłącze jest wybudowane zgodnie z przepisami i wydanymi przez Spółkę warunkami technicznymi przyłącze kanalizacyjne pozostaje własnością osoby przyłączającej się (Spółka nie będzie posiadać żadnego tytułu prawnego).

Mając na uwagę powyższe, stwierdzić należy, że skoro wykonane przyłącza do systemu kanalizacyjnego nie stanowią własności Wnioskodawcy, to nie spełniają wszystkich warunków, niezbędnych do uznania ich za środki trwałe. W szczególności niespełnione jest jedno z podstawowych kryteriów, jakim jest bycie przez Wnioskodawcę właścicielem wybudowanych składników majątkowych. W związku z tym poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z opracowaniem ww. dokumentacji projektowej nie mogą zostać uwzględnione w wartości początkowej składników majątku trwałego, co oznacza tym samym, że nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Jednocześnie można stwierdzić, że wydatki te niewątpliwie poniesione zostały przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodów. Celem poniesienia tych wydatków było bowiem poszerzenie kręgu odbiorców prowadzonej działalności, a tym samym uzyskanie możliwości osiągania przez Wnioskodawcę większych przychodów w przyszłości. Zatem spełniony został warunek wynikający z art. 15 ust. 1 updop. Przy czym zauważyć należy, że powyższe nakłady, jako koszty pośrednie, a więc koszty którym nie można ściśle przypisać konkretnych przychodów, winny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e updop. Wydatki te nie posiadają bowiem ścisłego, bezpośredniego związku z konkretnym przychodem, uzyskanym przez Wnioskodawcę, lecz ogólnie mogą wpłynąć na zwiększenie zysków.

W myśl art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W świetle ww. przepisów uznać należy, że w przypadku kosztów pośrednio związanych z uzyskanym przychodem, o momencie uznania określonego wydatku za koszt podatkowy nie decyduje moment dokonania faktycznej zapłaty, lecz moment zaksięgowania (ujęcia) tego wydatku w księgach rachunkowych na podstawie stosownych dokumentów. Zauważyć jednak należy, że nie istnieje w tym względzie dowolność wyboru momentu, w którym podatnik ma prawo zaliczać wydatki do kosztów podatkowych. Mogłoby bowiem dojść do sytuacji, gdy celowo wydatki poniesione w danym okresie są niejako „przerzucane” do kosztów podatkowych innego okresu. Jeżeli zatem podmiot gospodarczy ewidencjonujący zdarzenia gospodarcze w księgach rachunkowych dysponuje dowodem, na podstawie którego mógłby zaliczyć określone wydatki w ciężar kosztów podatkowych to późniejsze ich zaewidencjonowanie stanowi naruszenie zasad ewidencjonowania kosztów, określonych w ww. art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ww. ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Przy czym, stosownie do art. 20 ust. 2 cyt. ustawy, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi” (…).

Jeżeli zatem podmiot gospodarczy dysponuje określonym dokumentem stanowiącym dowód źródłowy w okresie sprawozdawczym, stwierdzającym poniesienie wydatku stanowiącego koszt podatkowy, to w tym okresie dokument ten winien zostać ujęty w kosztach podatkowych. Przy czym nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach rachunkowych, tylko jego ujęcie w koszty danego okresu rozliczeniowego, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt, na podstawie przyjętej polityki rachunkowości oraz przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności (art. 6-8 ustawy o rachunkowości).

Zatem dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków na opracowanie dokumentacji projektowej przyłączy kanalizacyjnych do kosztów uzyskania przychodów istotny jest moment ich prawidłowego ujęcia w księgach jako koszt. Skoro więc do zaewidencjonowania w księgach rachunkowych wydatków na projekty przyłączy kanalizacyjnych, o których mowa we wniosku doszło w 2015 r., to w tym właśnie roku wydatki te stanowią koszty podatkowe.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.