Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-426/15-2/AM
z 1 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 9 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania przepisów o niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym przez dniem 1 stycznia 2015 r. w przypadku spłaty przez Wnioskodawcę kwoty głównej oraz odsetek od pożyczek udzielonych oraz faktycznie przekazanych Zbywcy przed 1 stycznia 2015 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania przepisów o niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym przez dniem 1 stycznia 2015 r. w przypadku spłaty przez Wnioskodawcę kwoty głównej oraz odsetek od pożyczek udzielonych oraz faktycznie przekazanych Zbywcy przed 1 stycznia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową będącą polskim rezydentem podatkowym. Rok obrotowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Wnioskodawca nabył lub zamierza nabyć w przyszłości prawa i obowiązki wynikające z umów pożyczek. Nabycie praw i obowiązków z przedmiotowych umów następuje w drodze czynności o charakterze odpłatnym, jako samodzielny element nabycia, lub jako element przeniesienia szeregu składników majątkowych, przy czym odpłatność ta może przyjąć zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną (udziały we Wnioskodawcy). Nabywane przez Wnioskodawcę prawa i obowiązki z umów pożyczek związane są z przychodami generowanymi przez Wnioskodawcę.

Środki pieniężne pochodzące z przedmiotowych umów pożyczek zostały faktycznie przekazane podmiotowi zbywającemu prawa i obowiązki z tychże umów (dalej: „Zbywca”) przed 1 stycznia 2015 r., tj. zostały przelane przez pożyczkodawcę na rachunek bankowy Zbywcy. Do momentu zbycia praw i obowiązków pożyczkobiorcą był Zbywca. W efekcie wskazanych powyżej czynności, nastąpiła zmiana podmiotowa po stronie pożyczkobiorcy - pożyczkobiorcą stał się Wnioskodawca w miejsce zbywcy, zaś pożyczkodawcą w dalszym ciągu pozostaje ten sam podmiot. W konsekwencji w/w czynności zobowiązania do zwrotu kwoty głównej pożyczki oraz z tytułu odsetek od przedmiotowych pożyczek obciążają Wnioskodawcę, Wnioskodawca nie otrzyma natomiast żadnych środków pieniężnych z tytułu tychże umów.

Wskazane powyżej pożyczki zostały udzielone Zbywcy przez udziałowca posiadającego 100% udziałów w kapitale zakładowym Zbywcy (zaprezentowana struktura udziałową istniała zarówno w chwili udzielenia pożyczek, jak i istnieje obecnie). Zważywszy, iż pożyczkodawca jest jednocześnie jedynym udziałowcem Wnioskodawcy, po 1 stycznia 2015 roku spłata należności głównych oraz odsetek od przeniesionych pożyczek będzie w dalszym ciągu następowała na rzecz podmiotu posiadającego 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy.

Spłata przez Wnioskodawcę zobowiązań z tytułu przejętych umów pożyczek (w tym zapłata odsetek) nastąpi po 1 stycznia 2015 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku spłaty przez Wnioskodawcę kwoty głównej oraz odsetek od pożyczek udzielonych oraz faktycznie przekazanych Zbywcy przed 1 stycznia 2015 r., możliwość zaliczenia tych odsetek do kosztów uzyskania przychodów będzie podlegać ograniczeniom wynikającym z przepisów o niedostatecznej kapitalizacji (w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w związku z art. 16 ust. 6) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r. czy też w brzmieniu obowiązującym po tej dacie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku spłaty przez Wnioskodawcę kwoty głównej pożyczki oraz odsetek od pożyczek udzielonych oraz faktycznie przekazanych Zbywcy przed 1 stycznia 2015 r., możliwość zaliczenia tych odsetek do kosztów uzyskania przychodów będzie podlegać ograniczeniom wynikającym z przepisów o niedostatecznej kapitalizacji (w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w związku z art. 16 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 roku.

1. Treść przepisów przejściowych
   
   
   

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż z uwagi na fakt, iż zarówno w momencie udzielenia w/w pożyczek, jak i obecnie pożyczkodawcą jest podmiot posiadający więcej niż 25% udziałów w kapitale zakładowym pożyczkobiorcy, do odsetek z tytułu przedmiotowych pożyczek zastosowanie mają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące niedostatecznej kapitalizacji.

Ponadto należy wskazać, iż 1 stycznia 2015 roku weszła wżycie Ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”), która wprowadziła zmiany w zasadach podatkowego rozliczania odsetek od pożyczek, w tym zmodyfikowała istniejące przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji. Ustawa zmieniająca zawiera przepisy przejściowe.

I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy zmieniającej, do odsetek od pożyczek, w przypadku których kwota udzielonej podatnikowi pożyczki została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2015 roku. W przypadkach zaś nieobjętym w/w przepisami stosuje się nowe przepisy regulujące niedostateczną kapitalizację.

Z powyższego przepisu wynika, iż co do zasady:

• w stosunku do pożyczek, które zostały udzielone i faktycznie przekazane do końca 2014 roku, zastosowanie mają przepisy ustawy o CIT dotyczące niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 roku, zaś
  

• w stosunku do pożyczek faktycznie przekazanych po 1 stycznia 2015 roku zastosowanie mają przepisy ustawy o CIT dotyczące niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2015 roku.
  
  
  

Jednocześnie należy zauważyć, iż w/w art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej wprost nakazuje stosowanie starych przepisów art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy o CIT do pożyczek faktycznie przekazanych do końca 2014 r. Jest to bowiem przepis bezwzględnie obowiązujący, gdyż ustawodawca użył tu zwrotu „stosuje się przepisy” zamiast zapisu, że przepisy takie „mogą być stosowane”, który pozwalałby na dokonanie przez podatnika swobodnego wyboru w tym zakresie. Zatem podatnik ma obowiązek stosowania przepisów w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r. do umów pożyczek udzielonych i faktycznie przekazanych do końca 2014 r. Nie ma żadnej opcji wyboru w tym zakresie.

2. Udzielenie i faktycznie przekazanie pożyczki
   
   

Wobec powyższego, w celu ustalenia jakie przepisy dotyczące niedostatecznej kapitalizacji znajdują zastosowanie w sprawie, należy uprzednio ustalić zakres pojęciowy pojęć:

• „udzielenia pożyczki” oraz
  

• „faktycznego przekazania” pożyczki.
  
  
  

Ustawa zmieniająca nie wskazuje, co należy rozumieć przez pojęcie „udzielenia pożyczki”, ponadto, mimo iż w treści Umowy zmieniającej jest mowa o „faktycznym przekazaniu” pożyczki, ani sam tekst Ustawy zmieniającej, ani uzasadnienie do niej nie wyjaśniają, co należy rozumieć przez pojęcie „faktyczne przekazanie”. Dodatkowo, ustawodawca nie zawarł wskazówek interpretacyjnych w tym zakresie w uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, zasadne jest rozważenie przedmiotowych terminów w szerszym kontekście obowiązujących przepisów oraz posłużenie się definicją słownikową.

I tak, w odniesieniu do pojęcia „udzielenia pożyczki” na gruncie prawa cywilnego, zgodnie z art. 720 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na gruncie prawa cywilnego zawarcie umowy pożyczki obliguje więc pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki, wskutek czego pożyczkobiorca może swobodnie dysponować pieniędzmi lub rzeczami będącymi przedmiotem umowy.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w doktrynie, czego przykładem jest fragment Komentarza do art. 720 Kodeksu cywilnego autorstwa Zdzisława Gawlika, w którym autor wskazał: „Umowa pożyczki zobowiązuje pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy”.

Na gruncie zaś przepisów ustawy o CIT (art. 16 ust. 7h) przez pożyczkę rozumie się m.in. każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

W świetle powyższych przepisów, przez udzielenie pożyczki należy rozumieć zawarcie umowy pożyczki, tj. podpisanie umowy zobowiązującej pożyczkodawcę do wypłaty pożyczki.

Odnosząc się w dalszej kolejności do definicji słownikowej pojęcia „faktyczne przekazanie” należy wskazać, iż zgodnie z wykładnią literalną słowo „faktyczny” oznacza zgodny z faktami, zaś przez „przekazanie” rozumie się sytuację, w której dochodzi do zmiany podmiotu władającego danym przedmiotem.

„Faktyczne przekazanie” pożyczki oznacza zatem wykonanie umowy pożyczki i przeniesienie prawa własności środków pieniężnych na rzecz pożyczkobiorcy. W przypadku „faktycznego przekazania” mamy do czynienia z rzeczywistym transferem środków pieniężnych, bądź poprzez wypłatę w formie gotówki bądź poprzez dokonanie przelewu na rachunek bankowy pożyczkobiorcy. Nie można natomiast mówić o „faktycznym przekazaniu” w dwóch sytuacjach, tj. w sytuacji, gdy doszło do zawarcia umowy pożyczki, lecz nie dokonano faktycznej wypłaty środków pieniężnych oraz w sytuacji, gdy następuje zaspokojenie roszczenia pożyczkobiorcy o wypłatę środków z pożyczki, jednak nie dochodzi do ich faktycznego, rzeczywistego przekazania (np. gdy dochodzi do potrącenia, cesji, przejęcia długu, subrogacji itp.). W tej sytuacji zasadniczo bowiem brak wypłaty środków pieniężnych z tytułu umowy pożyczki, spełnienie świadczenia następuje zaś w innej formie niż wypłata (np. w formie subrogacji).

Niewątpliwie, w przypadku umowy pożyczki jako takie „faktyczne przekazanie” potraktowany powinien być transfer środków na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, w następstwie czego pożyczkobiorca może swobodnie dysponować i rozporządzać otrzymanymi środkami.

3. Stosowanie w sprawie przepisów z 2014 roku
   
   

Przenosząc powyższe na grunt rozważanego stanu faktycznego wskazać należy, że w przypadku analizowanych umów pożyczek zarówno zawarcie umów pożyczek, jak i faktyczne przekazanie środków pieniężnych z tytułu tych pożyczek nastąpiło na rzecz Zbywcy przed 1 stycznia 2015 roku, tj. przedmiotowe środki pieniężne zostały przelane na rachunek bankowy Zbywcy przed 1 stycznia 2015 roku, wtedy też (przed dokonaniem przelewu) zostały zawarte przedmiotowe umowy pożyczek. Oznacza to, że przed tą datą Zbywca mógł w dowolny sposób dysponować i rozporządzać środkami pieniężnymi pochodzącymi z przedmiotowych pożyczek na podstawie zawartej umowy.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Zbywca przeniósł na rzecz Wnioskodawcy prawa i obowiązki z tytułu w/w umów pożyczek zawartych przez 1 stycznia 2015 roku, natomiast żadnych środków pieniężnych z tego tytułu nie przelał, gdyż doszło jedynie do przeniesienia praw i obowiązków z umowy. Zbywca nie mógł przelać środków pieniężnych z tytułu pożyczki, bowiem nie on jest pożyczkodawcą. Co prawda Wnioskodawca może faktycznie otrzymać środki pieniężne pochodzące faktycznie z pożyczki (ale tylko w zakresie niewykorzystanym na działalność przez pożyczkobiorcę), lecz nie tytułem umowy pożyczki, a pod innym tytułem prawnym i od innego podmiotu (nie od pożyczkodawcy, lecz od Zbywcy). W ocenie Wnioskodawcy nie powoduje to faktycznego przekazania ani udzielenia pożyczki. Wnioskodawca jest bowiem zobowiązany jedynie kontynuować wykonywanie obowiązków z tytułu umowy pożyczki.

Jednocześnie wskazać należy, iż fakt, że wskutek przeniesienia praw i obowiązków z tytułu w/w umów pożyczek, nastąpi zmiana stron tychże umów, pozostaje bez wpływu na datę faktycznego przekazania kwot z tytułu umów pożyczek, ponieważ nie mamy tu do czynienia ani z faktycznym przekazaniem pożyczki ani z udzieleniem pożyczki. Przeciwne twierdzenie prowadziłoby bowiem do absurdalnego wniosku, iż każda zmiana stron umowy pożyczki (np. na skutek zawarcia umowy cesji, przekształcenia, połączenia lub innych czynności restrukturyzacyjnych) skutkuje faktycznym przekazaniem kwot z tytułu tej umowy, a zatem obliguje pożyczkodawcę do kilkukrotnego udostępnienia środków na rzecz pożyczkobiorcy, podczas gdy w rzeczywistości udostępnienie środków pieniężnych z umowy pożyczki następuje tylko raz.

Przeniesienie praw i obowiązków z umowy pożyczki przez dotychczasowego pożyczkobiorcę na rzecz nowego pożyczkobiorcy nie powoduje zatem powstania nowego stosunku prawnego. Po stronie pożyczkodawcy w dalszym ciągu występuje ten sam podmiot, zaś wskutek zmiany pożyczkobiorcy, nie dojdzie do powstania nowych praw i obowiązków z tytułu umowy pożyczki - obowiązuje dalej ta sama umowa.

W analizowanej sprawie, w związku z przeniesieniem praw i obowiązków z umów pożyczek, mamy do czynienia wyłącznie ze zmianą stron stosunku zobowiązaniowego, jednak w dalszym ciągu pozostaje to ten sam stosunek zobowiązaniowy. W szczególności nie mamy do czynienia z nowym zobowiązaniem na podstawie nowacji (odnowienia).

Z nowacją mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się spełnić inne świadczenie, lub to samo świadczenie - lecz z innej podstawy prawnej, czego skutkiem jest wygaśnięcie dotychczasowego zobowiązania. Jest to sytuacja, w której jedno zobowiązanie zastępuje poprzednie, którego nie można już egzekwować, bowiem na skutek nowacji ulega ono umorzeniu. Wraz z wygaśnięciem pierwotnego zobowiązania, wygasają też związane z nim prawa i obowiązki przysługujące stronom.

W sytuacji zbycia przez Zbywcę na rzecz Wnioskodawcy praw i obowiązków z umów pożyczek nie mamy do czynienia z nowacją, bowiem nie dochodzi do wygaśnięcia dotychczasowej i powstania nowej umowy pożyczki, lecz jest to w dalszym ciągu ta sama umowa pożyczki. Od momentu dokonania w/w przeniesienia praw i obowiązków Wnioskodawcy przysługują prawa i obowiązki wynikające z umowy pożyczki, w takim samym zakresie, w jakim dotychczas przysługiwały Zbywcy. W konsekwencji, pomimo zmiany stron umowy stosunek zobowiązaniowy jest kontynuowany.

Mamy więc do czynienia z tym samym zobowiązaniem - w dalszym ciągu jest to zobowiązanie z tytułu umowy pożyczki. Zmiana po stronie pożyczkobiorcy nie powoduje również zmiany podstawy prawnej w/w zobowiązania, podstawa prawna jest taka sama i stanowi ją umowa pożyczki, którą zawarł dotychczasowy pożyczkobiorca.

Powyższe znajduje potwierdzenie m. in. w orzecznictwie sądów powszechnych, czego przykładem jest m. in.:

• wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 129/04), w którym sąd wskazał: „(...) translatywne (sukcesyjne) przejęcie długu charakteryzuje się nabyciem przez przejemcę długu jako własnej powinności, zwolnieniem z długu dotychczasowego dłużnika i zachowaniem tożsamości przejmowanego zobowiązania. Sukcesja w dług w rozumieniu art. 519 § 2 pkt 2 k.c. nie zmienia więc kształtu dotychczasowego zobowiązania, bowiem przejemca wstępuje w tożsamy stosunek prawny w miejsce dawnego dłużnika, a więc we wszystkie wynikające z umowy lub ustawy jego obowiązki. Tym właśnie różni się przyjęty m.in. w polskim systemie prawnym model sukcesyjnego przejęcia długu, w którym zmiana dłużnika nie narusza tożsamości zobowiązania, od występującego w niektórych innych systemach prawnych modelu nowacyjnej zmiany dłużnika, w którym poza zmianą podmiotu zobowiązanego dochodzi również do nowacji treści pierwotnego stosunku obligacyjnego, który zostaje zastąpiony przez nowe zobowiązanie, łączące wierzyciela i nowego dłużnika”.

• wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lutego 2014 r. (sygn. akt V ACa 661/13), w którym sąd wskazał: „Instytucja nowacji zakłada zawarcie umowy między dłużnikiem i wierzycielem, wskutek której dotychczasowe zobowiązanie wygasa, a powstaje nowe. Nie służy natomiast zmianie treści tej samej umowy”.
  
  
  

4. Podsumowanie
   
   

Reasumując, zważywszy iż:

• opisane w stanie faktycznym pożyczki zostały udzielone przed 1 stycznia 2015 roku,
  

• środki pieniężne z tychże pożyczek zostały przekazane pożyczkobiorcy przed 1 stycznia 2015 roku,
  

• pomimo zmiany stron stosunku zobowiązaniowego mamy dalej do czynienia z tym samym stosunkiem zobowiązaniowym,
  

• nie doszło do ponownego faktycznego udzielenia (wypłaty) środków z tytułu pożyczki,
  

spłatę odsetek z tytułu w/w umów pożyczek, zgodnie z art. 7 ust. 1, należy rozpatrywać z uwzględnieniem przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, czego przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 10 września 2015 roku (sygn. IBPB-1-2/4510-2-/15/MW), w której organ rozważając stan faktyczny, w którym zawarcie umowy pożyczki oraz wypłata środków pieniężnych z tytułu tej umowy nastąpiło przed 1 stycznia 2015 roku zaś zmiana stron umowy pożyczki nastąpiła po 1 stycznia 2015 roku wskazał: „Biorąc pod uwagę fakt, że pożyczki zostały zarówno udzielone, jak i faktycznie wypłacone, przed wejściem w życie ustawy zmieniającej, spłatę odsetek z tytułu pożyczek po dokonaniu restrukturyzacji, zgodnie z art. 7 ust. 1, należałoby rozpatrywać z uwzględnieniem przepisów w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r.”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy zaznaczyć, że z uwagi na zakres wniosku, a w szczególności postawione w nim pytanie, które wyznacza zakres żądania Wnioskodawcy, niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie ustalenia czy do kwalifikacji odsetek od pożyczek opisanych we wniosku zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 w zw. z art. 16 ust. 6) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. Tut. Organ podatkowy nie odniósł się natomiast do kwestii badania przesłanek zaliczenia wskazanych odsetek od pożyczek do kosztów uzyskania przychodów i zasadności poniesienia tych wydatków w świetle osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ponieważ zagadnienie to wykracza poza zakres złożonego wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.