Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-49/16/MJ
z 25 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 18 stycznia 2016 r.), uzupełnione pismem dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 22 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy jako podatnik podatku dochodowego, będąc wspólnikiem (komplementariuszem) Spółki komandytowej Wnioskodawca może ująć jako koszt w księgach podatkowych Spółki komandytowej wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, opłata sądowa, podatek PCC, wypisy aktu) oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy CIT: proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy jako podatnik podatku dochodowego, będąc wspólnikiem (komplementariuszem) Spółki komandytowej Wnioskodawca może ująć jako koszt w księgach podatkowych Spółki komandytowej wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, opłata sądowa, podatek PCC, wypisy aktu) oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy CIT: proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki komandytowej.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 14 marca 2016 r. nr ITPB3/4510-49/16-2/MJ wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 22 marca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest komplementariuszem spółki komandytowej, jako jeden ze wspólników. Do Spółki było aportowane przedsiębiorstwo innego wspólnika. Z chwilą dokonania aportu przejdą na Spółkę wszelkie ciężary i ryzyko związane z przejmowanymi składnikami majątkowymi. Spółka komandytowa od dnia przekazania w formie aportu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[1] ustawy Kodeks cywilny, kontynuuje w pełnym zakresie dotychczas prowadzoną przez Wnioskodawcę indywidualnie działalność gospodarczą. W związku z dokonaniem wniesienia przedsiębiorstwa, spółka komandytowa zobowiązana była do pokrycia wynagrodzenia notariusza, zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, poniesienia opłat sądowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jako podatnik podatku dochodowego, będąc wspólnikiem (komplementariuszem) Spółki komandytowej, Wnioskodawca może ująć jako koszt w księgach podatkowych Spółki komandytowej wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, opłata sądowa, podatek PCC, wypisy aktu) oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy CIT: proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki komandytowej?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy, jako wspólnik Spółki komandytowej będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na sporządzenie aktu notarialnego i związane z nim opłaty (wynagrodzenie notariusza, podatek PCC, wypisy aktu).

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 z późn. zm.; dalej „Ksh"), przez umowę spółki handlowej wspólnicy albo akcjonariusze zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu przez wniesienie wkładów oraz, jeżeli umowa albo statut spółki tak stanowi, przez współdziałanie w inny określony sposób.

Stosownie do art. 8 Ksh. spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Przy czym, w myśl art. 4 § 1 pkt 1 Ksh., spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Z kolei, według art. 102 Ksh., spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego dochody spółki komandytowej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Ustawa CIT nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT,
• być właściwie udokumentowany.

Według art. 5 ust. 1 Ustawy CIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (ust. 2 pkt 1).

Jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego, inny wspólnik Spółki komandytowej wniósł do spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem, wkład w postaci przedsiębiorstwa.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte w uprzednio cytowanym art. 15 ust. 1 Ustawy CIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy. Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 16 Ustawy CIT. Zauważyć należy, że koszty uzyskania przychodów można podzielić na bezpośrednie oraz pośrednie.

Bezpośrednie koszty uzyskania przychodów związane są z konkretnym przychodem, natomiast koszty pośrednie są to koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z danym przychodem, jednakże ich poniesienie musi mieć związek z prowadzoną działalnością, w szczególności ich celem powinno być zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponoszone przez Spółkę komandytową wydatki związane z wniesieniem przez Wnioskodawcę aportu związane są z uzyskiwaniem przez tą Spółkę w przyszłości przychodów z działalności wniesionego przedsiębiorstwa. Co należy również wyraźnie podkreślić, ponoszone przez Spółkę koszty są konieczne i niezbędne do zakończenia procesu wnoszenia przedsiębiorstwa - bez tych wydatków nie jest możliwe zakończenia procesu wnoszenia przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej. Co ważne, bez poniesienia przez Spółkę wspomnianych wydatków, Wnioskodawca nie będzie osiągał przychodów związanych z przedsiębiorstwem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki wymienione w przedmiotowym wniosku, jeżeli w istocie zostaną poniesione przez spółkę komandytową w związku z wniesieniem do niej części przedsiębiorstwa osoby fizycznej oraz zostaną odpowiednio udokumentowane, będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę będącego wspólnikiem spółki komandytowej, do kosztów uzyskania przychodów jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, czyli proporcjonalnie do posiadanych przez niego udziałów w spółce komandytowej tj. art. 5 ust. 1 w zw. z ust. 2 Ustawy CIT.

Takie same stanowisko zostało przedstawione przez Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 15 września 2015 r (nr ITPB1/4511-729/15/MR).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie jest wiążąca. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.