INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2011 r. (data wpływu 15 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z pracy najemnej w Holandii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z pracy najemnej w Holandii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni należy do holenderskiej grupy specjalizującej się w pracy tymczasowej i została utworzona w związku z pogłębiającą się integracją europejską celem pozyskiwania pracowników z terenu Polski do pracy zarówno w Polsce jak i w innych krajach. Spółka zamierza m.in. zatrudniać pracowników jako agencja pracy tymczasowej i kierować ich do pracy w przedsiębiorstwach na terenie Holandii. Pracownik może pracować na terenie Holandii przez kilka tygodni, kilka miesięcy lub nawet kilka lat. W związku z powyższym wyjaśnienia wymaga rola Spółki jako płatnika zaliczek na podatek od osób fizycznych. Spółka zamierza rekrutować i zatrudniać osoby, które, w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Osoby te będą zatrudnione na podstawie podlegających prawu polskiemu umów o pracę na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy. Spółka nie posiada w Holandii zakładu lub stałej placówki w rozumieniu konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. Spółka zamierza zawierać z podmiotami holenderskimi umowy o świadczenie usług, na podstawie których zobowiązana będzie do dostarczania kontrahentom pracowników tymczasowych posiadających odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Niektórzy pracownicy tymczasowi będą przebywać w Holandii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym. Kontrahenci Spółki będą mogli zrezygnować z korzystania z pracowników, jeżeli nie będą oni spełniać wymaganych kwalifikacji, zgodnie z zawartą ze Spółką umową o świadczenie usług. Kontrahenci Spółki będą wyznaczać pracownikom tymczasowym zadania i kontrolować ich wykonanie, jak również określać narzędzia i materiały niezbędne do wykonania prac. Spółka będzie zobowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej kontrahentom przez pracowników tymczasowych przy wykonaniu pracy tymczasowej - na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników. Za wykonaną pracę pracownicy tymczasowi otrzymywać będą wynagrodzenie wyłącznie od Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy dochody z pracy w Holandii w sytuacji gdy okres pobytu w Holandii oddelegowanych pracowników nie przekracza 183 dni w roku podatkowym podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce... Czy wobec faktu, że władze podatkowe Holandii uznają, że w takim przypadku faktycznym pracodawcą jest przedsiębiorstwo holenderskie, a zatem opodatkowaniu podlega także dochód uzyskany w Holandii przez osoby, które przebywają w Holandii krócej niż 183 dni w dwunastomiesięcznym okresie (ponieważ dochodzi do międzynarodowego wynajmu siły roboczej) Spółka nie powinna pobierać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych począwszy od momentu wyjazdu tych osób do pracy w Holandii...

Zdaniem Wnioskodawczyni zastosowanie mają następujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• art. 31 który stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy oraz
• art. 32 ust. 6 który stanowi, że zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Jako nadrzędne mają także zastosowanie przepisy konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Zgodnie z art. 15 ust. 1 konwencji, uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (tj. w tym przypadku w Polsce) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w tym drugim Umawiającym się Państwie (tj. w Holandii), wówczas otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (tj. w Holandii).

Powołany powyżej przepis daje prawo do opodatkowania dochodu z pracy zarówno w Holandii, jak i w Polsce. Od powyższej zasady istnieje wyjątek zapisany w art. 15 ust. 2 konwencji, z którego wynika, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym wdanym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Analiza elementów zaprezentowanego zdarzenia przyszłego wskazuje, iż za faktycznego pracodawcę - w świetle ww. konwencji - należy uznać kontrahenta holenderskiego. Zatem nie zostanie spełniony drugi warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt b) konwencji, a tym samym nie zostaną spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 konwencji, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane z tytułu pracy w Holandii, opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki z art. 15 ust. 2 konwencji zostały spełnione. Zgodnie z komentarzem OECD do Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Wersja skrócona. Lipiec 2010) w przypadku możliwości zaistnienia rozbieżności pomiędzy faktycznym a formalnym pracodawcą stosuje się następujące zasady wynikające z punktu 8.14 tego komentarza. Jeżeli porównanie charakteru usług świadczonych przez osobę fizyczną z działalnością wykonywaną przez jego formalnego pracodawcę oraz przez przedsiębiorstwo, na którego rzecz usługi te są wykonywane, wskazuje na istnienie stosunku zatrudnienia, który różni się od formalnego stosunku umownego, znaczenie dla ustalenia, czy rzeczywiście ma to miejsce, mogą mieć następujące dodatkowe kryteria:

• uprawnienie do instruowania pracownika odnośnie do sposobu, w jaki praca powinna być wykonywana;
• kontrolowanie i ponoszenie odpowiedzialności za miejsce, w którym praca jest wykonywana;
• wynagrodzenie osoby fizycznej jest bezpośrednio fakturowane przez formalnego pracodawcę przedsiębiorstwu, na rzecz którego usługi są wykonywane (zob. punkt 8.15 poniżej);
• udostępnienie pracownikowi urządzeń i materiałów koniecznych do wykonywania pracy;
• ustalenie liczby i kwalifikacji pracowników wykonujących pracę;
• prawo do wyboru osoby fizycznej, która będzie wykonywała pracę, oraz zakończenia stosunku umownego nawiązanego z tą osobą w celu wykonania danej pracy;
• prawo do nakładania kar dyscyplinarnych związanych z pracą tej osoby fizycznej;
• ustalenie urlopów i godzin pracy tej osoby fizycznej.

W celu rozstrzygnięcia, który podmiot (pośrednik, czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) konwencji, poddano analizie m.in następujące okoliczności:

• kontrahent holenderski (użytkownik) ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
• na nim spoczywa obowiązek instruowania pracownika; prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
• wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
• narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy; liczbę i kwalifikacje pracowników określa faktyczny użytkownik pracy.

Wobec powyższego w opinii Wnioskodawczyni dochody pracowników z pracy wykonywanej na terenie Holandii mogą być opodatkowane w Holandii. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawczyni władze podatkowe Holandii konsekwentnie stosują opodatkowanie takich dochodów w Holandii. Zatem Wnioskodawczyni powinna zastosować ustęp 6 artykułu 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie pobierać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, chyba że pracownik wystąpi z wnioskiem o pobór takich zaliczek. Jako potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 sierpnia 2011 r. IPTPB2/415-167/11-2/AKr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 15 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120 ze zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Określenie „zakład” w rozumieniu ww. konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów zostało z kolei zdefiniowane w art 5 tej umowy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Holandii. Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Holandii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

W konsekwencji więc, jeżeli pobyt pracownika w Holandii nie przekracza łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, dochód pracownika podlega opodatkowaniu w Holandii tylko w sytuacji, gdy wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii albo jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, które pracodawca posiada w Holandii. Jednocześnie w takiej sytuacji (nie spełnienia którejkolwiek z przesłanek z art. 15 ust. 2 lit.b lub lit.c) dochód pracowników podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, bez względu na okres ich przebywania w Holandii.

Należy przy tym zaznaczyć, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Holandii, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi. W celu ustalenia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
• czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku jeśli analiza powyższych funkcji doprowadzi do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie pracowników z pracy wykonywanej w Holandii podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy (tj. w Holandii i w Polsce).

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę proporcjonalnego odliczenia) określoną w art. 23 ust. 5 lit. a) konwencji, zgodnie z którym – w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce – podwójnego opodatkowania unika się w ten sposób, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka, która nie posiada zakładu lub stałej placówki na terenie Holandii – będzie wypłacała wynagrodzenie pracownikom oddelegowanym do pracy w Holandii. Spółka zamierza zawierać z podmiotami holenderskimi umowy o świadczenie usług, na podstawie których zobowiązana będzie do dostarczania kontrahentom pracowników tymczasowych posiadających odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Niektórzy pracownicy tymczasowi będą przebywać w Holandii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym. Kontrahenci Spółki będą mogli zrezygnować z korzystania z pracowników, jeżeli nie będą oni spełniać wymaganych kwalifikacji, zgodnie z zawartą ze Spółką umową o świadczenie usług. Kontrahenci Spółki będą wyznaczać pracownikom tymczasowym zadania i kontrolować ich wykonanie, jak również określać narzędzia i materiały niezbędne do wykonania prac.

Mając na uwadze powyższe uznać zatem należy, iż wypłacający wynagrodzenie za pracę pracodawca – w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii.

W konsekwencji, wynagrodzenia pracowników z pracy najemnej w Holandii będą podlegały opodatkowaniu – od początku pobytu pracowników w Holandii – zarówno w Holandii, jak i w Polsce.

Przy czym, w Holandii opodatkowaniu będzie podlegał dochód z tytułu pracy tam wykonywanej, według przepisów prawa podatkowego tam obowiązujących.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów płatnik wykonuje zatem swoje obowiązki w ten sposób, iż oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikowi wynagrodzeń ze stosunku pracy. Dodatkowo, w przypadku pracy wykonywanej za granicą kwestie opodatkowania tego dochodu reguluje stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania – w przedmiotowej sprawie konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów.

Płatnik odstępuje natomiast od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w przypadku gdy wypłacane przez Spółkę dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo Spółka wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Odnosząc się zatem bezpośrednio do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż od wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej w Holandii, które podlegają opodatkowaniu w Holandii Spółka nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy w Polsce. W takiej sytuacji Spółka może natomiast pobierać zaliczki na podatek dochodowy - stosownie do przepisów art. 32 ust. 1-5 z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jedynie na wniosek pracownika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, 15-950 Białystok, ul. H.Sienkiewicza 84 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.