Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-29/16-2/AG
z 4 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 22 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych, w tym podatku VAT niepodlegającego odliczeniu w zakresie, w jakim są związane z podróżą w celach służbowych z miejsca parkowania/garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych, w tym podatku VAT niepodlegającego odliczeniu w zakresie, w jakim są związane z podróżą w celach służbowych z miejsca parkowania/garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „X.”) jest osobą prawną, spółką publiczną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. W ramach swojej działalności Wnioskodawca posiada samochody z przeznaczeniem na cele służbowe. Samochody te są powierzane Członkom Zarządu X. oraz niektórym pracownikom X. (dalej: „Użytkownicy”). Samochody służbowe mogą być udostępniane Użytkownikom na stałe bądź też w celu wykonania konkretnych zadań służbowych.

Zasady powierzania samochodów służbowych Użytkownikom określa uchwała Zarządu X. („Polityka używania samochodów służbowych”, dalej: „Uchwała”). Z Uchwały wynika, iż Użytkownicy mogą korzystać z samochodów służbowych wyłącznie do celów związanych z działalnością Wnioskodawcy (tj. do celów służbowych). Jednak w wyjątkowych sytuacjach, zwłaszcza w czasie urlopu wypoczynkowego Użytkowników, Wnioskodawca dopuszcza, za uprzednią zgodą wskazanych przedstawicieli X., żeby samochód służbowy mógł być wykorzystany do celów prywatnych danego Użytkownika. W takim wypadku, Wnioskodawca uznaje, że po stronie Użytkownika korzystającego z samochodu służbowego do celów prywatnych, w zakresie tego prywatnego użytku, powstaje przychód podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”). Wnioskodawca jako płatnik uwzględnia ten przychód przy kalkulacji i poborze miesięcznych zaliczek na podatek PIT.

W przypadku użytkowania samochodów na cele służbowe, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym (tj. w szczególności koszty napraw, konserwacji, płynów eksploatacyjnych, paliwa) są pokrywane ze środków X. W przypadku użytkowania samochodów służbowych na cele prywatne, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym ponosi Użytkownik.

Zgodnie z Uchwałą, Użytkownicy zobowiązani są m.in. do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy. Do obowiązków nakładanych Uchwałą na Użytkownika używającego samochodu służbowego należy m.in.: przejawianie należytej troski o zabezpieczenie samochodu służbowego przed zniszczeniem lub utratą powstałą wskutek popełnienia przestępstwa oraz parkowanie samochodu służbowego w porze nocnej w miejscu strzeżonym, garażu lub na terenie ogrodzonej nieruchomości (o ile będzie to możliwe).

Użytkownicy mogą zostać zobowiązani do parkowania lub garażowania samochodów służbowych poza siedzibą X., w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie Użytkownikom efektywniejszą realizację obowiązków służbowych (np. dojazd w godzinach porannych na spotkanie poza siedzibą X., podróż służbowa, transport gości X., itp.).

Ze względu na zakres obowiązków służbowych (tj. np. zdalne zarządzanie sprawami X., lub realizacja obowiązków administracyjno-technicznych poza siedzibą X.) oraz ogólnopolski charakter działalności Wnioskodawcy, istotna część pracy Użytkowników odbywa się poza siedzibą X. Parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. zwiększa dyspozycyjność i mobilność Użytkowników, co przyczynia się do zwiększonej efektywności pracy.

Parkowanie oraz garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. spowoduje konieczność ponoszenia wydatków o charakterze eksploatacyjnym, związanych z podróżą do siedziby X. oraz z powrotem, których ciężar zgodnie z obowiązującą Uchwalą ponosi Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, czy Wnioskodawca będzie miało prawo zaliczyć poniesione wydatki eksploatacyjne w tym podatek VAT niepodlegający odliczeniu w zakresie, w jakim są związane z podróżą w celach służbowych z miejsca parkowania/garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków, do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 21, poz. 86 z późn. zm.) dalej: „ustawa CIT”

Zdaniem Wnioskodawcy, X. będzie miało prawo zaliczyć poniesione wydatki eksploatacyjne w zakresie, w jakim są związane z podróżą z miejsca parkowania lub garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków, w tym podatek VAT niepodlegający odliczeniu, do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to iż konieczną przesłanką uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów jest ich związek z przychodami oraz fakt, iż dany wydatek nie mieści się w katalogu wyłączeń z przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

W opisanym stanie faktycznym parkowanie oraz garażowanie samochodów poza siedzibą X. jest związane z podstawową działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w związku z powyższym wydatki eksploatacyjne poniesione w związku z podróżą z miejsca parkowania lub garażowania, w zakresie, w jakim ponoszone są przez Wnioskodawcę, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Samochody służbowe mogą być parkowane poza siedzibą X. przez Użytkowników w celach służbowych. W ocenie Wnioskodawcy, nie ma podstaw, aby uznać, że parkowanie samochodów poza siedzibą Wnioskodawcy w każdym przypadku musi być związane z celami osobistymi Użytkowników.

Jak Wnioskodawca wskazał, parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą X. sprzyja mobilności i dyspozycyjności Użytkowników oraz umożliwia efektywniejsze wykorzystywanie czasu pracy oraz efektywniejsze wykonywanie obowiązków służbowych, co przekłada się na wzrost przychodu Wnioskodawcy.

Wymóg parkowania lub garażowania samochodów poza siedzibą X. jest podyktowany specyfiką oraz zasięgiem działalności Wnioskodawcy w zakresie prowadzenia rynku regulowanego, które obejmuje podmioty z terytorium całej Polski, jak również mające siedzibę poza Polską.

Odpowiednie garażowanie oraz bezpieczne parkowanie jest również obowiązkiem i wymogiem nałożonym na Użytkowników korzystających z samochodów służbowych. Obowiązek odpowiedniego utrzymania estetycznego, technicznego oraz zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą wynika z Uchwały obowiązującej w X. Garażowanie i parkowanie samochodu stanowi zatem realizację obowiązków wobec Wnioskodawcy, co oznacza, iż odpowiednio parkując i garażując samochody Użytkownicy działają w ramach swoich obowiązków służbowych i w interesie Wnioskodawcy.

W zakresie, w jakim samochody używane są do celów prywatnych, Uchwała nakłada na Użytkowników obowiązek ponoszenia wydatków eksploatacyjnych. Wnioskodawca nie dopuszcza zatem możliwości poniesienia przez X. ciężaru ekonomicznego wydatków niezwiązanych z jej działalnością gospodarczą. Tym samym wszystkie powyższe argumenty wskazują, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z parkowaniem i garażowaniem samochodów służbowych przez Użytkowników, jak również z dojazdem do siedziby X. i z powrotem pozostają w bezpośrednim związku z osiągnięciem przychodu przez X., zatem podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca pragnie przy tym wskazać, iż wskazane wydatki nie zostały wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy CIT, zatem nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym wszystkie powyższe argumenty wskazują, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z parkowaniem i garażowaniem samochodów służbowych przez Użytkowników, jak również z dojazdem do siedziby X. i z powrotem pozostają w bezpośrednim związku z osiągnięciem przychodu przez X., zatem podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca pragnie przy tym wskazać, iż wskazane wydatki nie zostały wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy CIT, zatem nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

W zakresie zaliczenia podatku VAT niepodlegającego odliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, ale jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy CIT wskazuje, że Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie tylko wartości netto wynikających z faktur dokumentujących poniesienie wydatków eksploatacyjnych, ale również podatku od towarów i usług w tej części, w jakiej Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, w związku z brzmieniem art. 86a ust. 1 ustawy VAT.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż na gruncie ustawy CIT będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku VAT w związku z wydatkami eksploatacyjnymi związanymi z używaniem samochodów, w tej części, w jakiej Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku zgodnie z ustawą VAT.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych w sprawach innych podatników, np. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 3 czerwca 2015 r., nr IPPB3/4510-270/15-2/GJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.