Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-134/16/MJ
z 13 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy świadczenia za urlop mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w oparciu o art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy świadczenia za urlop mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w oparciu o art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową ze 100% udziałem gminy, zatrudnia ponad 20 pracowników i nie utworzył na 2016 rok Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spółka ma zamiar wypłacić pracownikom przebywającym na urlopie wypoczynkowym świadczenia za urlop. Mimo, że spółka nasza nie jest do tego uprawniona to jednak ma zamiar zdecydować się na ich wypłatę, ponieważ pracownicy są mocno zawiedzeni perspektywą utraty tegoż dochodu. Świadczenia te nie będą stanowiły świadczeń urlopowych w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy takie świadczenia za urlop mogą stanowić koszty uzyskania przychodu jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu w oparciu o art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Spółki wypłata takich świadczeń za urlop innych niż tzw. "świadczenia urlopowe" stanowi wydatek, którego skutkiem może być osiągnięcie przychodu, ponieważ wypłata będzie stanowiła u pracowników czynnik motywujący do pracy bardziej niż świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, które to uwarunkowane są dodatkowo innymi względami. Pracownicy mając świadomość, że firma nie ma obowiązku wypłaty takich świadczeń ( a taka jest perspektywa ), doceniają to i nie czują się zagrożeni utratą dochodu a tym samym obniżeniem poziomu życia. Stają się bardziej lojalni i zobowiązani wobec pracodawcy, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia fluktuacji kadr, dzięki czemu firma ograniczy koszty zatrudnienia nowych pracowników (szkolenia i wdrażania) i utrzyma wykonywanie usług na dotychczasowym poziomie, a nawet je usprawni co realnie zwiększy dochody Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111 z późn. zm.). Stosownie do art. 3 ust. 1 przytoczonej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Odnośnie samego świadczenia urlopowego, o którym mowa w ust. 3, wskazać należy, że jego wysokość nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 - odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika (art. 3 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Ponadto tego rodzaju świadczenie wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). dodatkowo w myśl art. 3 ust. 6 analizowanej ustawy omawiane świadczenie nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.

Z powyższego wynika, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany – przez takiego pracodawcę - tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników, co wynika wprost z cyt. wyżej art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że zatrudnia on powyżej 20 pracowników i nie utworzył na 2016 r. funduszu socjalnego. Spółka ma zamiar wypłacić pracownikom przebywającym na urlopie wypoczynkowym świadczenia za urlop. Ponadto wskazano, że świadczenia te nie będą stanowiły świadczeń urlopowych w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazać należy, że świadczenia które mają być wypłacone na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ww. ustawy. Zatem w niniejszej prawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż świadczenia które mają być wypłacane przez Wnioskodawcę, mimo nazwania ich „świadczeniami za urlop”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

W konsekwencji powyższego, świadczenia urlopowe mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.