Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-170/16-5/MN
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez radcę prawnego, przedstawione we wniosku z 7 marca 2016 r. (data wpływu 10 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z 30 marca 2016 r. (data wpływu 1 kwietnia 2016 r.), pismem z 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.) oraz pismem z 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 15 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania napraw i serwisu pojazdów objętych Programem oraz prawa do odliczenia podatku od nabywanych towarów i usług wykorzystywanych do napraw i serwisu pojazdów objętych Programem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania napraw i serwisu pojazdów objętych Programem oraz prawa do odliczenia podatku od nabywanych towarów i usług wykorzystywanych do napraw i serwisu pojazdów objętych Programem. Wniosek uzupełniono pismem z 30 marca 2016 r. (data wpływu 1 kwietnia 2016 r.), pismem z 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 12 kwietnia 2016 r.) oraz pismem z 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 15 kwietnia 2016 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, adres elektroniczny do doręczeń, potwierdzenie uiszczenia dodatkowej, należnej opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej oraz pełnomocnictwo szczególne dla osoby występującej w imieniu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wskazuje, że jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą: (…) sp. z o.o. (dalej jako Wnioskodawca lub Spółka). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż samochodów, a także serwis i naprawa samochodów. Wnioskodawca pozostaje autoryzowanym dealerem pojazdów samochodowych marki „A” oraz autoryzowanym serwisem obsługi (ASO) pojazdów samochodowych ww. marki.

W celu uatrakcyjnienia oferty proponowanej przez Wnioskodawcę oraz zwiększenia liczby obsługiwanych klientów przez serwis, Spółka przystąpiła do programu „B” (dalej jako Program), a dalej oferuje przystąpienie do Programu przez swoich klientów. Program polega na udzieleniu przez Spółkę gwarancji (po zakończeniu okresu podstawowej gwarancji udzielanej przy sprzedaży pojazdu) na określone pojazdy używane marki A. Spółka w ramach udzielonej gwarancji zobowiązuje się do świadczenia na rzecz klientów, w przypadku wystąpienia usterki samochodu, nieodpłatnej naprawy samochodu w celu przywrócenia sprawności pojazdu. Spółka oraz jej klienci (właściciele pojazdów lub użytkownicy uprawnieni do korzystania z pojazdów na podstawie umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze) zawierają ze sobą umowy, które szczegółowo określają warunki przystąpienia do Programu oraz zasady udzielenia gwarancji przez Spółkę.

Gwarancja wynikająca z Programu może być udzielona bezpośrednio po zakończeniu gwarancji podstawowej (udzielanej przy sprzedaży nowego pojazdu), jak też w pewnym czasie po zakończeniu okresu gwarancji podstawowej. Naprawy dokonywane w ramach Programu są nieodpłatne dla klienta. Klient dokonuje jedynie jednorazowej zapłaty kwoty określonej w umowie, na mocy której klient ma możliwość przystąpienia do Programu, w ramach którego Wnioskodawca udziela gwarancji na pojazd wskazany w ww. umowie (kwota jest odpowiednio opodatkowana).

Programem mogą być objęte samochody używane spełniające określone warunki albo po przeprowadzeniu przez Spółkę dodatkowego przeglądu kwalifikującego samochód do Programu (tzw. przegląd dopuszczający). Każdy pojazd objęty Programem jest pojazdem marki A spełniającym określone kryteria, tj. m.in. został sprzedany w sieci dealerskiej marki A, ma określoną ładowność, pojemność silnika, określony wiek. Za przeprowadzony przez Spółkę tzw. przegląd dopuszczający klient dokonuje zapłaty kwoty z tytułu wykonania tego przeglądu, która to jest opodatkowana zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W celu ograniczenia kosztów związanych z wykonywaniem warunków Programu, Spółka zawarła umowę ubezpieczenia kosztów naprawy pojazdów marki A – Program „B” (dalej jako umowa ubezpieczenia). Przedmiotem powyższej umowy jest ubezpieczenie zobowiązań Spółki wobec właścicieli lub użytkowników pojazdów objętych Programem, polegające na pokryciu kosztów naprawy usterek w pojazdach objętych Programem powstałych po wygaśnięciu gwarancji podstawowej samochodu. Ubezpieczyciel zobowiązany jest do zwrotu kosztów naprawy w ramach gwarancji w wysokości kwoty netto wynikającej z noty obciążającej (bez podatku VAT).

Na marginesie Wnioskodawca zaznacza, że zgodnie z warunkami Programu, pewne rodzaje usług serwisowych są objęte częściową odpłatnością przez klienta (w pozostałej części powyższy opis zdarzenia przyszłego pozostaje aktualny). Takie zdarzenia jednak w części dotyczącej odpłatności nie są objęte złożonym wnioskiem o wydanie interpretacji, ponieważ w takiej sytuacji część usługi, za którą wynagrodzenie uiszcza bezpośrednio klient jest odpowiednio opodatkowana (faktura VAT jest wystawiana na klienta).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca realizuje naprawę oraz serwisowanie pojazdów objętych „Programem” we własnym imieniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wykonanie naprawy oraz serwisu pojazdów objętych Programem stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od nabytych części zamiennych, usług podwykonawczych i innych towarów lub usług, wykorzystywanych przy wykonywaniu usług naprawczych i serwisowych pojazdów objętych Programem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 – Podleganie VAT

Wykonywanie usług naprawy i serwisu pojazdów w ramach Programu (gwarancji) stanowi świadczenia usług podlegające opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; zwanej dalej u.p.t.u.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów na terytorium kraju,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu VAT został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 u.p.t.u. I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, na podstawie art. 8 ust. 1 u.p.t.u., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl zaś art. 8 ust. 2 u.p.t.u., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Przytoczona regulacja prawna wyraźnie wskazuje, że świadczeniem usług w rozumieniu powyższych przepisów jest każde świadczenie niebędące dostawą. U.p.t.u. definiuje pojęcie usługi szeroko, ponieważ nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. O świadczeniu usług w rozumieniu u.p.t.u. można mówić w sytuacji, gdy pomiędzy stronami występuje wzajemna relacja wynikająca z umowy, polegająca na wykonaniu danej czynności za wynagrodzeniem. Zatem za świadczenie usług należy uznać każde zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi) i podmiotu świadczącego usługę. Jednocześnie przyjmując, że dane zachowanie podatnika odpowiada ustawowej definicji świadczenia usług, to co do zasady, niezbędnym elementem do uznania takiego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę) (interpretacja indywidualna z 9 grudnia 2010 r., IPPP1/443-1009/10-4/AP, por. interpretacja indywidualna z 4 października 2010 r., ITPP2/443-695/10/AP). Z powyższego wyraźnie wynika, że opodatkowaniu VAT, co do zasady, podlega jedynie odpłatne świadczenie usług. W opisanym zdarzeniu przyszłym klient uiszcza wynagrodzenie w postaci opłaty za przystąpienie do Programu. Powyższe kwalifikuje świadczenie usług serwisowych do usług opodatkowanych VAT w zakresie ww. kwoty.

Z powołanych przepisów u.p.t.u. wynika, że dana czynność podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy wykonaną czynnością (dostawą towarów lub świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług w ramach stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę). Wobec powyższego, jeśli którykolwiek ze wskazanych warunków nie zostanie spełniony, określone świadczenie nie może być traktowane jako odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Podatek VAT jest z założenia podatkiem nakładanym na konsumpcję towarów i usług, co oznacza, że zakresem jego opodatkowania mogą być objęte tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów i usług. Tym samym, nie można uznać za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, czynności, w ramach których jedna ze stron nie uzyskuje świadczenia wzajemnego (por. interpretacja indywidualna z 19 marca 2015 r., IBPP1/443-1201/14/ES).

Aby świadczona usługa podlegała podatkowi od towarów i usług koniecznym warunkiem jest, by usługa ta świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą) a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek (por. interpretacja indywidualna z 14 kwietnia 2015 r., IBPP2/4512-75/15/IK; wyrok TSUE z 29 października 2009 r., C-246/08; z 8 marca 1988 r., 102/86; z 26 czerwca 2003 r., C-305/01; z 3 marca 1994 r., C-16/93; wyrok WSA w Kielcach z 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 89/12). W opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka, wykonując usługę serwisową w ramach udzielonej gwarancji uzyskuje zapłatę za wykonane świadczenie w postaci opłaty za przystąpienie do Programu. W tym zakresie Wnioskodawca obowiązany jest do wystawienia faktury VAT oraz odpowiedniego opodatkowania otrzymanej kwoty.

Wykonanie usług w postaci naprawy i serwisu pojazdów klientów w ramach Programu podlegają opodatkowaniu VAT w zakresie opłaty za przystąpienie do Programu.

Zgodnie z art. 556 § 1 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Nadto, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie. Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług. Jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym (art. 577 Kodeksu cywilnego). Jak wynika z powyższego, Kodeks cywilny przewiduje szczególny reżim odpowiedzialności w przypadku udzielenia gwarancji co do jakości rzeczy – w tym samochodów. W konsekwencji złożenia przez Spółkę oświadczenia o udzieleniu gwarancji w ramach Programu, Spółka jest zobowiązana do wykonywania określonych świadczeń w ramach udzielonej gwarancji, tzn. do usuwania usterek, które ujawnią się w samochodach objętych Programem. Obowiązek wykonywania napraw na rzecz klienta z tytułu gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest złożenie oświadczenia gwarancyjnego. Wnioskodawca zaznacza również, że przepisy nie zakazują przedłużenia okresu gwarancji. W takiej sytuacji przedłużenie nie ma charakteru obligatoryjnego, lecz czysto umowny, tzn. strony powinny wspólnie na takie rozwiązanie zgodzić się zawierając odpowiednią umowę.

Wobec powyższego, obowiązki wynikające z Programu (naprawa oraz serwisowanie pojazdów) stanowią de facto przedłużenie gwarancji dla sprzedawanych aut. Istotą Programu jest wykonanie naprawy pojazdów z powodu ich usterki po zakończeniu gwarancji podstawowej. Po zawarciu zatem stosownej umowy istotą Programu jest udzielenie gwarancji, przy czym gwarancja jest uzależniona od stosownej opłaty za przystąpienie do Programu. I choć naprawy pojazdów Wnioskodawca będzie wykonywać nieodpłatnie, to jednak sam udział w Programie wiąże się z pieniężną zapłatą. Dodać jednocześnie należy, że naprawa pojazdów – stosownie do istoty gwarancji – powinna być nieodpłatna. W tej sytuacji nieodpłatna naprawa pojazdu de facto przesądza o tym, że Program jest dodatkową gwarancją, którą Wnioskodawca realizuje we własnym imieniu. Zawierana umowa wskazuje ponadto, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy usługą naprawczą, beneficjentem takiej usługi oraz uiszczoną opłatą za udział w Programie. Spełnione zostają zatem przesłanki, o których mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u., uznające tak skonstruowane zależności za odpłatną usługę.

Fakt, że Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia w celu otrzymania od ubezpieczyciela zwrotu kosztów napraw dokonanych w ramach Programu dowodzi, że oferowana przez Spółkę gwarancja wynikająca z Programu nie jest związana z odpłatnością ze strony klienta.

Powyższe znajduje jednoznaczne potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2015 r., wydanej wobec Spółki.

Wobec powyższego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wystawia on fakturę VAT w związku z wykonaniem usługi – na kwotę opłaty za wykonanie tzw. przeglądu dopuszczającego. Przy czym Wnioskodawca jest zobowiązany do opodatkowania powyższej usługi podstawą stawką VAT – 23%.

Na marginesie Wnioskodawca podkreśla, że zobowiązania wynikające z umowy ubezpieczenia związane ze zwrotem kosztów naprawy dokonanej w ramach Programu pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT (por. art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u.). Zatem prawidłowe jest wystawianie not obciążeniowych na rzecz Ubezpieczyciela.

Ad. 2 – Podatek naliczony

Zdaniem Spółki, Wnioskodawcy przysługuje uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego VAT związanego z wydatkami Spółki na nabycie części zamiennych, usług podwykonawczych i innych towarów i usług wykorzystywanych przy wykonywaniu usług naprawczych i serwisowych pojazdów objętych Programem.

Na zasadzie art. 86 ust. 1 u.p.t.u., w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 u.p.t.u. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u.).

Wskazana regulacja przedstawia podstawowy element konstrukcyjny podatku od towarów i usług zgodnie, z którym zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług przysługuje uprawnienie do całkowitego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług. Podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zgodnie z powyższym nie ma możliwości dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Na gruncie przedmiotowego zdarzenia przyszłego oznacza to, że Wnioskodawca ustalając swoje zobowiązanie podatkowe może uwzględnić kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków poniesionych na zakup części zamiennych czy usług podwykonawczych lub innych towarów i usług związanych z wykonywaniem Programu.

Odliczenie podatku naliczonego od podatku należnego ustawodawca uwarunkował od spełnienia przez podatnika dwóch przesłanek:

1. przesłanka pozytywna, tj. m.in. nabyte towary lub usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych,
2. przesłanka negatywna, tj. określony wydatek nie może zostać zakwalifikowany do katalogu wyłączeń zawartych w art. 88 u.p.t.u.
   
   

Prawo do odliczenia podatku naliczonego uzależnione jest od warunku, aby nabyte towary bądź usługi były związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Przy czym ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia VAT od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zasadne jest przytoczenie stanowiska T. Michalika, zgodnie z którym: ustawodawca nie precyzuje, w jaki sposób i w jakim zakresie towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby umożliwiało to podatnikowi dokonanie odliczenia podatku naliczonego. W związku z tym należy podkreślić, że związek ten może być pośredni, co więcej, dany zakup może wiązać się z wykonaniem czynności niepodlegającej opodatkowaniu, która jest jednak niezbędna lub tylko potrzebna do prowadzenia działalności opodatkowanej (T. Michalik, VAT. Komentarz, Legalis, 2015). Nadto, jak wskazuje J. Martini: Jedynym kryterium w tym zakresie powinno być zatem istnienie racjonalnego związku pomiędzy zakupem a opodatkowaną działalnością gospodarczą podatnika. Tak długo, jak dany zakup przyporządkowany jest prowadzeniu działalności gospodarczej, opodatkowanej VAT, przedsiębiorcy powinno przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego (...) U podatników prowadzących wyłącznie działalność gospodarczą uprawniającą do odliczenia kwestia związku konkretnych zakupów ze sprzedażą opodatkowaną jest nieistotna, o ile zakupy te można w sposób racjonalny powiązać z działalnością gospodarczą podatnika. Związek zakupów z opodatkowaną działalnością gospodarczą upoważniający do odliczenia wystąpi więc, gdy w chwili ich nabycia można w sposób racjonalny oczekiwać, że zakupy te pomogą w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (J. Martini, VAT. Komentarz, Legalis, 2014). Powyższe stanowiska wyraźnie uzasadniają, że odliczenie podatku naliczonego od podatku należnego jest możliwe nawet jeśli wydatki podatnika nie pozostają w bezpośrednim związku z czynnościami opodatkowanymi.

Zgodnie z orzecznictwem sądowym u.p.t.u. nie wymaga, do odliczenia podatku naliczonego, istnienia bezpośredniego związku pomiędzy nabywanymi towarami lub usługami a czynnościami opodatkowanymi (por. wyrok NSA z 22 lutego 2002 r., III SA 7776/98; wyrok Sądu Najwyższego z 6 czerwca 2002 r., III RN 92/01; wyrok WSA w Warszawie z 13 października 2008 r., III SA/Wa 1010/08; wyrok NSA z 13 listopada 2013 r., I FSK 1606/12). Dla określenia prawa do odliczenia podatku naliczonego wymagane jest ustalenie całości okoliczności faktycznych danych transakcji. Należy podkreślić, że dla zakwalifikowania danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu wystarczający jest związek tego wydatku z całością działalności gospodarczej podatnika. Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE (por. wyrok TSUE w sprawie Kretztechnik AG v. Finanzamt Linz, C-456/03), zgodnie z którym podatek naliczony dotyczący bezpośrednio czynności niepodlegającej opodatkowaniu, a związany z całością opodatkowanej działalności podatnika, może podlegać odliczeniu.

Zgodnie z powyższym, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, jeśli występuje związek wydatków ponoszonych przez podatnika z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi (całością działalności gospodarczej). Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, że podatek VAT wynikający z wydatków ponoszonych na zakup części zamiennych lub na pokrycie kosztów podwykonawców i innych wydatków na nabycie towarów i usług niezbędnych do wykonywania usług w ramach Programu stanowi podatek naliczony. Wydatki te pozostają bowiem w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (podlegającą opodatkowaniu); związane są z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Ponoszone wydatki pozostają związane z całością działalności gospodarczej Spółki, ponieważ wpływają na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczyniają się do generowania obrotów Wnioskodawcy. Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży pojazdów samochodowych oraz dokonywania naprawy i serwisu pojazdów samochodowych. Proponowanie zawierania umów serwisowych oraz świadczenie usług w ramach Programu wpływa na zwiększenie obrotów Wnioskodawcy. Powyższe wpływają bowiem na umocnienie powiązania danego klienta z marką pojazdów, których sprzedażą zajmuje się Spółka oraz z usługami świadczonymi przez Spółkę. W konsekwencji, usługi serwisowe świadczone przez Spółkę w ramach Programu mają związek z działalnością Wnioskodawcy prowadzoną w zakresie sprzedaży pojazdów, naprawy i serwisu pojazdów (tj. działalności opodatkowanej) i przyczyniają się do zwiększenia popytu na ww. sprzedaż oraz usługi. Wobec powyższego, usługi serwisowe wykonywane przez Spółkę w ramach Programu służą umacnianiu pozycji rynkowej oraz polepszeniu atrakcyjności oferty Wnioskodawcy (por. wyrok WSA w Warszawie z 19 marca 2014 r., III SA/Wa 2771/13, w którym WSA wskazał, że: zaufanie klientów do P. S.A. przekłada się bezpośrednio na faktyczne korzystanie z usług Spółki, a tym samym na wielkość obrotu z działalności opodatkowanej). W konsekwencji, kwota VAT wynikająca z wydatków na części zamienne oraz usługi podwykonawców należy zakwalifikować do ogólnych wydatków dotyczących działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych. W niniejszej sprawie warunek ten jest spełniony (por. stanowisko w zakresie pytania nr 1).

Reasumując, Spółce przysługuje uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych na nabycie towarów i usług związanych z wykonywaniem usług serwisowych w ramach Programu.

Powyższe znajduje jednoznaczne potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2015 r., ILPP1/4512-1-668/15-4/MK, wydanej wobec Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.