Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-108/16-2/AG
z 11 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2016 r. (data wpływu 4 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą świadczeń urlopowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą świadczeń urlopowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką oferującą usługi audytorskie, należącą do międzynarodowej sieci firm audytorsko-doradczych. Obecnie Wnioskodawca zatrudnia około 300 pracowników. Na mocy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1994 r. nr 43, poz. 163, dalej: „ustawa o ZFŚS”), w Spółce funkcjonuje zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: „Fundusz”).

Obecnie Spółka planuje zrezygnować z prowadzenia Funduszu. Jednocześnie, w zależności od wyniku finansowego danego roku, Spółka planuje wypłacanie świadczeń urlopowych pracownikom pod warunkiem wykorzystania w danym roku kalendarzowym urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Pracodawca będzie odprowadzać od wypłacanych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, analogicznie jak od pozostałych składników wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, Spółka będzie miała prawo uznawać za koszty uzyskania przychodów wydatki związane z wypłatą świadczeń urlopowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na wypłacanie świadczeń urlopowych na rzecz pracowników będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na podstawie powyższej regulacji uznaje się, że za koszty uzyskania przychodu można uznać wydatki, które są:

1. poniesione przez podatnika,
2. definitywne (rzeczywiste), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,
4. poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
5. właściwie udokumentowane, oraz
   
6. nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Uważa się, iż tzw. koszty pracownicze, takie jak wynagrodzenia, nagrody i premie czy wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji pracowników, spełniają powyższe przesłanki.

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszty pracownicze należy również uznać wydatki przeznaczone na wypłatę świadczeń urlopowych, gdyż pełnią one funkcję motywacyjną oraz służą zapewnieniu pracownikom wypoczynku w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych, co w konsekwencji ma przyczynić się do zwiększenia efektywności ich pracy.

Zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe także w przypadku podatników nietworzących Funduszu i zatrudniających więcej niż 20 pracowników.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez samego Ministra Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską, w której stwierdzono, iż:

„W przypadku natomiast pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników, którzy nie tworzą ZFSŚ, ponoszone przez nich wydatki na wypłatę świadczeń dla pracowników z tytułu urlopu – niebędących świadczeniami urlopowymi w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o ZFŚS – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” (odpowiedź Ministra Finansów z czerwca 2015, znak DD6.054.3.2015.SOH).

Stanowisko to zostało również potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji z dnia 17 września 2015 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-256/15/AP) stwierdził, iż:

„Wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami z tytułu urlopu”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w uzfśs (zbieżne jest tylko nazewnictwo). W konsekwencji, świadczenia te mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 updop, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na wypłacanie świadczeń urlopowych na rzecz pracowników będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 111, z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 ust. 1 przytoczonej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Odnośnie samego świadczenia urlopowego, o którym mowa w ust. 3, wskazać należy, że jego wysokość nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 – odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika (art. 3 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Ponadto tego rodzaju świadczenie wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). Dodatkowo w myśl art. 3 ust. 6 analizowanej ustawy omawiane świadczenie nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.

W związku z powyższym, pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany – przez takiego pracodawcę – tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników, co wynika wprost z cyt. wyżej art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką, która zatrudnia około 300 pracowników. Na mocy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, w Spółce funkcjonuje zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: Fundusz). Obecnie spółka planuje zrezygnować z prowadzenia Funduszu. Jednocześnie, w zależności od wyniku finansowego danego roku, Spółka planuje wypłacanie świadczeń urlopowych pracownikom pod warunkiem wykorzystania w danym roku kalendarzowym urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Pracodawca będzie odprowadzać od wypłacanych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, analogicznie jak od pozostałych składników wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazać należy, że świadczenia dokonywane na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ww. ustawy. Zatem w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami urlopowymi”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

W konsekwencji powyższego, po zrezygnowaniu przez Wnioskodawcę z prowadzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wypłacane świadczenia urlopowe będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wypłatą świadczeń urlopowych, jest prawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje indywidualne nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydawane są w indywidualnych sprawach, w konkretnym indywidualnie określonym stanie faktycznym i wiążą tylko strony postępowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.