Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-862/15/WM
z 28 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania samolotu na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania samolotu na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług szkolenia oraz kursów spadochronowych (PKD 85.51.Z), opodatkowaną podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opłaca podatek dochodowy kwartalnie, nie jest podatnikiem podatku VAT. W kwietniu 2015 r. podpisał z osobą prywatną „Umowę o wzajemnym świadczeniu usług".

Przedmiotem niniejszej umowy jest oddanie w użyczenie samolotu, które rozliczane jest na zasadzie wzajemnej kompensaty pomiędzy Wnioskodawcą, a osobą prywatną. W myśl podpisanej umowy osoba prywatna oddaje w używanie Wnioskodawcy swój samolot w wymiarze 70 godzin nalotu po cenie 200 zł za godzinę (za tzw. „suchy samolot" - tj. samolot bez paliwa) w ramach działalności szkoleniowej, wyceniając je w łącznej kwocie 14.000 zł. Z kolei biorący w używanie (Wnioskodawca) zobowiązuje się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z bezpośrednim użytkowaniem samolotu, tj. opłaty za prowadzenie stałej zdatności do lotu, ubezpieczenie OC, przeglądy okresowe 50 h i 100 h, zakupu oleju i paliwa oraz wykonywania bieżących napraw i wymian związanych z normalnym użytkowaniem statku powietrznego. Dodatkowo Wnioskodawca zapewni właściwe prowadzenie dokumentacji statku powietrznego tj. Pokładowy Dziennik Techniczny i innych dokumentów wykorzystywanych do prowadzenia nadzoru nad stałą zdatnością do lotu statku powietrznego. Ponadto Wnioskodawca każdorazowo, w przypadku korzystania przez właściciela samolotu w celach prywatnych zobowiązuje się do dostarczenia nieodpłatnie pilota posiadającego właściwe uprawnienia i umiejętności pilotowania statku powietrznego oraz przygotowania przez niego planu lotu i zapewnienia wszelkich zezwoleń na odbycie lotu.

Wartość w/w zobowiązań wyceniono na podstawie stawek rynkowych na sumę około 14.000 zł, z czego:

1. Koszt ubezpieczenia OC - 5.000 zł;
2. Koszt przeglądu okresowego samolotu 50 h - około 1.200 zł;
3. Koszt przeglądu okresowego samolotu 100 h - około 3.000 zł;
4. Koszt opłat z tytułu prowadzenia nadzoru nad stałą zdatnością do lotu CAMO 3.800 zł;
5. Koszt zakupu oleju i filtrów- około 1.000 zł.

Faktyczna wartość ponoszonych przez Wnioskodawcę zobowiązań (opłat) wynikać będzie z konkretnych faktur, rachunków, polis, bądź też innego dokumentu stanowiącego dowód zapłaty. Wnioskodawca będzie także zobowiązany do prowadzenia zapisów z wykonywanych lotów zgodnie z odpowiednimi wymaganiami, z zastosowaniem Pokładowego Dziennika Technicznego udostępnionego Dającemu w używanie dla potrzeb nadzorowania ilości godzin i cykli przedmiotowego samolotu.

Podpisana umowa została zawarta na czas nieokreślony, strony ustaliły, że umowa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, okresem rozliczeniowym z tytułu użyczenia samolotu jest rok kalendarzowy (jeden okres rozliczeniowy obejmuje jeden rok kalendarzowy). W ramach tych umów obie strony zobowiązują się do realizacji ww. warunków umowy, a wzajemne zobowiązania będą kompensowane bez fizycznego przepływu gotówki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy poniesione przez Wnioskodawcę koszty związane z używaniem użyczonego samolotu w prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy?
2. W którym momencie Wnioskodawca powinien zaliczyć koszty związane z użyczonym samolotem, czy w dacie poniesienia kosztu, czy też w dacie faktycznej zapłaty?
3. W którym momencie Wnioskodawca powinien rozpoznać u siebie przychód podatkowy z tytułu korzystania z użyczonego samolotu, czy w każdym kwartale osobno, czy też na koniec okresu rozliczeniowego określonego w umowie?
4. W jaki sposób Wnioskodawca powinien obliczyć uzyskany przychód z tytułu użyczonego samolotu?

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone wydatki związane z używaniem użyczonego samolotu w celu prowadzenia działalności gospodarczej stanowią koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

W opisanej sytuacji, Wnioskodawca nie posiadający własnego samolotu w zamian za możliwość korzystania z samolotu zobowiązał się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z bezpośrednim użytkowaniem samolotu służącym jemu w działalności gospodarczej, m. in. dokonuje opłat za prowadzenie stałej zdatności do lotu, ubezpieczenie OC, przeglądy okresowe 50 h i 100 h, bieżące naprawy oraz ewentualnie „w przypadku korzystania przez właściciela samolotu w celach prywatnych zobowiązuje się do dostarczenia nieodpłatnie pilota posiadającego właściwe uprawnienia i umiejętności pilotowania statku powietrznego oraz przygotowania przez niego planu lotu i zapewnienia wszelkich zezwoleń na odbycie lotu" (przy czym świadczenie w zakresie dostarczenia nieodpłatnie pilota w okresie obowiązywania umowy w ogóle może nie wystąpić). Z uwagi na fakt, iż kosztami uzyskania przychodu przedsiębiorców są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien spełniać łącznie następujące warunki, które Wnioskodawca spełnia tj.:

• pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
• być właściwie udokumentowany.

W związku z tym, że Wnioskodawca opłaca ww. wydatki, które są związane z użyczonym samolotem i jednocześnie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej, a zarazem ponoszone wydatki spełniają łącznie warunki określone dla możliwości zakwalifikowania wydatku jako kosztu podatkowego, koszty te dla Wnioskodawcy stanowią koszt uzyskania.

Dodatkowo na opłacanej przez Wnioskodawcę polisie lotniczej do użyczonego samolotu jako ubezpieczony i ubezpieczający widnieje Wnioskodawca jako prowadzący działalność gospodarczą, a jako współubezpieczony Aeroklub oraz osoba prywatna która użyczyła samolot. Polisa dla Wnioskodawcy jest niezbędna z uwagi na fakt, iż zabezpiecza OC użytkownika statku powietrznego oraz OC wobec pasażerów (skoczków). Ponoszenie opłaty z tytułu prowadzenia nadzoru nad stałą zdatnością do lotu CAMO również jest niezbędne, żeby można było korzystać z samolotu. Z kolei remonty do których zobowiązał się w umowie Wnioskodawca dotyczą wyłącznie drobnych (bieżących) napraw samolotu, które mają jedynie charakter odtworzeniowy (przywrócenie do wartości pierwotnej), naprawy te nie mają za cel podwyższenia wartości samolotu.

Ad 2.

Według Wnioskodawcy ponoszone koszty ujmuje w księdze przychodów i rozchodów na podstawie ogólnej zasady, zgodnie z którą koszt potrąca się z chwilą jego poniesienia. Datę poniesienia kosztu stanowi z kolei data wystawienia faktury, rachunku bądź innego dokumentu stanowiącego dowód poniesienia kosztu, zgodnie z art. 22 ust. 4, ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy metodzie kasowej. Wnioskodawca prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów przyjął zasadę ujmowania kosztów uzyskania przychodu w oparciu o metodę uproszczoną.

Dodatkowo Wnioskodawca w przypadku opłaconych opłat z tytułu prowadzenia nadzoru nad stałą zdatnością do lotu samolotu oraz innych ubezpieczeń lotniczych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą ma możliwość zaliczenia wydatku w koszty podatkowe jednorazowo w całości, w dacie wystawienia faktury, rachunku, polisy, bądź innego dokumentu stanowiącego dowód poniesienia. Ujęcie w całości w koszty podatkowe ma również odniesienie do polis ubezpieczeniowych obowiązujących na przełomie lat, czyli np. polisa ubezpieczeniowa wystawiona w 2015 r. za okres obowiązywania częściowo w roku 2015 i 2016 z uwzględnieniem ewentualnie w późniejszym okresie tzw. korekty kosztów o których mowa w art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji przychód podatkowy z tytułu użyczonego samolotu u Wnioskodawcy powstanie jednorazowo za cały rok na koniec okresu rozliczeniowego.

W celu precyzyjnego ustalenia momentu powstania przychodu, należy zastosować co do zasady art. 14 ust. lc ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazany przepis stanowi, że za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej uważa się, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności. Chyba, że strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 14 ust, le ustawy).

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo ująć uzyskany przychód z tytułu korzystania z użyczonego samolotu jednorazowo na koniec okresu rozliczeniowego, zgodnie z ustaleniami określonymi w umowie, a więc może być to także ostatni dzień roku kalendarzowego.

Ad 4.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanej sytuacji wysokość uzyskanego przychodu z tytułu bezpłatnego użytkowania samolotu stanowi iloczyn faktycznej liczby przelatanych godzin samolotu w danym okresie rozliczeniowym opisanym w punkcie Ad 3) oraz ustalonej w umowie kwoty 200 zł za godzinę. Liczba przelatanych godzin jest dokumentowana odpowiednim zapisem z wykonywanych lotów, natomiast kwota 200 zł stanowi kwotę rynkową.

Reasumując, kwota wynikająca z przemnożenia liczby przelatanych godzin oraz kwoty 200 zł stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy. Wyliczenie powyższego przychodu było konieczne z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, w tym będą to nie tylko przychody w formie pieniężnej, lecz również przychody w naturze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dna 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 tej ustawy wymienione zostały przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Ustawodawca, stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez użyte w cytowanym przepisie pojęcie nieodpłatnego świadczenia. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposobu i kryteriów ustalania ich wartości.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje, bez obowiązku świadczenia wzajemnego, rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych). Każdą więc sytuację i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1963 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) określa, że na podstawie art. 710, użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Dla celów podatkowych nie ma znaczenia nazwanie umowy nieodpłatną, lecz jej charakter, tzn. czy rzeczywiście dotyczy otrzymania przez podatnika nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika bowiem z przywołanego przepisu Kodeksu cywilnego, w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego. Art. 713 Kodeksu stanowi, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest więc nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności. Skutkiem realizacji takiego zobowiązania na gruncie podatku dochodowego jest uzyskanie nieodpłatnego świadczenia przez biorącego.

Pamiętać należy jednak, że w każdym konkretnym przypadku należy badać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że została ona tak nazwana przez strony. Istotne jest bowiem ustalenie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi, np. pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy, bądź umowa nie nakłada na świadczeniobiorcę określonych obciążeń. Z powyższego wynika, że jeżeli strony ponoszą nawzajem jakiekolwiek świadczenia, to nie występuje w tym przypadku nieodpłatne świadczenie, a więc nie zaistnieje stosunek prawny użyczenia.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług szkolenia oraz kursów spadochronowych, opodatkowaną podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opłaca podatek dochodowy kwartalnie. W kwietniu 2015 r. podpisał z osobą prywatną „Umowę o wzajemnym świadczeniu usług", której przedmiotem jest oddanie w użyczenie samolotu. W myśl podpisanej umowy osoba prywatna oddaje w używanie Wnioskodawcy swój samolot w wymiarze 70 godzin nalotu po cenie 200 zł za godzinę (za tzw. „suchy samolot" - tj. samolot bez paliwa) w ramach działalności szkoleniowej, wyceniając je w łącznej kwocie 14.000 zł. Z kolei biorący w używanie (Wnioskodawca) zobowiązuje się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z bezpośrednim użytkowaniem samolotu, tj. opłaty za prowadzenie stałej zdatności do lotu, ubezpieczenie OC, przeglądy okresowe 50 h i 100 h, zakupu oleju i paliwa oraz wykonywania bieżących napraw i wymian związanych z normalnym użytkowaniem statku powietrznego. Dodatkowo Wnioskodawca zapewni właściwe prowadzenie dokumentacji statku powietrznego tj. Pokładowy Dziennik Techniczny i innych dokumentów wykorzystywanych do prowadzenia nadzoru nad stałą zdatnością do lotu statku powietrznego. Ponadto Wnioskodawca każdorazowo, w przypadku korzystania przez właściciela samolotu w celach prywatnych zobowiązuje się do dostarczenia nieodpłatnie pilota posiadającego właściwe uprawnienia i umiejętności pilotowania statku powietrznego oraz przygotowania przez niego planu lotu i zapewnienia wszelkich zezwoleń na odbycie lotu. Wartość ww. zobowiązań wyceniono na podstawie stawek rynkowych na sumę około 14.000 zł.

Oznacza to, że w zamian za możliwość korzystania z samolotu, Wnioskodawca jest zobowiązany do poniesienia wydatków w kwocie 14.000 zł, z tytułu kosztów związanych z użytkowaniem tego samolotu, które to koszty wykraczają poza zwykłe koszty utrzymania samolotu. Ponoszenie tych wydatków należy traktować jako świadczenie na rzecz dającego, które wykluczają uznanie zawartej umowy za nieodpłatną. Poniesienie takich wydatków, stanowi formę odpłatności, stąd też Wnioskodawcę nie można uznać za osobę korzystającą z cudzego mienia nieodpłatnie.

Należy zatem uznać, że Wnioskodawca z tyt. używania samolotu na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nie uzyska nieodpłatnego świadczenia, a tym samym na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Skoro przychód z tego tytułu nie powstanie, bezprzedmiotowe jest rozstrzygnięcie kwestii momentu jego powstania.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samolotu wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Mając na względzie treść art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, koszty związane z bezpośrednim użytkowaniem przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej samolotu, tj. opłaty za prowadzenie stałej zdatności do lotu, ubezpieczenie OC, przeglądy okresowe 50 h i 100 h, zakupu oleju i paliwa oraz wykonywania bieżących napraw i wymian związanych z normalnym użytkowaniem statku powietrznego, stanowią koszty uzyskania przychodu. Ponoszenie tych wydatków związane jest bowiem z możliwością wykorzystywania samolotu na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę w zakresie usług szkolenia oraz kursów spadochronowych. Istnieje zatem związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatków z tego tytułu, a osiąganiem przychodów ze źródła przychodu - pozarolnicza działalność gospodarcza. Wydatki te mogą być zatem zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, przyjmując zasadę ujmowania kosztów uzyskania przychodów w oparciu o metodę uproszczoną.

W myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy, w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Za datę poniesienia kosztów związanych z bezpośrednim użytkowaniem przez Wnioskodawcę samolotu, zgodnie z cyt. art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena skutków podatkowych dostarczenia kontrahentowi przez Wnioskodawcę - pilota posiadającego właściwe uprawnienia i umiejętności pilotowania statku powietrznego oraz przygotowania przez niego planu lotu i zapewnienia wszelkich zezwoleń na odbycie lotu - każdorazowo, w przypadku korzystania przez właściciela samolotu w celach prywatnych. Powyższa kwestia wykracza poza zakres przedmiotowego wniosku. Zakres wniosku wyznacza bowiem w szczególności:

• stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Badanie rzeczywistej treści przedmiotowej umowy oraz skutków podatkowych, jakie umowa ta wywołuje jest bowiem możliwe wyłącznie w postepowaniu prowadzonym przez organy podatkowe.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 15-950 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.