2016.07.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-249/16/AD
z 25 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka należy do Grupy Kapitałowej … (dalej: „Grupa”). Podstawową działalnością Grupy jest transport morski. Grupa prowadzi swoją działalność w Polsce i za granicą. W ramach Grupy, Wnioskodawca posiada bezpośrednio i pośrednio udziały w spółkach zależnych z siedzibą w różnych krajach. Część z zagranicznych spółek zależnych od Wnioskodawcy spełnia definicję zagranicznej spółki kontrolowanej w świetle art. 24a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Spółki zależne”).

Spółki zależne są właścicielami majątku, na który składają się, m.in. środki trwałe w postaci statków pełnomorskich (dalej: „Środki trwałe”), w tym:

statki pełnomorskie, które na dzień 1 stycznia 2015 r. nie stanowiły dla Spółek zależnych taboru morskiego w budowie (dalej: „Statki wybudowane”);
statki pełnomorskie, które na dzień 1 stycznia 2015 r. stanowiły i w chwili obecnej nadal stanowią dla Spółek zależnych tabor morski w budowie, a zostaną oddane do używania w przyszłości (dalej: „Statki budowane”).

Środki trwałe są przez Spółki zależne oddane do używania innym podmiotom na podstawie umów czarteru.

Spółki zależne nabyły lub wytworzyły Statki wybudowane przed wejściem w życie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczących opodatkowania dochodów zagranicznych spółek kontrolowanych, tj. przed 1 stycznia 2015 r. Poszczególne Statki wybudowane Spółek zależnych podlegały przed dniem 1 stycznia 2015 r. ulepszeniom w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynagrodzenie za nabywane Statki wybudowane oraz za ich ulepszenia wyrażone było w walucie obcej.

Spółki zależne prowadzą swoje księgi w walucie obcej (dalej: „Waluta funkcjonalna”), która może być różna od waluty, w której nabywane były Środki trwałe.

Wnioskodawca, jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych posiadający nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, na podstawie art. 24a ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji zdarzeń gospodarczych zaistniałych w Spółkach zależnych, w tym uwzględniania w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ewidencja ŚT”).

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytania.

W jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalić moment początkowy, od którego ustalane będą podatkowe odpisy amortyzacyjne w rozumieniu art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do Środków trwałych Spółek zależnych, nieobjętych przed 1 stycznia 2015 r. ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
W jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową Środków trwałych Spółek zależnych?
Czy Spółka będzie uprawniona do stosowania, w odniesieniu do Statków wybudowanych, degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo, w przypadku Statków wybudowanych ulepszonych (w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) - określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Statków wybudowanych według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ustalanych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy Spółka będzie uprawniona do ujęcia Statków budowanych w Ewidencji ŚT dopiero w momencie przyjęcia ich do używania w przyszłości oraz stosowania, w odniesieniu do ww. statków, degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że w dniu 1 stycznia 2015 r. weszły w życie przepisy dotyczące opodatkowania przez polskich podatników dochodów uzyskiwanych poprzez zagraniczne spółki kontrolowane. Istotą przedmiotowych regulacji jest poddanie opodatkowaniu w Polsce, jako dochodu przypisanego do podatnika posiadającego nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, dochodu z zysków, jakie osiągnął podmiot zależny, spełniający kryteria do uznania go za zagraniczną spółkę kontrolowaną, będący rezydentem podatkowym państwa stosującego preferencyjne zasady opodatkowania.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek od dochodów zagranicznej spółki kontrolowanej uzyskanych przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, wynosi 19% podstawy opodatkowania.

Z kolei stosownie do art. 24a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez zagraniczną spółkę należy rozumieć:

osobę prawną,
spółkę kapitałową w organizacji,
jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej inną niż spółka niemająca osobowości prawnej,
spółkę niemającą osobowości prawnej (jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego państwa siedziby/zarządu jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania)

nieposiadającą siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w której podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, posiada udział w kapitale, prawo głosu w organach kontrolnych lub stanowiących lub prawo do uczestnictwa w zysku.

Zagraniczną spółką kontrolowaną, zgodnie z brzmieniem art. 24a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest natomiast:

zagraniczna spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2015 r. w sprawie określenia krajów i terytoriów stosujących szkodliwa konkurencję podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych albo
zagraniczna spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium państwa innego niż wskazane w pkt 1, z którym:

Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy międzynarodowej, w szczególności umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, albo
Unia Europejska nie zawarła umowy międzynarodowej
- stanowiącej podstawę do uzyskania od organów podatkowych tego państwa informacji podatkowych, albo

zagraniczna spółka spełniająca łącznie następujące warunki:

w spółce tej podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, posiada nieprzerwanie przez okres nie krótszy niż 30 dni, bezpośrednio lub pośrednio, co najmniej 25% praw głosu w organach kontrolnych lub stanowiących lub 25% udziałów związanych z prawem uczestnictwa w zyskach,
co najmniej 50% przychodów tej spółki osiągniętych w roku podatkowym, o którym mowa w ust. 6, pochodzi z dywidend i innych przychodów z udziału w zyskach osób prawnych, przychodów ze zbycia udziałów (akcji), wierzytelności, odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek, poręczeń i gwarancji, a także przychodów z praw autorskich, praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw, a także zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych,
co najmniej jeden rodzaj przychodów, o których mowa w lit. b, uzyskiwanych przez tę spółkę, podlega w państwie jej siedziby lub zarządu opodatkowaniu według stawki podatku dochodowego obowiązującej w tym państwie niższej o co najmniej 25% od stawki, o której mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lub zwolnieniu lub wyłączeniu z opodatkowania podatkiem dochodowym w tym państwie, chyba że przychody te podlegają zwolnieniu od opodatkowania w państwie siedziby lub zarządu spółki je otrzymującej na podstawie przepisów dyrektywy Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz. Urz. UE L 345 z 29.122011, str. 8, z późn. zm.).

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że część z zagranicznych spółek zależnych od Spółki spełnia definicję zagranicznej spółki kontrolowanej w rozumieniu powyższych regulacji.

Zgodnie z ust. 4 art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podstawę opodatkowania dochodów zagranicznej spółki kontrolowanej stanowi dochód zagranicznej spółki kontrolowanej przypadający na okres, w którym podatnik posiadał kwalifikowany udział w zagranicznej spółce kontrolowanej (wskazany w art. 24a ust. 3 pkt 3 lit. a albo ust. 8 albo 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), w takiej części, jaka odpowiada posiadanym udziałom związanym z prawem do uczestnictwa w zyskach tej spółki, po odliczeniu kwot:

dywidendy otrzymanej przez podatnika od zagranicznej spółki kontrolowanej;
z odpłatnego zbycia przez podatnika udziału w zagranicznej spółce kontrolowanej.

Z kolei ust. 6 art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że dochodem, o którym mowa w ust. 4, jest uzyskana w roku podatkowym nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, ustalonymi zgodnie z przepisami Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, ustalona na ostatni dzień roku podatkowego zagranicznej spółki kontrolowanej.

W przypadku, gdy zagraniczna spółka kontrolowana nie ma ustalonego roku podatkowego albo rok ten przekracza okres kolejnych, następujących po sobie 12 miesięcy, przyjmuje się, że rokiem podatkowym zagranicznej spółki kontrolowanej jest rok podatkowy podatnika.

Dochód zagranicznej spółki kontrolowanej nie podlega pomniejszeniu o straty poniesione w latach poprzednich.

Regulacja art. 24a ust 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje więc explicite, że dochód zagranicznej spółki kontrolowanej (a więc w zaistniałym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, również Spółek zależnych) powinien być ustalany w oparciu o regulacje polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe implikuje sytuację, w której Spółka, na potrzeby należytego prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 24a ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie zobowiązana do stosowania, m.in. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów podatkowych, momentu ich powstawania, przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączeń z kategorii przychodów/kosztów podatkowych a także, co istotne z perspektywy niniejszego wniosku o wydanie interpretacji - przepisów odnoszących się do amortyzacji środków trwałych będących w posiadaniu Spółek zależnych. Jak bowiem wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 kwietnia 2015 r., nr ILPB4/4510-1-2/15-2/MC:

„Spółka ma obowiązek określenia - na ostatni dzień roku podatkowego CFC - nadwyżki przychodów CFC i kosztów ich uzyskania. Jednocześnie przychody te i koszty należy ustalić zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem krajowa ustawa podatkowa decyduje, czy dane przysporzenie CFC uzyskane w jej roku podatkowym stanowi przychód mający wpływ na określenie ww. nadwyżki. Tak samo należy postąpić w przypadku kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli CFC w jej roku podatkowym poniosła koszty, to czy koszt taki będzie miał wpływ na ustalenie ww. nadwyżki decydujące znaczenie mają także przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym Spółka po pierwsze - określa zdarzenia gospodarcze mające miejsce w CFC w danym roku podatkowym (tj. w roku podatkowym, za który składane będzie zeznanie). Następnie eliminuje z nich te, które nie stanowią przychodów oraz kosztów ich uzyskania zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych. Ostatecznie te wszystkie zdarzenia gospodarcze, które mają wpływ na ustalenie dochodu CFC będą podlegały zaewidencjonowaniu przez Spółkę”.

Równolegle do powyższych wymogów, art. 24a ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakłada na podatników obowiązek prowadzenia rejestru zagranicznych spółek kontrolowanych. Ponadto, zgodnie z tą regulacją, po zakończeniu roku podatkowego zagranicznej spółki kontrolowanej, nie później jednak aniżeli przed terminem złożenia zeznania o wysokości dochodu zagranicznej spółki kontrolowanej osiągniętego w roku podatkowym (tj. zgodnie z art. 27 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przed końcem dziewiątego miesiąca następnego roku podatkowego), podatnik zobowiązany jest do zaewidencjonowania zdarzeń zaistniałych w zagranicznej spółce kontrolowanej w ewidencji odrębnej od ewidencji rachunkowej wskazanej w art. 9 ust. 1 i la ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tak zaprowadzona ewidencja powinna zapewniać określenie wysokości dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Dodatkowo, podatnicy mają obowiązek uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy:

w zakresie pytania pierwszego - będzie on uprawniony do ustalenia podatkowych odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od Środków trwałych nieobjętych przed 1 stycznia 2015 r. ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od momentu wskazanego w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Środki trwałe zostały wprowadzone do Ewidencji ŚT, tj. w przypadku Statków wybudowanych - w praktyce wprowadzenie do ewidencji z dniem 1 stycznia 2015 r. oznacza określanie wysokości odpisów amortyzacyjnych od lutego 2015 r.

Biorąc pod uwagę fakt, że na Spółkę (jako podatnika zobowiązanego na mocy art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do opodatkowania dochodów jej Spółek zależnych) nałożony został obowiązek uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawowym zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia jest kwestia ustalenia momentu, od którego Spółka będzie uprawniona do określania wysokości podatkowych odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do Środków trwałych Spółek zależnych, nieobjętych dotychczas ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem, od jakiego będzie on uprawniony do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Środków trwałych nieobjętych dotychczas ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie moment określony w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. miesiąc następujący po miesiącu, w którym Środki trwałe zostały wprowadzone do Ewidencji ŚT (w przypadku Statków wybudowanych - w praktyce wprowadzenie do ewidencji z dniem 1 stycznia 2015 r. oznacza określanie wysokości odpisów amortyzacyjnych od lutego 2015 r.).

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, że zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza zaś zasadę, w myśl której składniki majątku, o których mowa, m.in. w przytoczonym wyżej art. 16a, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Niemniej, zdanie drugie ust. 2 art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozwala na postawienie tezy, jakoby ustawodawca przewidział sytuacje, w których wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych może następować w okresie późniejszym aniżeli wskazany wyżej. Zgodnie bowiem z tym przepisem późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do którego odwołuje się regulacja art. 16d ust. 2 zd. 2 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (podkreśl. Spółki).

Jak słusznie podniósł Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1032/07:

„Przepisy art. 16 d. ust. 2 i art. 16 h. ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) tworzą unormowanie uprowadzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych, o których mowa w art. 16a. - 16c. wymienionej ustawy, do odpowiadających im obszarów ewidencji w terminie późniejszym aniżeli miesiąc przekazania ich do używania, które (...) uznaje się za ujawnienie środka trwałego, uprawniające do odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia do właściwej ewidencji”.

Na uwagę zasługuje ponadto teza z wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 1146/13, w myśl której:

„Z brzmienia tego przepisu (art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT - przyp. Spółki), rozumianego łącznie z art. 16h ust. 1 pkt 1 updop przewidującym, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych łub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, oraz art. 14h ust. 1 pkt 4 updop stwierdzającym, że odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy wyprowadzić wniosek, że nie jest możliwe amortyzowanie środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej bez ich uprzedniego wpisania do wykazu środków trwałych. Jako termin początkowy amortyzowania został bowiem wskazany pierwszy miesiąc po ich wpisaniu do wykazu (art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT - podkreśl. Spółki)”.

Mając na względzie powyższe, za prawidłowe i w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko Spółki, zgodnie z którym na potrzeby prowadzenia Ewidencji ST, Spółka będzie uprawniona do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Środków trwałych nieobjętych dotychczas ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Środki trwałe zostały wprowadzone do Ewidencji ŚT (tj. w przypadku Statków wybudowanych - w praktyce wprowadzenie do ewidencji z dniem 1 stycznia 2015 r. oznacza określanie wysokości odpisów amortyzacyjnych od lutego 2015 r.). Z zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego bezsprzecznie bowiem wynika, że przed dniem 1 stycznia 2015 r. (a więc przed dniem, począwszy od którego Wnioskodawca zobowiązany jest do prowadzenia Ewidencji ŚT) Środki trwałe nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie - niemożliwe było tak obliczanie jak i tym bardziej dokonywanie od nich odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

w zakresie pytania drugiego - wartość początkową Środków trwałych należy ustalić w oparciu o przepisy art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rezultacie, wartość początkową nabytych Środków trwałych stanowić będzie cena ich nabycia wyrażona w Walucie funkcjonalnej, tj. kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem Środków trwałych naliczone do dnia ich przekazania do używania (w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji).

Prawidłowe ustalenie momentu, od którego należy rozpocząć określanie wysokości odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu art. 16a-16m Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od Środków trwałych Spółek zależnych stanowi punkt wyjścia do ustalenia wartości początkowej Środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość początkowa Środków trwałych (a w przypadku Statków wybudowanych - ich ulepszeń dokonanych przed 1 stycznia 2015 r.) powinna zostać ustalona w oparciu o przepisy art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec tego, wartość początkową nabytych Środków trwałych stanowić będzie cena ich nabycia wyrażona w Walucie funkcjonalnej, tj. kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem Środków trwałych naliczone do dnia ich przekazania do używania.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Pojęcie ceny nabycia zostało przez ustawodawcę określone w ust. 3 art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z jego brzmieniem, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Tak ustaloną cenę nabycia, w myśl art. 16g ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie zaś z ust. 13 art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Podkreślenia wymaga, że w zdaniu drugim ust. 13 określono, że środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedstawione powyżej zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych w Walucie funkcjonalnej, Spółka będzie mogła zastosować również do Środków trwałych Spółek zależnych. W konsekwencji, wartość początkową nabytych Środków trwałych stanowić będzie cena ich nabycia wyrażona w Walucie funkcjonalnej, tj. kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem Środków trwałych naliczone do dnia ich przekazania do używania (w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji). W przypadku Statków wybudowanych ustalona w powyższy sposób wartość początkowa, w przypadku późniejszego ulepszenia Statków wybudowanych, powinna podlegać zwiększeniu o sumę wydatków, wyrażonych w Walucie funkcjonalnej, na ten cel poniesionych.

Tak ustalona wartość początkowa wyrażona w Walucie funkcjonalnej będzie podstawą dokonywania w trakcie roku podatkowego podatkowych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 października 2014 r., nr ILPB4/423-369/14-2/ŁM, w której w odniesieniu do zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych, nieobjętych uprzednio ewidencją środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazano na następujące:

(...) należy podkreślić, że fakt ujawnienia składników majątku trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie zmienia zasad ich wyceny, a zatem podstawę dokonania odpisów amortyzacyjnych winna stanowić wartość początkowa ustalona na zasadach wskazanych w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z podobnym poglądem możemy się spotkać również w szeregu innych interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przykładowo:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 listopada 2014 r., nr ITPB1/4511-882/15/MW:

„Należy zwrócić uwagę, iż fakt ujawnienia składników majątku trwałego w ewidencji nie zmienia zasad ich wyceny, a zatem podstawę dokonania odpisów winna stanowić wartość początkowa ustalona na zasadach wskazanych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2013 r., nr ILPB4/423-344/12-4/ŁM:

„Fakt ujawnienia składników majątku trwałego w ewidencji nie zmienia zasad ich wyceny, a zatem podstawę dokonania odpisów winna stanowić wartość początkowa ujawnionych środków trwałych ustalona na zasadach wskazanych w przepisach dotyczących amortyzacji podatkowej, którą należy określić w momencie ich nabycia / otrzymania do używania, w oparciu o dokumentację, na podstawie której Wnioskodawca nabył / otrzymał do używania przedmiotowe środki trwałe”.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2013 r., nr ITPB1 /415-1175/12/PSZ:

„Należy zwrócić uwagę, iż fakt ujawnienia składników majątku trwałego w ewidencji nie zmienia zasad ich wyceny, a zatem podstawę dokonania odpisów winna stanowić wartość początkowa ustalona na zasadach wskazanych ww. art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 listopada 2011 r., nr BPBI/2/423-1071/11/CzP:

w zakresie pytania trzeciego - w przypadku Statków wybudowanych będzie jej przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych według degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w przypadku Statków wybudowanych ulepszonych (w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) - do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Środków trwałych według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ustalanych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do Statków wybudowanych będzie jej przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych według degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych o CIT. Natomiast w przypadku Statków wybudowanych, które zostały ulepszone (w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 2 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych o CIT), Spółce będzie przysługiwało prawo do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych według indywidulanie ustalonej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepisy art. 16] Ustawy o CIT.

W myśl art. 16k ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych o CIT podatnicy mają prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wskazany wyżej przepis przewiduje prawo podatnika do stosowania tzw. degresywnej metody amortyzacji w odniesieniu do wskazanych w nim środków trwałych. W rezultacie, amortyzacja degresywna dotyczy tylko niektórych środków trwałych. I tak, metodzie degresywnej amortyzacji mogą podlegać:

maszyny i urządzenia należące do grupy "Kotły i maszyny energetyczne" (grupa 3 KŚT);
maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania (grupa 4 KŚT);
maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne (grupa 5 KŚT);
urządzenia techniczne (grupa 6 KŚT);
narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie (grupa 8 KŚT);
środki transportu (grupa 7 KŚT) (bez samochodów osobowych) (podkreśl. Spółki).

W powyższym zakresie należy podnieść, że bezsprzecznie tabor transportu morskiego stanowi środki transportu, o czym świadczy umiejscowienie taboru transportu morskiego w Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) z dnia 10 grudnia 2010 r. (dalej: Rozporządzenie) (grupa 7 - Środki transportu; podgrupa 77 - Tabor pływający; rodzaj 770 - Tabor transportu morskiego).

Wobec powyższego, za prawidłowe powinno zostać uznane stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka będzie miała prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Statków wybudowanych według degresywnej metody amortyzacji, przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu zaś do ulepszonych Statków wybudowanych, Wnioskodawca pragnie wskazać, że zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 (a więc z zastrzeżeniem środków trwałych w postaci taboru transportu morskiego w budowie), mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla środków transportu (a więc, jak już wykazano wyżej - również dla taboru transportu morskiego), w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy. Pojęcie ulepszenia środków trwałych, o którym mowa w ust. 1 art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyjaśnione zostało z kolei w pkt 2 ust. 2 art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl tego przepisu, środki trwałe, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Brzmienie powyższych przepisów prowadzi do konstatacji, że w sytuacji, gdy wydatki poniesione na ulepszenie Statków wybudowanych stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej Statków wybudowanych, Spółka będzie miała prawo do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Statków wybudowanych w oparciu o indywidualnie ustalane stawki amortyzacyjne na podstawie art. 16j Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo, Spółka pragnie zwrócić uwagę, że zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko nie stoi w sprzeczności z przepisami art. 161 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie amortyzacji taboru transportu morskiego w budowie. Powyższe wynika z brzmienia art. 16f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wedle którego prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od taboru transportu morskiego w budowie przysługuje podatnikom będącym armatorami. Spółka zwraca uwagę, że przepis ten wprowadza jedynie uprawnienie podatników do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ww. kategorii środków trwałych, nie zaś obowiązek.

Ponadto, podkreślenia wymaga, że w przypadku Statków wybudowanych nie mamy do czynienia z kategorią taboru transportu morskiego w budowie, na co Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Dokonywana a contrario analiza regulacji art. 161 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do taboru transportu morskiego, innego aniżeli tabor transportu morskiego w budowie, możliwe jest zastosowanie innych aniżeli przewidziana w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych metod amortyzacji, w tym amortyzacji metodą degresywną albo - w przypadku ulepszonych Statków wybudowanych - amortyzacji według stawek indywidualnych (będącej de facto rodzajem amortyzacji liniowej, o której mowa w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Na taką możliwość wskazuje m.in. M. Mazurkiewicz i P. Małecki w komentarzu do art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. We wskazanym opracowaniu czytamy bowiem, że „(…)amortyzacja degresywna dotyczy tylko niektórych środków trwałych. Tą metodą nie mogą być amortyzowane budynki, budowle oraz samochody osobowe. Natomiast metodzie degresywnej amortyzacji podlegają:

maszyny i urządzenia należące do grupy „Kotły i maszyny energetyczne” (grupa 3 KST);
maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania (grupa 4 KST);
maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne (grupa 5 KST);
urządzenia techniczne (grupa 6 KST);
narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie (grupa 8 KST);
środki transportu (grupa 7 KŚT) (bez samochodów osobowych) (podkreśl. Spółki)”.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zobowiązują podatników do dokonywania amortyzacji taboru transportu morskiego, innego aniżeli tabor transportu morskiego w budowie, wyłącznie metodą liniową na podstawie art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rezultacie, do tego rodzaju środków trwałych możliwe jest zastosowanie innych niż liniowa, metod amortyzacji, w tym m.in. amortyzacji metodą degresywną albo - w przypadku ulepszonych Statków wybudowanych - amortyzacji według indywidualnie ustalanych stawek zgodnie z art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, Spółka pragnie wskazać, że również brzmienie samego art. 16k ust. 1 oraz art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosków potwierdzających stanowisko Spółki w zakresie prawa do określania odpisów amortyzacyjnych od Statków wybudowanych, według degresywnej metody amortyzacji albo - w przypadku ulepszonych Statków wybudowanych - według stawek indywidualnych. W art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wprost bowiem wskazuje, że regulowana tym przepisem metoda amortyzacji znajduje zastosowanie do środków transportu (z wyłączeniem samochodów osobowych). Z kolei art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że możliwe jest stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do środków transportu. Jak już wcześniej wskazano, Tabor transportu morskiego niewątpliwie stanowi środki transportu, o czym świadczy umiejscowienie taboru transportu morskiego w Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do Rozporządzenia (grupa 7 - Środki transportu; podgrupa 77 - Tabor pływający; rodzaj 770 - Tabor transportu morskiego). Mając więc na względzie wynikającą z dogmatu racjonalnego ustawodawcy prakseologiczną racjonalność ustawodawcy, należy wskazać, że gdyby celem ustawodawcy było wyłączenie stosowania przepisów art. 16k oraz art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do taboru transportu morskiego, ustawodawca zawarłby stosowne wyłączenie w treści przedmiotowych regulacji (jak w przypadku wyłączenia stosowania degresywnej metody amortyzacji w odniesieniu do samochodów osobowych). W całym art. 16k, podobnie jak i art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest jednak takiego wyłączenia/zastrzeżenia, co przemawia za słusznością stanowiska Wnioskodawcy, że będzie on uprawniony do wyboru degresywnej metody amortyzacji Statków wybudowanych a także - w przypadku ulepszonych Statków wybudowanych - do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od Środków trwałych według indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Powyższe potwierdzone zostało, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2008 r., nr IPPB3/423-1039/08-2/AJ, w której wskazano, że „O ile zatem przedmiotowy statek morski będzie spełniał „kryterium” określone w art. 16j ust. 2 cytowanej ustawy. Wnioskodawca będzie miał prawo do indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla używanego statku morskiego jako środka trwałego po raz pierwszy wprowadzonego do stosownej ewidencji, z tym że okres amortyzacji (dla środków transportu) nie może być krótszy niż 30 miesięcy”.

Analogiczne wnioski płyną z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 października 2008 r., nr ITPB3/423-418a/08/DK, w której organ wydający interpretację potwierdził prawo podatnika do amortyzacji taboru transportu morskiego według indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do Statków wybudowanych będzie jej przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych według degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w przypadku, gdy Statki wybudowane zostaną uznane za „ulepszone” w rozumieniu art. 16j ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie jej przysługiwało prawo do określania wysokości odpisów amortyzacyjnych od takich Statków wybudowanych według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ustalanych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

w zakresie pytania czwartego - będzie on uprawniony do ujęcia Statków budowanych w Ewidencji ŚT w momencie przyjęcia ich do używania w przyszłości (np. w trakcie 2016 r.) oraz stosowania, w odniesieniu do ww. statków, degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Analogicznie do argumentacji przedstawionej przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pytania nr 3, Spółka zwraca uwagę, że w art. 16l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca przewidział szczególne zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od taboru transportu morskiego w budowie. Do dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach wskazanych w ww. przepisie uprawnieni są podatnicy wskazani w art. 16f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, że art. 16f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza jedynie uprawnienie podatnika do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ww. kategorii środków trwałych, nie zaś obowiązek. Podatnik więc, w rzeczywistości może, lecz nie musi zdecydować o dokonywaniu odpisów amortyzacji od taboru transportu morskiego w trakcie budowy. Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do Statków budowanych, nie ma obowiązku stosowania zasad wynikających z art. 161 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, mając na względzie przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny i zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że Spółka będzie uprawniona do ujęcia Statków budowanych w Ewidencji ŚT w momencie przyjęcia ich do używania w przyszłości (np. w trakcie 2016 r.) oraz stosowania, w odniesieniu do ww. statków, degresywnej metody amortyzacji przewidzianej w art. 16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, za poprawnością prezentowanego stanowiska przemawiają argumenty podniesione w stosunku do pytania nr 1 (w zakresie momentu ujęcia w Ewidencji ŚT) oraz uzasadnienie stanowiska Spółki do pytania nr 3 (w zakresie możliwości stosowania degresywnej metody amortyzacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin