Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-501/16/BKD
z 2 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 30 maja 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 2 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może uznać nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość budowli (parkingu) za koszt uzyskania przychodów, uważając że likwidacja tego środka trwałego była spowodowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może uznać nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość budowli (parkingu) za koszt uzyskania przychodów, uważając że likwidacja tego środka trwałego była spowodowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju działalności.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

AS Sp. z o.o. (dalej również: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie wynajmu nieruchomości i udzielania licencji na znak towarowy. Spółka posiada w ewidencji środków trwałych obiekt utwardzonego parkingu, który odpłatnie udostępnia innym podmiotom. Parking został zaliczony do środków trwałych dnia 31 stycznia 2012 r. i jest amortyzowany stawką 4,5% od miesiąca lutego 2012 r. Parking znajduje się na działce będącej własnością Wnioskodawcy. W związku z rozwojem Spółki, podjęła ona czynności mające na celu wybudowanie dodatkowego budynku, w którym zlokalizowana będzie Hala serwisowo usługowa - budynek G. Budynek powstaje w miejscu, w którym był zlokalizowany ww. parking. Prace budowlane związane z wybudowaniem nowego budynku rozpoczęły się 14 kwietnia 2016 r. (od tego też dnia parking nie jest użytkowany z uwagi na prowadzone w tym miejscu prace budowlane a zatem brak technicznej możliwości użytkowania) i spowodowały, że parking nie może być dalej użytkowany, bowiem w jego miejscu powstaje tenże budynek. Budynek będzie służył działalności gospodarczej Wnioskodawcy, której przedmiot się nie zmieni w związku z wybudowaniem budynku. Oznacza to konieczność likwidacji środka trwałego w postaci parkingu. Parking został wyłączony z użytkowania z dniem rozpoczęcia prac budowlanych przy budowie budynku. Nowy budynek będzie służył działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie nastąpi również zmiana rodzaju prowadzonej działalności Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może uznać nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość budowli (parkingu) za koszt uzyskania przychodów, uważając że likwidacja tego środka trwałego była spowodowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieumorzona (niezamortyzowana) wartość środka trwałego (parkingu) stanowi koszt uzyskania przychodu, ponieważ budowla została zlikwidowana z przyczyn gospodarczo-ekonomicznych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, jednym z takich wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. A contrario, wszelkie inne przypadki związane z likwidacją środków trwałych uprawniają podatnika do rozpoznania straty jako kosztu uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 updop. Powołany przepis ustawy nie wyłącza zatem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 updop, strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, o ile środki te utraciły przydatność gospodarczą z innego powodu niż wskutek zmiany rodzaju działalności. W konsekwencji, jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonych środków trwałych jest wynikiem utraty ich przydatności gospodarczej dla Spółki z innych przyczyn niż zmiana rodzaju działalności, to powstała strata będzie kosztem podatkowym.

Powyższe potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych, np.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 2 kwietnia 2013 r. sygn. IPTPB3/423-29/13-2/PM wskazał, że: „przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymienione w art. 16 ust 1 pkt 6 ustawy”. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 30 listopada 2012 r. sygn. IPTPB3/423-284/12-4/IR stwierdzając, że: „likwidacja środków trwałych wykorzystywanych dotychczas w działalności Wnioskodawcy nie jest związana za zmianą rodzaju działalności lecz z działaniami inwestycyjnymi Wnioskodawcy realizowanymi w ramach założonego profilu działalności (...). Strata z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych stanowi dla podatnika koszt, który może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie likwidacji tych środków trwałych”. Również NSA w wyroku z 13 lutego 2013 r. (sygn. akt II FSK 1182/11) wskazał, że: „Jeżeli w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności powstała strata, to strata ta jest kosztem uzyskania przychodów”. Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z 24 maja 2011 r. (sygn. akt II FSK 33/10), w wyroku z 1 marca 2012 r. (sygn. akt II FSK 1684/10) oraz z 14 marca 2012 r. (sygn. akt II FSK 1666/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.