Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-176/16-1/BK
z 9 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 14 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych nierozliczonych wydatków z tytułu naprawy lokomotyw wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w sytuacji odstąpienia od umowy ich najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych nierozliczonych wydatków z tytułu naprawy lokomotyw wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w sytuacji odstąpienia od umowy ich najmu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej jako: „Wnioskodawca”) z siedzibą w Polsce będącą polskim rezydentem podatkowym. W czerwcu 2013 r. zawarł z inną spółką kapitałową (dalej jako: „Wynajmujący”) umowę najmu lokomotyw (dalej jako: „Umowa”), na mocy której Wynajmujący zobowiązał się do oddania do używania przez Wnioskodawcę 16 lokomotyw elektrycznych (dalej jako: „Lokomotywy”). Zgodnie z postanowieniami Umowy okresem rozliczeniowym z tytułu najmu był miesiąc kalendarzowy. Lokomotywy były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której Wnioskodawca wydzierżawiał Lokomotywy innemu podmiotowi (dalej jako: „Dzierżawca”). Wynagrodzenie z tego tytułu było rozpoznawane przez Wnioskodawcę dla celów podatkowych, jako przychody podatkowe. Ponadto, na mocy Umowy, Wnioskodawca zobowiązał się do ponoszenia kosztów napraw Lokomotyw, które (jak wskazano to we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie) były konieczne w celu zapewnienia prawidłowej eksploatacji Lokomotyw. Umowa została zawarta na czas określony, na okres 6 lat. Wydatki z tytułu napraw Lokomotyw, Wnioskodawca ujmował dla celów rachunkowych, jako koszt podlegający rozliczeniu w czasie przez okres trwania Umowy, tj. jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów (RMK). Koszty te były rozpoznawane dla celów podatkowych, jako koszt uzyskania przychodów w momencie ujęcia ich jako koszty w księgach rachunkowych, tj. miały być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów systematycznie przez okres trwania Umowy. W grudniu 2015 r. Umowa została rozwiązana na mocy porozumienia stron w zakresie najmu 9 Lokomotyw z łącznej liczby 16 Lokomotyw. W tym zakresie Umowa została rozwiązana przed upływem przewidywanego okresu najmu 9 Lokomotyw (ostatnim okresem rozliczeniowym w zakresie najmu 9 Lokomotyw był grudzień 2015 r.).

W wyniku wcześniejszego rozwiązania Umowy, u Wnioskodawcy na dzień jej zakończenia pozostały nierozliczone koszty napraw, ujmowane dla celów rachunkowych jako rozliczenia międzyokresowe kosztów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy poniesione przez Wnioskodawcę koszty napraw Lokomotyw, nierozliczone podatkowo przez Wnioskodawcę do czasu rozwiązania Umowy w zakresie najmu 9 Lokomotyw, stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez niego koszty napraw Lokomotyw, nierozliczone podatkowo do czasu rozwiązania Umowy w zakresie najmu 9 Lokomotyw, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, jeżeli:

i.zostały poniesione przez podatnika, a więc zostały pokryte z jego zasobów majątkowych,

ii. są definitywne, a więc rzeczywiste, wartość poniesionego wydatku nie została zwrócona,

iii. pozostają w związku z prowadzoną działalnością,

iv. zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, albo mogą mieć wpływ na wysokość uzyskanego przychodu,

v.zostaną należycie udokumentowane oraz nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Za koszty uzyskania przychodów należy więc uznać racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, mające na celu osiągniecie, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Koszty powinny być więc oceniane pod kątem celowości ich ponoszenia. Poniesiony wydatek będzie mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli między tym wydatkiem a uzyskanym przychodem będzie zachodził związek przyczynowo-skutkowy. Sytuacja taka ma miejsce, kiedy osiągnięcie lub zwiększenie przychodu jest możliwe dzięki poniesionemu wydatkowi.

Ponadto warunek uznania wydatku za koszt podatkowy zostaje spełniony również wtedy kiedy wydatek przyczynia się do utrzymania źródła przychodów, a rezygnacja z poniesienia wydatku mogłaby przyczynić się do wygaśnięcia danego źródła przychodów, albo przyczynia się do jego zabezpieczenia, a rezygnacja z poniesienia wydatku mogłaby przyczynić się do pogorszenia się jakości źródła przychodów tak, że generowane z niego w przyszłości przychody mogłyby być niższe lub mogłyby w ogóle nie wystąpić.

Przy czym za koszt uzyskania przychodu należy uznać wszystkie wydatki, które są ponoszone na źródło przychodów, nawet jeśli ostatecznie okaże się, że wydatki te nie zostały poniesione w celu uzyskania konkretnego przychodu.

W tym miejscu należy przywołać uchwałę siedmiu sędziów NSA z 18 czerwca 2007 r., sygn. akt FPS 8/06, w której została dokonana wykładnia językowa art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Sąd wskazał, że warunkiem zakwalifikowania pewnych wydatków jako tak pojmowanego kosztu jest ich celowe ponoszenie przez podatnika dla osiągnięcia przychodów. Ustawodawca nie przypadkowo posłużył się pojęciem „przychodów”, a nie „przychodu". Liczba mnoga, w której użyto tego słowa, wskazuje, że aby jakiś wydatek uznać za koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, nie trzeba wykazywać zależności między nim a powstaniem lub powiększeniem konkretnego, poddającego się kwantyfikacji (mierzalnego) przychodu. Jednocześnie pamiętać należy o tym, że kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy CIT mogą być wszelkie wydatki, których poniesienie jest niezbędne do tego, by w sposób prawidłowy prowadzić działalność gospodarczą.

Za koszt uzyskania przychodu należy więc uznać wszystkie wydatki, które są ponoszone na źródło przychodów rozumiane jako całość, tj. jako działalność gospodarcza, nawet jeśli wydatki te nie będą ponoszone w celu uzyskania konkretnego przychodu. W konsekwencji kosztami uzyskania przychodów będą zarówno te wydatki, które pozostają w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i te, które pozostają w związku pośrednim, pod warunkiem, że zostały one poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

W analizowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca zawarł Umowę w celu osiągnięcia przychodów.

Na mocy Umowy Wnioskodawca wynajmował Lokomotywy, które wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca dzierżawił wynajmowane Lokomotywy Dzierżawcy, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie, które stanowiło u Wnioskodawcy przychód podatkowy. Wnioskodawca w trakcie realizacji Umowy ponosił koszty napraw Lokomotyw, które były konieczne w celu zapewnienia prawidłowej eksploatacji Lokomotyw.

W związku z czym, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wydatki na naprawy Lokomotyw stanowiły u niego koszty uzyskania przychodów.

Koszty napraw 9 Lokomotyw, zgodnie z art. 39 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm., dalej jako: „Ustawa o Rachunkowości”) w czasie obowiązywania Umowy były rozliczane w czasie, jako czynne międzyokresowe rozliczenia kosztów przypadających na więcej niż jeden okres sprawozdawczy. Przy rozliczaniu kosztów w czasie należy brać pod uwagę dwie nadrzędne zasady rachunkowości. Zasadę istotności, co oznacza, że pominięcie rozliczania w czasie danego tytułu kosztów może wpłynąć na jasny i rzetelny obraz sytuacji finansowej Wnioskodawcy, oraz zasadę ostrożnej wyceny. Z punktu widzenia przepisów podatku dochodowego od osób prawnych przy rozliczeniach międzyokresowych czynnych, kosztem uzyskania przychodów jest przypadająca na dany rok część kosztów rozliczanych w czasie, w miesiącu ich rzeczywistego poniesienia. Przepisy prawa podatkowego nakazują rozliczać takie wydatki w czasie.

Jak to zostało wskazane powyżej, przedmiotowe wydatki na naprawy Lokomotyw spełniały przesłanki do uznania je za koszty uzyskania przychodów w świetle przepisów Ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki te nie straciły statusu kosztów podatkowych w wyniku zakończenia najmu 9 Lokomotyw przed pierwotnym terminem określonym w umowie.

Dodatkowo, jak to zostało wskazane w uzasadnieniu do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 2, sposób rozliczenia tych wydatków dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (tj. systematycznego odpisywania tych wydatków w ciężar kosztów podatkowych przez okres trwania Umowy) wynikał z przepisów Ustawy o CIT (tj. art. 15 ust. 4d). W związku z czym, wydatki te nadal stanowią koszty uzyskania przychodów natomiast zmianie uległ jedynie sposób ich rozliczenia dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zatem, dla Wnioskodawcy wydatki poniesione na naprawy 9 Lokomotyw, poniesione a nierozliczone dla celów podatku dochodowego od osób prawnych do czasu zakończenia Umowy w zakresie najmu tych Lokomotyw, stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle przepisów Ustawy o CIT. Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że na dzień ponoszenia tych wydatków ich związek z osiągnięciem przychodów był realny, tj. Wnioskodawca mógł realnie założyć, że powyższe wydatki przyczynią się do osiągania przychodów, ponieważ nie były mu znane żadne okoliczności, w następstwie których Umowa zostałby rozwiązana przed terminem, a fakt wcześniejszego zakończenia najmu 9 Lokomotyw był wynikiem zmiany sytuacji biznesowej.

W związku z powyższym nierozliczone koszty napraw wynikające z Umowy niewątpliwie zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów i spełniają przesłanki z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Poniesione koszty napraw w sytuacji kiedy Wnioskodawca nie będzie kontynuować realizacji Umowy (tj. w zakresie najmu 9 Lokomotyw) stanowią koszty podatkowe. Analizowane w przedmiotowym stanie faktycznym nierozliczone koszty napraw wynikające z zawartej Umowy stanowią koszty realizacji Umowy i nie podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.