INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16.02.2012 r. (data wpływu 27.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki spółek ponoszone na restauracje w okolicznościach opisanych we wniosku, podlegają u Wnioskodawcy wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.02.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki spółek ponoszone na restauracje w okolicznościach opisanych we wniosku, podlegają u Wnioskodawcy wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komplementariuszem w dwóch spółkach osobowych (komandytowych). Przedmiotem działalności jednej z nich jest odzyskiwanie podatku VAT zapłaconego przez klientów w innych krajach niż kraj ich siedziby. Przedmiotem działalności drugiej spółki osobowej jest sprzedaż rabatowych kart hotelowych pod marką H. W obu branżach klienci pozyskiwani są przede wszystkim drogą akwizycji bezpośredniej, tj. zachęcenie potencjalnego klienta do skorzystania z oferowanych usług odbywa się, co do zasady, w czasie spotkania biznesowego.

W każdej z ww. spółek osobowych zostaną wkrótce wprowadzone wytyczne dotyczące dopuszczalnych i zalecanych metod pozyskiwania klienta, w ramach których uregulowana zostanie również kwestia zapraszania potencjalnego klienta do restauracji celem przeprowadzenia przy posiłku rozmowy biznesowej, zmierzającej do sprzedania mu usług lub ustalenia warunków takowej sprzedaży. Zaproszenie klienta lub potencjalnego klienta do restauracji będzie się oczywiście wiązało z pokryciem przez spółkę kosztu usługi gastronomicznej. Spółki kierować się będę przy tym następującymi zasadami:

1. Zaproszenie do restauracji może nastąpić tylko wówczas, gdy całokształt okoliczności wskazuje na biznesową adekwatność takowego zaproszenia, w szczególności, gdy:
   • klient lub potencjalny klient sugeruje, że tego oczekuje,
   • spotkanie u klienta (potencjalnego klienta) jest utrudnione lub nieadekwatne do sytuacji,
   • spotkanie wypada w czasie zwyczajowo przyjętym jako czas posiłku (śniadanie, obiad lub kolacja) i istnieje obawa, że brak zaproszenia do restauracji może skutkować utratą przychylności klienta (potencjalnego klienta) lub w ogóle wycofaniem się z rozmów.
2. Zaproszenie do restauracji może mieć miejsce wyłącznie z motywu:
   • psychologicznego oddziaływania na klienta, zmierzającego do zwiększenia jego skłonności do zakupu usług spółki poprzez np. wywołanie w nim poczucia wdzięczności, wprowadzenia go w stan odprężenia i relaksu, wywołania w nim ogólnie dobrego samopoczucia, itp.,
   • uniknięcia sytuacji, w której z powodu braku zaproszenia klient zrezygnuje z zakupu usług spółki.
3. Zaproszenie do restauracji w żadnym wypadku nie może mieć na celu oddziaływania na klienta poprzez tworzenie korzystnego wizerunku spółki. W każdym przypadku wyklucza się wybór restauracji ekskluzywnych, bardzo drogich, epatujących wystawnością, wytwornością, których styl w sposób oczywisty odbiega od średniego standardu na danym rynku lub jest oczywiście nieadekwatny do standardu spółki.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki spółek ponoszone na restauracje w okolicznościach opisanych w części G wniosku, podlegają u Wnioskodawcy wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne <…>. Takie brzmienie przepisu nie oznacza, że każdy koszt poniesiony na usługę gastronomiczną podlega automatycznemu wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów jako koszt reprezentacji. Jest to jedynie szczególny przykład kosztu, który może zostać uznany za koszt reprezentacji, o ile będzie spełniał kryteria zaklasyfikowania go jako takiego. Innymi słowy, koszt usługi gastronomicznej może, ale nie musi być uznany za koszt reprezentacji.

Słowo „reprezentacja” nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, należy je więc rozumieć w sposób potoczny, tj. jako tworzenie pozytywnego wizerunku, w szczególności poprzez epatowanie wytwornością, okazałością, bogactwem, etc. W niniejszej sprawie, zapraszanie klientów do restauracji z pewnością nie ma więc celu reprezentacyjnego, bowiem nie ma na celu tworzenia wizerunku spółki, lecz wyłącznie podejmowanie adekwatnych do sytuacji działań zwiększających prawdopodobieństwo zachęcenia klienta do zakupu usługi lub też eliminujących zagrożenie wycofania się klienta z negocjacji biznesowych.

Nie sposób nie zauważyć, że zaproszenie do restauracji może skutkować polepszeniem wizerunku spółki w oczach klienta. Jednak, w przedmiotowej sprawie, będzie to skutek niezamierzony, poboczny, który, jako taki, nie może rozstrzygać o reprezentacyjnym charakterze zaproszenia. W przeciwnym wypadku praktycznie każda rzecz, usługa czy nawet osoba związana ze spółką z którą klient ma do czynienia, mogłaby być uznana za reprezentację, np.:

• hostessa sprzedająca usługi spółki na targach (bo bardzo ładna i dobrze ubrana),
• przedstawiciel handlowy (bo przystojny i kompetentny),
• odświeżacz powietrza w toalecie (bo ma miły zapach),
• wykładzina w pokoju spotkań i kwiatek (bo stwarzają miłą atmosferę),
• usługi sprzątania biura i mycia samochodów (bo tworzą wrażenie schludności, porządności),
• itd, itp...
  
  

Wnioskodawca podnosi, iż absurdalność powyższych przykładów wyraźnie pokazuje, że w uznawaniu określonych wydatków za wydatki reprezentacyjne konieczne jest postawienie rozsądnych granic. Zdaniem Wnioskodawcy bardzo adekwatne jest przyjęcie dwóch kryteriów:

1. Kryterium celu bezpośredniego; jeśli ponoszenie określonego wydatku nie zmierza wprost do osiągnięcia celu reprezentacyjnego (wizerunkowego), a skutek takowy osiąga jedynie przy okazji, drugorzędnie, to nie można kwalifikować go jako wydatku reprezentacyjnego,
2. Kryterium obiektywnej okazałości, wytworności; jeśli określony wydatek dotyczy rzeczy (usługi), która w sposób oczywisty, rażący epatuje wytwornością, okazałością, elegancją, ceną, etc. wówczas wydatek taki należy traktować jako reprezentacyjny, nawet wówczas, gdy służy on również innym celom.
   
   

Kryterium A) ma znaczenie zasadnicze, istotowo rozstrzygające o reprezentacyjnym lub niereprezentacyjnym charakterze wydatku, natomiast Kryterium B) ma znaczenie zabezpieczające przed obchodzeniem Kryterium A - poprzez nałożenie warunku obiektywnego.

W przedmiotowej sprawie, spółki, w których Wnioskodawca jest komplementariuszem, spełniać będą przy wydatkach na restauracje oba ww. kryteria. Celem ich ponoszenia będzie zawsze bezpośrednie dążenie do sprzedaży swoich usług, w oparciu o kryteria bezpośrednio związane z osobą klienta lub konkretnymi okolicznościami; nie chodzi o zwiększenie ogólnych szans na sprzedaż poprzez pracę nad wizerunkiem firmy, lecz zawsze o konkretną sprzedaż, konkretnemu klientowi w oparciu o konkretne okoliczności; nigdy zaś poprzez tworzenie wizerunku. Jednocześnie, cena, styl, standard restauracji zawsze będzie dobierany na poziomie obiektywnie średnim, adekwatnym do stylu i standardu spółki.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wydatki czynione przez spółki na restauracje nie będą u Wnioskodawcy podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, ze zm.) spółka komandytowa jest spółką osobową mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Ponieważ spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba prawna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jednak z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3. Przy czym, w myśl art. 4a pkt 14 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Konsekwencją przyjętego w art. 1 ust. 2 updop założenia, że podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych są osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej jest to, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt, że wspólnikiem (komplementariuszem) spółki komandytowej jest osoba prawna - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Z powyższej regulacji wynika, że przychód wspólnika z udziału w spółce osobowej, jak i koszty uzyskania tego przychodu ustala się stosownie do posiadanego przezeń udziału. Kosztami uzyskania przychodów podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z udziału w spółce komandytowej są zatem koszty ponoszone przez tę spółkę, spełniające przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w części ustalonej proporcją, o której mowa w art. 5 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest komplementariuszem w dwóch spółkach osobowych (komandytowych). Przedmiotem działalności jednej z nich jest odzyskiwanie podatku VAT zapłaconego przez klientów w innych krajach niż kraj ich siedziby. Przedmiotem działalności drugiej spółki osobowej jest sprzedaż rabatowych kart hotelowych pod marką H. W obu branżach klienci pozyskiwani są przede wszystkim drogą akwizycji bezpośredniej, tj. zachęcenie potencjalnego klienta do skorzystania z oferowanych usług odbywa się, co do zasady, w czasie spotkania biznesowego. W każdej z ww. spółek osobowych zostaną wkrótce wprowadzone wytyczne dotyczące dopuszczalnych i zalecanych metod pozyskiwania klienta, w ramach których uregulowana zostanie również kwestia zapraszania potencjalnego klienta do restauracji celem przeprowadzenia przy posiłku rozmowy biznesowej, zmierzającej do sprzedania mu usług lub ustalenia warunków takowej sprzedaży. Zaproszenie klienta lub potencjalnego klienta do restauracji będzie się wiązało z pokryciem przez spółkę kosztu usługi gastronomicznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość kwalifikacji do kosztów podatkowych Wnioskodawcy wydatków, które poniosą spółki komandytowe, których Wnioskodawca jest komplementariuszem, w związku z wydatkami ponoszonymi przez ww. spółki na restauracje. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego, w pierwszej kolejności, należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Obecnie, współcześnie na gruncie języka polskiego słowo „reprezentacja” ma różnorodne znaczenia i oznacza:

1. «grupę osób występującą w czyimś imieniu»
2. «reprezentowanie kogoś lub czegoś»
3. «grupę zawodników reprezentującą w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta» (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).
   
   

„Reprezentacja” może być też rozumiana jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Natomiast pojęcie „reprezentować” to:

1. «występować i działać w czyimś imieniu»
2. «być wyrazicielem czegoś, np. jakichś poglądów, idei lub wartości»

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Pomocną może być również etymologia tego słowa - „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.

Powyższe rozumienie pojęcia reprezentacji zdaniem tut. Organu należy uzupełnić o stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz doktryny prawa podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 maja 1998 r. – sygn. akt SA/Sz 1412/97, niepubl., stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystrojów firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów.

Podobne orzeczenia w kwestii pojęcia „reprezentacji” zapadły przykładowo w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 334/10 oraz z dnia 03 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 881/10.

Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159).

Przenosząc definicje słownikowe i stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poglądy doktryny prawa podatkowego na grunt ustawy, w odniesieniu do działalności gospodarczej, reprezentacja winna być rozumiana jako działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, i które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie korzystnego, pozytywnego wizerunku firmy poprzez, np. sposób podejmowania kontrahentów (klientów), poczęstunek, wręczanie upominków.

Z powyższego wynika, że reprezentacja nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Nie ma też podstaw, by twierdzić, że celem poniesienia wydatków musi być wyłącznie kreowanie wizerunku firmy – ustawodawca wyłączył z kosztów wszystkie te wydatki, które dotyczą reprezentacji - niezależnie od stopnia ich wpływu na wizerunek. Nie ma w tej kwestii również potrzeby odwoływania się do nieokreślonych, niesprecyzowanych, ogólnikowo określonych jako powszechne, norm czy też zwyczajów przyjętych w tzw. obrocie gospodarczym, skoro nie są to podatkowe przesłanki kwalifikacji ponoszonych wydatków.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie czy wydatki na organizowanie spotkań z klientami na zakup usług w toku prowadzonych spotkań biznesowych poza siedzibą w restauracji ukierunkowane są na reprezentowanie firmy i budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też nie mają tego charakteru.

W opinii tut. Organu, w kwestii dotyczącej wydatków spółek z tytułu zakupionych w restauracji (lokalu gastronomicznym) posiłków (usług gastronomicznych) dla klientów (potencjalnych klientów) mamy do czynienia z ukierunkowaniem na reprezentowanie firmy i budowanie jej prestiżu (reprezentacja). W kontekście zdefiniowanego bowiem powyżej pojęcia „reprezentacja”, analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy oraz opisanego zdarzenia, jednoznacznie wynika, że ponoszone wydatki na organizowanie spotkań - na zakup usług gastronomicznych w restauracji, bezsprzecznie wiążą się z tworzeniem i utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy, w ramach działań polegających na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które związane są z utrzymywaniem kontrahentów (klientów), a zatem nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Ich charakter bezsprzecznie świadczy o kreowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czyli kształtowaniu lepszego postrzegania spółki na zewnątrz. Podkreślić należy, że obecnie na tego typu kwalifikowanie wydatków i celów ich poniesienia wskazuje się wyraźnie w doktrynie prawa podatkowego. Za koszt uzyskania przychodów nie będą mogły być uznane bankiety z kontrahentami w restauracjach. Dotyczyć to będzie nie tylko wystawnych kolacji, ale również tzw. lunchu biznesowego (W. Nykiel, A. Mariański pod red., Komentarz do ustawy do podatku dochodowego od osób prawnych 2009, Gdańsk 2009, str. 493).

Wskazane we wniosku wydatki spółek dotyczące zakupu usług gastronomicznych poza siedzibą firmy – podczas których omawiane są różnego rodzaju sprawy biznesowe dotyczące sprzedania klientowi usług lub ustalenia warunków sprzedaży – służą tworzeniu oraz utrwaleniu ich pozytywnego wizerunku na zewnątrz.

W odróżnieniu od spotkań organizowanych w siedzibie firmy, w przypadku spotkań biznesowych w restauracji trudno mówić o braku chęci wyeksponowania zasobności podmiotu gospodarczego. Są to więc typowe wydatki reprezentacyjne, które, wolą ustawodawcy, wyłączone zostały na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z kosztów uzyskania przychodów. Podkreślić należy, że działania reprezentacyjne obejmują nie tylko imprezy czy spotkania organizowane z wielkim rozmachem, wystawne bankiety z ekskluzywnym menu. Istotny jest bowiem cel tych działań, którym w przedmiotowej sprawie jest stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, ułatwienie zawarcia umowy bądź kontraktu, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami (klientami lub potencjalnymi klientami) itd., w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie "ugoszczony". Bez znaczenia pozostaje tu fakt, że taka forma spotkań, która obecnie jest szeroko rozpowszechniona ułatwia kontakty z kontrahentami (klientami).

Nie jest przy tym istotny także jednostkowy koszt poniesiony na takim spotkaniu w restauracji lub innej placówce gastronomicznej, ale cel, jaki zostanie dzięki temu osiągnięty. Zarówno kawa, jak i obiad lub kolacja w restauracji lub innej placówce gastronomicznej stanowi „usługę gastronomiczną”, która zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy nie może zostać zaliczona kosztów uzyskania przychodów.

W tym kontekście, powoływanie się na okoliczność, że tego typu działania mają charakter ściśle biznesowy - i tym samym nie mają charakteru wytwornego czy okazałego nie odbiera wyżej wymienionym działaniom cech reprezentacji.

W przedmiotowej sprawie, za uznaniem, że zaproszenie klienta do restauracji nie ma celu reprezentacyjnego nie przemawiają również zasady stosowane przez spółki. W szczególności:

• klient lub potencjalny klient sugeruje, że tego oczekuje,
• spotkanie u klienta jest nieadekwatne do sytuacji,
• spotkanie wypada w czasie zwyczajowo przyjętym jako czas posiłku,
• styl restauracji nieadekwatny do standardu spółki oraz najbardziej wymowne:

• psychologiczne oddziaływanie na klienta zmierzającego do zwiększenia jego skłonności do zakupu usług spółki poprzez np. wywołanie w nim poczucia wdzięczności, wprowadzenia go w stan odprężenia i relaksu, wywołania w nim ogólnie dobrego samopoczucia, itp.
  
  

Wręcz przeciwnie, w opinii tut. Organu kierowanie się wspomnianymi zasadami świadczy o tworzeniu oraz utrwaleniu pozytywnego wizerunku firmy na zewnątrz.

Podsumowując, w odniesieniu do granicy uznania danego wydatku za związany z reprezentacją, z kreowaniem jej prestiżu decyduje również miejsce poczęstunku. W konsekwencji poniesienie tego rodzaju wydatków na „spotkania biznesowe" poza siedzibą firmy w restauracjach (mniej lub bardziej prestiżowych), niezależnie od dokonanej subiektywnej oceny celu ich poniesienia oraz ich zakwalifikowania jako „niewystawne”, dotyczące tzw. „zwykłego posiłku” ma skutek w postaci m.in. kreowania wizerunku firmy – a tego typu działania mają charakter reprezentacji.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, wydatki spółek komandytowych na restauracje, nie mogą być uznane przez Wnioskodawcę za koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do wielkości posiadanych udziałów.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy przy tym podkreślić, iż obecne stanowisko organów podatkowych w zakresie spotkań z kontrahentami (klientami) w lokalach gastronomicznych pozostaje jednolite. Stanowisko to zostało potwierdzone przykładowo w wyrokach:

• WSA w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 909/10,
• WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 925/09,
• WSA we Wrocławiu z dnia 13 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 334/10,
• WSA w Lublinie z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 151/10,
• WSA w Szczecinie z dnia 31 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 127/10,
• WSA w Kielcach z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Ke 202/10.
  
  

Końcowo informuje się, iż mając na uwadze, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest komplementariusz spółek komandytowych, zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla pozostałych wspólników tych spółek osobowych.

W związku z powyższym informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, przez pozostałych wspólników tych spółek możliwe jest poprzez złożenie przez te podmioty wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz ze spełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.