Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.887.2016.1.AW
z 21 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku 12 października 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej „Spółka”) jest osobą prawną - spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie robót budowlano-montażowych. Jeden z kontrahentów Spółki (dalej: „Dłużnik”) zalega z zapłatą za wykonane usługi i dostarczone materiały. Wierzytelności Spółki względem Dłużnika (dalej: „Wierzytelności”) zostały przez nią zaliczone do przychodów podatkowych na podstawie wystawionych przez Spółkę faktur i not obciążeniowych. Spółce znana jest okoliczność, że Dłużnik utracił płynność finansową i nie posiada majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli.

Spółka ma zamiar wystąpić z pozwem o zapłatę części Wierzytelności, tj. części kwoty wynikającej z każdej faktury/noty obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika. Może zdarzyć się, że postępowania egzekucyjne ww. wierzytelności z majątku Dłużnika okażą się bezskuteczne, gdyż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. W związku z powyższym, Spółka otrzyma postanowienie o nieściągalności wydane przez odpowiedni organ egzekucyjny.

Spółka podkreśla, że żadna z Wierzytelności nie została przedawniona i nie będzie przedawniona przed momentem otrzymania postanowienia o nieściągalności. Spółka odpisze przedmiotowe Wierzytelności jako nieściągalne w swoich księgach rachunkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, w związku z otrzymaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do części Wierzytelności, tj. części kwoty wynikającej z każdej faktury/noty obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), całej Wierzytelności (w tym również tej części wierzytelności, w stosunku do której Spółka nie będzie prowadziła postępowania egzekucyjnego)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do części Wierzytelności, tj. części kwoty wynikającej z każdej faktury/noty obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT, całej Wierzytelności (w tym również tej części wierzytelności, w stosunku do której Spółka nie będzie prowadziła postępowania egzekucyjnego).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, katalog udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że Ustawodawca ściśle określił rodzaje dokumentów, jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z wyżej przytoczonych fragmentów ustawy o CIT wynika, że aby wierzytelność mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalna, powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

1. wierzytelność musi być wcześniej zaliczona do przychodów należnych,
2. wierzytelność nie może być odpisana jako przedawniona,
3. konieczne jest udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.
   
   

Zdaniem Spółki, przedmiotowa Wierzytelność spełni wszystkie wyżej wymienione przesłanki, a zatem będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jako nieściągalna.

Ad. 1

Przedmiotowa Wierzytelność została uprzednio zaliczona przez nią do przychodów należnych.

Ad. 2

Przedmiotowa Wierzytelność nie jest przedawniona i nie będzie przedawniona przed momentem otrzymania postanowienia o nieściągalności.

Ad.3

Postanowienie organu egzekucyjnego o nieściągalności części Wierzytelności będzie stanowić dokument wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, okoliczność że posiadać ona będzie postanowienie o nieściągalności co do części Wierzytelności wynikającej danej faktury/noty obciążeniowej jest wystarczająca do stwierdzenia, że cała Wierzytelność względem Dłużnika jest nieściągalna. Wynika to zarówno z celowościowej jak i literalnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT.

Przede wszystkim, Spółka podkreśla, że celem art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT jest to, aby podatnik wyczerpał wszelkie możliwości wyegzekwowania danych środków pieniężnych zanim uzna daną wierzytelność za nieściągalną. Katalog wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, jest tak skonstruowany, że zawarte w nim dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że nie ma już możliwości wyegzekwowania danej wierzytelności. W związku z powyższym, w przypadku, gdy Spółka wystąpi o egzekucję jedynie części Wierzytelności (tj. części kwoty wykazanej na fakturze/nocie obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika), postanowienie o ich nieściągalności spowoduje, że również pozostałe części będzie można uznać za nieściągalne.

Zdaniem Spółki, skoro w odniesieniu do części Wierzytelności wiadomo będzie, że z egzekucji nie uzyska się od Dłużnika sumy wyższej od kosztów postępowania, to oczywistym jest, że nawet gdyby całą kwotę Wierzytelności objąć postępowaniem egzekucyjnym, również nie uzyskano by dodatkowych środków.

W ocenie Spółki, wymaganie, aby posiadała ona kolejne identyczne postanowienie o nieściągalności wiązałoby się z podejmowaniem zbędnych czynności procesowych prowadzących do efektu (potwierdzenia braku majątku Dłużnika), który i tak już został osiągnięty. Spółka podkreśla, że występowanie o egzekucję pełnej kwoty Wierzytelności w przypadku uprzedniego potwierdzenia niewypłacalności Dłużnika powoduje konieczność przeprowadzenia dodatkowych działań, które są niepotrzebnym obciążeniem dla organów egzekucyjnych. Ponadto, takie czynności wiążą się z ponoszeniem kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego, które, co prawda, teoretycznie powinny obciążać stronę przegrywającą proces cywilny, niemniej jednak w istocie, z uwagi na brak majątku Dłużnika, obciążać będą Spółkę. Co więcej, poniesione przez Spółkę koszty postępowań będą w przyszłości pomniejszać jej podstawę opodatkowania jako koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, co skutkować będzie obniżeniem kwoty wpłaconej do Skarbu Państwa z tytułu podatku CIT. W konsekwencji, wymaganie, aby Spółka posiadała kolejne, identyczne postanowienie o nieściągalności całej Wierzytelności jest bezcelowe zarówno z punktu widzenia Spółki, jak i organów egzekucyjnych oraz Skarbu Państwa.

Ponadto, zdaniem Spółki, również literalna wykładnia art. 16 ust. i pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT potwierdza, że postanowienie o nieściągalności części Wierzytelności wynikającej z danej faktury/noty obciążeniowej wystarczająco dokumentuje, że cała Wierzytelność jest nieściągalna. Spółka stoi na stanowisku, że gdyby intencją ustawodawcy było ograniczenie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wyłącznie tej części Wierzytelności, co do której podatnik posiada postanowienie o nieściągalności art. 16 ust. 1 pkt 25 otrzymałby brzmienie jednoznacznie o tym świadczące. Przykładowo, w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT, ustawodawca wprowadził konstrukcję „od tej części należności”, która nie pozostawia wątpliwości, że dany przepis ma zastosowanie wyłącznie do części należności. Podobnie w art. 2 ust. 4 ustawy z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.), pojawia się sformułowanie „nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany w zakresie, w jakim...”. Biorąc pod uwagę fakt, że art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT, nie zawiera ograniczenia wyłącznie do tej części wierzytelności, wobec której podatnik posiada postanowienie o nieściągalności, Spółka jest zdania, że postanowienie o nieściągalności części Wierzytelności jest podstawą do stwierdzenia, że cała Wierzytelność jest nieściągalna. W konsekwencji, na podstawie postanowienia o nieściągalności części Wierzytelności Spółka będzie mogła zaliczyć całą Wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów.

Analogiczne podejście przyjęto w stanowiskach organów podatkowych, w tym m.in.:

• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 lutego 2016 r., sygn. IPPB3/4510-1099/15-2/JBB, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, że orzeczenie o bezskuteczności egzekucji względem części wierzytelności jest wystarczające do stwierdzenia, że cała wierzytelność jest nieściągalna, a prowadzenie dalszych czynności mających na celu odzyskanie reszty wierzytelności byłoby bezcelowe i doprowadziłoby do nieracjonalnego podwyższenia kosztów.
• Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 11 marca 2014 r., sygn. IPTPB3/423-23/14-2/KJ, w której organ stwierdził, że w przypadku gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.
• W piśmie Ministerstwa Finansów z 3 listopada 1999 r., nr PB 3-2099-IP-722-314/99, zgodnie z którym: (...) Wielkość wierzytelności wynika z prawomocnego orzeczenia sądu i ksiąg podatnika. W przypadku gdy podatnik wystąpi do organu postępowania egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.
  
  

Biorąc pod uwagę przytoczone argumenty, w ocenie Spółki, jej Wierzytelność względem Dłużnika spełni wszystkie warunki zaliczenia do kosztów podatkowych, tj. była wcześniej zaliczona do przychodów należnych, nie będzie przedawniona oraz jej nieściągalność zostanie udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymaniem postanowienia o nieściągalności wydanego w odniesieniu do części Wierzytelności, tj. części kwoty wynikającej z każdej faktury/noty obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku z ust. 2 ustawy o CIT, całej Wierzytelności (w tym również tej części wierzytelności, w stosunku do której Spółka nie będzie prowadziła postępowania egzekucyjnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika podlega indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Jednocześnie, art. 16 ust. 1 ustawy, zawiera zamknięty katalog wydatków, których podatnik nie może zaliczyć do kosztów pomniejszających przychody nawet wówczas, gdy mają one związek z prowadzoną przez niego działalnością i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest udokumentowanie ich nieściągalności.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop, co do zasady wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jako wyjątek, w ciężar kosztów podatkowych mogą być zaliczone tylko te wierzytelności, które łącznie spełniają dwie przesłanki:

• zostały zarachowane zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, jako przychód należny,
• nieściągalność wierzytelności została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 updop.
  
  

Jak stanowi art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 16 ust. 2 updop, za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 updop. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 updop). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy, nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Podkreślić należy również, że udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności (art. 16 ust. 2 pkt 1 updop), może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. W tym znaczeniu przepisy pozostawiły podatnikowi będącemu wierzycielem swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego tego majątku, uznając, że jeśli ten powziąłby wiadomości o składnikach majątku dłużnika innych niż te, z których prowadzona jest egzekucja, względy ekonomiczne spowodowałyby zakwestionowanie ustaleń poczynionych przez organ egzekucyjny, przykładowo w drodze zażalenia na postanowienie tegoż organu.

Innymi słowy jeżeli podatnik wie o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona była egzekucja, może uznać postanowienie organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Wtedy takie postanowienie nie będzie dokumentowało nieściągalności wierzytelności.

Udokumentowanie należności na podstawie takiego postanowienia może zatem nastąpić najwcześniej w dacie uprawomocnienia się postanowienia, jeśli w tej dacie będzie podjęta przez podatnika decyzja o uznaniu postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu.

Należy również mieć na uwadze, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wymieniony w art. 16 ust. 2 updop, katalog udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca ściśle określił rodzaje dokumentów, jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Udokumentowanie nieściągalności w inny sposób niż wskazany w ustawie nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania wierzytelności za koszty uzyskania przychodów.

Należy również pamiętać, że ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), nie zna kategorii ”postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, że w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin „postanowienie o nieściągalności”, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, ustalenia przejęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

W przypadku, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Dłużnik Spółki zalega z zapłatą za wykonane usługi i dostarczone materiały. Wierzytelności Spółki względem Dłużnika zostały przez nią zaliczone do przychodów podatkowych na podstawie wystawionych przez Spółkę faktur i not obciążeniowych. Spółce znana jest okoliczność, że Dłużnik utracił płynność finansową i nie posiada majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzycieli. Spółka ma zamiar wystąpić z pozwem o zapłatę części Wierzytelności, tj. części kwoty wynikającej z każdej faktury/noty obciążeniowej wystawionej na rzecz Dłużnika. Spółka podkreśla, że żadna z Wierzytelności nie została przedawniona i nie będzie przedawniona przed momentem otrzymania postanowienia o nieściągalności. Spółka odpisze przedmiotowe Wierzytelności jako nieściągalne w swoich księgach rachunkowych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej wierzytelności udokumentowanej postanowieniem o nieściągalności części wierzytelności tego samego dłużnika, jeżeli wierzytelność te były wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop oraz nie zostały przedawnione zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się że, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.