Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-206/15-2/PK1
z 18 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2015r. (data wpływu: 18 marca 2015 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu zrzeczenia się roszczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu zrzeczenia się roszczeń.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. spółka pod firmą P. sp. z o.o (dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) nabyła 2/3 udziału w użytkowaniu wieczystym (dalej „Nieruchomość”) od ówczesnych właścicieli tego udziału (dalej „Pierwotni właściciele 2/3 udziału”).

Na moment zakupu 2/3 udziału w Nieruchomości brak było w księgach wieczystych jakichkolwiek wpisów, które mogłyby sugerować, iż stan prawny tejże Nieruchomości może budzić jakiekolwiek wątpliwości. Spółka dołożyła wszelkich starań w celu potwierdzenia, iż stan prawny tejże Nieruchomości umożliwi Spółce realizację projektu mieszkaniowego.

Wnioskodawca jest częścią grupy deweloperskiej, a jasny stan prawny nieruchomości jest dla tego typu spółek podstawą podejmowanych decyzji biznesowych o rozpoczęciu projektu, w związku z czym, zakup 2/3 udziału w Nieruchomości był poprzedzony dogłębną analizą prawną.

Pozostała część (1/3) udziału w Nieruchomości jest w posiadaniu innej osoby fizycznej (dalej: „Obecny właściciel 1/3 udziału”).

Po zakupie brakującej części 1/3 udziału w Nieruchomości od Obecnego właściciela 1/3 udziału Spółka planuje realizację projektu nieruchomościowego w postaci osiedla mieszkaniowego.

Jednakże po zakupie przez Spółkę 2/3 udziału w Nieruchomości okazało się, iż w 2008 r. została zawarta umowa przedwstępna zakupu 2/3 udziału w Nieruchomości („Umowa zobowiązująca”) pomiędzy Pierwotnymi właścicielami 2/3 udziału a potencjalnym kupującym (dalej: „Wnoszący roszczenie”). Jak się okazało, na mocy tejże Umowy zobowiązującej, Pierwotni właściciele 2/3 udziału zobowiązali się do sprzedaży 2/3 udziału w Nieruchomości do Wnoszącego roszczenie oraz przyjęli zadatek na poczet zakupu Nieruchomości.

Po zawarciu transakcji nabycia przez Spółkę 2/3 udziału w Nieruchomości okazało się, iż Wnoszący roszczenie będą dochodzili swoich praw związanych z realizacją Umowy zobowiązującej, mimo iż zdaniem Pierwotnych właścicieli 2/3 udziału ww. Umowa zobowiązująca utraciła swoją moc, w zakresie prawa domagania się zawarcia umowy przyrzeczonej, w związku z czym Pierwotni właściciele 2/3 udziału mogli zbyć swoje udziały na rzecz Wnioskodawcy.

Wskutek pozwu wniesionego przez Wnoszącego roszczenie Sąd Okręgowy zakazał Wnioskodawcy zbywania i obciążania udziałów w Nieruchomości. Ten krok spowodował, iż mimo nabycia brakującej 1/3 udziału w Nieruchomości Wnioskodawca nie będzie w stanie zrealizować dalej projektu mieszkaniowego.

Wnoszący roszczenie postanowił skorzystać z instytucji skargi pauliańskiej, na mocy której złożył w Sądzie Okręgowym pozew przeciwko Wnioskodawcy o uznanie Umowy sprzedaży przez Pierwotnych właścicieli 2/3 udziału do Wnioskodawcy jako bezskutecznej.

W związku z brakiem możliwości kontynuacji projektu mieszkaniowego Wnioskodawca rozważa na mocy ugody sądowej wypłacić Wnoszącemu roszczenie ustaloną kwotę tytułem odszkodowania za zrzeczenie się przez Wnoszącego roszczenie wszelkich roszczeń wobec Spółki związanych z nabyciem przez nią 2/3 udziału w Nieruchomości od Pierwotnych właścicieli 2/3 udziału.

Zdaniem Spółki, zapłacona przez Spółkę łączna cena za 3/3 udziału w Nieruchomości powiększona o koszty odszkodowania zapewnia w dalszym ciągu ekonomiczną zasadność realizacji projektu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie z tytułu zrzeczenia się roszczeń, zapłacone na mocy ugody sądowej przez Wnioskodawcę na rzecz Wnoszącego roszczenie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie z tytułu zrzeczenia się roszczeń przez Wnoszącego roszczenie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu rozliczany na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Z punktu widzenia Wnioskodawcy, poniesiony koszt odszkodowania należy bowiem traktować jako szeroko rozumiany koszt nabycia Nieruchomości pod planowaną inwestycję.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania zapłacona z tytułu zrzeczenia się roszczeń do Nieruchomości przyczynia się w sposób bezpośredni do osiągania przez Wnioskodawcę przychodów w postaci sprzedaży lokali. W przypadku braku ostatecznego uregulowania stanu prawnego Nieruchomości Spółka nie będzie kontynuować projektu deweloperskiego, gdyż żaden potencjalny kupujący nie zgodzi się nabyć lokalu na Nieruchomości o niejasnym stanie prawnym.

Ostateczne rozstrzygnięcie przez sąd procesu wytoczonego Spółce przez Wnoszącego roszczenie jest zdaniem Spółki trudne do przewidzenia, a nawet obarczone ryzykiem przegranej, zwłaszcza, że jak wyżej już wspomniano Sąd Okręgowy wydał w dniu 17 września 2014 roku postanowienie zakazujące Spółce zbywania i obciążania 2/3 udziałów w Nieruchomości. W związku z tym poniesiony dotychczas wydatek stanowi zabezpieczenie źródła przychodów, gdyż wpływa na ciągłość funkcjonowania przedsiębiorstwa.

Można zatem przyjąć, że wypłacone odszkodowanie będzie stanowić zabezpieczenie przed możliwą utratą źródła przychodów, jaką byłaby niewątpliwie utrata praw do udziału w Nieruchomości wskutek uznania umowy sprzedaży 2/3 udziału w Nieruchomości za bezskuteczną.

Celem Wnioskodawcy jest zabezpieczenie prawne Nieruchomości umożliwiające dalszą realizację projektu inwestycyjnego - budowę osiedla mieszkaniowego. Tymczasem jak wynika ze stanu faktycznego, na mocy postanowienia z dnia 17 września 2014 r. Sąd Okręgowy zakazał Wnioskodawcy zbywania i obciążania udziałów w Nieruchomości.

Z punktu widzenia Wnioskodawcy uwarunkowania te stanowią bezwzględną przeszkodę w prowadzeniu działalności gospodarczej wskutek niemożności ukończenia projektu inwestycyjnego.

Art. 16 ust. 1 zawiera zamknięty katalog przypadków, dla których dany koszt nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu. Powołany przepis ma charakter wyjątkowy, zatem nie podlega wykładni rozszerzającej. Zdaniem Wnioskodawcy, katalog wydatków przewidzianych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie zawiera wydatku w postaci odszkodowania, jaki zamierza ponieść Spółka na rzecz Wnoszącego roszczenie.

Wnioskodawca jest zdania, iż zawarcie ugody sądowej jest dowodem na podjęcie wymiernych działań w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Ugoda sądowa ma za zadanie chronić Spółkę przed ryzykiem przedłużenia się zawisłego przed sądem sporu oraz ma zabezpieczyć źródło przychodu w postaci przychodów ze sprzedaży lokali (lub samego gruntu).

Biorąc pod uwagę powyższe, ugoda sądowa będzie racjonalna z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Należy podkreślić, iż Wnioskodawca oraz Wnoszący roszczenie nie są podmiotami powiązanymi, a zawarcie ugody sądowej będzie wynikiem bardzo „chłodnej” i rzetelnej kalkulacji Spółki w kontekście opłacalności całego projektu.

Prezentowany przez Wnioskodawcę pogląd znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądów. Jako przykład może posłużyć wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2013 r, (sygn. akt II FSK 2192/11). Zdaniem Sądu kluczowe znaczenie ma fakt, czy kwota zapłacona w wyniku ugody sądowej „pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu”. Zdarzenie przyszłe zaprezentowane przez Wnioskodawcę, tj. zapłata odszkodowania za zrzeczenie się wszelkich roszczeń przez Wnoszącego roszczenie umożliwi Spółce rozpoczęcie realizacji projektu nieruchomościowego. Zawarcie ugody sądowej jest narzędziem pozwalającym Wnioskodawcy na szybsze niż w przypadku toczącego się postępowania, uregulowanie stanu prawnego Nieruchomości.

Podobne stanowisko zajął Minister Finansów w interpretacji prawa podatkowego z dnia 25 maja 2010 r. (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie; znak IPPB3/423-84/10-2/JG), zgodnie z którą „przedmiotowa „opłata za zrzeczenie się roszczeń” jest ponoszona, aby zachować Nieruchomość, na której Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, tym samym spełnia przesłanki art. 15 ust. 1 updop, tj. służy zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów” (podobnie IPPB3/423-565/10-2/GJ).

Dodatkowo zdaniem Wnioskodawcy należy wskazać na fakt, iż zawarcie ugody sądowej oraz zapłacenie Wnoszącemu roszczenie odszkodowania będzie o wiele bardziej opłacalnym rozwiązaniem dla Wnioskodawcy niż przedłużający się kosztowny proces sądowy o niejasnym do przewidzenia wyniku.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, iż wydatek w postaci odszkodowania na rzecz Wnoszącego roszczenie, jaki Spółka poniesie, będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Koszt ten powinien zostać rozpoznany w momencie osiągnięcia przychodu z tytułu sprzedaży Nieruchomości (najprawdopodobniej jako udziału w Nieruchomości lub też przy sprzedaży całej Nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie zapytaniem podatnika objęta jest kwestia dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania określonego w ugodzie sądowej. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dokonanie zapłaty miało na celu zabezpieczenie źródła przychodów, dzięki czemu Spółka nie musiała rezerwować środków na pokrycie roszczeń Wnoszącego roszczenie i dzięki temu mogła realizować inwestycję, dzięki której uzyskiwać będzie przychody podatkowe. Co więcej zdaniem Spółki, doszło do ograniczenia ryzyka przegrania procesu, którego ostateczny wynik jest trudny do przewidzenia, a wręcz możliwe jest przegranie procesu, w sytuacji, gdy Sąd wydając postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia uznał je za uprawdopodobnione w stopniu pozwalającym na wydanie postanowienia zakazującego Spółce zbywania i obciążania 2/3 udziałów w Nieruchomości. Powyższa argumentacja, która w ocenie organu interpretacyjnego ma kluczowe znaczenie, dotyczy w istocie dopuszczalności zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków poczynionych na rzecz Wnoszącego roszczenie pod kątem ich celowości, a zatem nakierowania na osiągnięcie, zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów. Oprócz tej argumentacji, we wniosku Spółka wskazuje, iż stan faktyczny w nim przedstawiony nie pozwala na zastosowanie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ustawa o CIT).

W tym miejscu przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca, dla zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych zakłada zatem wypełnienie szeregu wymogów i to zarówno o charakterze pozytywnym (definitywność wydatku, związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, celowość wydatku, a zatem wykazanie związku pomiędzy jego poniesieniem a osiągnięciem przychodów, ewentualnie zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, właściwe udokumentowanie), jak również o charakterze negatywnym, a mianowicie brak wydatków w enumertywnym katalogu kosztów ex definitione wyłączonych z podatkowej kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, przystępując do oceny stanowiska Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności odnieść się należy do kwestii związanej z brakiem możliwości zastosowania w sprawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, albowiem sytuacja taka wyłączałaby konieczność badania wydatku pod kątem przesłanek zawartych w pierwszym członie normy z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż powołany przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT należy interpretować ściśle. Założenie takie wynika z zasady zawężającej interpretacji wyjątków zawartych w aktach normatywnych, do których zalicza się art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są jedynie kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad oraz zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Powyższe unormowanie, oprócz wyraźnego wskazania tytułów (podstaw prawnych), z których wyłączone jest zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, stanowi, iż art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy mamy do czynienia z karą umowną lub odszkodowaniem. Co jednak istotne odszkodowanie musi mieć charakter umowny, w tym sensie, iż wynika z nienależytego jej wykonania. W niniejszej sprawie wydatek związany z przedmiotową Ugodą, nie wynika z tytułów zawartych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, skoro nie dochodzi do wykonania umowy przedwstępnej. Spółka uiszcza jedynie odszkodowanie za zrzeczenie się roszczeń, a zatem za nie dojście umowy do skutku i jej niewykonywanie.

Reasumując organ podziela argumentację Spółki odnośnie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a rozstrzygnięcie swoje opiera na odmiennym stanowisku w zakresie wystąpienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności na przeszkodzie do uznania, iż wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów stoi brak wykazania celowości poniesienia wydatku.

Należy mieć na uwadze, iż celowość kosztu oznacza jego nakierowanie na osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych pozwalają na przyjęcie, iż zamiarem Spółki w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągniecie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie, albowiem kategoria „kosztu podatkowego” nie ma charakteru czysto obiektywnego, rozumianego w sposób formalistyczny, lecz zakłada istnienie elementów subiektywnych zależnych od oceny tych okoliczności. Skoro bowiem ustawodawca zakłada, iż wydatek musi być celowy, to tym samym konieczne jest przeprowadzenie analizy owej celowości, która możliwa jest jedynie w oparciu o fakty przedstawione przez Wnioskodawce w opisie stanu faktycznego.

W niniejszej sprawie, kluczowe znaczenie, ma właśnie prawidłowe zbadanie okoliczności faktycznych przez pryzmat zamiaru podatnika przy poniesieniu wydatku. Organ nie neguje, iż jednym z celów wydatków jest chęć dokończenia inwestycji w Nieruchomości. Niemniej jednak cel ten ma charakter wtórny w stosunku do całokształtu opisu stanu faktycznego, z którego wynika, iż w istocie nie doszło do prawidłowego zabezpieczenia transakcji nabycia Nieruchomości, skoro istniało roszczenie z umowy przedwstępnej. Dopiero to roszczenie i proces sądowy spowodowało, iż Wnioskodawca zaczął rozważać wypłatę odszkodowania celem zrzeczenia się roszczeń przez Wnoszącego roszczenie. W konsekwencji, w opinii organu interpretacyjnego to chęć uniknięcia procesu sądowego, w tym przede wszystkim realna możliwość uzyskania negatywnego rozstrzygnięcia spowodowała podjęcie działań zmierzających do zapłaty odszkodowania. To właśnie ten ciąg zdarzeń należy interpretować przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Co również istotne przy ocenie całokształtu okoliczności, należy brać pod uwagę fakt, iż w sytuacji gdyby doszło do przegrania procesu sądowego, Spółka zobowiązana byłaby do zwrotu Nieruchomości i nie mogłaby wydatków z tym związanych zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Byłoby to bowiem wypełnienie postanowień wyroku sądowego, niezależnie od woli Wnioskodawcy, a zatem poza zakresem normatywnej definicji kosztów uzyskania przychodów, w której element woli ma kluczowe znaczenie, skoro ustawodawca posługuje się pojęciem „w celu”, a zatem kładzie nacisk na zamiar podatnika zależny od woli.

W konsekwencji w niniejszej sprawie zapłata za zrzeczenie się roszczeń jest niczym innym jak chęcią uniknięcia straty środków majątkowych, która to strata w oparciu o wyrok sądowy nie byłaby kosztem uzyskania przychodu. Należy podkreślić, iż Wnioskodawca poprzez swoje postępowanie nie może swobodnie kreować dochodu podatkowego, ściślej kosztów uzyskania przychodu składających się na definicję dochodu podatkowego będącego podstawą opodatkowania. Gdyby bowiem uznać wypłatę odszkodowania za koszt podatkowy, to doszłoby do takiego kreowania dochodu podatkowego, albowiem jedynie fakt, iż mamy do czynienia z ugodą sądowa, nie zaś wyrokiem prowadziłby do przyjęcia możliwej do obronienia koncepcji, iż celem wydatku jest chęć dokończenia inwestycji. Stąd też przy badaniu okoliczności faktycznych nie należy tracić z pola widzenia kontekstu sprawy, w którym mamy do czynienia ze sporem sądowym. W ocenie organu ów spór sądowy jest bezpośrednią przyczyną wypłaty odszkodowania i to właśnie on winien być przede wszystkim oceniany po kątem celowości wydatku. Stąd bez znaczenia wydaje się być zamiar podatnika zakończenia inwestycji i uniknięcia strat związanych z potencjalnym przedłużeniem się procesu sądowego. Jest to przyczyna pośrednia, która zawsze występuje w sytuacji przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą, gdzie dynamika procesów gospodarczych jest tak szybka, że niejednokrotnie bardziej opłacalne jest zapłacenie odszkodowania aniżeli wikłanie się w trudny do przewidzenia co do rezultatu proces sądowy. Organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż cel wydatku, który sprowadza się do uniknięcia strat związanych z procesem sądowym nie może być kosztem uzyskania przychodów, w szczególności w sytuacji, gdy wydatek ten ponoszony w wyniku zakończonego procesu nie mógłby zostać uznany za koszt uzyskania przychodów. Tym samym poniesienie wydatku w celu uniknięcia straty nie mogącej stanowić kosztu podatkowego nie podlega pod dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu podkreślić również należy, iż dla zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji gdy wydatek ten ma charakter odszkodowawczy konieczne jest wykazanie braku zawinienia, albo przynajmniej starannego działania, pomimo którego i tak dochodzi do powstania wydatku. Tym samym wydatek celowy to wydatek racjonalny, poniesiony dla uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, powstały na skutek starannych działań podatnika. W niniejszej sprawie trudno jest jednoznacznie ocenić postępowanie podatnika, skoro ten w opisie stanu faktycznego wskazuje, iż zakup Nieruchomości poprzedzony był dogłębną analiza prawną. Niemniej wydaje się, iż pomimo powyższego wskazania nie sposób jest przyjąć, iż Spółka dochowała należytej staranności, skoro sprawdzenie, czy została uprzednio zawarta umowa przedwstępna należy do podstawowych obowiązków profesjonalisty trudniącego się obrotem nieruchomościami. Co więcej zakaz zbywania Nieruchomości wydany w postępowaniu zabezpieczającym oznacza, iż umowa przedwstępna miała mocniejszy skutek, a odpowiedzialność za brak jej wykonania nie ograniczał się jedynie do ujemnego interesu umownego. W rezultacie, w ocenie organu zakup Nieruchomości, z takim obciążeniem stanowi ryzyko przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą i nie może to ryzyko zostać przeniesione na Skarb Państwa. Konsekwencje zakupu obciążają Wnioskodawcę i tym samym minimalizacja negatywnych następstw mająca wymiar finansowy nie realizuje celu wskazanego w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, brak jet bowiem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przychodem a wydatkiem.

Działania podatnika, co należy ponownie podkreślić, muszą bowiem przybierać charakter pozytywny, w tym sensie, iż zmierzają do osiągnięcia rezultatów w postaci uzyskania przychodu, zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów (aczkolwiek ów rezultat nie musi wystąpić), nie zaś mają na celu jedynie zapłatę mniejszego odszkodowania (poniesienia mniejszej straty).

Zabezpieczenie źródła przychodów to przecież jego umocnienie, uodpornienie na działanie czynników obniżających jego sprawność, funkcjonalność, nie zaś zabezpieczenie przed stratą, poprzez zmniejszenie jej wielkości. W konsekwencji w niniejszej sprawie, walor zabezpieczający źródło przychodów z pewnością miałyby wszelkie wydatki, które służyłyby zabezpieczeniu Spółki przed zapłatą odszkodowania, a wynikały z kosztów sądowych, czy też kosztów obsługi prawnej podejmowanych w celu zakwestionowania roszczenia. Takie działanie miałyby bowiem wymiar pozytywny, podważający roszczenie co do zasady. W przypadku zaś, gdy Spółka godzi się na wypłatę określonej kwoty celem zrzeczenia się roszczeń Wnoszącego roszczenie oznacza, iż mamy do czynienia z odmienną sytuacją, gdzie nie dochodzi do zabezpieczenia źródła przychodów przed zapłatą odszkodowania, lecz jedynie do zmniejszenia, minimalizacji strat ewentualnie z tego tytułu ponoszonych.

W rezultacie, biorąc pod uwagę fakty przytoczone we wniosku, jak i ich argumentację, nie sposób uznać stanowiska Spółki za prawidłowe. Wnioskodawca w sposób błędny przyjął bowiem, iż doszło do wypełnienia przesłanki celowości, co oznacza, iż nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pozwalające na uznanie wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Końcowo, organ pragnie wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2013 r. , sygn. akt II FSK 1243/11, który wbrew tezom przytoczonego przez Wnioskodawcę wyroku, potwierdza powyższe stanowisko organu. Dotyczy on co prawda odstąpienia od umowy, niemniej zasada w nim wyrażona, odnosząca się do braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przychodem a wydatkiem, którego celem jest minimalizacja straty w pełni znajduje odbicie w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.