Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-911/15-2/EK
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia kwoty podatku naliczonego przez Wnioskodawcę, na podstawie art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania zobowiązań przez nabywcę ZCP – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwiększenia kwoty podatku naliczonego przez Wnioskodawcę, na podstawie art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania zobowiązań przez nabywcę ZCP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). W październiku 2013 r. Spółka przeniosła do Spółki G. Sp. z o.o. (dalej: „G.”) zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) obejmującą działalność wydawniczą i poligraficzną, która stanowiła główny przedmiot działalności Spółki. Przeniesienie nastąpiło w formie sprzedaży ZCP do G.

Po nabyciu ZCP, G. kontynuuje do dnia dzisiejszego działalność wydawniczą i poligraficzną.

ZCP przeniesione w ramach sprzedaży do G., spełniało przesłanki określone w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zgodnie z którym: „Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”. W związku z tym, zgodnie z art .6, pkt 1 ustawy o VAT, transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu VAT.

W skład ZCP weszły między innymi zobowiązania handlowe Spółki, funkcjonalnie związane z działalnością wydawniczą i poligraficzną, wynikające z faktur wystawionych na Spółkę, od których Spółka odliczyła podatek naliczony. W związku z tym, że część ze wspomnianych zobowiązań nie była przez Spółkę uregulowana w ciągu 150 dni od dnia upływu terminach płatności, uzgodnionego z dostawcami, Spółka dokonała stosownych korekt in minus odliczonych kwot podatku naliczonego, wynikających z poszczególnych faktur VAT dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług. Korekty in minus dokonywane były w rozliczeniach za okresy, w których upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności (art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z zasadami obowiązującymi od 2013 r.).

Powyższych korekt in minus w stosunku do odliczonych pierwotnie kwot podatku naliczonego Spółka dokonała jeszcze przed sprzedażą ZCP do G., tj. przed październikiem 2013 r.

Następnie, G. jako nabywca ZCP, w skład którego weszły wspomniane zobowiązania, w stosunku do których termin 150 dni upłynął jeszcze przed sprzedażą ZCP, w związku z czyn Spółka dokonała korekt in minus odliczonych kwot podatku naliczonego, sukcesywnie regulował te zobowiązania.

Spółka wobec okoliczności, że razem z G. należy do jednej Grupy Gremi Media (dalej:”Grupa”), na bieżąco otrzymywała informacje o regulowaniu przez G. poszczególnych zobowiązań przeniesionych w wyniku sprzedaży ZCP na G.. Dlatego też, mając na uwadze przepis art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 2013 r.) Spółka zwiększała kwoty podatku naliczonego, w rozliczeniach za okresy w których G. regulował powyższe zobowiązania, o kwoty podatku wynikające z uregulowanych przez G. faktur, dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż wobec uregulowania przez G. zobowiązań przeniesionych w ramach sprzedaży ZCP, w stosunku do których Spółka uprzednio dokonała korekty in minus w stosunku do odliczonej pierwotnie kwoty podatku naliczonego, Spółka była uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dane zobowiązanie zostało uregulowane przez G., o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktury VAT dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz Spółki?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka była uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres. W którym zobowiązania przeniesione w ramach sprzedaży ZCP zostały w całości uregulowane przez G., o kwotę podatku wynikającą z faktur VAT dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług.

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowość przedstawionego przez niego stanowiska potwierdzają następujące argumenty:

Na wstępie wskazać należy, że G. jako nabywca ZCP jest odpowiedzialny solidarnie ze Spółką za jej zobowiązania związane z prowadzeniem wyodrębnionego ZCP, czyli jest dłużnikiem solidarnym w ramach tych zobowiązań. Jest tak dlatego, że stosownie do brzmienia art. 55 (4) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t.j. Dz. U. Z 2014 r. poz. 121, ze zm. dalej: „KC”), „Nabywca przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć”.

W tym miejscu należy wspomnieć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że art. 55 (4) KC, czyniący nabywcę przedsiębiorstwa solidarnie odpowiedzialnym za zobowiązania zbywcy związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, powinien znaleźć zastosowanie do czynności prawnej, której przedmiotem jest ZCP.

Na podobnych zasadach nabywca odpowiada za zobowiązania podatkowe zbywcy związane z prowadzonym ZCP. Nabywca przedsiębiorstwa lub jego, zorganizowanej części odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, chyba że przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć o tych zaległościach.

Wobec powyższego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 2013 r., w przypadku uregulowania należności do dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności, podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

W opinii Spółki, skoro G. w świetle przepisów art. 55 (4) i art. 112 § 1 Ordynacji podatkowej, jest dłużnikiem solidarnym z tytułu zobowiązań handlowych Spółki, funkcjonalnie związanych z działalnością wydawniczą i poligraficzną, a literalne brzmienie art. 89b ust. 4 ustawy o VAT mówi o „uregulowaniu należności” a nie uregulowaniu należności bezpośrednio przez dłużnika, to prawidłowe było postępowanie Spółki polegające na zwiększeniu kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym zobowiązanie funkcjonalnie związane z działalnością wydawniczą i poligraficzną, zostało uregulowane przez G. jako nabywcę ZCP. Podkreślić bowiem należy, że zakres pojęciowy zwrotu użytego w art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, tj. „uregulowania należności” nie budzi wątpliwości. Jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony. Użyte w wyżej wymienionych regulacjach pojęcie „uregulowania” jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia „zapłaty należności”). Poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami.

Należy zaznaczyć, że przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika i w określonej formie. Zatem, wobec zapłaty za Spółkę zaległych zobowiązań, funkcjonalnie związanych z działalnością wydawniczą i poligraficzną, wynikających z faktur wystawionych na Spółkę, od których Spółka odliczyła podatek naliczony, przez dłużnika solidarnego G., kwot tych nie można uznać za kwoty nieregulowane w rozumieniu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, wygaśnięcie zobowiązania dłużnika – Spółki wobec jego wierzyciela, wskutek uregulowania przez G. kwot wynikających z faktur wystawionych przez tego wierzyciela, stanowi uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Z uwagi zatem na fakt uregulowania przez G. należności do dokonaniu przez Spółkę korekty, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca miał prawo – na mocy art. 89b ust. 4 ustawy o VAT – do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku naliczonego wynikającą z uregulowanej faktury.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. ILPP2/443-848/13-2/EN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 89b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89b ust. 1a ustawy o VAT, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

Stosownie do art. 89b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi art. 89b ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Zgodnie natomiast z art. 89b ust. 6 ustawy o VAT, w przypadku stwierdzenia, że podatnik naruszył obowiązek określony w ust. 1, naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty podatku wynikającego z nieuregulowanych faktur, który nie został skorygowany zgodnie z ust. 1. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W październiku 2013 r. Spółka przeniosła do G. zorganizowaną część przedsiębiorstwa obejmującą działalność wydawniczą i poligraficzną, która stanowiła główny przedmiot działalności Wnioskodawcy. Przeniesienie nastąpiło w formie sprzedaży ZCP do G.. Po nabyciu ZCP, G. kontynuuje do dnia dzisiejszego działalność wydawniczą i poligraficzną. Wnioskodawca wskazał, że przeniesione ZCP w ramach sprzedaży do G., spełniało przesłanki określone w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, w związku z tym, zgodnie z art. 6, pkt 1 ustawy o VAT, transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu VAT. W skład ZCP weszły między innymi zobowiązania handlowe Spółki, funkcjonalnie związane z działalnością wydawniczą i poligraficzną, wynikające z faktur wystawionych na Spółkę, od których Spółka odliczyła podatek naliczony. W związku z tym, że część z wyżej wspomnianych zobowiązań nie była przez Spółkę uregulowana w ciągu 150 dni od dnia upływu terminach płatności, uzgodnionego z dostawcami, Spółka dokonała stosownych korekt in minus odliczonych kwot podatku naliczonego, wynikających z poszczególnych faktur VAT dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług. Korekty in minus dokonywane były w rozliczeniach za okresy, w których upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności (art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z zasadami obowiązującymi od 2013 r.). Powyższych korekt in minus w stosunku do odliczonych pierwotnie kwot podatku naliczonego Spółka dokonała jeszcze przed sprzedażą ZCP do G., tj. przed październikiem 2013 r. Następnie, G. jako nabywca ZCP, w skład którego weszły wspomniane zobowiązania, w stosunku do których termin 150 dni upłynął jeszcze przed sprzedażą ZCP, w związku z czym Spółka dokonała korekt in minus odliczonych kwot podatku naliczonego, sukcesywnie regulował te zobowiązania. Wnioskodawca na bieżąco otrzymywał informacje o regulowaniu przez G. poszczególnych zobowiązań przeniesionych w wyniku sprzedaży ZCP na G.. Dlatego też, mając na uwadze przepis art. 89b ust. 4 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 2013 r.) Spółka zwiększała kwoty podatku naliczonego, w rozliczeniach za okresy w których G. regulował powyższe zobowiązania, o kwoty podatku wynikające z uregulowanych przez G. faktur, dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi okoliczność, czy Wnioskodawca był uprawniony do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym zobowiązania przeniesione w ramach sprzedaży ZCP zostały w całości uregulowane przez G..

W niniejszej sprawie przede wszystkim należy wskazać, a co pomija Wnioskodawca, że Wnioskodawca zbył na rzecz G. zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy wraz ze zobowiązaniami, tym samym G. stało się następcą prawnym w stosunku do przejętej w drodze kupna ZCP. Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z art. 93 § 1 cyt. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
   
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych,

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 cyt. ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   
   

Natomiast w świetle art. 93a § 1 cyt. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Zgodnie z treścią art. 93a § 2 wskazanej ustawy, powołany wyżej przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
      
   2. spółki kapitałowej;
2. spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.
   
   

Przepisy art. 93 i art. 93a stosuje się odpowiednio do łączenia się i przekształceń samorządowych zakładów budżetowych, zgodnie z art. 93b ustawy Ordynacja podatkowa.

Stosownie do art. 93c § 1 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, osoby prawne przejmujące lub osoby prawne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem podziału lub z dniem wydzielenia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku.

Przepis § 1 stosuje się, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie – także majątek osoby prawnej dzielonej, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy – w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W świetle cyt. wyżej regulacji należy uznać, że przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług – następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył (kupił) przedsiębiorstwo/zorganizowaną część przedsiębiorstwa, i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Zatem należy jeszcze raz podkreślić, że skoro G. dokonał zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to na gruncie podatku od towarów i usług będzie on następcą prawnym podmiotu sprzedającego ZCP, tj. Wnioskodawcy.

Zatem z uwagi na opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że to G., a nie Wnioskodawca, jest uprawniony do zwiększenia kwoty podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 4 ustawy o VAT w przypadku uregulowania przez G. zobowiązań wynikających z zakupu ZCP (w przypadku faktur, dla których termin 150 dni od dnia upływu terminu płatności przypadł przed sprzedażą ZPC ). Wynika to z faktu, że nabywca ZPC traktowany jest jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, jak wskazano wyżej, dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług – następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Wnioskodawca formułując własne stanowisko powołuje art. 55(4) KC i art. 112 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Wskazać, należy, że zgodnie z art. 55 (4) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) nabywca przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa lub gospodarstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć.

Natomiast art. 112 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wskazuje, żen nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, chyba że przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć o tych zaległościach.

Z powyżej cytowanych przepisów wynika, że nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż art. 55 (4) KC dotyczy przedsiębiorstwa a nie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, natomiast art. 112 § 1 Op dotyczy zaległości podatkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej zaznaczyć należy, że została ona wydana w innym stanie faktycznym, gdyż dotyczyła możliwości korekty podatku naliczonego w związku ze zbyciem przedsiębiorstwa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.