Interpretacja Ministra Finansów
DD3.8222.2.445.2015.MCA
z 13 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 07 lutego 2013 r. Nr IPPB2/415-973/12-4/LS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2012 r. (data wpływu 07 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 23 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez pracodawcę wydatków związanych z wyjazdami służbowymi niebędącymi podróżą służbową, jest:

• prawidłowe - w części dotyczącej zwrotu wydatków za przejazd samochodem służbowym (paliwo opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz zwrotu wydatków za noclegi, związanych z wyjazdem służbowym niebędącym podróżą służbową,
  

• nieprawidłowe - w pozostałej części.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 07 listopada 2012 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 23 stycznia 2013 r., Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju poprzez kilka oddziałów produkcyjno-dystrybucyjnych, kilkadziesiąt hurtowni i sklepów. Wnioskodawca zatrudnia przedstawicieli handlowych. Przedstawiciele handlowi są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, w której jako miejsce świadczenia pracy jest wskazany obszar kilku województw lub region całego kraju. Tego typu zapis wiąże się z faktem, że osoby te w sposób stały świadczą pracę poza siedzibą pracodawcy, a wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw (terenie kraju), w przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy Wnioskodawca nie traktuje jako podróży służbowej (delegacji). Przedstawiciele handlowi podczas świadczenia pracy ponoszą wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązywania się z zakresu powierzonych im obowiązków. Wydatki te głównie dotyczą kosztów noclegów w trasie, paliwa do samochodu służbowego, czy też opłat przejazdowych i parkingowych. Wydatki ponoszone w związku z wykonywaniem pracy są potwierdzane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę jako na nabywcę lub paragonami. Po przedłożeniu ww. dokumentów księgowych i na ich podstawie Wnioskodawca dokonuje zapłaty za faktury przelewem bądź w sporadycznych przypadkach dokonuje pracownikom zwrotu całości równowartości poniesionych przez nich wydatków (paragon, faktura).

Pracownicy Wnioskodawcy, którzy w umowach o pracę jako miejsce świadczenia pracy mają wskazany określony region (kilka województw), świadczą w sposób stały pracę poza siedzibą Wnioskodawcy, nie będąc w podróży służbowej. Zatem, wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw, w przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy Wnioskodawca nie traktuje jako podróży służbowej (delegacji) i w związku z tym nie wypłaca diet. Dodatkowo raz w miesiącu lub w innych odstępach czasowych odbywają się w siedzibie firmy lub w oddziale narady handlowe na których rozliczane są wyniki sprzedaży całej firmy oraz omawiane plany i działania na przyszłość. W naradach handlowych może brać udział przedstawiciel Zarządu, Dyrektor Handlowy, Regionalni Kierownicy Sprzedaży, oraz inni pracownicy firmy w zależności od omawianych tematów na naradach.

Po naradach handlowych odbywają się również raz w miesiącu narady handlowe na szczeblu regionów, w których bierze udział Regionalny Kierownik Sprzedaży oraz podlegli Jemu przedstawiciele handlowi.

Również w przypadku narad handlowych na szczeblu całej firmy, jak i narad w rejonach część pracowników korzysta z noclegów, ponieważ odbywają się one w znacznych odległościach od ich miejsca zamieszkania. Terminy narad ustalane są przez kierownictwo firmy i pracownicy zobowiązani brać w nich udział nie decydują samodzielnie o terminie i miejscu noclegu.

W sytuacji gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody będące własnością Wnioskodawcy do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz pracodawcy, i Wnioskodawca dokona zwrotu kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe, noclegi) pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów związanych z wyjazdem służbowym. Stan faktyczny jest taki sam jak podany do interpretacji IPPB2/415-456/12-2/AK z dnia 20 lipca 2012 r. Zmieniało się jednak własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z tym zwrot kosztów (wydatków) za przejazd samochodem służbowym (paliwo opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz zwrot wydatków za noclegi związane z wyjazdem służbowym niebędącym podróżą służbową nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy zwrot przedstawicielom handlowym wydatków poniesionych przez nich w związku z wykonywaniem czynności służbowych na noclegi w hotelach związane bezpośrednio z wykonywaną pracą, Wnioskodawca powinien traktować jako przychód ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, natomiast za zwrot pozostałych wydatków w postaci kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) samochodami służbowymi po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy koszty pobytu w miejscowości siedziby pracodawcy (innej niż miejsce zamieszkania i pracy przedstawicieli i innych pracowników) pokryte przez pracodawcę stanowić będzie dochód podatkowy pracownika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do treści art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Z przepisu tego wynika, że podróż służbowa powinna być poza stałe miejsce pracy. Podróże w ramach miejsca pracy stanowią zwykłe wykonywanie obowiązków pracowniczych, wobec czego nie są uznawane za podróże służbowe. Dzieje się tak między innymi w przypadku pracowników, którzy jako miejsce pracy mają określony cały kraj, czy dany region.

Zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie pracy wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem.

Przepisy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty z taką pracą są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów należą między innymi wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. W takich wypadkach co jest potwierdzone w wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012., sygn. akt III SA/Wa 2629/11 zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do paradoksalnego wniosku ze wszystkie podobne wydatki pracodawcy powinny być przypisywane do przychodów ze stosunku pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek dokonywany przez pracodawcę na pokrycie kosztów pobytu pracownika w hotelu nie jest dla tego pracownika przychodem ze stosunku pracy jeżeli pobyt w tym hotelu był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Oznacza to, że pokrycie przez pracodawcę kosztów noclegu pracownika nie powoduje powstania u niego przychodu.

Innym zwolnieniem, które mogłoby mieć zastosowanie jest zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju - przepisy te stwierdzają między innymi ze pracownikowi odbywającemu podróż służbową przysługuje zwrot kosztów noclegu. W omawianym stanie podróżą służbową będzie wyjazd pracowników poza jego miejsce pracy region do innego miejsca poza regionem z wyłączeniem siedziby Spółki.

Wówczas, zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Natomiast zwrot wydatków poniesionych przez przedstawiciela handlowego na zakup paliwa do samochodu służbowego. opłaty parkingowe i za przejazdy autostradami. w związku z wyjazdami w celu realizacji obowiązków pracowniczych, dokonany na podstawie faktur lub rachunków wystawionych na pracodawcę - nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takiej bowiem sytuacji pracownik nie uzyskuje żadnej realnej korzyści majątkowej.

W sytuacji gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody będące własnością Wnioskodawcy do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz pracodawcy, i Wnioskodawca dokona zwrotu kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe, noclegi) pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów związanych z wyjazdem służbowym.

W związku z tym zwrot kosztów (wydatków) za przejazd samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz zwrot wydatków za noclegi związane z wyjazdem służbowym nie będącym podróżą służbową nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków. Faktury wystawiane są na Wnioskodawcę jako nabywcę. Wszystkie wydatki ponoszone przez pracowników mają bezpośredni związek z wykonywanymi celami służbowymi. Przepisy Kodeksu pracy, w ramach którego pracownicy świadczą pracę na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wydatki te ponoszone są w celu osiągnięcia przychodu firmy. Natomiast w sytuacji określonej w pytaniu nr drugim, gdy pracownicy przebywają w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy wówczas nie mamy do czynienia z podróżą służbową a tym samym nie możemy korzystać z omawianego zwolnienia.

Powyższe powoduje że jeżeli nie będzie miało zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., pokryty przez pracodawcę koszt pobytu pracownika w miejscowości gdzie znajduje się siedziba pracodawcy stanowić będzie podlegający opodatkowaniu przychód pracownika. Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić zatem należy, iż świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg stanowi dla pracownika niebędącego w podróży służbowej - przychód, który nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do ust. 14 art. 21 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla pytania nr 2.

Reasumując:

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg nie stanowi dla pracownika – niebędącego w podróży służbowej - przychodu dla pytania nr 1.

Natomiast w zakresie pytania nr 2 jeżeli nie będzie miało zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., pokryty przez pracodawcę koszt pobytu pracownika w miejscowości, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy stanowić będzie podlegający opodatkowaniu przychód pracownika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za prawidłowe w części dotyczącej zwrotu wydatków za przejazdy samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz za nieprawidłowe w pozostałej części.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 08 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy a nie prywatny.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, a także w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania obowiązków służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę zarówno kosztów związanych z korzystaniem z samochodu służbowego (paliwo, opłaty przejazdowe, opłaty parkingowe), jak i kosztów noclegów w trasie oraz podczas narad handlowych, w których uczestnictwo ma charakter obligatoryjny, nie generuje po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy. Przedmiotowe wydatki mają bowiem charakter służbowy i ponoszone są wyłącznie w interesie pracodawcy. Stąd pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Przy czym konsekwencją uznania, iż dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PIT jest brak możliwości jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, określonych w art. 21 ust. 1 ustawy PIT, a to oznacza, iż na pracodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia i pobrania od pracownika zaliczki na podatek oraz wpłacenia jej we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W świetle powyższego za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zwrot przedstawicielom handlowym poniesionych przez nich wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, tj. zarówno wydatków na paliwo do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe i parkingowe, jak i wydatków za noclegi w terenie, nie generuje po stronie pracownika przychodu, a co za tym idzie na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek ustalenia jego wartości. Nieprawidłowe jest natomiast stanowisko w zakresie pytania drugiego, zgodnie z którym, jeżeli nie będzie miało zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy PIT, pokrycie przez pracodawcę kosztów pobytu pracownika w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy, stanowić będzie podlegający opodatkowaniu przychód pracownika.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 07 lutego 2013 r. Nr IPPB2/415-973/12-4/LS, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.