Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.10.2012 r. (data wpływu 07.11.2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18.01.2013 r. (data nadania 21.01.2013 r., data wpływu 23.01.2013 r.) na wezwanie Nr IPPB2/415-973/12-2/LS z dnia 16.01.2013 r. (data nadania 16.01.2013 r., data doręczenia 18.01.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez pracodawcę wydatków ponoszonych przez przedstawicieli handlowych związanych z wyjazdami służbowymi nie będącymi podróżą służbową jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów (wydatków) za przejazdy samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe),

• nieprawidłowe – w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 07.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez pracodawcę wydatków ponoszonych przez przedstawicieli handlowych związanych z wyjazdami służbowymi nie będącymi podróżą służbową.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prawa handlowego, prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju poprzez kilka oddziałów produkcyjno - dystrybucyjnych, kilkadziesiąt hurtowni i sklepów. Spółka zatrudnia przedstawicieli handlowych. Przedstawiciele handlowi są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, w której jako miejsce świadczenia pracy jest wskazany obszar kilku województw lub region całego kraju. Tego typu zapis wiąże się z faktem, że osoby te w sposób stały świadczą pracę poza siedzibą Spółki, a wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw (terenie kraju), w przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy Spółka nie traktowała jako podróży służbowej (delegacji). Przedstawiciele handlowi podczas świadczenia pracy ponoszą wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązywania się z zakresu powierzonych im obowiązków. Wydatki te głównie dotyczą kosztów noclegów w trasie, paliwa do samochodu służbowego, czy tez opłat przejazdowych i parkingowych. Wydatki ponoszone w związku z wykonywaniem pracy są potwierdzane fakturami wystawianymi na spółkę, jako na nabywcę lub paragonami. Po przedłożeniu ww. dokumentów księgowych i na ich podstawie spółka dokonuje zapłaty za faktury przelewem bądź w sporadycznych przypadkach dokonuje pracownikom zwrotu całości równowartości poniesionych przez nich wydatków (paragon, faktura).

Pracownicy Spółki, którzy w umowach o pracę jako miejsce świadczenia pracy mają wskazany określony region (kilka województw), świadczą w sposób stały pracę poza siedzibą Spółki, nie będąc w podróży służbowej. Zatem, wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw, w przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy Spółka nie traktuje jako podróży służbowej (delegacji) i w związku z tym nie wypłaca diet. Dodatkowo raz w miesiącu lub w innych odstępach czasowych odbywają się w siedzibie firmy lub w oddziale narady handlowe na których rozliczane są wyniki sprzedaży całej firmy oraz omawiane plany i działania na przyszłość. W naradach handlowych może brać udział przedstawiciel Zarządu, Dyrektor Handlowy, Regionalni Kierownicy Sprzedaży, oraz inni pracownicy firmy w zależności od omawianych tematów na naradach.

Po naradach handlowych odbywają się również raz w miesiącu narady handlowe na szczeblu regionów w których bierze udział Regionalny Kierownik Sprzedaży oraz podlegli Jemu przedstawiciele handlowi.

Również w przypadku narad handlowych na szczeblu całej firmy jak i narad w rejonach część pracowników korzysta z noclegów, ponieważ odbywają się one w znacznych odległościach od ich miejsca zamieszkania. Terminy narad ustalane są przez kierownictwo firmy i pracownicy zobowiązani brać w nich udział nie decydują samodzielnie o terminie i miejscu noclegu.

W sytuacji gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody będące własnością Spółki do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki, i Spółka dokona zwrotu kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe, noclegi) pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów związanych z wyjazdem służbowym. Stan faktyczny jest taki sam jak podany do interpretacji IPPB2/415-456/12-2/AK z dnia 20 lipca 2012 r. Zmieniało się jednak własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z tym zwrot kosztów (wydatków) za przejazd samochodem służbowym (paliwo opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz zwrot wydatków za noclegi związane z wyjazdem służbowym nie będącym podróżą służbową nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych wobec czego pismem z dnia 16.01.2013 r. Nr IPPB2/415-973/12-2/LS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

• przedstawienie własnego stanowiska odnośnie pytania Nr 1, adekwatnego do przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanego pytania.
  
  

Wyjaśnić bowiem należy, iż Wnioskodawca nie przedstawił własnego stanowiska odnośnie drugiej części pytania Nr 1 tj. czy zwrot pozostałych wydatków w postaci kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) samochodami służbowymi spowoduje, iż po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca odpowiedział w wyznaczonym terminie (data nadania uzupełnienia 21.01.2013 r.), uzupełniając przedmiotowy wniosek, w zakresie wskazanym w wezwaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy zwrot przedstawicielom handlowym wydatków poniesionych przez nich w związku z wykonywaniem czynności służbowych na noclegi w hotelach związane bezpośrednio z wykonywaną pracą, Spółka powinna traktować jako przychód ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, natomiast za zwrot pozostałych wydatków w postaci kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) samochodami służbowymi po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy koszty pobytu w miejscowości siedziby pracodawcy (innej niż miejsce zamieszkania i pracy przedstawicieli i innych pracowników) pokryte przez pracodawcę stanowić będzie dochód podatkowy pracownika...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do treści art. 775 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Z przepisu tego wynika, że podróż służbowa powinna być poza stałe miejsce pracy. Podróże w ramach miejsca pracy stanowią zwykłe wykonywanie obowiązków pracowniczych, wobec czego nie są uznawana za podróże służbowe. Dzieje się tak między innymi w przypadku pracowników, którzy jako miejsce pracy mają określony cały kraj, czy dany region.

Zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie pracy wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem.

Przepisy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty z taką pracą są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów należą między innymi wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. W takich wypadkach co jest potwierdzone w wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012., sygn. akt III SA/Wa 2629/11 zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do paradoksalnego wniosku ze wszystkie podobne wydatki pracodawcy powinny być przypisywane do przychodów ze stosunku pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych art. 12 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatek dokonywany przez pracodawcę na pokrycie kosztów pobytu pracownika w hotelu nie jest dla tego pracownika przychodem ze stosunku pracy jeżeli pobyt w tym hotelu był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Oznacza to, ze pokrycie przez pracodawcę kosztów noclegu pracownika nie powoduje powstania u niego przychodu.

Innym zwolnieniem, które mogłoby mieć zastosowanie jest zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju - przepisy te stwierdzają między innymi ze pracownikowi odbywającemu podróż służbową przysługuje zwrot kosztów noclegu. W omawianym stanie podróżą służbową będzie wyjazd pracowników poza jego miejsce pracy region do innego miejsca poza regionem z wyłączeniem siedziby Spółki.

Wówczas, zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Natomiast zwrot wydatków poniesionych przez przedstawiciela handlowego na zakup paliwa do samochodu służbowego. opłaty parkingowe i za przejazdy autostradami. w związku z wyjazdami w celu realizacji obowiązków pracowniczych, dokonany na podstawie faktur lub rachunków wystawionych na pracodawcę - nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takiej bowiem sytuacji pracownik nie uzyskuje żadnej realnej korzyści majątkowej.

W sytuacji gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody będące własnością Spółki do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki, i Spółka dokona zwrotu kosztów za przejazd (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe, noclegi) pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów związanych z wyjazdem służbowym.

W związku z tym zwrot kosztów (wydatków) za przejazd samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) oraz zwrot wydatków za noclegi związane z wyjazdem służbowym nie będącym podróżą służbową nie skutkuje po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków. Faktury wystawiane są na półkę jako nabywcę. Wszystkie wydatki ponoszone przez pracowników mają bezpośredni związek z wykonywanymi celami służbowymi. Przepisy kodeksu Pracy w ramach którego pracownicy świadczą pracę na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wydatki te ponoszone są w celu osiągnięcia przychodu firmy. Natomiast w sytuacji określonej w pytaniu nr 2, gdy pracownicy przebywają w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy wówczas nie mamy do czynienia z podróżą służbową a tym samym nie możemy korzystać z omawianego zwolnienia.

Powyższe powoduje że jeżeli nie będzie miało zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., pokryty przez pracodawcę koszt pobytu pracownika w miejscowości gdzie znajduje się siedziba pracodawcy stanowić będzie podlegający opodatkowaniu przychód pracownika. Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić zatem należy, iż świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg stanowi dla pracownika niebędącego w podróży służbowej - przychód, który nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do ust. 14 art. 21 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla pytania nr 2.

Reasumując:

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg nie stanowi dla pracownika – niebędącego w podróży służbowej - przychodu dla pytania nr 1.

Natomiast w zakresie pytania nr 2 jeżeli nie będzie miało zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., pokryty przez pracodawcę koszt pobytu pracownika w miejscowości, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy stanowić będzie podlegający opodatkowaniu przychód pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego, w części dotyczącej zwrotu kosztów (wydatków) za przejazdy samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) uznaje się za prawidłowe, natomiast w pozostałej części uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W konsekwencji w przypadku świadczeń otrzymanych z tytułu stosunku pracy, dochodem pracownika jest nadwyżka otrzymanych lub postawionych do jego dyspozycji w roku kalendarzowym pieniędzy i wartości pieniężnych oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, ponad koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 i 11 ustawy. Z tym, że dochodem podlegającym opodatkowaniu z tego źródła są wyłącznie te z ww. dochodów, które nie zostały wymienione w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy, lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Tym samym, dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie można wyłącznie utożsamiać z dochodem w sensie ekonomicznym. Na gruncie ww. przepisów, dochód podlegający opodatkowaniu może bowiem wystąpić mimo braku – z punktu widzenia podatnika - realnych korzyści majątkowych, bądź też podatnik uzyska wymierne profity finansowe jednakże nie będą one stanowiły przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy.

W związku z art. 77¹ i 77² ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 98, z późn. zm.) pracodawcy ustalają warunki wynagradzania pracowników oraz przyznawania innych świadczeń związanych z pracą w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania. Pracodawcy nie zobowiązani do ustalenia regulaminu wynagradzania określają warunki wynagradzania pracowników w umowie o pracę (art. 29 Kodeksu pracy).

Powyższe oznacza, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, iż zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu. pracownikowi biurka, materiałów budowlanych czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu w sytuacji gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych pracownika, dla którego - zgodnie z zawartą umową o pracę - wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Z tych też względów, nie można zgodzić się z stanowiskiem Wnioskodawcy jakoby w analizowanej sprawie wartość noclegu sfinansowanego przez pracodawcę nie stanowiła przychodu pracownika. Przyjęcie takiego stanowiska narusza przepisy materialne ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jej art. 12 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną, świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 11 ust. 1 stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w niniejszej sprawie, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W konsekwencji, każda korzyść uzyskana w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Korzyścią taką jest również zwrot przez pracodawcę kosztów noclegu poniesionych przez pracownika.

W związku z powyższym istotne jest, czy zwrócone pracownikowi przez pracodawcę wydatki związane z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowią dochód w rozumieniu przepisów ustawy, odpowiednio dochód podlegający opodatkowaniu.

Niewątpliwie tego rodzaju przychodem nie są zwrócone pracownikowi nakłady jakie podczas wykonywania obowiązków służbowych poniósł w związku z używaniem samochodu służbowego (w tym zwrot opłat parkingowych, opłat za korzystanie z dróg, czy kosztów zakupu paliwa). Nie mają one bowiem charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego.

Inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku zwrotu pracownikowi wydatków związanych z noclegami w trasie oraz noclegami w miejscowości gdzie znajduje się siedziba Wnioskodawcy, gdyż tego rodzaju świadczenia mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. Osobą korzystającą z noclegu oraz otrzymującym zwrot jest bowiem pracownik. Nabywcą usługi hotelowej jest natomiast Wnioskodawca (to jego dane widnieją na fakturze i to on ostatecznie finansuje wydatek prefinansowany przez pracownika). W konsekwencji, fakt sfinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów zakwaterowania (niezwiązanych z podróżą służbową) powoduje powstanie u pracownika przychodu z art. 12 ust. 1 ustawy, do którego ma zastosowanie art. 32 ust. 2 ustawy. Wyjątek stanowią jedynie świadczenia wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych.

Podkreślenia wymaga, iż w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. przepis art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy zwalnia z opodatkowania wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.
   
   

Odpowiednio w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, do wysokości nieprzekraczajacej miesięcznie kwoty 500 zł. Zgodnie z art. 21 ust. 14 ustawy, przytoczone zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położne poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy.

Zatem, Wnioskodawca - jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych - przy ustalaniu dochodu do opodatkowania powinien zastosować art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o ile spełnione zostały przesłanki określone w tym przepisie, a następnie obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 32 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót