Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-421/15/MKo
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2015 r. (data wpływu – 18 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 października 2015 r. i 6 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych tytułem wypłaconych na rzecz pracowników świadczeń urlopowych do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków poniesionych tytułem wypłaconych na rzecz pracowników świadczeń urlopowych do kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono w dniu 27 października 2015 r. i 6 listopada 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji elementów kompozytowych wykorzystywanych między innymi w produkcji wiatraków prądotwórczych. Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników i nie utworzyła na 2015 r. funduszu socjalnego. Pracownicy nie podpisali również do końca stycznia 2015 r. oświadczenia o braku wypłaty świadczenia urlopowego przy skorzystaniu z urlopu w ilości 14 lub większej ilości dni kalendarzowych. W lipcu tego roku wnioskodawca wypłacił pracownikom, którzy przebywali na urlopie minimum 14 dni kalendarzowych świadczenia urlopowe. Zgodnie z przepisami naliczył od tych wypłat ZUS i podatek PIT-4.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone świadczenia urlopowe (kwoty brutto) oraz ZUS pracodawcy zapłacony od tych wypłat stanowić może koszt uzyskania przychodów dla spółki w dacie wypłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone świadczenia urlopowe mogą stanowić koszt uzyskania przychodów dla spółki. Mimo, że spółka nie była zobowiązana do wypłaty tego rodzaju świadczeń, zdecydowała się na wypłatę świadczeń. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. świadczenia, o których mowa w art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wypłacane przez pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników.

Wyłączenie co do zasady wydatków pracodawcy na działalność socjalną z katalogu kosztów uzyskania przychodów związane jest z tym, iż koszt taki stanowią odpisy, z których tworzony jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. W przypadku natomiast pracodawców zatrudniających powyżej 20 pracowników, którzy nie tworzą ZFŚS, ponoszone przez nich wydatki na wypłatę świadczeń dla pracowników z tytułu urlopu - niebędących świadczeniami urlopowymi w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata świadczeń stanowiła bowiem dla pracowników czynnik motywujący do lepszej pracy. Pracownicy wiedząc, że spółka nie ma obowiązku wypłaty takich świadczeń doceniają to i przez to stają się bardziej lojalni i oddani pracodawcy. Wywołanie takiego poczucia powodować będzie zmniejszenie fluktuacji pracowników, dzięki temu spółka ograniczy koszty zatrudniania pracowników oraz powiązanych z fluktuacją kosztów wdrażania i szkolenia nowych kandydatów, by stali się pełnowartościowymi pracownikami. Zmniejszenie rotacji usprawni proces produkcji, oszczędzi wiele czasu i pozwoli na wyprodukowanie większej ilości produktów co realnie zwiększy przychody firmy.

Co więcej, wypłata świadczenia urlopowego stanowi dla pracowników zachętę do skorzystania z takiego długiego urlopu, a to niesie dla wnioskodawcy duże korzyści. Po takim okresie wypoczynku pracownicy wracają do zakładu pracy z nowymi siłami, wypoczęci i gotowi do podejmowania nowych wyzwań. Są bardziej skupieni na wykonywanych zadaniach, prawdopodobieństwo pomyłki jest dużo mniejsze. Pracownik, który wykorzysta przykładowo 7 dni nie jest w stanie zregenerować się w 100%. Wypłata świadczeń stanowi też próbę wywiązania się przez spółkę z obowiązków wynikających z Kodeksu pracy (art. 162), zgodnie z którym na wniosek pracownika urlop może być podzielony na części. W takim jednak przypadku co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Odnośnie składek ZUS zapłaconych w związku z wypłatą pracownikom świadczenia urlopowego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że mogą one stanowić koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki zapłata składek na ubezpieczenia społeczne jest nierozerwalnie połączona z wypłata świadczeń i jest elementem kosztowym tego bodźca motywacyjnego zastosowanego przez Spółkę. Zgodnie z przepisami nie jest możliwa wypłata takiego świadczenia bez konieczności opłacenia składek ZUS. Nie jest to zatem wybór Wnioskodawcy lecz realizacja obowiązujących przepisów.

Wnioskodawca uważa, że skoro świadczenia urlopowe mogą stanowić koszt uzyskania przychodów to zapłacone od ich wypłaty składki ZUS również taki koszt mogą stanowić z tych samych przyczyn co świadczenia urlopowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zapłacone składki należy traktować jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodu. Gdy pracodawca zapłaci świadczenia urlopowe, a co za tym idzie również i składki ZUS zwiększy poziom motywacji swoich pracowników, istnieje duża szansa na zwiększenie poziomu lojalności oraz zmniejszenie fluktuacji. Stabilna i doświadczona załoga przekłada się zaś na usprawnienie i zwiększenie efektywności procesu produkcyjnego.

Wypłata świadczeń urlopowych a więc i zapłata składek ZUS umożliwia też wywiązanie się z obowiązków wynikających z Kodeksu pracy (art. 162).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111 z późn. zm.). Stosownie do art. 3 ust. 1 przytoczonej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Odnośnie samego świadczenia urlopowego, o którym mowa w ust. 3, wskazać należy, że jego wysokość nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 - odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 3, ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika (art. 3 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Ponadto tego rodzaju świadczenie wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). dodatkowo w myśl art. 3 ust. 6 analizowanej ustawy omawiane świadczenie nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.

Z powyższego wynika, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany – przez takiego pracodawcę - tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych. Taką możliwość mają jedynie pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 pracowników, co wynika wprost z cyt. wyżej art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników i nie utworzyła na 2015 r. funduszu socjalnego. Pracownicy nie podpisali również do końca stycznia 2015 r. oświadczenia o braku wypłaty świadczenia urlopowego przy skorzystaniu z urlopu w ilości 14 lub większej ilości dni kalendarzowych. W lipcu tego roku wnioskodawca wypłacił pracownikom, którzy przebywali na urlopie minimum 14 dni kalendarzowych świadczenia urlopowe. Zgodnie z przepisami naliczył od tych wypłat ZUS i podatek PIT-4.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazać należy, że świadczenia dokonywane na rzecz pracowników przez pracodawców zatrudniających ponad 20 pracowników, którzy zrezygnowali z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie są uznawane za świadczenia urlopowe w rozumieniu art. 3 ust. 4-6 ww. ustawy. Zatem w niniejszej prawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich „świadczeniami z tytułu urlopu”, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

W konsekwencji powyższego, świadczenia urlopowe wraz z zapłaconymi składkami ZUS mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.