Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-431/15/PC
z 19 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 350/13, wniosku z 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 września 2012 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej.

W dniu 3 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Znak IBPBI/2/423-1132/12/PC, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Pismem z 18 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 20 grudnia 2012 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z 18 stycznia 2013 r. Znak IBPBI/2/4232-140/12/PC Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie odmawiając zmiany kwestionowanej interpretacji indywidualnej. Pismem z 15 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 19 lutego 2013 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z 20 marca 2013 r. Znak IBPBI/2/4240-23/13/PC Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 350/13 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 350/13 wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. BKIP 18 września 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada zatrzymane zyski z lat ubiegłych. Akcjonariusze Spółki planują podział zysku (w tym również zysku wypracowanego w 2011 r.). W związku z brakiem wystarczających środków pieniężnych na wypłatę dywidendy, rozważana jest częściowa wypłata dywidendy w formie rzeczowej. W tym celu planowane jest podjęcie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, zgodnie z którą dywidenda zostanie wypłacona częściowo w formie rzeczowej na rzecz akcjonariusza posiadającego na moment wypłaty przynajmniej 10% akcji Spółki (które będzie trzymał nieprzerwanie przez okres 2 lat), a częściowo w formie pieniężnej na rzecz pozostałych akcjonariuszy indywidualnych.

Akcjonariusz otrzymujący dywidendę w formie rzeczowej, nie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów.

Dywidenda rzeczowa obejmie część posiadanych przez Spółkę niezabudowanych gruntów o łącznej powierzchni około 144 ha (dalej: „Nieruchomości”). Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomości zostały sklasyfikowane jako przeznaczone pod inwestycje o charakterze przemysłowym/usługowym i zostały nabyte w latach 70-tych, a Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. Wnioskodawca poniósł wydatki związane z Nieruchomościami (np. utrzymanie Nieruchomości), w stosunku do których przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Dokonanie przez Spółkę wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej będzie zgodne z brzmieniem Jej statutu. Wysokość dywidendy podlegającej wypłacie będzie odpowiadała wartości rynkowej posiadanych i przekazywanych przez Spółkę Nieruchomości.

Możliwym jest że krótko po otrzymaniu dywidendy rzeczowej, Nieruchomości mogą zostać zbyte (sprzedane) na rzecz innego inwestora.

Spółka zwraca uwagę, że wniosek dotyczący przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego został również złożony przez ww. akcjonariusza.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że wypłata przez Spółkę dywidendy w formie rzeczowej w drodze transferu Nieruchomości nie powoduje powstania dla Spółki przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)? (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dywidendy rzeczowej w drodze przeniesienia własności Nieruchomości nie spowoduje powstania dla Spółki przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska

1. Charakter prawny wypłaty dywidendy rzeczowej

Wypłata dywidendy przez spółkę akcyjną uregulowana została w art. 347, 348, 349, 353 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm., dalej „KSH”). Dywidenda jest formą partycypowania akcjonariuszy w zysku netto spółki czyli w zysku po opodatkowaniu CIT. Na podstawie art. 347 KSH, akcjonariusz ma prawo do udziału w zyskach spółki, której akcji jest posiadaczem, pod warunkiem przeznaczenia go uchwałą Walnego Zgromadzenia do wypłaty.

Prawo do wypłaty dywidendy stanowi jedno z podstawowych praw majątkowych akcjonariusza w spółce akcyjnej, które konkretyzuje się wraz z uchwałą o wypłacie dywidendy. Spółka natomiast, z tytułu wypłaty dywidendy, nie ma względem akcjonariusza żadnych roszczeń. Wypłata dywidendy stanowi zatem jednostronne świadczenie spółki na rzecz akcjonariusza.

KSH reguluje ogólne zasady wypłaty udziału w zysku spółki, nie wyróżniając przy tym jej form. Doktryna prawa handlowego wskazuje na dopuszczalność wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej (zwanej również „dywidendą rzeczową” lub „dywidendą w naturze”), choć nie zostało to wyrażone wprost żadnymi przepisami [por. Komentarz do art. 347 kodeksu spółek handlowych. Kidyba A., Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 301-633 k.s.h., LEX 2010].

Należy zauważyć, że KSH nie preferuje żadnej z form wypłaty dywidendy, w szczególności nie ustanawia pierwszeństwa formy pieniężnej nad niepieniężną ani nie wprowadza zakazu dywidendy niepieniężnej. Postanowienia KSH mogą być odnoszone w równym stopniu zarówno do dywidend w pieniądzu, jak i niepieniężnych. Skoro postanowienia ustawowe nie przesądzają o wyższości jednej formy wypłaty dywidendy nad drugą należy przyjąć, że obie formy są równorzędne.

Forma wypłaty dywidendy uzależniona jest od treści uchwały postanawiającej o jej wypłacie. W przypadku podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy w gotówce, zobowiązanie spółki ma od początku charakter pieniężny, natomiast jeżeli podjęta jest uchwała o wypłacie dywidendy częściowo w formie niepieniężnej, zobowiązanie ma od początku również charakter częściowo niepieniężny.

Komentatorzy są również zgodni co do tego, że wypłata dywidendy w formie rzeczowej jest możliwa, o ile statut danej spółki tego nie zabrania.

W świetle postanowień KSH, wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania świadczenia przez wspólnika nie jest umowa cywilnoprawna, lecz uchwała Walnego Zgromadzenia, wydana w oparciu o odpowiednie zapisy statutu spółki. Jest to czynność, która została ściśle uregulowana w przepisach KSH i nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: „kodeks cywilny”) dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Spółka pragnie również dodać, że w przypadku podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy w formie rzeczowej oraz części w formie pieniężnej, Spółka powinna wykonać taką uchwałę oraz wypłacić dywidendę.

W związku z powyższym, wypłata dywidendy nie powinna być klasyfikowana jako czynność polegająca na dysponowaniu majątkiem Spółki w drodze sprzedaży.

2. Konsekwencje wypłaty dywidendy rzeczowej dla podmiotu wypłacającego

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania jest - co do zasady - dochód, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest co do zasady nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego, zawiera ona jedynie w art. 12 ust. 1 otwarty katalog przysporzeń majątkowych stanowiących przychody podatnika. Zgodnie z tym przepisem, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze i wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.

Jak natomiast wskazuje się w doktrynie oraz orzecznictwie, przychodem jest każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa majątek podatnika (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 listopada 2003 r., sygn. III SA 3382/02, wyrok WSA we Wrocławiu z 25 stycznia 2011 r., sygn. I SA/Wr 1294/10, interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 grudnia 2009 r., nr ILPB3/423-777/09-2/JG).

Wypłata dywidendy jest jednostronnym świadczeniem, któremu nie towarzyszy żadne przysporzenie majątkowe po stronie wypłacającego. Co więcej, wiąże się ona z trwałym pomniejszeniem majątku wypłacającego bez względu na to, czy dokonywana jest w formie pieniężnej, czy częściowo niepieniężnej. Jedynym podmiotem, u którego dochodzi do przysporzenia majątkowego w wyniku wypłaty dywidendy, jest akcjonariusz.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę na fakt, że przepisy podatkowe, podobnie jak przepisy KSH, nie przewidują przepisów szczególnych w kwestii wypłaty dywidendy. W konsekwencji, wypłata dywidendy niezależnie od formy nie będzie mieć wpływu na rozliczenia w zakresie CIT dla podmiotu wypłacającego dywidendę (tj. w żadnym przypadku nie dochodzi do powstania przychodu po stronie tego podmiotu).

Wobec powyższego nieuzasadnione byłoby dopatrywanie się różnicy pomiędzy wypłatą dywidendy w formie pieniężnej i niepieniężnej. Nie można bowiem różnicować sytuacji podatkowej spółki dokonującej podziału zysków na rzecz akcjonariuszy w naturze od sytuacji spółki, która wypłaca dywidendę w formie pieniężnej. Oznaczałoby to bowiem, że pomimo braku regulacji normatywnej w tym zakresie, wybór jednej z dwóch dopuszczalnych form wypłaty dywidendy implikowałby odmienne skutki podatkowe.

Natomiast, uzyskanie przychodu z tytułu otrzymania dywidendy jest wyraźnie unormowane w przepisach ustawy o CIT. Zgodnie z art. 22 ustawy o CIT, dywidenda stanowić może przychód wyłącznie podmiotu uprawnionego do otrzymania dywidendy.

W oparciu o cytowany powyżej przepis należy skonkludować, że podatnikiem jest jedynie podmiot otrzymujący dywidendę, a podmiot wypłacający występuje wyłącznie w roli płatnika, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, że wypłata dywidendy w formie przeniesienia własności nieruchomości jest dla podmiotu wypłacającego neutralna z punktu widzenia jego rozliczeń podatkowych, tj. nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu. Dodatkowo, Spółka pragnie zaznaczyć, że zysk z którego wypłacana będzie dywidenda rzeczowa podlega opodatkowaniu u Spółki z tytułu osiągnięcia zysku zgodnie z ustawą o CIT. Akcjonariusze otrzymujący dywidendę również mogą być opodatkowani z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Zdaniem Spółki, za podstawę prawną powstania przychodu z tytułu wypłaty dywidendy w formie rzeczowej nie można również uznać art. 14 ust. 1 ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W tym miejscu należy podkreślić, że cytowana regulacja jest normą uzupełniającą w stosunku do art. 7 i art. 12 ustawy o CIT, która konkretyzuje sposób ustalenia wysokości przychodu dla transakcji odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Możliwość zastosowania tego przepisu uzależniona jest w pierwszej kolejności od wystąpienia przychodu, jak również od istnienia transakcji odpłatnego zbycia. Przytoczony przepis wiąże zatem powstanie przychodu z czynnością polegającą na zbyciu rzeczy lub praw za cenę określoną w umowie. Czynność ta wypełnia treść umowy sprzedaży, która w prawie cywilnym jest umową dwustronnie zobowiązującą - sprzedawcę zobowiązuje się do wydania rzeczy, a nabywcę do zapłaty za nią określonej w umowie ceny. W związku z faktem, że podjęcie uchwały o wypłacie dywidendy jak wskazano powyżej jest czynnością jednostronnie zobowiązującą przepis art. 14 ust. 1 ustawy o CIT nie ma zastosowania do dywidendy, w tym do dywidendy wypłacanej w formie rzeczowej. We wskazanym stanie faktycznym (winno być „zdarzeniu przyszłym”) nie może być także mowy o cenie za zbywany majątek. To bowiem Spółka jest dłużnikiem i musi spełniać swoje świadczenia nie żądając niczego w zamian. Innymi słowy, Spółka nie ma ani roszczenia ani wierzytelności wobec akcjonariuszy.

Spółka podkreśla, że przedstawiona powyżej argumentacja dotycząca neutralności na gruncie CIT wypłaty dywidendy rzeczowej jest w pełni zgodna z jednolitą linią orzeczniczą prezentowaną przez sądy administracyjne, potwierdzoną przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”). W szczególności należy wskazać na wyroki NSA z 12 czerwca 2012 r., sygn. II FSK 1260/11, z 14 marca 2012 r., sygn. II FSK 1673/10 czy wyrok NSA z 8 lutego 2012 r., sygn. II FSK 1384/10, w którym Sąd potwierdził, że: Wykładnia przepisów prawnych zawartych w art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje podstaw do przyjęcia tezy, zgodnie z którą podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku w formie niepieniężnej, tzn. w postaci przysługującego spółce prawa własności do części nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu po jej stronie. (...) Wypłata z zysku w formie rzeczowej spowoduje natomiast przesunięcie danej pozycji z aktywów na pasywa w bilansie spółki. Nie powstanie jednak z tego tytułu żadne przysporzenie majątkowe, a więc przychód podatkowy w spółce. Wypłata dywidendy w naturze nie jest bowiem dla spółki odpłatnym zbyciem nieruchomości. Wypłata dywidendy w formie rzeczowej przez przyznanie udziału w nieruchomości jako substytut świadczenia pieniężnego nie powoduje wiec powstania przychodu po stronie spółki.

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Poznaniu w wyroku z 3 marca 2011 r., sygn. I SA/Po 912/10 wskazał, że: Skoro wprost z przepisów prawa nie wynika, aby wypłacenie dywidendy niepieniężnej powodowało powstanie po stronie podatnika obowiązku podatkowego, to a contrario nie można a priori rozszerzać katalogu źródeł przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Podobny pogląd zaprezentowany został w następujących wyrokach: WSA we Wrocławiu z 7 lipca 2011 r., sygn. I SA/Wr 707/11; WSA w Warszawie z 1 lutego 2012 r., sygn. III SA/Wa 1375/11; WSA w Poznaniu z 8 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Po 140/11; WSA w Kielcach z 25 marca 2010 r., sygn. I SA/Ke 120/10; WSA w Poznaniu z 7 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Po 98/11; WSA we Wrocławiu z 23 lutego 2011 r., sygn. I SA/Wr 1461/10; WSA w Warszawie z 25 stycznia 2011 r., sygn. III SA/Wa 3068/10; WSA w Warszawie z 29 kwietnia 2010 r., sygn. III SAWa 374/10; WSA w Gliwicach z 20 czerwca 2012 r., sygn. I SA/G1 1170/11.

3. Brak opodatkowania CIT po stronie Spółki w odniesieniu do wypłacanej dywidendy rzeczowej.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację, w opinii Spółki, w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym wypłata dywidendy przez Spółkę w formie rzeczowej w drodze przeniesienia własności Nieruchomości nie spowoduje powstania dla Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Jak bowiem wskazała powyżej Spółka wypłata dywidendy w formie rzeczowej powinna rodzić takie same skutki na gruncie podatku CIT, jak wypłata dywidendy w formie pieniężnej.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 3 grudnia 2012 r. Znak IBPBI/2/423-1132/12/PC Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym wyrokiem z 5 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 350/13 uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd wskazał, że przedmiot sporu na etapie skargi sprowadza się do zagadnienia, czy wypłata dywidendy w formie rzeczowej na rzecz akcjonariuszy rodzi skutki podatkowe dla Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka prezentowała stanowisko, że podobnie jak wypłata dywidendy w formie pieniężnej tak wypłata dywidendy w formie rzeczowej nie rodzi obowiązku podatkowego po stronie Spółki, z czym nie zgodził się organ interpretacyjny wywodząc, że taka forma uregulowania dywidendy prowadzi do powstania po stronie Spółki obowiązku podatkowego.

(…) na tle tożsamych lub zbliżonych stanów faktycznych tutejszy Sąd wypowiadał się wielokrotnie m.in. w sprawach o sygnaturze akt: I SA/Gl: 1170/11, I SA/Gl 1171/11, I SA/Gl 1234/12, I SA/Gl 374/13. Skład orzekający w sprawie nie znalazł podstaw do odejścia od zaprezentowanych w tych wyrokach poglądów, z tej też przyczyny odwoła się w całości do prawnej argumentacji zawartej w wyroku z dnia 2 października 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 374/13.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych organ interpretacyjny przyjął, że Spółka, wypłacając (w pieniądzu) akcjonariuszom dywidendę nie uzyskuje żadnego przychodu, co oznaczać musi, iż czynność ta nie znajduje żadnego ekwiwalentu materialnego, który mógłby uchodzić za świadczenie wzajemne akcjonariusza. Jest to zatem czynność jednostronna i nieodpłatna, czyli nie łączy się z jakimkolwiek przysporzeniem pochodzącym od akcjonariusza, mogącym stanowić zapłatę za wypłaconą dywidendę.

Jednocześnie, w całkowitej sprzeczności z powyższą tezą, organ interpretacyjny stwierdził, że wypłata dywidendy w formie rzeczowej nastąpi za odpłatą ze strony dłużnika, przybierającą postać ceny związanej ze zbyciem udziału w nieruchomości. W świetle koncepcji przedstawionej w zaskarżonej interpretacji, to samo zdarzenie, tj. wypłata dywidendy, raz traktowane jest jako przysporzenie Spółki stanowiące ekwiwalent zbycia udziału w nieruchomości, a raz jako czynnik niemający wpływu na jej przychody, przy czym w obu przypadkach bez zmian pozostają okoliczności związane z akcjonariuszem, od którego to przysporzenie ma pochodzić.

W ocenie Sądu, takie odmienne postrzeganie skutków podatkowych danej czynności ze względu na wybór jednej z dopuszczalnych form, w jakich można tej czynności dokonać, stanowi nieuzasadnione różnicowanie sytuacji podatników. Podkreślił to Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 1260/11, kwestionując pogląd organu interpretującego, zgodnie z którym wypłata dywidendy poprzez przeniesienie własności nieruchomości powoduje powstanie przychodu spółki kapitałowej z odpłatnego zbycia nieruchomości, zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., chociaż jej wypłata w pieniądzu nie podlega opodatkowaniu po stronie spółki.

Naczelny Sąd Administracyjny analizował więc zagadnienie analogiczne do tego, które stanowiło główny przedmiot zaskarżonej interpretacji, nawiązując zresztą do utrwalonej w tym zakresie linii orzeczniczej. Z uwagi na zbieżność problematyki prawnej wyroki, które w tę linię się wpisują, powinny być uwzględnione podczas oceny stanowiska wnioskującej o udzielenie pisemnej interpretacji Spółki. W konsekwencji, przychylając się do zarzutu sformułowanego w tej materii w skardze, wytknąć trzeba organowi, że całkowicie pominął te wyroki, nie dostrzegając wyrażonych w nich poglądów i wspierającej je argumentacji. W tym kontekście, wskazać trzeba (za wspomnianym już wyrokiem NSA z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 1260/11), że rolą postępowania interpretacyjnego jest zapewnienie jednolitości w stosowaniu prawa podatkowego oraz że cel ów może być osiągnięty tylko w wyniku respektowania orzecznictwa sądowego, które „ma normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej”. Orzecznictwo, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, gwarantuje tę jednolitość, m.in. poprzez eliminację wadliwych interpretacji oraz wskazywanie dyrektyw, którymi organy interpretacyjne mają obowiązek się kierować. Organ nie może wydawać interpretacji w oderwaniu od stanowiska przyjętego jednolicie w judykaturze, szczególnie nie wskazując jakichkolwiek racji mogących uzasadniać odstępstwo od motywów, które legły u podstaw orzeczeń wydanych w innych podobnych sprawach. Nawiązując w tym miejscu do zawartego w odpowiedzi na skargę zasadnego skądinąd twierdzenia, że żaden przepis Ordynacji podatkowej nie statuuje wprost obowiązku polemiki z poglądami wyrażonymi w wyrokach sądowych, stwierdzić trzeba, że w postępowaniu interpretacyjnym orzecznictwo to ma szczególne, omówione powyżej, znaczenie.

W ocenie Sądu, zaskarżona interpretacja nie uwzględnia przeprowadzonej w orzecznictwie wykładni art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczącego przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości, praw majątkowych oraz rzeczy ruchomych. Dokonując tej wykładni w wyroku NSA z dnia 8 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1384/10 wskazano, że jeżeli przeniesienie własności nieruchomości na rzecz wspólnika stanowi formę wykonania świadczenia przez spółkę kapitałową (w tamtym przypadku wypłaty z zysku), to nie może być mowy o odpłatnym zbyciu praw. Nie dochodzi wówczas do określenia jakiejkolwiek ceny zbywanej rzeczy i praw majątkowych. Rzeczowa forma wypłaty przez przeniesienie własności nieruchomości lub udziału w jej współwłasności, stanowi tylko, jak określił to Naczelny Sąd Administracyjny, substytut świadczenia pieniężnego, które przecież nie powoduje powstania przychodu po stronie spółki. W obu wypadkach dojdzie wyłącznie do uszczuplenia stanu aktywów Spółki, wobec czego nie powstanie przychód, który mógłby podlegać opodatkowaniu.

Zdaniem Sądu, nie znajduje zatem żadnego uzasadnienia utożsamianie sytuacji podatkowej spółki kapitałowej wypłacającej wynagrodzenie poprzez przeniesienie własności nieruchomości z sytuacją spółki, która dokonuje odpłatnego zbycia takiej nieruchomości. Tego rodzaju konstatacja - jak zauważył WSA w Gliwicach - w wyrokach z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1170/11 i I SA/Gl 1171/11 - stanowi swoistą nadinterpretację tak przepisów podatkowych, jak i okoliczności przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

W ocenie Sądu, poza ramy stanu faktycznego zakreślone we wniosku o wydanie interpretacji w pewnym stopniu wykraczają również argumenty Ministra Finansów, skądinąd nieprzekonujące, nawiązujące do pozostałych konsekwencji podatkowych obu rozważanych przez niego form wypłaty dywidendy. Bez wpływu z punktu widzenia treści art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. pozostaje bowiem to, że przepis ów znalazłby zastosowanie, gdyby Spółka zdecydowała się najpierw zbyć nieruchomość lub udział w niej i dopiero uzyskane tą drogą środki przeznaczyć na wypłatę dywidendy akcjonariuszom. Spółka, tak jak każdy podatnik, ma prawo wyboru różnych form działania dopuszczonych przez prawo, także wtedy, gdy kryterium wyboru jest minimalizacja ciężarów podatkowych. Nie można zresztą tracić z pola widzenia, że taka „bezpośrednia” forma wypłaty dywidendy, czyli poprzez przeniesienie własności udziałów w nieruchomości na akcjonariusza bez jej wcześniejszego spieniężenia, nie w każdym aspekcie byłoby dla Spółki korzystne podatkowo, skoro nie mogłaby ona wówczas zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie tego składnika majątkowego.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek stwierdza że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 2 i 3, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.