Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-376/15-4/AO
z 12 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu 10 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 29 października 2015 r. (data wpływu 2 listopada 2015 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej Spółką) jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do KRS Rejestru Przedsiębiorców. Dochody Wnioskodawcy opodatkowane są podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W dniu xx.07.2015 roku Spółka otrzymała aport w postaci środków trwałych. Aportu dokonał Wspólnik Spółki w zamian za co Spółka wydała Wspólnikowi dodatkowe udziały w wartości nominalnej odpowiadającej wartości przekazanych środków trwałych. Wartość nominalna udziałów wydanych przez Wnioskodawcę jest niższa niż wartość rynkowa tych środków trwałych (wycenionych przez rzeczoznawcę majątkowego) i stanowiła cenę netto na fakturach wystawianych przez podmiot wnoszący aport. Wnioskodawca podkreślił, że zespół wniesionych środków trwałych nie stanowi przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa w myśl art. 55(1) Kodeksu Cywilnego.

Powyższa transakcja udokumentowana została wystawionym przez Wnioskodawcę dokumentem sprzedaży (fakturą VAT). Kwota netto na FV odpowiada wartości nominalnej objętych udziałów. Kwota VAT jest dla Wspólnika kwotą VAT należnego (w myśl ustawy o podatku od towarów i usług), natomiast u otrzymującego aport kwotą VAT naliczonego.

Spółka otrzymująca aport zapłaci wnoszącemu aport równowartość podatku VAT osobnym przelewem bankowym. Ponadto należy nadmienić, iż umowa zawarta pomiędzy wnoszącym aport oraz spółką otrzymującą aport przewidywała, że Wnioskodawca będzie zobowiązany wydać wnoszącemu aport udziały w wartości nominalnej odpowiadającej wartości netto wskazanej na FV oraz dokonać przelewu bankowego kwoty stanowiącej równowartość wykazanego podatku VAT od aportu.

Pismem uzupełniającym przedmiotowy wniosek z 29 października 2015 r. (data wpływu 2 listopada 2015 r.) Wnioskodawca poinformował, że:

1. FV dokumentującą wniesienie aportu wystawił podmiot wnoszący aport.
2. Wykazany na fakturze dokumentującej wniesienie aportu podatek VAT stanowi dla Wnioskodawcy podatek VAT naliczony, w stosunku do którego przysługuje Wnioskodawcy obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku VAT.
3. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota stanowiąca równowartość wykazanego na FV podatku VAT, zapłacona przez Wnioskodawcę podmiotowi wnoszącemu aport była płatnością dodatkową i służyła osiągnięciu przychodów przez Wnioskodawcę. Była ona integralną częścią umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem wnoszącym aport, poniesioną w ramach rozliczenia umowy bez wykonania której nie doszłoby do objęcia udziałów w zamian za aport, korzystając z którego spółka osiąga przychody operacyjne.
   
   

Jednocześnie Spółka podkreśliła, że Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z 17 lipca 2015 r. stwierdził, że omawiana kwota stanowiąca równowartość podatku VAT od aportu stanowi w podmiocie wnoszącym aport przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatek VAT wykazany na fakturze dokumentującej wniesienie aportu, który zapłaci Wnioskodawca jest kosztem uzyskania przychodów (w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazana za pośrednictwem rachunku bankowego kwota odpowiadająca wartości podatku VAT naliczonego od wartości netto przekazanych środków trwałych wykazanego na FV stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno transakcja wniesienia aportu, jak i dodatkowa umowa zobowiązująca Wnioskodawcę do zwrotu podatku VAT od aportu posiadają znamiona powołanego przepisu, ponieważ obie były zawierane w celu umożliwienia Wnioskodawcy osiągania przychodów.

W myśl art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Zatem mając na uwadze powyższe przepisy oraz zaistniały stan faktyczny, należy stwierdzić, że zwrócona przez Wnioskodawcę kwota stanowiąca równowartość wykazanego podatku VAT od aportu jest dodatkową płatnością na rzecz podmiotu wnoszącego aport wynikającą z ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą oraz podmiotem wnoszącym aport w ramach rozliczenia transakcji wniesienia aportu. Należność ta nie spełnia definicji zawartej w art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa, a zatem nie stanowi należnego podatku od towarów i usług, lecz jest uregulowaniem wzajemnego rozliczenia pomiędzy podmiotami gospodarczymi.

Za poprawnością takiego stanowiska, przemawia również wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacja indywidualna z 17 lipca 2015 r. uznająca wskazaną wartość odpowiadającą wykazanemu podatkowi VAT na FV u wnoszącego aport za przychód podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty uzyskania przychodu są drugim obok przychodów elementem konstrukcyjnym dochodu, który stanowi podstawę opodatkowania w roku podatkowym (art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oba te elementy są częściami tego samego stosunku prawno-podatkowego składającego się na zobowiązanie podatkowe.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Należy dodać, że kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka otrzymała aport w postaci środków trwałych. Aportu dokonał Wspólnik Spółki w zamian za co Spółka wydała Wspólnikowi dodatkowe udziały w wartości nominalnej odpowiadającej wartości przekazanych środków trwałych. Wartość nominalna udziałów wydanych przez Wnioskodawcę jest niższa niż wartość rynkowa tych środków trwałych i stanowiła cenę netto na fakturach VAT wystawianych przez podmiot wnoszący aport. Kwota netto na FV odpowiada wartości nominalnej objętych udziałów. Spółka wskazała, że kwota VAT jest dla Wspólnika kwotą VAT należnego (w myśl ustawy o podatku od towarów i usług), natomiast u otrzymującego aport kwotą VAT naliczonego. Wnioskodawca nadmienił, że umowa zawarta pomiędzy wnoszącym aport oraz spółką otrzymującą aport przewidywała, że Wnioskodawca będzie zobowiązany wydać wnoszącemu aport udziały w wartości nominalnej odpowiadającej wartości netto wskazanej na FV oraz dokonać przelewu bankowego kwoty stanowiącej równowartość wykazanego podatku VAT od aportu. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wykazany na fakturze dokumentującej wniesienie aportu podatek VAT stanowi dla Wnioskodawcy podatek VAT naliczony, w stosunku do którego przysługuje Wnioskodawcy obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku VAT.

W świetle opisanego stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy podatek VAT wykazany na fakturze dokumentującej wniesienie aportu, który zapłaci Wnioskodawca wnoszącemu aport osobnym przelewem bankowym, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, należy rozważyć, czy wydatek, o którym stanowi wniosek może być uznany za koszt uzyskania przychodu o którym mowa w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, tj. za wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jak już wskazano powyżej, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z ww. przepisu wynika, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego poniesienie, cel takiego poniesienia w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz związek kosztów z przychodami, przy czym przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich dyskwalifikuje dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu.

Koszt poniesiony to koszt niewątpliwie faktycznie zrealizowany, tj. taki który podatnik jest w stanie udokumentować. Z kolei poniesienie wydatku tylko wtedy może skutkować powstaniem kosztu uzyskania przychodu, jeżeli działanie to jest nakierowane na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie można jednak działania „w celu” utożsamiać z „celowością” działania, ponieważ przepisy podatkowe tym pojęciem się nie posługują, a równocześnie o tym, co jest celowe w prowadzonej działalności decyduje podmiot ją prowadzący.

Dodatkowo w odniesieniu do przesłanki istnienia związku kosztu z przychodami należy wskazać, że chodzi tu o racjonalność i gospodarcze uzasadnienie kosztów oceniane z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej, a nie faktyczne wystąpienie skutku w postaci powstania czy też powiększenia przychodu.

Odnosząc się do okoliczności sprawy opisanych przez Wnioskodawcę, trudno racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób wypłata kwoty stanowiącej równowartość wykazanego podatku VAT od aportu na rzecz Wspólnika Spółki, tj. podmiotu wnoszącego przedmiotowy wkład niepienieżny, miałaby przyczynić się do wzrostu poziomu przychodów Spółki lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie. Tym samym, poniesienie ww. wydatku nie ma wpływu na przychody Wnioskodawcy. Co więcej, obowiązek zwrotu przedmiotowej kwoty wnoszącemu aport nie wynika z przepisów prawa i nie można traktować go, jako niezbędnego dla uzyskania przez Spółkę majątku w postaci środków trwałych.

W przedmiotowej sprawie zwrot kwoty stanowiącej równowartość wykazanego na fakturze podatku VAT od aportu nastąpi na podstawie dodatkowych ustaleń wynikających z umowy łączącej Spółkę z podmiotem wnoszącym aport. Jest to zatem stosunek cywilnoprawny, odrębny od stosunku prawnego (publicznoprawnego), na podstawie którego Spółka otrzyma „zwrot” podatku naliczonego VAT z urzędu skarbowego. Ta odrębność powoduje, że wskazany wydatek należy oceniać jedynie przez pryzmat łączącej Wnioskodawcę z podmiotem wnoszącym aport umowy, a w szczególności przez dokładne określenie ceny nabycia wkładu niepieniężnego. W tym miejscu wskazać należy, że Wnioskodawca zgodnie z umową otrzyma wkład niepieniężny w postaci środków trwałych w zamian za co Spółka wyda udziały w wartości nominalnej odpowiadającej wartości przekazanych środków trwałych. Oznacza to, że wartość wydanych udziałów, stanowi cenę (ekwiwalent) Spółki za wniesienie wkładu niepieniężnego. Natomiast po stronie podmiotu wnoszącego wkład ten stanowić będzie cenę nabycia udziałów Wnioskodawcy. Transakcja wniesienia wkładu niepieniężnego będzie zatem oparta z jednej strony na wartości wnoszonego wkładu, z drugiej zaś na wartości otrzymanych w zamian za ten aport udziałów. W konsekwencji, wszelkie inne przysporzenia majątkowe czynione przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu wnoszącego aport stanowią odrębny od nabycia wkładu niepieniężnego wydatek, który z wydatkami poniesionymi w związku z otrzymaniem wkładu niepieniężnego ma pozorny związek. Wydatki te, nie stanowią elementu kalkulacji ceny nabycia wkładu niepieniężnego, lecz co najwyżej mogą zostać uznane za zwrot części poniesionych przez podmiot wnoszący aport wydatków. W tym też znaczeniu „celowość” poniesionego wydatku w postaci wypłacenia na rzecz podmiotu wnoszącego aport podatku VAT wykazanego na fakturze dokumentującej wniesienie aportu jest inna od celu jakim jest nabycie przez Spółkę wkładu niepieniężnego.

Wobec powyższego, analizowany wydatek nie spełnia jednej z podstawowych cech definiujących kategorię podatkową „kosztów uzyskania przychodów” – nie został poniesiony w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Z uwagi bowiem na fakt, że wydatek ten oderwany jest od nabycia wkładu niepieniężnego (nie stanowi ceny nabycia tego wkładu), to nie można uznać, że środki trwałe stanowiące przedmiot tego wkładu, które w przyszłości przyczynią się do powstania przychodu podatkowego Wnioskodawcy, mogą powodować przypisanie temu wydatkowi walorów związanych z zabezpieczeniem czy też zachowaniem „tego przyszłego” źródła przychodów. Jednocześnie nie jest wystarczająca dla uznania przedmiotowego wydatku za koszt uzyskania przychodów okoliczność podnoszona przez Wnioskodawcę, że obowiązek poniesienia tego wydatku wynika z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem wnoszącym aport.

Tym samym, nie można ww. wydatku uznać za koszt, o którym mowa w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy wskazać, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Podsumowując, podatek VAT wykazany na fakturze dokumentującej wniesienie aportu, który zapłaci Wnioskodawca, nie stanowi w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztu uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.